ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 463

เลขาที่มาใหม่ไม่รู้จักเธออยู่แล้ว มองนิวราอย่างกล้าๆกลัวๆ แล้วพูดว่า “ขออภัยค่ะ นี่เป็นกฎ สำนักงานCEO ไม่อนุญาตให้คนนอกเข้าค่ะ”

ช่วงนี้บริษัทเพิ่งมีเรื่องเอกสารลับถูกขโมย การคุ้มกันในบริษัทจึงเข้มงวดขึ้นมาก อย่าว่าแต่คนแปลกหน้าที่ไม่เคยเห็นเลย ขนาดคนภายในบริษัท ก็ไม่อนุญาตให้เข้าๆออกๆสำนักงานCEO เหมือนกัน

นิวราได้ยินแล้วก็โมโหอย่างมาก ความโกรธที่เพิ่งเห็นสร้อยเมื่อกี้ยังไม่ทันได้ระบายเลย ตอนนี้ก็ถูกเลขาที่ไม่รู้ดำรู้ดีขวางทางไว้อีก เธอก็ต้องไม่พอใจอยู่แล้ว

เธอพูดอย่างเย็นชาว่า “หลีกไป! ฉันจะเข้าไปนั่งรอ!!”

เลขาได้ยินแล้วก็มีสีหน้าลำบากใจ ยื่นมือไปขวางเธอไว้ แล้วพูดว่า “ไม่ได้จริงๆค่ะ รบกวนคุณให้ความร่วมมือด้วยนะคะ”

นิวราโกรธจนขมวดคิ้วแน่น ความโกรธพลุ่งพล่านขึ้นมาในใจ ไม่สนใจบุคลิกผู้ดีอะไรแล้ว ยื่นมือไปผลักเลขาคนนั้นออกไปแรงๆ

เลขาตัวเล็กแล้วสวมรองเท้าส้นสูงอีก พอถูกเธอผลักแบบนี้ ก็สะดุดโซเซถอยหลังไปหลายก้าวเกือบล้มลงไปบนพื้น

นิวราตะคอกออกไปว่า “ไม่รู้ผิดชอบชั่วดี!”

เธอเพิ่งพูดจบ ก็รู้สึกเย็นวาบแผ่นหลัง เหมือนมีคนกำลังจ้องเธออยู่ เธอหันกลับไปมอง ก็เจอเข้ากับนัยน์ตาสีดำสนิททันที

ทันใดนั้น ร่างกายเธอแข็งทื่อ พูดขึ้นอย่างตะลึงว่า “พี่…พี่วิน!”

นัยน์ตาสีดำของภวินท์ประกายไปด้วยความเย็นชา สายตาที่มองเธอไม่มีความอบอุ่นแฝงอยู่เลย หยุดมองเธอไม่กี่วิ เขาก็ก้าวไปข้างหน้า เข้าไปในห้องทำงานทันที

เขาเดินไปแล้วเปิดประตูเดินเข้าไป ไม่สนใจนิวราอีก นิวราร้อนรนใจรีบเดินไปข้างหน้า แล้วเอ่ยเสียงเบาว่า “พะ...พี่วิน!”

ภวินท์ไม่สนใจ เดินเข้าไปในห้องทำงานข้างๆแล้วหันไปมองลูกน้องที่เดินเข้ามาด้วย จากนั้นก็สั่งงานอย่างจริงจัง

นิวราถูกปล่อยไว้ข้างๆ เข้าก็ไม่ใช่ จะออกก็ไม่ใช่ ท่าทางดูอึดอัดใจมาก

ครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ภวินท์ก็สั่งงานเสร็จแล้ว ลูกน้องก็เดินออกไปกันหมด ทั้งห้องทำงานเหลือแค่พวกเขาสองคน ในที่สุดนิวราก็อดไม่ได้ รีบลุกขึ้นมาแล้วเดินเข้าไปพูดว่า “พี่วิน...... ”

ภวินท์เงยหน้าขึ้นมองเธอด้วยสายตาเย็นชา “มีอะไร?”

นิวราสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้มหน้าลงแล้วพูดว่า “เรื่องเมื่อกี้ ไม่ใช่แบบที่พี่เห็นนะ……”

ไม่รอเธอพูดจบ ภวินท์ก็พูดแทรกเธออย่างเย็นชาว่า “แล้วมันยังไง?”

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาเจอเรื่องแบบนี้แล้ว มีหลายครั้งมาก ทั้งในบ้านและบริษัท เขาจะเห็นนิวรากระทำต่อคนรับใช้และลูกน้องอย่างไร้น้ำใจหลายครั้ง

ถ้าครั้งสองครั้งเขาคงเชื่อว่าเป็นอุบัติเหตุ แต่นี่มันหลายครั้งมาก เขาไม่เชื่อสิ่งที่เธอพูดหรอกนะ

นิวราย่นจมูก พูดอย่างน้อยอกน้อยใจว่า “เลขาคนนั้นไม่รู้เรื่องรู้ราวเอง จะไล่นิวออกไปอยู่เรื่อย……”

“งั้นเหรอ?” ภวินท์ขมวดคิ้วเป็นปม ความอดทนสุดท้ายกำลังถูกบั่นทอนจนหมดไป เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ “เป็นอย่างที่เธอพูดจริงๆเหรอ?”

นิวรามองเขาด้วยน้ำตาคลอเบ้า “พี่วิน พี่ไม่เชื่อนิวเหรอ?”

เห็นท่าทีของเธอแบบนี้ ภวินท์ก็รู้สึกรังเกียจในใจ เมื่อก่อนนิวราเป็นคนที่อ่อนโยนมาก คนที่เห็นแล้วก็ต้องรู้สึกเอ็นดูตลอด แต่ตอนนี้เธอใจร้ายละอำมหิต แถมยังชอบแสดงจนติดเป็นนิสัย

ภวินท์ขมวดคิ้ว ข่มความรู้สึกไม่สบายใจไว้ แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอกลับไปก่อน ฉันจะทำงาน”

นิวราขมวดคิ้ว “พี่วิน นิวมีเรื่องจะพูดกับพี่……”

ภวินท์พูดด้วยสีหน้าเข้มงวดว่า “ออกไป”

นิวราคำพูดที่มาถึงปากแล้วกำลังจะพูดออกไปก็ชะงัก มองดูสีหน้าที่กำลังจะระเบิดของภวินท์ ก็ต้องหยุดพูด แล้วกลับหลังหันเดินออกไป

ประตูห้องถูกหญิงสาวปิดลงเสียงดัง ภวินท์ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าที่เย็นชาจนน่ากลัว

ถ้าให้เขาเลือกอีกครั้ง สองปีก่อน ถึงแม้จะกดดันมากแค่ไหน แม้จะเป็นแค่การแต่งงานหลอกๆ เขาก็ไม่มีทางเลือกนิวราแน่นอน