ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 789

ได้ยินเสียงฝีเท้า ญาธิดาจึงได้เงยหน้าขึ้นทันที เห็นเขามายืนอยู่ที่ข้างกายตัวเอง ดวงตาก็ปรากฏความฉงน “กลับมาแล้วเหรอคะ ไม่ใช่บอกว่าต้องประชุมเหรอคะ”

“ประชุมถูกยกเลิกแล้ว” นิธิศสีหน้าดูเป็นธรรมชาติมาก ดวงตาที่อ่อนโยนตกกระทบมาที่ตัวของเธอ “ต้นกล้าทำให้คุณลำบากหรือเปล่าครับ”

เธอได้ยินดังนั้นก็รีบส่ายหน้าทันที ลูบศีรษะของต้นกล้าแล้วตอบกลับว่า “ต้นกล้าเป็นเด็กที่เชื่อฟังที่สุดเท่าที่ฉันเคยเห็นมา ดูแลเขาเป็นเรื่องที่ง่ายมาก คุณไม่ต้องเป็นห่วงเลยค่ะ”

นิธิศหรี่ตาลงตามคำพูดของเธอ สายตาตกกระทบไปที่ช่วงลำคอของเธอ จากนั้นดวงตาก็หม่นลงเล็กน้อย “ไม่ชอบสร้อยคอที่ต้นกล้ามอบให้คุณเหรอครับ”

เธอจึงลูบไปที่ลำคอที่ว่างเปล่าตามที่เขาพูด และเผยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอโทษ “ฉันไม่ชอบใส่สิ่งของพะรุงพะรังเหล่านี้ อีกอย่างฉันมีลูกและสามีแล้ว ไม่สะดวกที่จะใส่ของขวัญที่คนอื่นมอบให้ค่ะ”

สามีกับลูก……

ทำไมเธอมักจะเอ่ยถึงผู้ชายคนอื่นเสมอ……

เขาไม่มีทางยอมให้มีอุปสรรคเหล่านี้ระหว่างพวกเขาอย่างแน่นอน!”

ดวงตานิธิศมืดดำลง น้ำเสียงใจเย็นลงไม่น้อย “ผมนึกว่าคุณจะใจดีกับต้นกล้าจริงๆ ซะอีก คิดไม่ถึงว่าสำหรับคุณแล้วเขาเป็นเพียงคนนอกจะมีหรือไม่มีก็ได้เท่านั้น”

ญาธิดาได้ยินดังนั้นก็ตกใจ ไม่รู้ว่าทำไมในใจถึงมักจะมีความรู้สึกที่ไม่สบายใจอยู่เสมอ

ระหว่างเธอกับนิธิศแม้แต่เพื่อนยังถือว่าไม่ใช่เลย แต่ว่าเขามักจะชักนำเธอให้เข้าไปอยู่ในชีวิตของต้นกล้า สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

“ต้นกล้าเป็นเพื่อนของอีธานกับเอลล่า ฉันก็ย่อมต้องดีกับเขาอยู่แล้ว นอกจากนี้แล้วก็ไม่มีสิ่งใดอื่นค่ะ”

เธอพลางพูดพลางลุกขึ้นถือกระเป๋าและเสื้อคลุมของตัวเอง “ในเมื่อคุณกลับมาแล้ว งั้นฉันก็ไม่ขออยู่ต่อแล้วนะคะ อีธานกับเอลล่ายังรอฉันอยู่ที่สตูดิโออยู่ค่ะ”

เห็นเธอจะจากไป นิธิศก็เบี่ยงข้างเล็กน้อย ขวางฝีเท้าของเธอไว้อย่างไม่ได้ตั้งใจ “อุตส่าห์รบกวนคุณมาถึงที่นี่ทั้งที คงจะให้คุณท้องว่างกลับไปเช่นนี้ไม่ได้หรอก ผมขอเลี้ยงข้าวคุณนะครับ”

เธอมองดูการกระทำของเขา คิ้วขมวดชิดติดกัน น้ำเสียงก็มีความเหินห่างเล็กน้อย “คุณนิดไม่ต้องเกรงใจหรอกค่ะ หากว่าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ”

“ธิดา!” เขารีบเรียกเธอขึ้นอย่างลนลาน กล่าวอธิบายด้วยน้ำเสียงเบาๆ “พี่เลี้ยงลาหยุดกลับบ้าน ผมกับต้นกล้าได้แต่ทนหิวอยู่ที่บ้าน ก็เลยอยากถือโอกาสนี้ทานข้าวด้วยกันสักมื้อ……”

ญาธิดากวาดสายตามองเขาครู่หนึ่ง ความระแวดระวังในดวงตาก็ยิ่งเห็นได้ชัด

ต้นกล้ารีบปีนลงจากโซฟาและวิ่งมาข้างๆ ตัวเธอ จากนั้นก็กอดขาเธอไว้แน่น ในดวงตาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน ในปากก็ร้องเรียกคำว่าแม่อย่างเอ็นดูจนเห็นได้ชัด 

เธอใจอ่อนในฉับพลัน รีบย่อตัวลงกล่าวเกลี้ยกล่อมเบาๆ อย่างอ่อนโยน “น้าธิดาจะมาหาหนูวันหลังใหม่นะ หนูกับคุณพ่อทานข้าวที่บ้านกันก่อนดีไหมจ๊ะ”

ต้นกล้าส่ายหน้าอย่างน้อยใจ ดวงตาที่สดใสเอ่อล้นด้วยน้ำตาในทันที แรงในมือก็ยิ่งกอดแน่นขึ้น 

นิธิศมองดูภาพนี้ ในดวงตาก็ประกายแสงสีดำ จากนั้นก็กล่าวอย่างลำบากใจว่า “ในเมื่อคุณธิดามีเรื่องธุระอย่างอื่นที่ต้องทำ งั้นผมก็จะไม่รั้งไว้แล้ว”

ขณะที่เขาพูดสายตาของเขาก็มองมาทางต้นกล้า ด้วยน้ำเสียงกล่าวเชิงตำหนิเล็กน้อย “ต้นกล้าอย่าสร้างปัญหาให้กับคุณแม่ ไม่อย่างนั้นต่อไปคุณแม่จะไม่มาดูหนูอีกแล้วนะ”

ได้ยินเขาเรียก “แม่” ตามต้นกล้าคิ้วญาธิดาก็ยิ่งขมวดแน่นขึ้น จากนั้นกล่าวออกมาทีละคำๆ “ต้นกล้าอายุยังน้อย คุณแม่ในชีวิตของเขาไม่ควรเป็นฉัน คุณนิดก็ควรคิดถึงต้นกล้าให้มากๆ รีบหาบ้านที่สมบูรณ์ให้เขาโดยเร็วเถอะค่ะ”

นิธิศได้ยินดังนั้นก็รู้สึกถึงความไม่พอใจเล็กน้อยของเธอ จึงรีบผุดรอยยิ้มเชิงขอโทษ และอธิบายให้เธอด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ผมรู้ว่าการให้คุณเป็นคุณแม่ของต้นกล้านั้นดูเห็นแก่ตัวมาก และก็เสียมารยาทกับคุณมาก แต่เมื่อคำนึงถึงอาการของต้นกล้า ผมจึงต้องทำตามความคิดของเขาชั่วคราว หวังว่าคุณธิดาจะเข้าใจนะครับ”