ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 483

ญาธิดาคิดไม่ถึงว่าหล่อนจะพูดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเองก่อน ครู่นึง นัยน์ตาของเธอก็เย็นชาลง

เธอหึใส่ “ข่าวคุณนิวไปไวเหมือนกันนะเนี่ย ดูเหมือนว่าจะคอยติดตามอยู่ตลอดเลยนะ”

มุมปากของนิวรายกยิ้ม และพูดอย่างยินดีกับความโชคร้ายของผู้อื่น “แน่นอนสิ คราวที่แล้วในพิธีตัดริบบิ้นฉันได้ยินเธอพูดว่าอัญมณีมาไม่ได้ แน่นอนว่าฉันก็ต้องอยากรู้สิ เลยให้คนไปตรวจสอบ คิดไม่ถึง เธอจะมีสภาพแบบนี้ ตกใจจริงๆ นะ”

เห็นหล่อนทำสีหน้าพอใจสุดๆ ญาธิดาก็รู้สึกโมโหขึ้นสมอง จนยากจะคุมอยู่ เธอสูดหายใจเข้าลึก และเอ่ยปากถาม “สภาพแบบไหน? ”

นิวราหัวเราะเยาะ “สภาพแบบไหน เธอรู้ดีกว่าฉันไม่ใช่หรือไง? จากที่ฉันดูนะ หล่อนเป็นแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ที่ผ่านมาอัญมณีหล่อนปากมากไปหน่อย วันนี้นอนเป็นผัก กลับทำให้คนอื่นเอ็นดูมากกว่านะ!”

วินาทีนั้น ญาธิดารู้สึกแค่ว่าราวกับมีสายฟ้าฟาดลงมาข้างหูเธอ เธอคิดไม่ถึง ว่านิวราจะกล้ามาพูดเรื่องพวกนี้ต่อหน้าเธอ!

ญาธิดากัดฟันกรอด ก้าวไปข้างหน้า เข้าใกล้นิวรา “นิวรา เธอคงคิดว่าให้จันจิรารับผิดแทนเธอแล้วเธอจะไร้ความผิดสินะ? ”

นิวราหน้าซีด หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็พูดปฏิเสธ “เธอพูดบ้าอะไร!”

“เธอรู้มั้ย ตอนนี้ในมือฉัน มีหลักฐานแล้ว หลักฐานในมือฉันมันเพียงพอที่จะส่งเธอเข้าคุก นอนในคุกจนตาย!”

นิวราสีหน้าซีดเซียว ยังไงก็ไม่ยอมรับ “ญาธิดา สมองแกมีปัญหาหรือไง? ”

ญาธิดาหึเสียงเย็นชา และระงับความโกรธ “นิวรา พวกเราคอยดูกันไปเถอะ!”

ที่นิวราพูดเมื่อครู่ มันได้ยั่วโมโหเธอได้สำหรับแล้ว ท่าทีพอใจของหล่อน การไม่เห็นใครในสายตาของหล่อน ทั้งหมดทำให้เธอยากที่จะทนไหว!

ญาธิดากัดฟันกรอด พลางมองสีหน้าของหล่อนที่ถูกทำให้ตกใจจนหน้าซีด จากนั้นก็โยนเสื้อเชิ้ตที่เลือกอยู่ในมือเมื่อครู่ใส่แขนหล่อน และเดินออกไป

ไม่ว่ายังไง เรื่องนี้เธอจะต้องตรวจสอบให้ชัดเจน เธอไม่สามารถทนดูนิวราทำตัวร้ายกาจแบบนี้ได้อีกต่อไปแล้ว!

ญาธิดาเดินมาที่แคชเชียร์ รับเสื้อผ้าที่ห่อเสร็จแล้ว และเดินออกไปอย่างเร็ว

นิวรายืนอยู่กับที่ โมโหจนถลึงตากระทืบเท้า

ในขณะนั้น ด้านหลังราวแขวนเสื้อด้านข้างที่ห่างออกไปไม่ไกล หมอกหันกลับมา เดินไปยังมุมอับและเงียบเชียบ กดโทรหาธีทัต “ฮัลโหล คุณผู้ชาย เมื่อครู่คุณธิดาบังเอิญเจอกับนิวรา พวกเธอทะเลาะกัน......”

หลังจากนำสถานการณ์ทางนี้ทั้งหมดรายงานแล้ว กลายเป็นทางฝั่งธีทัตที่เงียบไปสักพัก

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ ถึงได้รับคำสั่งจากทางนั้น “ พอแล้ว ตอนนี้พวกเราควรใช้วิธีของพวกเราจัดการแล้ว”

หมอกได้ยินดังนั้น ก็เข้าใจได้ในทันที และตอบรับ “ครับ”

หลังจากนั้นหลายชั่วโมง ตกดึก นิวราก็ถูกคนลักพาตัวไปแล้ว

ในห้องใต้ดินที่มืดและชื้น มีกลิ่นอับชื้นขึ้นราโชยมา ขณะที่นิวราลืมตาขึ้น ก็เห็นสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยเลย

เธออยู่ในห้องที่ว่างเปล่า พื้นชื้นๆ ด้านข้างมีขยะต่างๆกระจายอยู่

เธอขมวดคิ้ว และลนลานเล็กน้อย เธอรีบดิ้นรนอยู่ครู่ ถึงพบว่าตัวเองถูกมัดอยู่บนเก้าอี้ ขยับไม่ได้เลย

นี่มันเรื่องอะไรกัน!

เธอลนลาน ทำอย่างไรปากก็ถูกเทปกาวปิดเอาไว้ เมื่อขยับก็จะเจ็บแสบ

นี่เธอถูกคนลักพาตัวงั้นเหรอ!

ความรู้สึกหวาดกลัวผุดออกมาจากส่วนลึกในใจ เธอพยายามนึกย้อนเรื่องราวก่อนจะสลบไป

เธอกับแม่ได้เดินซื้อของ หลังจากนั้นก็ไปกินข้าวที่ร้านอาหาร กินไปครึ่ง เธอก็ไปเข้าห้องน้ำ......หลังจากนั้นก็มาตื่นอยู่ที่นี่แล้ว!

อยู่ๆ ประตูเหล็กก็ดัง “เอี๊ยดดด” ตามมาด้วย ผู้ชายหลายคนเดินเข้ามาด้านใน