ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 627

หลังจากเดินทางผ่านไปหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดญาธิดากับเณรศีลก็ไปถึงที่หมาย

พวกเขาได้ย้ายคนออกจากสถานที่ครั้งก่อนแล้ว ตอนนี้พวกเขาอยู่ในบ้านหลังหนึ่งในชุมชนทรุดโทรม ธีระถูกขังอยู่ในห้องนอนห้องหนึ่ง ด้านนอกมีสองผู้คุ้มกันเฝ้าอยู่

เมื่อญาธิดามาถึงหน้าประตู พยัคฆ์รออยู่ที่นั่นล่วงหน้าแล้ว “พี่ธิดา รอพี่อยู่นานแล้วครับ”

ทันทีที่เห็นเธอ พยัคฆ์ก็ยิ้มให้เธอ และหาคำพูดมาคุยด้วย

ญาธิดาไม่มีอารมณ์ เธอยิ้มมุมปากให้เขาแล้วถามเสียงเบา “ตอนนี้ท่านธีระอยู่ที่ไหน”

“อยู่ในห้องนอนครับ” พยัคฆ์พูด สายตาค่อยๆ กวาดมองไปยังเณรศีล ก่อนจะพูดนิ่งๆ “พี่ตั้งใจพาเขาเข้าไปเลยเหรอครับ”

ญาธิดาชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะได้สติอย่างรวดเร็ว เธอโน้มตัวลงพูดปลอบเสียงเบา “เณรศีล ฉันจะไปดูสถานการณ์หน่อย เธอรอฉันอยู่ตรงนี้ก่อนนะ ไม่นานฉันก็ออกมา”

เมื่อได้ยินดังนั้น เณรศีลพยักหน้าอย่างเชื่อฟังและพูดเสียงเบา “ครับ งั้นผมจะรอพี่อยู่ที่นี่”

พูดอย่างนั้นแล้วพยัคฆ์ที่อยู่ข้างๆ เดินเข้ามาจูงเณรศีลออกไปเดินเล่น จากนั้นญาธิดาแอบถอนหายใจโล่งอก แล้วเดินไปยังประตูห้องนอนห้องนั้น บอดี้การ์ดเปิดประตู เธอค่อยๆ เดินเข้าไป

ในห้องนอน ธีระนั่งอยู่ริมหน้าต่าง แผ่นหลังค้อมลงมากขึ้น เขาผอมเหมือนไม้แห้ง นั่งอยู่ตรงนั้น แม้ได้ยินเสียงประตูเปิดแต่ก็ไม่ขยับเขยื้อน

ญาธิดายืนนิ่งเฝ้าดูเขาอยู่นาน ก่อนจะพูดว่า “ท่านธีระ”

เมื่อได้ยินเสียงของเธอ ร่างนั้นขยับเล็กน้อย แต่ไม่ได้หันมาและไม่ได้พูดอะไร

ญาธิดาก้าวไปข้างหน้าสองก้าว มองเขาแล้วพูดว่า “ฉันมาที่นี่เพื่อคุยกับคุณ”

ธีระยังคงไม่ขยับ ญาธิดาเฝ้ารอ สุดท้ายก็เดินไปนั่งยังเก้าอี้อีกฝั่ง และพูดเสียงเบาราวกับพึมพำกับตัวเอง “คนที่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ มีที่ต้องตัดใจยอมแพ้ เผชิญหน้ากับความเกลียดชัง บางคนเลือกแก้แค้นอย่างสิ้นหวัง และบางคนก็เลือกเริ่มต้นชีวิตใหม่”

พูดอย่างนั้นแล้วเธอก็หันไปมองทางธีระ เอ่ยถามเสียงเบา “ท่านธีระ คุณเข้าใจหลักการของการให้อภัยและการชดใช้ดีกว่าฉัน แทนที่จะอยู่กับความเกลียดชังและการแก้แค้นไปตลอดชีวิตที่เหลือ ทำไมไม่เลือกพาคนรอบข้างที่ควรให้ความสำคัญไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ล่ะ”

ในที่สุดธีระก็ขยับเขยื้อนเล็กน้อย เขาหันหน้ามา รูม่านตาสีเทาสั่นไหวบางเบา

ญาธิดาถอนหายใจด้วยความโล่งอก ยืนขึ้นและพูดเสียงเบา “คำพูดพวกนี้คือทั้งหมดที่ฉันคิด ฉันคิดว่าคุณก็คงคิดถึงเณรศีลมาก ฉันพาเขามาด้วย”

คราวนี้ สีหน้าของธีระเปลี่ยนไป แววตาเปล่งประกาย

ญาธิดาเดินไปที่ประตู เปิดประตูแล้วมองเณรศีล เอ่ยเรียกเสียงเบา “เณรศีล มานี่สิ”

เมื่อได้ยินเสียง เณรศีลก็ลุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้นและวิ่งเข้าหา

ญาธิดาก้มหน้าลงลูบศีรษะเล็กของเขาและพูดเสียงเบา “เข้าไปสิ”

เณรศีลพยักหน้าแล้วเดินเข้าไป จากนั้นเธอก็ได้ยินเณรศีลเรียกด้วยความตื่นเต้น “ท่านธีระครับ...”

เธอปิดประตูเบาๆ ขอบตาชื้นเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

เธอเดินไปนั่งลงบนโซฟาเงียบๆ ความรู้สึกภายในใจค่อนข้างแปลก

ในเวลานี้ พยัคฆ์ที่อยู่แถวนั้นเดินข้ามา เห็นเธอดูเศร้า จึงหาหัวข้อมาสนทนากับเธอ “พี่ธิดา ...ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างครับ”

ทันใดนั้นญาธิดาก็นึกอะไรขึ้นได้ เงยหน้าขึ้นมองเขาและตอบเสียงเบา “ก็ดี”

จากนั้นเธอนิ่งไปก่อนจะถามอีกครั้ง “ช่วงนี้ในบริษัทเป็นยังไงบ้าง”

ทันทีที่พูดถึงบริษัท ใบหน้าที่ผ่อนคลายของพยัคฆ์ก็กลายเป็นจริงจัง เขาส่ายหน้าและตอบตามจริง “ไม่ค่อยดีเท่าไรครับ”