เจ้านาย อาชญากรรมของมาดามไม่ได้ถึงตาย นิยาย บท 9

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เซินจือชูเห็นหลี่จิงเซินโกรธ เพียงแค่ว่าเขามักจะให้ความรู้สึกเย็นชา แม้กระทั่งตอนโกรธ เรื่องเหมือนอย่างวันนี้ที่เขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเธอคิดไม่ถึงมาก่อน

ทำไมหลี่จิงเซินต้องโกรธขนาดนั้นด้วย? เพราะว่าจะหย่าเหรอ? หรือพราะว่าเข้าใจผิดเรื่องเธอซ่อนชู้ เหมือนกับเขา?

หลี่จิงเซินไม่ได้ตอบเธอ เขาเดินไปนั่งลงที่โซฟา และเหลือบมองเซินจือชู หญิงสาวที่มีดวงตาสีแดงดูน่าสงสารอยู่นิดหน่อย เหมือนกับกระต่ายตัวน้อย

“ทำไมอยู่ดีๆ เธอถึงอยากจะหย่า?”

จากท่าทีของเขาที่มีต่อเธอเมื่อครู่นี้และน้ำเสียงของเขาในตอนนี้ ถ้าไม่รู้คงจะคิดว่าเธอคือคนที่มีชู้ทำให้บ้านแตก

เซินจือชูแทบจะหัวเราะอย่างโกรธจัด เธอปิดคอแล้วลุกขึ้นนั่ง : “ไม่ใช่คุณเหรอที่อยากจะหย่ากับฉันมาตลอดหลี่จิงเซิน อยากอยู่กับเซี่ยหมิงเยว่อย่างเปิดเผยไม่ใช่หรอ? ฉันทำให้คุณแล้ว ทำไมคุณดูไม่ค่อยเต็มใจนักหล่ะ?”

“ที่ฉันถามคือถามว่าทำไมเธอถึงอยากหย่า!” หลี่จิงเซินย้ำคำถามเดิม ด้วยน้ำเสียงหนักแน่นขึ้นอีก

“จะเพราะอะไรได้หล่ะ? ฉันรำคาญชีวิตแต่งงานนี้แล้ว ฉันไม่ชอบคุณแล้ว แล้วก็ไม่อยากเป็นธนาคารบริจาคเลือดเคลื่อนที่ของเซี่ยหมิงเยว่แล้ว แค่นี้พอไหม?” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเพิ่งร้องไห้หรือเปล่า แต่ดวงตาของเซินจือชูแดงก่ำ

เธอจ้องไปที่หลี่จิงเซินอย่างไม่เกรงกลัว ราวกับว่ามองผ่านผิวหนังมนุษย์ของเขาเพื่อดูว่าหัวใจในเขากำลังทำอะไรอยู่? ทำไมสี่ปีที่เธอทุ่มเทมาดูไม่เกิดอะไรขึ้นเลย?

เซินจือชูหัวเราะเยาะตัวเอง : “ถ้าคุณคิดว่าเหตุผลเหล่านี้ยังไม่เพียงพอ ก็ถือเอาเหตุผลตามที่คุณต้องการแล้วกัน”

จิตใจของหลี่จิงเซินเต็มไปด้วยความคิดสกปรก เขาจะคิดอะไรได้อีก? ไม่มีอะไรมากไปกว่าการสงสัยว่าเซินจือชูกำลังนอกใจ ไม่อย่างนั้นคงไม่จู่ๆก็หมดรักเขาในทันใด?

แม้ว่าเซินจือชูจะไม่สนใจความรู้สึกของเขา แต่เขาก็รู้ว่าเธอมีความรู้สึกต่อเขามากแค่ไหน และตอนนี้เธอกลับมาบอกว่าไม่มี ความรู้สึกของเธอหายไป และหัวใจของเธอก็ว่างเปล่าราวกับว่ามีบางอย่างที่มันหายไป

แววตาของหลี่จิงเซินบูดบึ้ง และความโกรธที่เข้ามาอีกครั้ง ดวงตาของเขาเป็นสีแดง และเขาก็ดึงคอเสื้อของเซินจือชู : "เซินจือชู ดูเหมือนเธอจะมีอะไรให้คิดเยอะนะพอฉันไม่อยู่บ้าน หย่าร้างเป็นเรื่องปลอม แต่มีคนอื่นน่ะเป็นเรื่องจริง ฉันคิดว่าทนายที่มาวันนี้เป็นหนึ่งในชู้ เพราะผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ เกรงว่าคนเดียวคงจะทำให้เธอพอใจไม่ได้”

หลี่จิงเซินโยนเซินจือชูลงบนพื้น เขามองมาที่เธออย่างเหยียดหยาม ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยการดูถูก

เซินจือชูแทบจะพ่นนมที่เธอดื่มเมื่อตอนเช้าออกมา และท้องของเธอก็บิดอย่างรุนแรง เธอมีบุคลิกที่อ่อนโยน แต่เธอก็ไม่ยอมแพ้ คำพูดของหลี่จิงเซินทำให้เธอโกรธ และคำพูดนั้นมันเหมือนจะขยี้จนกระดูกของเธอมันแหลกละเอียด

“คุณพูดถูก ฉันมีคนอื่นแล้ว!” เซินจือชูกัดฟันโต้กลับ : “ทำไม หลี่จิงเซินคุณเองก็ยังมีคนอื่น แล้วฉันจะมีบ้างไม่ได้เหรอ?”

หลี่จิงเซินตบหน้าเธออย่างแรง แต่เซินจือชูไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใดๆ เซินจือชูถูกแรงตบเมื่อครู่กระแทกจนมึน

“เธอกล้าพูดอีกรอบสิ!”

หลี่จิงเซินใช้แรงทั้งหมดตบเธออย่างรุนแรง จนแทบจะทำให้เซินจือชูสติหลุดไปแล้ว

เซินจือชูเช็ดเลือดที่มุมปาก หลับตาลง เธอไม่อยากเสียเวลาที่เหลือกับหลี่จิงเซินไปตลอดชีวิตแล้ว

“หลี่จิงเซิน 4ปีฉันว่ามันก็นานมากพอแล้ว ฉันไม่มีเวลาอีก4ปีมาอยู่กับคุณแล้ว ฉันรออีกต่อไปไม่ได้แล้ว”

คำพูดของเธอเหมือนกับคำพูดของคนที่กำลังจะตาย หลี่จิงเซินไม่เข้าใจ เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พูดอย่างขมขื่นว่า : “เธอถูกฉันทำร้ายจิดใจ ก็เลยอยากจะมีชีวิตอยู่ไปพร้อมกับชายอื่นของเธอหรอ? เซินจือชูตอนนั้นเธอเป็นคนที่บังคับให้ฉันแต่งงานกับเธอ แต่ตอนนี้เธอต้องการหย่าร้าง จะมีเรื่องดีๆแบบนี้ในโลกอีกไหม!"

เซินจือชูรู้สึกตลกมาก “คุณวางใจเถอะ สินสมรสฉันแบ่งไว้ให้คุณแล้ว ไม่ให้คุณต้องเสียเปรียบอย่างแน่นอน”