ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 813

“เกี่ยวอะไรกับฉัน” เธอสำลักด้วยความโกรธ เหลือบมองเขาแล้วถามกลับ “คุณคิดจะอธิบายให้ฉันฟังเหรอ?”

ภวินท์ไม่ได้พูดอะไรออกมา เขาเดินไปที่โต๊ะข้างๆ แล้วโยนรูปถ่ายที่เขาเก็บไว้เมื่อกี้ลงบนโต๊ะ และพูดเยาะเย้ย "ใครต้องอธิบายให้ใครฟัง?"

ดวงตาของเธอจ้องไปที่รูปภาพ ความโกรธบนใบหน้าของเธอก็หายไปในทันที และแปลเปลี่ยนเป็นหน้าซีดเธอต้องการบอกภวินท์ว่าความจริงไม่ใช่อย่างที่อยู่ในภาพ เธอปฏิเสธนิธิศไปอย่างเด็ดขาดและมีเหตุผล

แต่รูปถ่ายไม่ใช่วิดีโอ มันไม่มีบทสนทนาระหว่างเธอกับนิธิศให้ได้ยิน

คำอธิบายทั้งหมดนั้นติดอยู่ในลำคอของเธอ เมื่อกี้เธอเพิ่งพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "สิ่งที่ตาเห็นใช่ว่าเป็นเรื่องปลอมเสมอไป" แต่เธอไม่คิดว่าจะเข้าตัวเธอเร็วขนาดนี้

“ฉันปฏิเสธนิธิศไป” คำอธิบายของเธอฟังดูขาดความมั่นใจไปเล็กน้อย

ภวินท์พยายามพูดออกมาจากลำคอ ถือว่าเป็นการตอบสนองต่อคำอธิบายของเธอ เขาพูดขึ้นช้าๆว่า "ญาธิดา นิสัยบางอย่างของคุณไม่ได้เปลี่ยนไปเลย"

เขาจงใจเน้นคำว่า"บางอย่าง" ใบหน้าของญาธิดาซีดลงเรื่อยๆ เธอถอยกลับไปสองก้าวโดยไม่รู้ตัว และจ้องมองเขาด้วยความไม่เชื่อ

“คุณสงสัยว่า ฉันกับนิธิศมีอะไรกันจริงๆ?” เสียงของเธอมีการสั่นเล็กน้อย “ฉันไปพบเขาเพราะต้นกล้า วันนี้เป็นวันเกิดของต้นกล้า”

“ในรูปภาพนี้ดูไม่เหมือนเลย” มือเรียวยาวของภวินท์หยิบรูปหนึ่งขึ้นมา แล้วส่งต่อให้เธอ “ถ้ามันเป็นเพียงวันเกิดจริงๆ ทำไมคุณต้องปิดบังผมล่ะ”

คนสองคนในภาพ เหมือนเป็นการเดทมากกว่า และมีความรู้สึกว่านิธิศเหมือนต้องการขอแต่งงานด้วย ไม่ว่าจะมองมันอย่างไร ก็ไม่เหมือนฉลองวันเกิดให้เด็ก

ญาธิดาพูดไม่ออกชั่วขณะ ความรู้สึกเศร้าค่อยๆเอ่อล้นและกระจายไปทั่วร่างกาย ดวงตาของเธอแห้งจนไม่มีน้ำตาแม้แต่หยดเดียว

“ตอนนี้สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ใจระหว่างผมกับนพเก้าได้หรือยัง?” เสียงเรียบนิ่งของเขาดังขึ้นทันที

สายตาของญาธิดาจ้องมองไปยังเขา และทันใดนั้นก็หัวเราะเยาะตัวเอง

ที่แท้ภวินท์สงสัยเธอตั้งแต่เห็นภาพนั้นแล้ว แต่เขาเก็บมันไว้ในใจและไม่พูดถึงมัน แต่ตอนนี้เขาหยิบภาพออกมาและถามเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงเพื่อต้องการโยนความรับผิดชอบทั้งหมดให้กับเธอ

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และตอบอย่างทื่อๆ “ในเมื่อพวกเราต่างมีข้อสรุปในใจของตัวเอง งั้นก็ถือว่าเสมอกันแล้ว”

เมื่อเห็นหลังของเธอวิ่งออกไปที่ประตู ภวินท์รู้สึกหดหู่ใจมากขึ้นเรื่อยๆ เขาอดไม่ได้ที่จะดึงเนกไทออก และยัดรูปถ่ายทั้งหมดลงในเครื่องทำลายเอกสารแล้วหั่นเป็นชิ้น ๆ

แม้เขาจะไม่ได้ยินเนื้อหาการแอบฟังของอีธาน แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเชื่อญาธิดา เขาแค่หงุดหงิดว่า ทำไมญาธิดาต้องปิดบังเขาเรื่องที่ไปเจอนิธิศ

ใบหน้าอ่อนหวานของเด็กสองคนยื่นออกมาจากประตูห้องนั่งเล่น เอลล่าดึงชายเสื้อของพี่ชายเบาๆ และพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า “พี่ ดูเหมือนว่าพ่อกับแม่จะทะเลาะกันนะ”

ดวงตาที่สดใสของอีธานเปลี่ยนไปเล็กน้อย และเขาก็กระซิบคำสองสามคำที่ข้างหูของเธอ ดวงตาของเธอเป็นประกาย และเธอก็วิ่งไล่ตามญาธิดาไปในทันที

ในทางกลับกันอีธานดูเหมือนผู้ใหญ่ตัวเล็กๆ เดินช้าๆไปที่ด้านข้างของภวินท์ แล้วพูดขึ้นว่า "แม่โกรธแล้วพ่อคงจะมีความสุขมากนะครับ"

เมื่อเห็นลูกชายของเขาแสร้งทำเป็นเป็นผู้ใหญ่ ภวินท์ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย และไม่สามารถปฏิเสธคำพูดของเขาได้

ญาธิดาโกรธเมื่อเห็นเขาและนพเก้าอยู่ด้วยกัน ก็แสดงว่าเธอหึง พูดง่ายๆคือ สิ่งนี้ทำให้เขามีความสุขเล็กน้อย

เมื่อเห็นการแสดงออกของเขา ในใจของอีธานก็รู้ทันที และหยุดพูดถึงหัวข้อนี้ แต่ถามอย่างกังวลเล็กน้อยว่า “ทำไมพ่อไม่บอกความจริงกับแม่ล่ะ?”

“สิบปากว่าไม่เท่าตาเห็น ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร” เสียงของภวินท์ต่ำลง