ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 602

เมื่อสักครู่ที่ญาธิดาทานข้าวกับธีทัตด้วยกันนั้น เขาพอจะเดาออกว่าธีทัตสวมแหวนให้ญาธิดา......

ทำไมเขาถึงได้สวมแหวนให้เธอ ในเวลาแบบนี้กันนะ ให้เป็นของขวัญเฉยๆ? หรือมีความหมายแฝงอย่างอื่น?

เขาไม่ได้ตั้งใจที่จะยุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่น ถ้าเขาไม่เคลียร์เรื่องนี้ให้กระจ่าง เขาก็จะรู้สึกคาใจไม่หาย โชคดีที่บนเพดานบริเวณโต๊ะที่ญาธิดานั่งนั้น มีกล้องวงจรพอดี ถ้าเขาเดาไม่ผิด กล้องน่าจะบันทึกภาพพวกเขาเอาไว้หมด

แพรวาเลิกคิ้วเบาๆ หันไปมองโต๊ะนั้นแวบหนึ่ง เธอหัวเราะออกมาไม่ได้พูดอะไร แล้วกวักมือเรียกลูกน้อง ให้นำทางภวินท์ไปยังห้องดูกล้องวงจร

กล้องวงจรปิดชั้นวีไอพี สนามกอล์ฟSRมีห้องแยกเฉพาะ หลังจากที่เดินออกจากห้องอาหารวีไอพี เดินตรงไปตามทางเดิน ไม่นานก็จะถึงห้องข้างในสุด

ลูกน้องผลักประตูออก แล้วคุยกับพนักงานที่ทำงานในนั้นไม่กี่ประโยค จากนั้นก็ออกมาจากห้อง แล้วเข็นภวินท์เข้าไปในห้อง

พอถึงห้องดูกล้องวงจร พนักงานได้สอบถามข้อมูลกับภวินท์ว่า บริเวณไหน เวลาประมาณเมื่อไหร่ เพียงไม่นาน ก็พบกับเป้าหมาย

ภวินท์ให้พนักงานหลีก แล้วตัวเองนั่งอยู่หน้าคอมแทน เขาดูวนอยู่หลายรอบ กล้องวงจรจับเสียงได้อย่างเบามาก เบาจนเขาแทบจะไม่ได้ยิน แต่เขาพอรู้สถานการณ์แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

จัดงานแต่งงาน ญาธิดาและธีทัตจะจัดงานแต่งงานย้อนหลังในเมืองJนี่เอง

ทันใดนั้น หัวใจของภวินท์ถูกบีบรัด ความขมขื่นผุดขึ้นในใจ

ถึงแม้เขาจะรู้ตัวดีว่าตอนนี้ระยะห่างระหว่างเขากับญาธิดานั้นจะไกลมากแค่ไหน แต่พอรู้ข่าวเรื่องนี้แล้ว เขาก็ไม่สามารถที่จะควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้

จะพูดให้ถูกก็คือ เป็นเพราะเขาแคร์งั้นหรอ?

ภวินท์เงยหน้าขึ้น เขาจ้องหน้าจอนั้นตาไม่กะพริบ จากนั้นก็บังคับวีลแชร์ หันตัวออกจากห้องนั้น

ออกจากสนามกอล์ฟSR ตอนที่เขาเพิ่งขึ้นรถนั้น ประตูที่ปิดแน่นถูกเปิดออก พายุขึ้นมาบนรถ “คุณภวินท์”

ภวินท์มองเขา นิ่งแล้วถามเขาว่า “เรื่องของตัวเองจัดการเสร็จแล้วหรอ?”

พายุพยักหน้า “ใกล้แล้วครับ”

ภวินท์ถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “อืม เริ่มกลับมาถามงานวันนี้หรอ?”

หลังจากที่พายุได้ยิน ก็ลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะพูดว่า “ครับ ช่วงก่อนค่อนข้าง......”

ภวินท์พูดแทรกด้วยเสียงเบา “ไม่ต้องอธิบายแล้ว ไหนๆ ก็กลับมาแล้ว ก็ไม่ต้องพูดถึงเรื่องในอดีตแล้ว มีแกอยู่ จากนี้ไปฉันก็ค่อยสบายใจหน่อย”

สายตาของพายุนั้นตื้นตันเป็นอย่างมาก เขาพยักหน้าอย่างแรง “ผมจะทำงานอย่างเต็มที่ครับ”

ภวินท์ออกคำสั่งให้คนขับรถออกรถได้ แล้วเขานึกขึ้นได้อย่างกะทันหัน แล้วหันมาหาพายุก่อนจะพูดว่า “เกิดอะไรขึ้นกับ แฟลชไดรฟ์นั่นกันแน่?”

พายุเล่าเหตุการณ์ที่วันนั้นพวกเขาได้นำแฟลชไดรฟ์ไปแจ้งความที่สถานีตำรวจให้เขาฟังอย่างละเอียด

ภวินท์ที่ฟังอยู่ ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างแน่น จากนั้นก็พูดกับพายุว่า “อาจจะมีคนแอบสลับเอาของจริงไป แต่ไม่มีหลักฐานจากกล้องวงจร เลยตรวจสอบยาก”

ภวินท์ลังเลอยู่สักพัก ก่อนจะพูดว่า “นายไม่เคยสงสัยฉันหรอ?”

พายุได้ยินเช่นนั้น ก็รีบส่ายหัว และพูดอย่างปฏิเสธว่า “ไม่ครับ”

เขาเชื่อใจภวินท์เพราะทำงานให้เขามาหลายปี เขาพอจะรู้ว่าภวินท์เป็นคนยังไง ถ้าเขาไม่ยอมให้แฟลชไดรฟ์ของจริง เขาคงอ้อมโลกขนาดนี้ เพื่อลำบากตัวเอง และคนอื่นหรอก

ภวินท์ได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเบาๆ จากนั้นสีหน้าก็จริงจังขึ้น เขานิ่งอยู่สักพัก ก่อนจะพูดว่า “แกว่า แฟลชไดรฟ์นี้หายไป ใครจะได้ประโยชน์ที่สุด?”