ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 644

พอพูดจบ ญาธิดาก็พาอีธานกับเอลล่าเดินไปที่ลิฟต์ เห็นได้ชัดว่าเอลล่าดูไม่อยากจากไป เดินไปสามก้าวหันกลับมามอง ท่าทางดูน่าสงสาร จนภวินท์ที่กำลังมองตามหัวใจแทบจะละลาย

จนกระทั่งญาธิดากับเด็กๆ หายตัวไปจากสายตา ภวินท์ถึงจะดึงสายตากลับมา เขาสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะมองไปทางพยัคฆ์แล้วพูดว่า “ใช้บัตรประจำตัวของนายไปเปิดห้อง เลือกห้องที่ใกล้พวกเธอมากที่สุด”

พยัคฆ์รีบทำตามคำสั่งทันที “ได้ครับ”

ไม่นาน บัตรห้องพักก็ถึงมือ เป็นห้องพักซึ่งอยู่ติดกับห้องพักของพวกญาธิดา

ภวินท์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แล้วเลื่อนล้อรถเข็นไปทางลิฟต์

พยัคฆ์งุนงง แล้วรีบเดินตามไปถามว่า “คุณภวินท์ครับ แล้วผมจะไปพักที่ไหนล่ะครับ”

เขาใช้บัตรประชาชนเปิดห้องพักไปแล้ว แล้วเขาจะทำยังไง?

ภวินท์พูดเสียงเรียบนิ่ง “นายกลับไปเถอะ ที่นี่มีฉันคนเดียวก็พอแล้ว”

พยัคฆ์ตกตะลึง เขาหายใจเข้าลึก และตามทันความคิดอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเผลอยกยิ้มขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

พอเห็นท่าทางของเขา ภวินท์ก็ขมวดคิ้ว แล้วพูดสั่ง “โทรศัพท์เปิดตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง วันพรุ่งนี้มาเช้าๆ”

พยัคฆ์รีบพยักหน้ารับทันที

ในเวลาเดียวกัน ญาธิดาก็พาอีธานกับเอลล่าไปที่ลิฟต์ ทั้งสามคนเปียกโชกและทุลักทุเลมาก พอพวกเธอออกจากลิฟต์ พวกเธอก็เดินไปบนพรมนุ่มๆ โดยที่เสื้อผ้าของพวกเธอยังมีน้ำหยดลงมาอยู่

หลังจากรูดบัตรเข้าไปในห้องพัก ญาธิดาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก หลังจากต้องเดินทางเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันได้ปล่อยวางผ่อนคลายทั้งหมด เธอรีบถอดเสื้อคลุม แล้วพาอีธานกับเอลล่าตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที จากนั้นก็เปิดน้ำร้อนลงในอ่างน้ำ ให้พวกเขาเข้าไปแช่ตัว

ภูมิต้านทานของเด็กนั้นต่ำกว่าผู้ใหญ่ พอต้องตากฝนหนักขนาดนี้ ถ้าหากไม่รีบสร้างความอบอุ่นให้ร่างกาย ก็กลัวจะเป็นไข้ไม่สบาย ญาธิดาไม่มีเวลามาสนใจตัวเอง รีบช่วยให้ลูกๆ ของได้แช่น้ำอุ่นก่อน จากนั้นก็ใช้ผ้าขนหนูคลุมตัวทั้งสองคน แล้วอุ้มทั้งสองไปที่เตียงทีละคน ดึงผ้าห่มมาห่มให้ทั้งสองคน เธอถึงจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมา

“ลูกสองคนดูทีวีอยู่บนเตียงก่อนนะจ๊ะ อย่าลุกออกจากเตียง แม่ไปอาบน้ำก่อน”

เธอเปิดทีวีและกดเปิดช่องรายการที่ทั้งคู่ชอบดู หลังจากเห็นพวกเขาพยักหน้ารับอย่างเชื่อฟังแล้ว เธอก็รู้สึกโล่งใจ แล้วหันหลังกลับเข้าไปในห้องน้ำ

ร่างกายของเธอเย็นยะเยือกไปทั้งตัว พอสัมผัสถูกน้ำร้อน จึงรู้สึกปรับตัวไม่ทัน เธอจึงสูดหายใจเข้าลึก แล้วยืนอยู่ใต้ฝักบัว แล้วปล่อยให้น้ำร้อนไหลลงมาจากศีรษะของเธอ ค่อยๆ ให้ร่างกายของเธออบอุ่นขึ้น

ตลอดช่วงบ่ายของวันนี้มีอะไรเกิดขึ้นมากมาย เธอถูกบังคับให้ก้าวไปข้างหน้าตลอด เรื่องราวที่เกิดขึ้นทำให้เธอไม่สามารถสงบสติอารมณ์มาคิดทบทวนได้ แต่ในเวลานี้ได้อยู่ในความเงียบ และมีเวลาได้มาคิดทบทวน ความคิดและอารมณ์ทั้งหมดพุ่งเข้ามาในสมอง ทำให้ยุ่งเหยิงวุ่นวายไปหมด

พอคิดถึงธีทัต หัวใจของเธอก็เหมือนกับถูกก้อนหินหนักๆ กดทับไว้ จนหายใจไม่ออก การที่ถูกหักหลังโดยคนที่เธอไว้ใจนั้นมันเลวร้ายมาก แล้วอีกอย่าง เธอเคยคิดไว้แล้วว่าจะใช้ชีวิตร่วมกับเขาอย่างสงบ ใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกัน แต่จู่ๆ ก็เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น...

จากนี้ไป เธอจะทำยังไงต่อไปดี

เสียงน้ำไหลซู่ซ่าดังเข้าหูของเธอ ทำให้เธอตัดขาดต่อสถานการณ์ภายนอกโดยสิ้นเชิง

ด้านหน้าประตู ภวินท์นั่งอยู่บนรถเข็น ก่อนจะยกมือขึ้นมาเคาะประตูเบาๆ พร้อมกับขนมที่ดูน่าอร่อยอยู่ในมือ

มันเป็นของขวัญสำหรับลูกค้าแบล็กการ์ดวีไอพี มีของหวานที่ดูน่าอร่อยทุกชนิด ทั้งครีมและของหวาน เขาไม่ชอบมันมากเท่าไหร่ แต่เขาเห็นว่ามันรูปร่างน่ารัก เขาก็นึกถึงเด็กน้อยน่ารักข้างห้องทั้งสองคน เขาจึงส่งมาที่นี่..

ที่สำคัญ เขายังมีเรื่องอยากจะมาคุยกับญาธิดาด้วย

ไม่มีเสียงตอบกลับดังมาจากในห้องเลย และในตอนที่เขาคิดว่าพวกเธอคงจะพักผ่อนแล้ว ด้านในของประตูก็มีเสียงฝีเท้าดัง “ตึง ตึง ตึง” ท่าทางดูรีบร้อน แต่เบาเหมือนเสียงเด็กกำลังวิ่ง

วินาทีต่อมา เสียงเล็กของอีธานก็ดังออกมาจากทางประตู “ใครครับ?”

พอได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ภวินท์ก็อดที่จะยกยิ้มมุมปากไม่ได้ เขานิ่งเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “อาเองครับ คุณอาสุดหล่อของพวกหนูไง”

เสียงในห้องเงียบไปสักพัก จากนั้นก็มีเสียง “แกร็ก” ของการเปิดประตูดังขึ้น แล้วประตูก็ถูกเปิดออก โดยมีอีธานยืนมองออกมาด้วยตากลมโต