นพเก้าระเบิดลงทันที “อาริโอ แกมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน?!”
น้ำเสียงเย็นชาของอาริโอดังมาจากปลายสาย “ก็สิทธิ์ที่ฉันเป็นหัวหน้าของเธอไง รีบไสหัวกลับไปยุโรปเดี๋ยวนี้ และไม่ต้องกลับมาเมือง J อีก เว้นเสียแต่ว่าเธอคิดว่าชีวิตของเธอไม่สำคัญแล้ว”
คำพูดของอาริโอราวกับกำลังบีบรัดคอนพเก้า มันทำให้เอหายใจติดขัด หลังจากนั้นไม่นานเธอก็กัดฟันพูดขึ้นว่า “อาริโอ ถึงแม้ว่าสหพันธ์การค้าจะให้ฉันทำงานอยู่ภายใต้อำนาจของนาย แต่มันไม่ได้หมายความว่านายจะสามารถข่มขู่ฉันได้”
“ประเทศของเรามีสุภาษิตโบราณอยู่ประโยคหนึ่งที่ว่า เวลาหมาจนตรอกมันจะแว้งกัดคน”
นพเก้าสามารถร่วมมือกับสหพันธ์การค้ายุโรปได้ แสดงว่าเธอย่อมมีวิธีการและความสามารถ ถ้าหากอาริโอกล้าทำกับเธอแบบนี้ ถ้าอย่างนั้นธุรกรรมผิดกฎหมายที่สหพันธ์การค้ายุโรปแอบทำอยู่ในตอนนี้ก็จะถูกเปิดโปงทุกอย่างทั้งหมด
น้ำเสียงเดือดดาลของอาริโอแทบอยากจะบีบคอผู้หญิงคนนี้ให้ตาย “นพเก้า!”
นพเก้าหัวเราะเยาะ “ตอนนี้พวกเราเป็นตั๊กแตนที่เกาะอยู่บนเชือกเส้นเดียวกัน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน พวกนายก็อย่าคิดว่าจะไปได้ดีเลย!”
หลังจากพูดจบนพเก้าก็รีบตัดสายทิ้งทันทีเหลือไว้เพียงเสียงสัญญาณ
หลังจากวางสายโทรศัพท์ นพเก้าก็นึกถึงภาพภวินท์ในงานเลี้ยงวันนี้ขึ้นมาอีกครั้ง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความไม่พอใจ
เธอไม่มีวันปล่อยภวินท์ให้ญาธิดาแบบนี้แน่นอน
ภวินท์เป็นคนของเธอ!
หลังจากครุ่นคิดอยู่สักพัก นพเก้ากลับมานั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อีกครั้ง ก่อนจะรัวนิ้วลงบนคีย์บอร์ดกรอกเลขบัญชีและเข้าเว็บไซต์ลับได้สำเร็จ
อีกด้านหนึ่ง อีธานกำลังนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ มองดูข้อมูลตัวเลขที่ทำเอาคนมองต้องปวดหัวตามัว ก่อนจะพูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า “เธอเข้าระบบแล้ว ผมกำลังติดตาม IP นี้อยู่”
ภวินท์มองด้วยสายตาเย็นชา “เธอทนไม่ได้จริง ๆ ด้วย”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์
อ่านไปด่าไปแม่งนางเอกโคตรโง่พระเอกพูดดีด้วยนิดหน่อยก็หายโกรธยอมโง่ให้หลอกใช้...
รำคาญนิสัยนางเอกโคตรอ่อนแอแล้วยอมคน โดนกระทำมาสารพัดแต่ยอมอภัยให้ง่ายๆ...
<script>alert()</script>...