ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 625

เกล้าแก้วเข้าไปในห้องนอน ปิดประตูอย่างรวดเร็ว ยืนพิงหลังประตู ฟังการเคลื่อนไหวภายนอกอย่างระมัดระวัง กลั้นหายใจอยู่นาน เมื่อไม่ได้ยินเสียง เธอถึงได้ถอนหายใจโล่งอก แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปในห้อง

คำพูดเมื่อครู่เพื่อทำให้ป้าตกใจ ตราบใดที่ป้าไม่บอกภูผาเรื่องอาการไม่สบายของเธอ แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย ไม่เช่นนั้น ด้วยนิสัยขี้ระแวงมากของภูผา แน่นอนว่าต้องทำเรื่องเล็กให้เป็นเรื่องใหญ่ ส่งเธอไปตรวจร่างกายเต็มรูปแบบที่โรงพยาบาล ถึงตอนนั้นคงไม่สามารถปิดบังสถานการณ์ของเธอได้อีก

เธอเดาได้ว่าเพื่อผูกมัดเธอไว้ให้อยู่ข้างกาย ภูผาต้องเก็บเด็กไว้ แต่เธอตัดสินใจที่จะไม่เอาไว้ ดังนั้นเธอจึงต้องเก็บความลับนี้ แล้วทำแท้งลูกที่มาในเวลาไม่เหมาะสมโดยที่แม้แต่ผีสางเทวดาก็ไม่รู้

เมื่อตัดสินใจแล้ว เกล้าแก้วนั่งบนเก้าอี้ มองออกไปนอกหน้าต่างอย่างว่างเปล่า สีหน้าเศร้าโศก เธอยกมือไปแตะท้องเบาๆ มันยังแบนราบเรียบไม่มีวี่แววใดๆ

เธอรู้ดีอยู่แก่ใจว่าจากครั้งสุดท้ายที่เธอมีความสัมพันธ์กับภูผาจนถึงตอนนี้ก็เกือบหนึ่งเดือนแล้ว ตอนนี้ตัวอ่อนยังเล็กมาก บางทีอาจยังไม่มีการฝังตัว แต่เธอกลับรู้สึกแปลกๆ

การมีชีวิตน้อยๆ ถือกำเนิดในร่างกายเป็นความรู้สึกที่แปลกมาก

เธอคิดไปขณะที่มุมปากยกยิ้มขึ้นโดยไม่รู้ตัว แต่ในไม่ช้า ราวกับถูกใครเอาอ่างน้ำเย็นราดลงบนศีรษะ ได้สติในทันที สีหน้าแข็งค้างฉับพลัน

ไม่ได้! เธอจะต้องไม่มีภาพลวงตาเกี่ยวกับเด็กคนนี้! เธอต้องทิ้งชายที่น่าสะพรึงกลัวคนนั้นไป และตัดสัมพันธ์กับเขาทั้งหมดด้วยมือของตัวเอง!

ช่วงหลายวันที่ผ่านมา ญาธิดาอยู่บ้านทำสวนกับคุณปภาวี อ่านเขียนหนังสือกับดร.ยติภัทร โดยไม่สนใจคำวิพากษ์วิจารณ์ทุกประเภทจากโลกภายนอกโดยสิ้นเชิง ค่อยเป็นค่อยไปจนอารมณ์ไม่พอใจที่ติดอยู่ในอกของคนแก่ทั้งสองหายไปเกือบหมด กระทั่งถึงเวลาที่พวกเขาต้องออกเดินทาง

เดิมทีเพราะความวุ่นวายในงานแต่งงาน คุณปภาวีจึงตัดสินใจไม่ออกไปเที่ยว และอยู่ที่บ้านกับพวกเขาอย่างสงบ หลังจากที่ญาธิดาชักชวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอถึงได้ขจัดความคิดดังกล่าวออกไป

ก่อนออกเดินทาง ญาธิดาขับรถพาพวกเขาไปที่สนามบินด้วยตนเอง ก่อนไป คุณปภาวีเริ่มกังวลขึ้นมาอีก “แกว่าเราไปแบบนี้ แกกับทัตจะดูแลเด็กทั้งสามคนได้เหรอ”

“นอกจากเลี้ยงลูกแล้วยังมีปัญหาเรื่องอาหารการกินด้วย แม้ฉันบอกว่าไปเที่ยว แต่ก็วางใจไม่ได้!”

“……….”

เมื่อเห็นว่าคุณปภาวีกำลังจะเปิดโหมดความฟุ้งซ่าน ญาธิดาจึงรีบก้าวเข้าหา ยกมือขึ้นลูบหลังเธอ และพูดเสียงเบาให้ความมั่นใจ “นี่ไม่ใช่ปัญหาใหญ่เลยค่ะ ก่อนหน้านี้เราก็อาศัยอยู่ต่างประเทศไม่ใช่เหรอคะ ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ พวกท่านแค่ไปเที่ยวกันให้สนุกก็พอ”

ดร.ยติภัทรเก็บสัมภาระไว้ในท้ายรถ พยักหน้าและพูดว่า “ที่ธิดาพูดน่ะถูกแล้ว คุณเอาแต่กังวลเรื่องนี้เรื่องนั้น กังวลหลายเรื่องเกินไป งั้นเราจะไปหรือไม่ไป”

คุณปภาวีถอนหายใจด้วยความกังวล “ก็ฉันไม่วางใจ”

ญาธิดายิ้มและปลอบเธอต่อ “โอเคค่ะคุณแม่ ทัตบอกว่าช่วงนี้จะมีคุณป้าแม่บ้านเข้ามาทำอาหารให้เรา และยังดูแลพวกลูกแฝดได้ด้วย อย่ากังวลเลยค่ะ เราจะดูแลตัวเองอย่างดี”

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ คุณปภาวีถึงได้พยักหน้า “โอเค ได้ยินแกพูดแบบนี้ฉันก็เบาใจลงหน่อย”

เธอพูดอย่างนั้นแล้วจึงขึ้นรถ

ญาธิดายิ้ม เดินไปด้านหน้า ขึ้นรถแล้วขับออกจากแกรนด์ บูเลอวาร์ด

ระหว่างทางไปสนามบิน ญาธิดาจงใจกระตุ้นบรรยากาศให้มีชีวิตชีวา ให้สองคนแก่หัวเราะสนุกสนาน และไปส่งพวกเขาที่ล็อบบี้สนามบิน

มองดูพวกเขาเข็นกระเป๋าเดินทางเดินไปข้างหน้า ญาธิดารู้สึกอบอุ่นหัวใจ จะว่าไปแล้ว หลังจากพ่อแม่เลี้ยงดูเธอมา เธอยังไม่มีโอกาสแสดงความกตัญญูต่อพวกเขาเลย แม้ว่าครั้งนี้จะเป็นรางวัลลอตเตอรี แต่เธอก็อยากให้พวกเขาได้ไปเที่ยวกันให้สนุก

ระหว่างทางจากสนามบินกลับบ้าน ญาธิดารู้สึกผ่อนคลายอย่างที่หาได้ยาก แม้ว่าช่วงนี้จะมีเรื่อวราวไม่ดีเกิดขึ้นซ้ำๆ แต่เธอจดจ่อแค่กับชีวิตที่อยู่ตรงหน้าตัวเองเท่านั้น ไม่อยากคิดถึงเรื่องอื่น

แบบนี้ชีวิตจึงง่ายขึ้นมาก