ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 847

ไม่เกินคาด อาริโอระบายความโกรธทั้งหมดบนตัวของนพเก้า ผลลัพธ์ก็คือหยุดงานทั้งหมดที่ตอนนี้เธอได้รับมอบหมาย แล้วก็ไปรอภารกิจใหม่อยู่ที่บ้านก็พอ

และก็มีเสียงดังก้องกังวานดังขึ้นในวิลล่าแห่งหนึ่ง เธอปาแจกันกระเบื้องอันละเอียดอ่อนในมือของเธอลงไปที่พื้นอีกครั้ง แต่ก็เหมือนกับว่ายังไม่สามารถระบายความโกรธได้เพียงพอ และเธอก็หยิบแก้วชาด้านข้างขึ้นมาอีก

ทันใดนั้นก็มีมือหนาคู่หนึ่งก็ปรากฏขึ้น หยุดการกระทำของเธอ และเสียงที่หนาวเหน็บของเขาก็ดังขึ้นมาในหูของเธอ “วุ่นวายพอรึยัง”

เธอจ้องไปที่ภวินท์ด้วยสายตาที่โมโห แล้วก็สังเกตเห็นความรำคาญในสายตาของเขา และอารมณ์ของเธอก็เลยยิ่งตื่นเต้นขึ้นไปอีก “ทำไมวันนี้ถึงไม่ช่วยฉันพูดเลย หรือว่านายเองก็เอนเอียงไปที่ยัยผู้หญิงชั้นต่ำนั่นใช่ไหม ไม่ได้เชื่อฉันเลยใช่ไหม！”

“เรื่องนี้มันต้องคอยปรึกษากันให้ดีก่อน ตอนนี้เป้าหมายของเธอก็ทำให้อารมณ์ของอาริโอคงที่ให้ได้ ไม่ให้เอาเขาอำนาจทั้งหมดของเธอไป” ภวินท์นั่งอยู่ข้างๆ อย่างสง่างาม พร้อมกับอธิบายด้วยสีหน้าที่เฉยเมย

แต่น่าเสียดาย ที่เธอไม่เชื่อในคำพูดนี้ สิ่งที่เขาทำให้วันนี้เธอไม่สามารถรับได้อย่างแน่นอน เพราะเธอเห็นอย่างชัดเจนว่าวินสนใจยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้น！

ไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะได้ภวินท์ แม้แต่ยอมเสี่ยงชีวิตตัวเองด้วยซ้ำ แต่ว่ายัยคนนั้นจะมาขโมยสิ่งที่เธอทำมาอย่างง่ายดายได้ยังไงกัน

นพเก้ายิ่งคิดก็ยิ่งโมโห แทบทนไม่ไหวที่ระบายความโกรธใส่ภวินท์

“ภวินท์ หรือว่านายตกหลุมรักยัยผู้หญิงชั้นต่ำอย่างญาธิดาไปแล้ว！ นายกับฉันโตมาด้วยกันที่ยุโรป แล้วนายจะเป็นสามีของเธอได้ยังไง！”

ภวินท์เงยหน้าขึ้นมา น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นขึ้นมาก แถมยังผสมไปด้วยความโกรธเล็กน้อย แต่ว่าก็ไม่มีท่าทีว่าจะระเบิดออกมา “ฉันไม่เคยสงสัยเรื่องตัวตนของตัวเอง และก็ไม่เคยสงสัยเธอด้วย อย่าโมโหขนาดนั้นเลย”

“พูดจาไร้สาระ！เพราะว่าสายตาของนายมันมีแต่ยัยผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้น！”

นพเก้าชี้หน้าเขาพร้อมกับตะคอกออกมา “ฉันเคยบอกนายตั้งแต่แรกแล้วไง ว่าอย่าไปเชื่อเรื่องโกหกอะไรพวกนั้น นี่มันคือสิ่งที่เธอทำเพื่อให้ได้เข้ามาอยู่ในพวกเรา เธอเป็นสายลับ！”

ภวินท์มีสีหน้ามืดมน ตอนที่มองมาที่เธออีกครั้งนั้น ดวงตาที่ลึกซึ้งของเขาเต็มไปด้วยความเยือกเย็น

แต่ว่าตอนที่เธอยังไม่ทันจะตั้งสตินั้น มือหนาของเขาก็บีบเข้าที่คางของเธอ และค่อนข้างออกแรง นพเก้าร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างทนไม่ไหว และสายตาก็เต็มไปด้วยความหวาดกลัว

น้ำเสียงของเขานั้นไม่มีอารมณ์ปนอยู่เลย มีแต่การข่มขู่ที่เยือกเย็นเท่านั้น “เลิกคาดเดาอะไรที่ไม่มีมูลได้ละ อย่ามาท้าทายขีดจำกัดของฉัน！”

รูม่านตาของนพเก้าหดลงทันที เธอรีบพยักหน้าและมือขาวๆ ค่อยๆ จับที่มือหนาของเขา

ตอนที่มือของทั้งสองกำลังจะสัมผัสกันนะ จู่ๆ ภวินท์ก็ดึงมือกลับมา เธอยืนไม่คงที่ ก็เลยล้มลงที่โซฟาทันที น้ำตาก็ร่วงหล่นลงมาเหมือนสร้อยที่ลูกปัดขาด

เธอค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา ใบหน้าที่ประณีตและงดงามของเธอเปียกปอนไปด้วยน้ำตา เธอร้องไห้โวยวายออกมาแล้วพูดว่า “ในเรื่องของความรู้สึกฉันก็เป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่งเท่านั้น ฉันก็รู้สึกไม่ปลอดภัยได้เหมือนกัน โดยเฉพาะตอนที่อยู่ต่อหน้าญาธิดา！

ยัยผู้หญิงร้ายๆ คนนั้นเอาแต่บอกว่านายคือสามีของเธอ แล้วนายจะให้แฟนอย่างฉันคิดยังไง หรือว่าจะให้ฉันอธิบายกับเธอด้วยรอยยิ้มไหม นายคิดว่าเธอจะฟังเหรอ? ”

สีหน้าของภวินท์ดูสะเทือนใจเล็กน้อย เขาขมวดคิ้วและมองดูเธอร้องไห้ สุดท้ายก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวแล้วก็ยื่นกระดาษทิชชูให้เธอ

เธอสังเกตทุกการเคลื่อนไหวของเขาอย่างระมัดระวัง และเมื่อเธอเห็นว่าเขาไม่ได้มีท่าทีโกรธอีกต่อไป เธอก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

ตอนนี้เธอเชื่อฟังมากขึ้น และอธิบายอย่างอ่อนแรงว่า “ตอนที่ฉันช่วยชีวิตนายจากต่างประเทศ ชีวิตของนายเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย ตอนนั้นฉันกลัวมากว่าจะเสียนายไป ก็เลยกังวลขนาดนั้น……”