ดวงใจภวินท์ นิยาย บท 91

พิชญ์สินีเหมือนจะรู้ว่าเธอจะถามคำถามนี้ หล่อนจึงพูดอย่างมั่นใจว่า “ฉันจะตรวจสอบอุปกรณ์โปรเจคเตอร์อีกครั้ง เพื่อป้องกันไม่ให้เกิดปัญหา ไม่งั้นพวกเราไม่มีใครรับผิดชอบไหวหรอกนะ”

ได้ยินหล่อนพูดแบบนี้ ญาธิดาก็ไม่ได้พูดอะไรมาก เธอเดินออกจากห้องทำงาน แล้วมุ่งหน้าไปที่ห้องเอกสาร

โดยทั่วไปแล้วบริษัทจะมีเอกสารลับๆ จะเอาไว้ที่ห้องเอกสารเท่านั้น แบบนี้จะสามารถป้องกันไม่ให้ความลับทางธุรกิจการค้าขายรั่วไหลออกไป รับรองความปลอดภัยของข้อมูลต่างๆ

นี่ก็คือเหตุผลที่ทำไมพวกเขาถึงต้องไปเอาเอกสารแผนการตอนที่แขกใกล้จะมาถึงแล้ว

พอมาถึงห้องเอกสาร ญาธิดาแสดงตัวตน เซ็นชื่ออะไรเสร็จแล้ว พนักงานในห้องเอกสารเอาเอกสารการวางแผนมาให้ จากนั้นเธอก็เดินกลับไปที่ห้องประชุม

จากห้องเอกสารไปที่ห้องประชุม ไปกลับก็ใช้เวลาเยอะมาก ตอนที่ญาธิดาเดินไปถึงห้องประชุม ตัวแทนแขกก็เพิ่งมาถึงห้องประชุมพอดี ยังไม่ทันได้นั่ง ในห้องก็เลยดูวุ่นวายหน่อย

ญาธิดายืนอยู่หน้าประตู กวาดตามองรอบๆก็ไม่เห็นภวินท์อยู่ ในใจก็แอบถอนหายใจเบาๆ

นีราภากับนวิยา และตัวแทนของบริษัท กำลังเชิญแขกนั่งลงบนที่นั่งที่เตรียมไว้ให้ ญาธิดาถือเอกสารการวางแผนเดินเข้าไป แค่อยากจะแจกเอกสารให้ทุกคนเสร็จเร็วๆ ก็เลยไม่ทันสังเกตรอบๆ

เธอเดินไปข้างหน้ายังไม่ถึงหน้าโต๊ะประชุม ทันใดนั้นเธอก็สะดุดล้มลงไปข้างหน้าโดยไม่ทันตั้งตัว

เสียงดังขึ้น ‘โครม!’ เธอล้มลงไปบนพื้น เอกสารการวางแผนในมือก็กระจายออกไปคนละทิศคนละทาง

ทุกคนที่ต่างก็พูดคุยกันเสียงเบาพอได้ยินเสียงแล้ว ก็รีบหันหน้าไปมองกันหมด

“อืม ตามทำตามที่ฉันว่าเลย”

ภวินท์กันไปสั่งพายุ พอเดินเข้าไปในห้องประชุม หันไปดูก็เห็นญาธิดาล้มอยู่กับพื้น ท่าทางดูไม่ได้เลย แถมเอกสารยังตกกระจายเต็มพื้นอีก

เห็นสีหน้าที่แปลกใจของแขก สีหน้าของเขาก็มืดมนลงมาทันที

ตอนเช้าพายุก็มารายงานกับเขาแล้วว่า ญาธิดากลับมาทำงานแล้ว แต่ไม่คิดว่าเธอจะมาเซอร์ไพรส์เขาแบบนี้

ทุกคนในห้องประชุมเงียบกันไปหมด ญาธิดาฟุบอยู่ที่พื้น ใบหน้าร้อนผ่าวไปหมด เธอยังคงตะลึงอยู่

ทันใดนั้น ด้านข้างก็มีเสียงรองเท้าหนังเดินมา เสียงใกล้เข้ามาเรื่อยๆ แล้วหยุดลงข้างๆเธอ

ภวินท์โน้มตัวลงไปเล็กน้อย เขาจ้องมองเธอด้วยแววตามืดมน น้ำเสียงเย็นชาแต่กลับมีความโกรธปนอยู่ด้วย “เธอจะลุกขึ้นมาเมื่อไหร่?”

ได้ยินเสียงนี้แล้ว ญาธิดาก็เหมือนตื่นขึ้นจากฝัน เธอรีบตั้งสติแล้วลุกขึ้นจากพื้น จากนั้นก็รีบเดินเก็บเอกสารการวางแผนอย่างรวดเร็ว

น่าอายจริงๆ! ญาธิดาอยากจะหาปี๊บมาคลุมหัวตัวเองจริงๆ

เธอกัดริมฝีปากบาง รีบเก็บเอกสารอย่างร้อนรน จากนั้นก็ก้มหน้าแจกจ่ายเอกสารการวางแผน

ห้องประชุมเริ่มมีเสียงพูดคุยดังขึ้น บรรยากาศก็ผ่อนคลายลง

ญาธิดาใบหน้าแดงก่ำ ฝืนทำใจเย็นแล้วแจกจ่ายเอกสารในมือ ในตอนที่เดินไปถึงข้างๆแขกตัวแทนที่มา ทันใดนั้นคนคนนั้นก็มองตัวเองแล้วยิ้มให้กับเธอ จากนั้นก็พูดขอบคุณเธอด้วยภาษาไทยที่ยังพูดไม่ค่อยคล่อง “ขอบคุณครับ”

ญาธิดาได้ยินแล้ว ความตื่นเต้นก็ผ่อนคลายลงบ้าง เธอยิ้มให้กับเขาแล้วพูดภาษาฝรั่งเศสตอบกลับว่า “ไม่เป็นไรค่ะ”

ได้ยินเธอพูดภาษาฝรั่งเศส แววตาของแขกตัวแทนคนนั้นก็เปล่งประกายขึ้นมา เขายิ้มแล้วถามกลับว่า “คุณพูดภาษาฝรั่งเศสเป็นเหรอครับ?”

ญาธิดายิ้มอ่อนๆแล้วพยักหน้า “เคยเรียนในมหาลัยมาบ้างค่ะ”

ในมหาลัยเธอเลือกเรียนสองวิชา เรียนพวกภาษากลุ่มย่อย เธอเลือกวิชาเอกเป็นภาษาฝรั่งเศสและญี่ปุ่น แม้จะไม่ค่อยชัดเท่าไหร่ แต่การสื่อสารก็ถือว่าได้นิดหน่อย

แขกตัวแทนได้ยินแล้วก็พยักหน้าชมเธอ “เก่งมากเลยนะครับ”

แล้วก็ถามต่อว่า “ขาคุณเป็นยังไงบ้างครับ?”

ญาธิดาก้มหน้าลงไปมองเข่าที่แดงก่ำของตัวเอง จากนั้นก็ยิ้มอย่างเขินอาย “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ”