ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 548

บนใบหน้าของเกล้าแก้วมีบาดแผลอยู่หลายจุด ดวงตาของเธอปูดบวม มุมปากยังคงมีเลือดไหลออกมา ดูเหมือนจะเป็นอย่างคำรายงานของลูกน้องเมื่อกี้ที่บอกว่าเธอพยายามกัดลิ้นฆ่าตัวตาย ตอนนี้ในปากของเธอมีม้วนผ้ายัดเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอกัดตัวเองอีก

เมื่อญาธิดาได้สติ เธอก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ ก้าวเข้าไปใกล้ ๆ เธอ จากนั้นยื่นมือออกไปดึงม้วนผ้าที่ยัดอยู่ในปากของเธอออกมา

เกล้าแก้วสำลักออกมาอย่างรุนแรง ราวกับว่าน้ำตาก็ไหลออกมาพร้อมกับอาการไอออกเธอด้วย ดวงตาของเธอแดงก่ำจับจ้องไปที่ญาธิดา แต่กลับไม่มีความเป็นมิตรและความดีใจเหมือนอย่างเมื่อก่อนเลย แถมยังแสดงท่าทางเหมือนเป็นศัตรูกันออกมาอย่างเห็นได้ชัด

ญาธิดาใจชาวาบ พลางเอ่ยถามอีกครั้งว่า “แก้ว ทำไมถึงเป็นเธอ?”

เธอจะเป็นคนใกล้ชิดของภูผาไปได้ยังไง? และเธอจะเป็นผู้หญิงของภูผาได้ยังไง? ในสายตาของเธอ ภูผากับเกล้าแก้ว พวกเขาทั้งสองคนดูไม่น่าจะมีความเกี่ยวข้องอะไรได้เลย!

อีกอย่างเมื่อไม่นานมานี้ เกล้าแก้วยังช่วยเหลือเธอด้วย! หรือว่าเธอไม่รู้ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับภวินท์และภูผาอย่างนั้นเหรอ?

เกล้าแก้วแค่นหัวเราะออกมา แววตาของเธอกำลังมองมาด้วยสายตาดูถูก “ญาธิดา จนป่านนี้แล้วเธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ?”

ญาธิดาชะงักนิ่งอยู่กับที่ เธอพูดอะไรไม่ออก

เกล้าแก้วหัวเราะเยาะเย้ยอย่างเหยียดหยาม “โง่จริง ๆ เลย!”

ญาธิดามองหญิงสาวตรงหน้าอย่างรับไม่ได้ เพื่อนสนิทที่ไม่นานมานี้ยังพูดคุยหัวเราะกับเธออย่างสนิทสนม ตอนนี้กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าเย็นชาต่อกันไปแล้ว แถมยังมีสถานะตัวตนที่เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลย ซึ่งมันทำให้เอแปลกใจมากจริง ๆ

ทันใดนั้นภาพบางอย่างก็แวบเข้ามาในหัวของเธอ แล้วเหมือนเธอจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นมาซึ่งมันทำให้เธอต้องเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ

ถ้าจำไม่ผิด ตอนที่เธอโทรศัพท์หาตอนนั้นเหมือนเกล้าแก้วจะอยู่ข้าง ๆ เธอด้วย ต่อมาภายหลังเธอก็รู้เรื่องจากคุณย่าว่ามีคนใช้โทรศัพท์ของเธอโทรไปหาภวินท์ ถึงได้หลอกภวินท์ไปที่วัดเขาราม

พอคิดแบบนี้ ดูเหมือนว่าเรื่องราวทุกอย่างจะสามารถเชื่อมเข้าด้วยกันได้อย่างสมบูรณ์พอดี

ตอนที่โทรศัพท์คงจะเป็นฝีมือของเกล้าแก้ว หลังจากนั้นพอโทรศัพท์ตกไปอยู่ในมือของภูผา เขาก็เลยวางแผนหลอกภวินท์ไปที่นั่น ในความเป็นจริงแล้ว พวกเราหลอกใช้เธอเป็นตัวล่อให้ภวินท์มาตกหลุมพรางพวกเขาตั้งแต่แรกแล้ว!

ทันทีที่เข้าใจเรื่องทุกอย่าง ญาธิดารู้สึกหน้าชาตัวชาจนขนลุกซู่ไปหมดทั้งตัว เธอกัดฟันแน่น มองไปทางเกล้าแก้วแล้วพูดว่า “ที่โทรศัพท์ฉันหายตอนนั้นเป็นเพราะเธอ?”

พอเกล้าแก้วได้ฟังเธอก็แค่นหัวเราะออกมา พลางเอ่ยถามอย่างหยามเหยียดว่า “เพิ่งจะมารู้เอาตอนนี้เหรอ?”

เมื่อได้รับคำยืนยันจากปากของเธอ หัวใจของญาธิดากระตุกอย่างแรง เธอได้แต่กำหมัดไว้แน่น “เธอ...ทำไมเธอถึงทำแบบนี้!”

ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ เรื่องที่เกิดขึ้นหลังจากนั้นคงไม่มีทางเกิดขึ้น ภวินท์คงจะไม่มีทางตกหลุมพรางจนเกือบเอาตัวไม่รอด และเรื่องที่เกิดในสถานปฏิบัติธรรมคงไม่มีวันเกิดขึ้น...

แววตาของเกล้าแก้วหม่นหมองลงเล็กน้อย แต่เพียงไม่นานเธอก็สามารถระงับอารมณ์ของตัวเองไว้ได้ ก่อนจะทิ้งประโยคแสนเย็นชาออกมาว่า “ฉันไม่เห็นแกเป็นเพื่อนมานานแล้ว”

“ฉะนั้น ความช่วยเหลือของเธอก่อนหน้านี้ ที่มาทำดีด้วย ทั้งหมดเป็นแค่การเสแสร้ง?”

ตอนที่เพชรเข้าโรงพยาบาลตอนนั้น หล่อนเป็นคนปลอบใจญาธิดาอยู่ตลอด แถมยังบอกข้อควรระวังในการย้ายโรงพยาบาลต่าง ๆ นานากับเธอ แถมภายหลังหล่อนยังตกลงที่จะช่วยญาธิดาส่งอัญมณีไปรักษาตัวที่ต่างประเทศด้วย ทั้งหมดที่เธอทำไปก่อนหน้านี้ มันเป็นแค่การเสแสร้งทั้งหมดเลยเหรอ?

เกล้าแก้วพูดอย่างไม่สะทกสะท้าน “ตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ? ที่ฉันต้องใกล้ชิดกับเธอก็เพราะฉันมีจุดประสงค์อื่นไง”

คำพูดเพียงประโยคเดียว แต่กลับเหมือนค้อนหนัก ๆ ทุบลงมาที่หัวใจของญาธิดา เธอไม่สามารถยอมรับมันได้ ขาทั้งสองข้างอ่อนแรงจนต้องถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว

เธอกัดฟันแน่น แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ “แก้ว ฉันปฏิบัติกับเธออย่างจริงใจเหมือนเพื่อนคนหนึ่ง และฉันคิดว่าฉันไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับเธอเลย ทำไมเธอต้องทำแบบนี้กับฉันด้วย?”

เมื่อได้ยินแบบนั้น เกล้าแก้วก็เบิกตากว้างพร้อมกับความสับสนที่ซ่อนอยู่ในดวงตา แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร และดูเหมือนเธอจะเริ่มไม่อยากมองสบตากับญาธิดาแล้ว เลยต้องเบือนหน้าออกไปทางอื่น แล้วพูดอย่างเย็นชาว่า “เรื่องมาถึงป่านนี้แล้ว ไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากหรอก”