ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 402

นั่นคือญาธิดาจริงๆด้วย!

ด้วยความอิจฉาอย่างแรงกล้าและความรู้สึกโกรธเคืองมันพลุ่งพล่านเข้าในหัวใจของญาธิดา เธอกัดฟันไว้แน่น สายตาคอยจับจ้องมองผู้หญิงที่ยืนเคียงข้างธีทัตจนตาไม่กะพริบ!

วันนี้ตอนตีห้าครึ่งเธอตื่นขึ้นมา เพื่อสวดมนต์ไหว้พระ ขอพรให้กลายเป็นบุคคลที่อยู่ในสถานะตกเป็นสายตาที่สุดในงาน แต่คาดไม่ถึง ญาธิดาดันเสนอหน้ามา! แถมยังทำให้เธอเกิดความรู้สึกโดนคุกคามอย่างแรงกล้า

เธอกระชับแขนของภวินท์แน่นขึ้นเรื่อย อย่างไม่รู้ตัว ชายหนุ่มจับสัมผัสความผิดปกติได้ จึงหันข้างมองเธอเล็กน้อย จนจับสัมผัสถึงสายตาของเธอได้ เขาถึงได้มองตามสายตาของเธอไป

ทางด้านล่างบันได ญาธิดาเดินขึ้นมาพร้อมกับธีทัต หญิงสาวใส่ชุดกี่เพ้าโครเชต์สไตล์วินเทจสีคราม การเดินทุกย่างก้าว ยามเมื่อแยกขาออกบริเวณช่วงรอยแหวกก็จะเผยขาเรียวยาวอันขาวเกลี้ยงเกลาจนทำให้เห็นวับๆ แวมๆ มันช่างจั๊กจี้หัวใจคนเราเหลือเกิน

แววตาของภวินท์หม่นหมองลงในวินาทีนั้น สายตาคอยสอดส่องเธอตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ จู่ๆ ร่างกายก็เกิดความรู้สึกหุนหันพลันแล่นจนไร้การควบคุมขึ้นมา

ตกลงว่าเธอก็ยังจะมาให้ได้

ช่างดื้อรั้นค้านหัวชนฝา ซึ่งไม่รู้เรื่องรู้ราวเสียจริงๆ!

ภวินท์เกิดความรู้สึกโมโหอย่างไม่รู้ตัว สายตาจับจ้องมือทั้งสองข้างของธีทัตและญาธิดาที่กุมมือกันไว้ สีหน้าหม่นหมองลงจนทำให้คนตกอกตกใจ

“คุณภวินท์?”

ใบหน้าของผู้ชายที่เพิ่งพูดคุยกับภวินท์อยู่ทางด้านหน้าอยู่เมื่อครู่นี้ปรากฏสีหน้าประดักประเดิดออกมา ขนาดเรียกอยู่ตั้งหลายครั้ง ภวินท์ถึงมีปฏิกิริยาตอบสนองกลับมาเล็กน้อย

สายตาของภวินท์กวาดตามองเขาอย่างเรียบเฉย พร้อมทั้งพูดออกมาอย่างไม่ยี่หระ “รบกวนเข้าไปด้านในเลยครับ”

ผู้ชายที่กำลังแสดงท่าทางประดักประเดิดอยู่นั้นพยักหน้าเล็กน้อย พร้อมทั้งพาหญิงสาวที่พามาออกงานกับตนเองเดินเข้าไปในห้องโถงทันที

เวลานี้ ญาธิดากับธีทัตก็เดินขึ้นมาถึงแล้ว พวกเขาแหงนหน้าขึ้น ประจวบเหมาะเห็นภวินท์กับนิวรายืนอยู่ตรงนั้นพอดี

ช่วงวินาทีนั้น ทั้งสี่คนสบตากัน บรรยากาศแปรเปลี่ยนเป็นซับซ้อนจนเข้าใจยากยิ่ง

ธีทัตเริ่มเอ่ยปากพูด พร้อมทั้งพูดอย่างเกรงใจ “คุณภวินท์ครับ ยินดีด้วยครับกับงานฉลองวันเกิดครบรอบอายุครบเจ็ดสิบปีของคุณท่าน”

ภวินท์ช้อนสายตาขึ้น เพื่อกวาดตามองญาธิดา พร้อมทั้งตอบกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ขอบคุณครับ เชิญด้านในครับ”

ญาธิดาที่ยืนอยู่ทางด้านข้าง ไม่พูดไม่จาสักคำตั้งแต่แรกจนถึงตอนนี้ และเตรียมเดินเข้าไปด้านในพร้อมกับธีทัต ใครเล่าจะรู้ว่านิวราที่อยู่ทางด้านข้างจู่ๆ ก็เอ่ยขึ้นมา “คุณญาธิดาคะ ชุดกี่เพ้าตัวนี้ช่างสวยจริงๆ ค่ะ ไม่ทราบว่าสั่งตัดมาจากร้านไหนหรือคะ?”

เมื่อญาธิดาได้ยิน ฝีเท้าชะงักทันที พร้อมทั้งหันหน้ากลับมามองเธอ พร้อมทั้งพูดเสียงแผ่วเบาด้วยท่าทางยิ้มกรุ้มกริ่ม “จากเจนนิเฟอร์ค่ะ ถ้าคุณสนใจ ไว้วันอื่นค่อยเข้าไปดูนะคะ ทำเหมือนครั้งที่แล้วแบบนั้นแหละ”

คำพูดของเธอซ่อนความหมายไว้ภายใน นิวราจะฟังไม่ออกได้ยังไงกัน ฉับพลัน สีหน้าของเธอก็เริ่มหน้าหน้าดำหน้าแดง รอยยิ้มที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าเริ่มฝืนยิ้มขึ้นเรื่อย

เมื่อเห็นว่านิวราแสดงท่าทางออกมาเช่นนั้น ญาธิดาแอบดีใจอยู่ลึกๆ ตอนที่เธอไปลองชุดเสื้อผ้าตัวอย่างที่ร้านเจนนิเฟอร์ ยังตั้งใจให้เธอตัดเย็บชุดกี่เพ้าออกมาสองชุด เพื่อชุดกี่เพ้าสองชุดนี้ เธอจึงยอมตกปากรับคำยอมถ่ายรูปคอลเลคชั่นเพิ่มมากขึ้นให้กับเจนนิเฟอร์อีกหลายชุด

ส่วนเรื่องสนนราคา ก็ไม่ใช่ราคาถูกๆเลย

แต่เมื่อเห็นนิวราแสดงท่วงท่าเช่นนี้ออกมา เธอรู้สึกว่าคุ้มค่าแล้วแหละ

“ถ้าคุณนิวสนใจ เอาไว้วันหน้าค่อยไปสอบถามดูนะคะ”

เธอพูด พร้อมทั้งยิ้มให้หล่อนและพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็คล้องแขนธีทัต และเดินมุ่งหน้าเข้าสู่ห้องโถงทันที

สีหน้าของนิวรายิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ แต่ติดปัญหาอยู่ที่ชายหนุ่มทางด้านข้าง เธอทำได้เพียงเก็บงำและไม่แสดงอาการออกมา

ญาธิดาเดินเข้าห้องโถงใหญ่ สิ่งที่เธอค้นพบก็คือ เธอเหมือนกับตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ชุดกี่เพ้าสไตล์จีนตั้งแต่หัวจรดเท้า จนเผยรูปร่างเย้ายวนยั่วใจอันสมบูรณ์แบบของเธอ อีกอย่างการตกแต่งภายในงานก็ไปทางสไตล์จีนทั่วทั้งห้องโถง เธอยืนอยู่ท่ามกลางผู้คนที่สวมใส่ชุดราตรีสไตล์ฝรั่ง จึงโดดเด่นสะดุดตา

ญาธิดาย่อมรับรู้ถึงสายตาของผู้คน เธอกวาดตามองภายในห้องโถงใหญ่อย่างไม่รีบไม่ร้อน จนสายตาไปหยุดตรงบริเวณตรงกลางที่สุดที่มีจำนวนคนอออยู่ตรงนั้นมากที่สุด จึงยกมุมปาก พร้อมทั้งเบนศีรษะมองธีทัตที่อยู่ทางด้านข้าง “ทัตคะ พวกเราไปหาคุณย่าก่อนดีมั้ยคะ?”

พอธีทัตได้ยิน ก็ยิ้มให้เธอ แววตามีแต่ความเอ็นดูอย่างเต็มเปี่ยม “ได้สิ ผมเชื่อคุณ”

เขาพูด พร้อมทั้งดึงญาธิดา ให้ก้าวเดินมุ่งหน้าไปยังตำแหน่งตรงกลาง

คุณย่าโดนผู้คนรุมล้อม คนพวกนั้นที่อยู่ทางด้านข้างก็คือคนที่เข้ามาอวยพร ปกรณ์กับมรกตคอยยืนขนาบอยู่ด้านข้าง ใบหน้าปรากฏรอยยิ้ม จนเป็นภาพที่แสดงไมตรีจิตให้คนอื่นไปทั่ว

“ได้เลย คำอวยพรของพวกคุณฉันรับไว้แล้ว!”