ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 675

เมื่อเห็นดวงตาแดงก่ำของญาธิดา ภวินท์ก็ใจอ่อนลงทันที เขายื่นมือออกไปกุมมือเย็นเฉียบของเธอไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงว่า “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะตำหนิเธอนะ แต่ตอนนี้เธอต้องคิดทุกอย่างให้รอบคอบ ต่อให้ต้องไปเพื่อความปลอดภัยของอีธานเอลล่า เธอก็ต้องไปด้วย”

ภายในใจของญาธิดาเต็มไปด้วยอารมณ์ที่หลากหลาย แต่กลับพูดอะไรไม่ออกสักคำ

ในเมื่อสิ่งที่เขาพูดมาล้วนมีเหตุมีผลทุกคำ แม้ว่าเธออยากจะอยู่ที่นี่ อยากจะอยู่เพื่อเขาสักครั้ง แต่เวลานี้มันไม่เหมาะสม

เธอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ความมุ่งมั่นและความหมกมุ่นในใจค่อยๆ จางลง เธอเงยหน้าขึ้นสบสายตากับดวงตาสว่างไสวของชายหนุ่ม หลังจากตัดสินใจได้แล้ว เอก็พยักหน้าแล้วพูดว่า “ฉันจะทำตามที่คุณบอก ไว้เราเจอกันที่คฤหาสน์นะ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ภวินท์ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เขาพยักหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “ฉันจะรีบจัดการให้ทันที พรุ่งนี้จะส่งพวกเธอไปที่นั่น”

เมื่อได้ยินว่าต้องไปตั้งแต่พรุ่งนี้ ญาธิดาก็ถึงกับอึ้งทันที “พรุ่งนี้ต้องไป? ทำไมเร็วขนาดนี้ล่ะ?”

ภวินท์พยักหน้า “วันนี้คุณย่ากับคุณพ่อมุ่งหน้าไปที่นั่นแล้ว ไปจากที่นี่ยิ่งเร็วก็ยิ่งดี พรุ่งนี้ฉันจะให้พยัคฆ์ไปส่งเธอกับอีธานเอลล่า มีเขาไปด้วยฉันจะได้สบายใจ”

ญาธิดารู้สึกขมขื่นในใจ หลังจากลังเลอยู่สักพักเธอก็พยักหน้าลงเล็กน้อย

มาถึงขนาดนี้แล้ว ต่อให้ไปช้ากว่านี้หนึ่งวันก็ไม่มีความหมายอะไร ขอเพียงแค่เขาไม่เป็นไรจะให้เธอไปจากเมืองJก็ได้

“ดึกมากแล้ว เธอกลับไปพักผ่อนเถอะ ฉันจะโทรศัพท์ไปจัดการเรื่องทุกอย่างให้”

ขณะที่พูดภวินท์ก็ลุกขึ้นเดินไปที่ระเบียง

เขายืนอยู่ในความมืด แสงและเงาอันมืดมิดห่อหุ้มตัวของเขาไว้ ญาธิดามองแผ่นหลังของเขา สุดท้ายแล้วเธอก็ยังรู้สึกทำใจไม่ได้อยู่ดี เธอจ้องมองเขาอย่างลึกซึ้งอยู่นานกว่าจะหันตัวเดินกลับออกไป

เรื่องในวันนี้ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วสักวันก็ต้องมาถึง ในเมื่อมันมาถึงเร็วก็จบเร็วก็นับว่าเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอ

ค่ำคืนอันแสนยาวนาน นอกจากเจ้าเด็กน้อยสองคนนี้แล้ว อีกสองคนที่เหลือในคอนโดต่างกำลังนอนพลิกไปพลิกมา

เวลาไม่เคยคอยใคร ท้องฟ้าค่อย ๆ เผยให้เห็นแสงสว่างขึ้นมาเล็กน้อย ขอบฟ้าอันไกลโพ้นมีเมฆเกาะเป็นกลุ่มก้อน

ญาธิดานอนดึกโดยไม่รู้ว่าผล็อยหลับไปตอนไหน กระทั่งเช้าเธอก็ยังไม่ยอมตื่นนอน จนกระทั่งอีธานกับเอลล่าวิ่งเข้ามาล้อมเตียงนอนพลางร้องปลุกเธอให้ตื่นเหมือนลูกแมวไม่มีผิดเพี้ยน

“แม่คะ แดดส่องก้นแล้วนะคะ!”

“นกที่ตื่นเช้าจะมีตัวหนอนให้กินนะ แม่ตื่นเร็ว ๆ!”

“……”

เมื่อมีนาฬิกาปลุกสองตัวส่งเสียงก้องอยู่ข้างหูของเธอแบบนี้ ต่อให้เธอง่วงนอนมากแค่ไหน สุดท้ายก็ถูกพวกเขาดึงให้ลุกขึ้นมาจนได้

หลังจากตื่นนอนแล้วเธอถึงพบว่า พยัคฆ์และลูกน้องอีกคนมาถึงแล้ว ภวินท์กำลังออกคำสั่งกำชับพวกเขาอยู่ในห้องนั่งเล่น

เมื่อเห็นเธอเดินออกมา ภวินท์ก็มองมาที่เธอแล้วพูดเบาๆ ว่า “ทานอะไรก่อนสิ อีกเดี๋ยวฉันจะให้พยัคฆ์กับต้องเอาของที่พวกเธอจะเอาไปด้วยไปขึ้นรถ แล้วพวกเธอก็ออกเดินทางกันเลย”

ญาธิดาพยักด้วยความรู้สึกหม่นหมองอย่างอธิบายไม่ถูก

ไม่รู้ว่าภวินท์พูดกับอีธานเอลล่าว่ายังไง ทั้ง ๆ ที่ต้องย้ายบ้านกะทันหันแบบนี้แต่เด็กน้อยสองคนนั้นกลับไม่ถามอะไรเลย แถมยังช่วยกันขนย้ายข้าวของอย่างเชื่อฟัง ขนอันนี้ที อันนั้นที

ภวินท์ดูเหมือนจะยุ่งมาก ขณะที่กำลังขนย้ายข้าวของโทรศัพท์ของเขาก็เอาแต่ดังอยู่อย่างนั้นไม่หยุดสักที ขณะที่กำลังรับสายหนึ่งอีกสายหนึ่งก็โทรเข้ามาอีก ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเรื่องที่บริษัทหรือเป็นเพราะเรื่องของภูผา แต่พอญาธิดาเห็นแบบนี้แล้วก็อดเป็นห่วงไม่ได้

หลังจากขนของกันสองสามรอบ ของจำเป็นที่ต้องเอาติดตัวไปด้วยก็ขนไปได้พอประมาณแล้ว ญาธิดาวางกล่องที่บรรจุของเล่นของอีธานกับเอลล่าเอาไว้ในท้ายรถ เพิ่งจะดังเข้าไปด้านในเธอก็ได้ยินเสียงของพยัคฆ์กับต้องดังขึ้น

ประตูรถถูกเปิดอยู่ พวกเขาน่าจะกำลังจัดของที่เบาะหน้า พลางพูดคุยกันไปด้วย เพราะตอนนี้ท้ายรถถูกยัดจนเต็มหมดแล้ว เธอยืนอยู่ตรงนั้น พวกเขาน่าจะมองไม่เห็นเธอ