ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 63

ป้าจันทร์เห็นภวินท์ เลยเดินเข้าไปทันที ถามด้วยความระมัดระวังว่า “คุณชายคะ นี่มันยังไงกันแน่คะ？”

สีหน้าภวินท์มีแสงเยือกเย็นปกคลุมอยู่ เขาขมวดคิ้ว และเอ่ยริมฝีปากบางๆ “ไม่มีอะไรครับ”

ทิ้งห้าคำนี้ไว้ เขาหันหน้ากลับไปโดยตรง แล้วเข้าไปในห้องหนังสือ

ป้าจันทร์ยืนอยู่ตรงระเบียงทางเดิน สงสัยเหลือเกิน

ทำไมทั้งคู่ต่างมีปฏิกิริยาตอบรับแบบนี้หล่ะ หรือว่าพวกเขาทะเลาะกัน？

หายใจเข้าลึกๆหนึ่งครั้ง ป้าจันทร์ค่อยๆก้าวขาลงจากบันได

ฝนยังตกอยู่ ตกอย่างไม่หยุดไม่หย่อน อากาศมืดมิดปุ๊บ ท้องฟ้าข้างนอกยิ่งหดหู่

ข้างในบ้านแสงไฟสว่างไสว ป้าจันทร์เตรียมอาหารเย็นเรียบร้อย เช็ดมือ และขึ้นไปตามญาธิดากับภวินท์ทานข้าวที่ชั้นบน

เดินไปถึงหน้าประตูห้องนอน “คุณผู้หญิงคะ ทานข้าวได้แล้วค่ะ”

เคาะติดต่อกันตั้งหลายครั้ง ไม่มีการตอบรับเลยสักนิด

ป้าจันทร์รู้สึกว่าผิดปกติ ผลักประตูเบาๆ และเข้าไปในห้องนอน

ไฟในห้องนอนต่างปิดอยู่  ญาธิดาเหมือนนอนอยู่

ป้าจันทร์เดินเข้าไปเรียกหลายครั้ง ก็ยังไม่มีการตอบรับ ขณะที่จนหนทาง เธอได้แต่เปิดไฟบนตู้หัวเตียง

ญาธิดาหดตัวอยู่ในผ้าห่มทั้งคน เผยแค่หน้าเล็กๆออกมา สีหน้าเธอขาวซีด เหมือนรู้สึกว่าหนาวเย็น ร่างกายก็สั่นกระตุกเบาๆ

ป้าจันทร์ตกใจ รีบยื่นหลังมือไปจับอุณหภูมิที่หน้าผากของเธอดู รู้สึกถึงความร้อนบนหน้าผากของเธอ！

“คุณผู้หญิงคะ！”

ลางสังหรณ์บอกเธอว่าญาธิดาเป็นไข้แล้ว เธอไม่กล้าเชื่องช้ารีบหยิบเครื่องปรอทวัดไข้วัดดู เป็นจริงซะด้วยสิ สามสิบแปดจุดแปดองศา

เธอไม่กล้าเสียเวลา วิ่งไปในห้องหนังสือทันที “คุณผู้ชายคะ แย่แล้วค่ะ คุณผู้หญิงเป็นไข้ค่ะ”

ภวินท์กำลังพลิกดูเอกสาร ได้ยินเสียงของป้าจันทร์ ตื่นตกใจกะทันหัน

“อะไรนะ？”

ป้าจันทร์ยืนตรงหน้าประตูแบบหอบเหนื่อย “คุณผู้หญิงเป็นไข้สามสิบแปดจุดแปดองศาค่ะ”

ภวินท์ขมวดคิ้ว และลุกขึ้นมาทันทีทันใด ก้าวขาเรียวยาวและตรงไปที่ห้องนอนอย่างไม่ลังเล

ผลักประตูเข้าไปในห้องนอน  ภวินท์เห็นผู้หญิงที่ตัวสั่นอยู่ในผ้าห่ม ใต้ตาเผยความตื่นตระหนก เขาออกคำสั่งทันที “ป้าจันทร์ครับ โทรศัพท์ให้คุณหมอตุลธร”

ป้าจันทร์ตอบรับ และไปโทรศัพท์ทันที

ภวินท์ก้มตัวลง จับหน้าผากของญาธิดา  เป็นจริงซะด้วยสิ มันร้อนระอุเลย

มองดูคนบนเตียง เขาเสียใจมากเลยทีเดียว ถ้าหากตอนนั้นเขาไม่ทิ้งเธอไว้ลำพัง เธอก็ไม่น่าจะเปียกฝน แล้วก็จะไม่เป็นหวัดหรอกนะ

ไม่นาน คุณหมอประจำบ้านได้มาถึงแล้ว หลังตรวจเสร็จสิ้น ให้ป้าจันทร์ทำการลดอุณหภูมิทันที และยังป้อนยาให้กับญาธิดาอีกด้วย

“ก็คือเป็นหวัดแหละครับ เธอต้องการพักผ่อน รอให้เธอตื่นแล้วป้อนโจ๊กจืดๆให้เธอทานนะ สองวันนี้ทานยาให้ตรงเวลาด้วย เดี๋ยวก็หายแล้ว”

นอกประตูห้อง  ภวินท์ฟังคำสั่งหมอ พยักหน้า “ได้ครับ”

คุณหมอตุลธรเป็นหมอประจำคฤหาสน์ตระกูลสถิรานนท์ ตอนที่ภวินท์ยังเด็กก็คือคุณหมอตุลธรคนนี้แหละที่รับผิดชอบสุขภาพของคฤหาสน์ตระกูลสถิรานนท์ สำหรับภวินท์แล้วคุณหมอตุลธร ก็คือคุณลุงคนนึง

ภวินท์ส่งหมอตุลธรกลับไป ตอนที่เดินไปถึงหน้าบันได คุณหมออดที่จะถามไม่ได้ว่า “วิน เธอก็คือหลานสะใภ้ของคุณย่าเหรอ？”

คุณหมอตุลธรต้องไปตรวจร่างกายให้กับคุณย่าที่บ้านเก่าบ่อยๆ รู้เรื่องของเขาก็ไม่แปลก

ภวินท์นิ่งไปครึ่งวินาที พยักหน้าแล้วพูดว่า “ใช่ครับ”

“ดูๆ ไปแล้วเป็นผู้หญิงที่ดีคนนึงเลยนะ ดีกว่าคนก่อน เหมาะสมกับคุณนะ สมควรเป็นเช่นนี้แหละ ”คุณหมอตุลธรพูดอยู่ ยกมือขึ้นมาตบไหล่ภวินท์ แล้วเขาก็หันหลังลงไปชั้นล่าง “ส่งถึงตรงนี้แหละ ไม่ต้องเดินไปส่งแล้ว”

ภวินท์ยืนอยู่ที่เดิม มองดูข้างหลังของคุณหมอตุลธร ในหัวสมองยังคงวนเวียนกับคำพูดที่เขาพูดเมื่อสักครู่

ก่อนหน้านี้ ตอนที่นิวราอยู่ข้างกายเขา คุณหมอตุลธรก็รับรู้ด้วย คำพูดที่เขาพูดเมื่อสักครู่ ชัดเจนมากเลยว่ามุ่งไปที่นิวรา

ภวินท์ขมวดคิ้ว หงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุ

เช้าอีกวัน