ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 411

“ไม่มีทาง! ไม่มีทางเป็นอันขาด!”

อัญมณีส่ายหน้าตามสัญชาตญาณทันที หลังจากปฏิเสธไปแล้ว จึงก้าวฝีเท้าเตรียมเดินอ้อมเขาเพื่อเดินผละจากเขาออกไป

ใครเล่าจะรู้ว่าแขนยาวๆ ของชายหนุ่มยื่นออกมา พร้อมทั้งจับข้อมือของเธอเอาไว้ 

พายุเผยความร้อนใจซึ่งแสดงออกบนสีหน้าทั้งที่เป็นคนไร้ความรู้สึกมาโดยตลอด เขาขมวดคิ้วเอาไว้แน่น

"อันอัน ก่อนหน้านี้ผมไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไรที่ทำให้คุณต้องเลิกกับผมอย่างกะทันหัน ทั้งๆ ที่ระหว่างเราสองคนมันยังมีความรู้สึกที่ดีต่อกัน ไม่ใช่เหรอครับ?”

พออัญมณีได้ยินยิ่งตื่นตระหนกมากกว่าเดิม เธอเบิกตาโต และเหลือบมองผู้ชายที่อยู่ด้านหน้า “นี่คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่าทำไมฉันถึงไปจากคุณ?”

เขาแอบทำเรื่องนั้นลับหลังเธอ เลยนึกเอาเสียว่าเธอไม่รู้เรื่องอย่างนั้นเหรอ?

ก้นบึ้งดวงตาพายุฉายความวิตกกังวลออกมาอย่างจริงจัง “อันอัน ถ้าตรงจุดไหนผมทำได้ไม่ดี คุณพูดมาเลย ผมสามารถแก้ไขให้ได้นะครับ”

วินาทีที่คำพูดนั้นพูดจบ อารมณ์ความโกรธเคืองของอัญมณีที่ไม่สามารถควบคุมเอาไว้มันปะทุขึ้นในใจอย่างหนักหน่วง เธอกัดฟันไว้แน่น ความแค้นเคืองกับการตำหนิติเตียนในหัวอกถาโถมกระจุกรวมกัน

ทำไมเธอถึงไม่คิดเลยว่า พายุจะพูดคำพูดนี้ออกมา การออกนอกลู่นอกทางยังไงก็ออกนอกทางไปแล้ว ซึ่งเป็นเรื่องที่ไม่สามารถให้อภัยได้! แต่เขายังแสร้งทำท่าทางเป็นไอ้โง่เซ่อซ่าตาใสซื่อ นี่ถือว่าเป็นเรื่องที่ทำให้เธอไม่สามารถรับได้จริงๆ

เธอกัดฟัน นัยน์ตาคลอเบ้าตอนมองพายุ ดวงตาแดงก่ำ “ปล่อยมือนะ!”

พายุเลิกคิ้วขึ้น พลันรู้สึกหัวใจบีบรัดแน่น “อันอัน...”

“ฉันต้องการให้คุณปล่อยมือ!”

อัญมณีอารมณ์พุ่งปรี๊ด พลันสะบัดมือพายุออก และยกมือขึ้นตบหน้าพายุตามสัญชาตญาณทันที

“เพี๊ยะ!” เสียงดังลั่น ราวกับสายฟ้าฟาด ที่ผ่าลงคนทั้งสองคนพร้อมๆ กัน

บรรยากาศเงียบงันในชั่วขณะนั้น ทั้งสองคนร่างกายแข็งทื่ออย่างมิได้นัดหมาย จนไร้การเคลื่อนไหวใดๆ

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที อัญมณีถึงค่อยๆ ได้สติกลับคืนมา มือขวาสั่นระริก และถอยหลังไปสองก้าวตามจิตใต้สำนึก

เธอเองก็คาดไม่ถึง ความโกรธเคืองของตนเองพลุ่งพล่านขึ้นมา ถึงขั้นอดใจไม่ไหวจนต้องยกมือขึ้นตบหน้าเขา!

เธอกัดริมฝีปากไว้แน่น พร้อมทั้งมีความรู้สึกเจ็บและอึดอัดขึ้นในหัวใจ พลางกัดฟันพูด “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เราไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีกต่อไปแล้ว”

เมื่อพูดทิ้งท้ายประโยคนี้ไว้แล้ว เธอก็วิ่งหนีเตลิดไป โดยที่ไม่รอคำตอบของพายุอีกเลย

อัญมณีวิ่งหนีมาไกลเหลือเกิน ถึงได้หยุดฝีเท้าลง พร้อมทั้งหายใจถี่ หัวใจอึดอัดแน่น

เธอเองก็คิดไม่ถึง ว่าตนเองจะถึงขั้นอดใจไม่ไหวจนลงไม้ลงมือกับพายุ

ตกลงว่าเกลียดมาก หรือว่ารักมากเกินไปกันแน่?

อัญมณียืนพักอยู่จุดเดิมอยู่นาน เธอถึงได้สงบสติลงได้อย่างช้าๆ เธอสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พลันเหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ซึ่งเธอออกมาจากห้องพักผู้ป่วยประมาณครึ่งชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว พอเธอฉุกคิดถึงภวินท์ จึงรีบเร่งฝีเท้าเพื่อเดินกลับทันที

ถ้าให้ญาธิดามองเห็นว่าเธอทิ้งอีธาน เอลล่าเอาไว้ แถมยังให้พวกเขาอยู่กับภวินท์กันเอง เกรงว่าเธอจะรักษาชีวิตน้อยๆ ของเธอไว้ไม่อยู่แล้ว!

อัญมณีวิ่งกลับมาถึงห้อง เธอก็ผลักบานประตูเข้าไปอย่างร้อนรน ตอนที่เห็นอีธานกับเอลล่าอยู่ในห้องนั้น ถึงได้ถอนหายใจโล่งอก

นอกจากเด็กน้อยสองคนแล้ว ภายในห้องไม่มีเงาของคนอื่นอยู่ ภวินท์ก็ไม่อยู่แล้ว

อัญมณีสูดลมหายใจเข้า พร้อมทั้งเอ่ยปากถามทันควัน “คุณภวินท์ล่ะจ๊ะ? เขากลับไปแล้วเหรอ?”

เอลล่าเอียงศีรษะ พร้อมทั้งพูดด้วยเสียงตามประสาเด็กน้อย “คุณอาคนหล่อเหรอคะ? เขามีธุระค่ะ เพิ่งกลับไปเมื่อกี้เองค่ะ...”

พออัญมณีได้ยิน เธอก็ถอนหายใจโล่งอกทันควัน พลางก้าวเดินมาทางด้านหน้า และมองมาที่อีธาน และหันมามองเอลล่าซ้ำ “เขาไม่ได้รังแกพวกหนูใช่มั้ยคะ?”

เมื่อมั่นใจเป็นที่เรียบร้อยแล้วว่าเด็กทั้งสองคนไม่มีบาดแผลใดๆ อารมณ์ตึงเครียดของอัญมณีถึงได้ผ่อนคลายลงเยอะ

ผ่านไปชั่วครู่ ก็มีเสียงฝีเท้าดังอยู่ทางด้านนอก ญาธิดาผลักประตูเข้ามา พร้อมทั้งพูดอย่างมีความสุข “เตรียมตัวเสร็จหรือยัง? ทำเอกสารเสร็จแล้วนะ เราออกจากโรงพยาบาลได้แล้วค่ะ!”

สิ่งของภายในห้องได้เก็บได้พอประมาณแล้ว แต่พอได้ยินเรื่องนี้ ทุกคนต่างไม่ได้แสดงความดีใจตามจินตนาการที่คาดไว้ ญาธิดาสูดลมหายใจลึกๆ พลันจ้องมองดวงตาที่ยังแดงก่ำอยู่ของอัญมณี พลันเอ่ยถามทันที “แกเป็นอะไรไป? ทำไมตาแดงขนาดนี้?”