ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 618

ครั้งนี้ตกลงที่จะจัดงานแต่งที่เมือง J กับธีทัตเป็นตัวเลือกที่ถูกต้องจริงเหรอ?

ญาธิดาเดินไปข้างหน้าพลางถามคำถามกับตัวเองในใจ คิดไปคิดมา เธอก็ยังไม่ได้คำตอบอยู่ดี

เธอเดินไปถึงเขตพักผ่อนของห้างโดยไม่รู้ตัว ทางนั้นมีโซฟาอยู่หลายตัว เธอเดินไปทางนั้นแล้วนั่งลงอย่างไม่ได้สติ เพิ่งมารู้ตัวทีหลังว่าลืมอัญมณีไว้ที่ร้าน

เธอรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กำลังจะโทรหาอัญมณี แต่กลับมีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นเสียก่อน “ธิดา เธอมาอยู่นี่ได้ยังไง? ฉันตามหาเธอตั้งนาน!”

เธอหันไปก็เห็นอัญมณีหน้านิ่วคิ้วขมวดเดินมาทางนี้ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามทำใจสงบแล้วพูดเสียงเบาว่า “เมื่อกี้หาเธอไม่เจอ ฉันเลยออกมาดู……”

ว่าแล้ว สายตาของเธอก็มองไปยังถุงในมือของอัญมณี เป็นแบรนด์ร้านเครื่องประดับที่พวกเขาไปเดินเที่ยวเมื่อกี้

ญาธิดาถามเสียงเบาว่า “เธอซื้อเครื่องประดับมาเหรอ?”

พอเธอถามแบบนี้ อัญมรีก็ถึงรู้สึกตัวขึ้นมา เธอรีบยกถุงในมือขึ้นมาดูแล้วพูดว่า “ไม่ใช่หรอก เธอเดาสิว่ามาจากไหน? เมื่อกี้แพรวาลากฉันไปไม่ใช่เหรอ? ไม่คิดว่าสุดท้ายหล่อนจะเอาของให้ฉัน บอกว่าภวินท์ให้เธอเป็นของขวัญแต่งงาน ฉันไม่กล้ารับไว้ แต่หล่อนบอกว่าเป็นน้ำใจของภวินท์ ให้ฉันฝากเอาให้เธอหน่อย ถ้าเธอไม่รับไว้ก็โยนทิ้งเลยก็ได้ เธอว่าแปลกไหม?”

ได้ยินดังนี้แล้ว ญาธิดาก็มองถุงในมือด้วยแววตาที่มืดมนลง หัวใจหนักอึ้งเหมือนถูกก้อนหินกดทับไว้ หนักจนเธอไม่สามารถหายใจได้

อัญมณีเห็นเธอไม่พูดไม่จา ก็ถามต่ออีกว่า “จะจัดการยังไงดี?”

ญาธิดาเงียบไปสักพัก แล้วพูดเสียงเบาว่า “เก็บไว้เถอะ ฉันค่อยเอาเงินให้เขา”

อัญมณีพยักหน้าเห็นด้วย “ใช่ พวกเราจะไม่เอาเปรียบเขา!”

ว่าแล้ว สีหน้าของอัญมณีจากมืดมนก็ร่าเริงขึ้นมา เธอจับมือญาธิดาแล้วพูดว่า “เอาล่ะ! พวกเราไปเดินเที่ยวทางนั้นกันเถอะ! ฉันได้ยินมาว่าตรงนั้นเพิ่งเปิดร้านใหม่ มีสินค้าใหม่ๆขายเยอะเลย!”

ญาธิดาพยักหน้าตกลง แต่ในใจกลับไม่อยากเดินเที่ยวต่อแล้ว ในสมองของเธอยังคงมีคำพูดของภวินท์ลอยขึ้นมาไม่หยุด ในใจก็รู้สึกไม่สบายมากขึ้นไปอีก

เดินไปถึงแกรนด์ บูเลอวาร์ด ญาธิดาก็เหนื่อยและเมื่อยไปทั้งตัว ตัวเหนื่อยแล้วหัวใจยังเหนื่อยอีก แต่คุณปภาวีเห็นเธอกลับมาแล้วก็รีบลากเธอไปข้างๆอย่างลับๆล่อๆ

ดูออกว่าคุณปภาวีมีอะไรจะพูด ญาธิดาจึงถามไปตรงๆ “แม่คะ มีอะไรหรือเปล่า?”

คุณปภาวีลังเลสักพัก แล้วพูดว่า “ที่จริงก็ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่……”

เธอพูดครึ่งประโยค ทันใดนั้นก็เงียบไม่พูดอะไรอีก

ญาธิดาขมวดคิ้วแล้วถามว่า “แม่คะ มีอะไรก็พูดมาตามตรงเถอะค่ะ”

“คือว่าตั๋วเครื่องบินไปยุโรปที่พ่อกับแม่จองไว้ เหลืออีกไม่ถึงสัปดาห์ก็ต้องไปแล้ว แต่แม่กับพ่อตกลงกันไว้ว่า เข้าร่วมงานแต่งของลูกก่อนค่อยไป กลัวว่าเวลาจะชนกันจนมาไม่ทันน่ะ!”

ญาธิดาสงสัย “จองตั๋วเครื่องบินไว้แล้ว?”

คุณปภาวีพยักหน้า “ตอนที่พ่อของลูกไปแลกรางวัลมา ทางนั้นก็ยืนยันเวลาเที่ยวของพวกเราแล้ว เลยจองตั๋วเครื่องบินไว้เลย ตอนนั้นพวกเราไม่คิดว่าพวกลูกจะจัดงานแต่ง ดังนั้น……”

คำพูดด้านหลังถึงแม้คุณปภาวีจะไม่พูด ญาธิดาก็รู้ดี ถ้าพูดก่อนหน้านี้ เธอก็คงไม่รู้สึกอะไร แต่วันนี้หลังจากที่เจอภวินท์ในห้างแล้ว ความคิดที่จะจัดงานแต่งกับธีทัตก็เกิดไม่แน่ใจขึ้นมา

ญาธิดาสูดหายใจเข้าลึกๆ เงียบไม่พูดอะไร

คุณปภาวีเห็นท่าทางหนักใจของเธอ ก็เดาออกว่าเธอต้องมีเรื่องหนักใจอยู่แน่ จึงถามเสียงเบาว่า “หรือว่าเวลาชนกันเหรอ? แต่งานแต่งของลูกกับธีทัตใกล้จะมาถึงแล้วไม่ใช่เหรอ ไหนว่าจะจัดอีกไม่กี่วันนี้ไง!”