ญาธิดามีสีหน้าประหลาดใจ “ถ้ายังงั้นก็ดีมากเลยค่ะ คุณเทอรี่ ฉันรู้สึกเป็นเกียรติมากเลยนะคะ”
สายตาของเทอรี่เป็นประกาย แล้วเขาก็ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า หลังจากนั้นก็หันไปมองภวินท์ “ท่านนี้น่าจะเป็นคุณโจอี้ใช่ไหมครับ ถึงแม้ว่าก่อนหน้านี้จะเจอเรื่องที่ไม่ค่อยแฮปปี้เท่าไหร่ แต่ผมเชื่อว่าหลังจากนี้พวกเราจะต้องมีความสุขอย่างแน่นอน”
เขาเดินเข้าไปหาภวินท์ แล้วก็ยื่นมือออกไปแสดงความเป็นมิร
ภวินท์มองดูมือที่เทอรี่ยื่นมาให้อยู่สักพัก หลังจากนั้นก็ยื่นมือขวาออกมาจับมือกับเขาพร้อมกับพูดว่า “ถูกต้องแล้วครับ คุณเทอรี่”
พอเก็บมือกลับมา สายตาของเทอรี่ก็เป็นประกาย แล้วยิ้มออกมาอย่างเป็นมิตร “ถ้ายังงั้น เพื่อที่จะฉลองการร่วมงานของพวกเรา ผมก็เลยอยากจะเชิญทั้งสองท่านไปเป็นแขกที่ตระกูลสมิธ ไม่ทราบว่าตอนนี้พวกคุณว่างไหมครับ? ”
ญาธิดาก้มหน้าลง ไม่ได้ตอบคำถามของเขาทันที
พวกเขาเคยรู้มาว่า ที่ตระกูลสมิธนอกจากมีงานปาร์ตี้นั้น ปกติก็จะมีแค่คนใหญ่คนโตเข้าออกเท่านั้น
และการที่เทอรี่เชิญพวกเขาทั้งสองคนที่ไม่มีตัวตนอะไรไปที่ตระกูลสมิธนั้น แสดงว่าต้องมีจุดประสงค์อื่นอย่างแน่นอน
และการเข้าไปในเขตแดนของศัตรูนั้น ต้องมีอันตรายแฝงอยู่อย่างแน่นอน
แต่มันก็ถือว่าเป็นโอกาสที่ดีโอกาสหนึ่งเหมือนกัน
ญาธิดาสายตาเป็นประกาย แต่ว่าก็เต็มไปด้วยความลังเลเล็กน้อย เธอถามออกมาอย่างไม่แน่ใจว่า “แต่ว่าคุณเทอรี่คะ มันจะไม่ค่อยเหมาะสมเท่าไหร่รึเปล่าคะ……”
เทอรี่ยิ้มมุมปาก “ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมหรอกครับ ตอนนี้พวกคุณคือเพื่อนของผม แล้วอีกอย่างตระกูลสมิธก็มีประวัติศาสตร์มาเป็นร้อยปีแล้ว น่าดูมากเลยนะครับ หรือว่าพวกคุณไม่อยากไปเหรอ? ”
ญาธิดาก็ยิ้มและพยักหน้า “ถ้ายังงั้นก็ต้องขอบคุณมากเลยนะคะ คุณเทอรี่”
พอเทอรี่บรรลุเป้าหมายของตัวเองแล้ว ก็จากไปอย่างรวดเร็ว
พอแน่ใจแล้วว่าเทอรี่จากไปแล้ว ญาธิดาก็หันหน้ากลับมามองภวินท์
“วิน คุณคิดว่าทำไมเขาถึงได้เชิญพวกเราไปงั้นเหรอ? ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ดวงใจภวินท์
อ่านไปด่าไปแม่งนางเอกโคตรโง่พระเอกพูดดีด้วยนิดหน่อยก็หายโกรธยอมโง่ให้หลอกใช้...
รำคาญนิสัยนางเอกโคตรอ่อนแอแล้วยอมคน โดนกระทำมาสารพัดแต่ยอมอภัยให้ง่ายๆ...
<script>alert()</script>...