ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 895

เทอรี่เห็นว่าตัวเองถามไปก็ไม่ได้อะไร ก็เลยเดินออกไปด้วยความโกรธ

ทีน่ามองดูเขาเดินไกลเธอไปเรื่อยๆ รอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าก็เริ่มหายไป และแทนที่ด้วยความว่างเปล่าและความชา

และในตอนนี้เอง มาเลน่าก็เดินออกมาจากมุม

เธอมองไปยังทิศทางที่เทอรี่เดินจากไป และใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ถากถาง

“พี่ชายนี่โง่จริงๆ เลยนะ”

มาเลน่าใช้ชีวิตที่ตระกูลสมิธมาตั้งแต่เด็ก แล้วเธอจะเป็นแค่คนโง่ที่หัวสมองว่างเปล่าได้ยังไงกัน

ถ้าเกิดว่าเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอคงตายไปเป็นร้อยครั้งพันครั้งแล้ว

มีแค่เทอรี่เท่านั้นที่คิดว่ามาเลน่าไม่สามารถคุกคามอะไรเขาได้

แต่ทำไมเขาไม่คิดเลยว่า ลูกสาวที่ทีน่าสั่งสอนมากับมือ จะด้อยกว่าได้ยังไงกัน?

้ดวงตาของทีน่านั้นว่างเปล่า ตอนที่เผชิญหน้ากับลูกสาวของตัวเองนั้น สายตาของเธอก็ผันแปรเล็กน้อย

เธอพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของมาเลน่า

“ที่รัก หนูพูดถูกแล้ว เขาโง่จริงๆ ”

“แม่คะ” มาเลน่าเดินเข้าไปหาทีน่า แล้วก็พิงอ้อมอกของเธออย่างสนิทสนม แก้วสีขาวราวกับหิมะของเธอมีสีชมพูจางๆ ท่าทางดูเขินอาย

“หนูตัดสินใจแล้ว ว่าหนูจะต้องได้สิทธิทุกอย่างในตระกูลสมิธมา แบบนั้นสหภาพจะได้เป็นของหนู”

ตราบใดที่เธอได้ครอบครองสหภาพอย่างเป็นทางการ เธอก็จะได้ดึงโจอี้เข้ามาได้

พอเป็นแบบนั้น โจอี้ก็จะรู้สึกขอบคุณเธอ แล้วก็รักเธอใช่ไหม?

พอคิดแบบนี้ หัวใจของมาเลน่าก็รู้สึกหอมหวานมาก

โจอี้ช่างเป็นผู้ชายที่สมบูรณ์แบบจริงๆ ตราบใดที่เธอได้ครอบครองสหภาพยุโรป เขาก็จะเป็นของเธอ

พอมาเลน่าพูดจบ ใบหน้าที่ว่างเปล่าของทีน่าก็ดูเซอร์ไพรส์ขึ้นมาทันที และสาตาก็เป็นประกายขึ้นมา

เธอดึงมาเลน่ามากอดไว้ในอ้อมแขน พร้อมกับอุทานออกมาว่า “ลูกรักของแม่ ในที่สุดก็คิดได้แล้ว”