เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 104

ซ่งซานสี่นั้นตำลึง แล้วก็รู้สึกตลกเล็กน้อย

แต่ว่า แม่หลินก็ได้เอ่ยถามอีก “อ่า จะไปมองชอบลั่วเจียวได้ยังไงกันนะ？เธอ เป็นหญิงลูกสองแล้ว ใครจะยอมอยู่กับเธอกัน？นี่เหมือนเป็นภาระคนอื่นสะเปล่า？อ่อ ชีวิตของลั่วเจียวนั้น ……ต้องโทษเยว่ช่าวหยุนไอ้บ้านั่นแหละ ที่ทำให้ลั่วเจียวนั้นต้องลำบากเข่นนี้ ……”

ถอนหายใจยาวเหยี่ยว ก่อนที่จะเอ่ยดุ แล้วก็แวบมาถึงน้ำตา

เป็น แม่ที่ไม่ได้เอาไหน แต่ว่าก็เป็นห่วงลูกสาว

ในขณะเดียวกัน ก็ยังไม่ค่อยพอใจในอดีตลูกเขยที่ถูกฆ่าตายไป

ซ่งซานสี่นั้น รู้จักเยว่ช่าวหยุน

เขาคนนี้นั้น นับว่าเป็นคนเก่งเลยล่ะ ……

แต่ว่า ในตอนที่เขานั้นกำลังจะเข้าไปปลอบใจนั้น

ประตูห้องก็ถูกเปิดออก

หมิงหมิงและหงหงนั้นที่ใส่ชุดนอนกระโปรงสีชมพูสวยงามนั้น ได้กระโดดไปมาออกมาจากห้อง

“คุณยาย！ลุงซ่ง！”

“คุณยาย！ลุงซ่ง！”

เสียงดังที่คมชัด

ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะเปล่งประกายแวบออกมา

สีหน้าที่สวยงามเล็กรูปไข่นั้น ได้มีชีวิตชีวาขึ้นมา

แม่หลิน ไม่อยากจะเชื่อในสายตาของตนเองเลย

สองวันมานี้ ไข้ต่ำนั้นได้ขึ้นๆลงในหลานสาวสองคนนี้ ！

เสี่ยวซ่งแค่ให้ยาแค่เม็ดเดียว พวกเขากลับหายดีแล้วหรอ？

คุณยายนั้นน้ำตาคลอ

ลุงซ่งน้ำตาคลอ

หนึ่งคนกอดเด็กหนึ่งคน เป็นภาพที่อบอุ่นเป็นอย่างมาก

แม่หลินนั้นรีบจับไปที่หน้าผากของเด็กๆ ก่อนที่จะลองจับกับหน้าผากของตนเอง

“พระเจาเสี่ยวซ่งอ่า พวกเธอนั้นไม่มีไข้แล้วจริงๆ”

“เสี่ยวซ่ง คุณนั่นคือยาอะไรกัน？”

“เสี่ยวซ่งอ่า คุณนี่มันสุดยอดจริงๆ สุดยอดจริงๆ ……”

คุณยายนั้น ตื่นเต้นเป็นอย่างมากพร้อมทั้งน้ำตาที่หลั่งไหล

ก่อนที่จะกอดหลานสาวเอาไว้ แล้วก็จูบแล้วจูบอีก แล้วก็ขอบคุณ

หมิงหมิงและหงหงนั้นต่างก็ตื่นเต้น

“คุณยาย พวกเราดีขึ้นแล้วค่ะ！”

“ลุงซ่งเก่งจริงๆเลยค่ะ ……”

“ในคืนวันนี้ คุณลุงซ่งสามารถทำกับข้าวได้ไหมคะ？”

“ไม่ได้หรอกนะ คุณลุงจะต้องไปกลับไปที่บ้านเพื่อทำอาหารให้เถียนเถียนนะ”

“อ่อ ลุงซ่งหากเป็นพ่อของพวกเรานั้น จะดีแค่ไหนกัน？”

“แต่ว่า พ่อของพวกเรานั้น คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไปไปสถานที่ที่ไกลมาก เขานั้นจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน ……”

“……”

เด็กน้อยทั้งสองคนนั้น เอ่ยคำพูดที่ลึกซึ้งเอามากๆ

คำพูดของเด็กนั้น ไร้เดียงสา

ลุงซ่ง จึงทำได้แค่สีหน้าที่มีรอยยิ้ม มองพวกเขา แล้วก็รับรู้ถึงความสุขในวัยเด็ก

คุณยายล่ะ ก็มีความสุขด้วย แต่ว่าก็ทำอะไรไม่ค่อยถูก

เพราะว่าลูกเขยคนก่อน เพราะว่าแม่ของเขา เธอนั้นหวังว่าจะมีลูกเขยเช่นซ่งซานสี่เช่นนี้！

แต่ว่า เสี่ยวซ่งนั้นมีครอบครัวแล้ว

ในโลกนี้นั้น ผู้ชายดีๆนั้นหายากนะ ！

ซ่งซานสี่จับชีพจร ก่อนที่จะเอ่ยว่าสถานการณ์ดีแล้ว ก่อนที่จะกลับ ประมาณสี่ทุ่ม ให้กินยา พยายามต้องกินให้หมดนะ ร่างกายถึงจะดีขึ้นหมด

เด็กน้อยทั้งสองคนนั้นมีความสุขเป็นอย่างมาก ที่ได้กินยากของลุงซ่ง

ซ่งซานสี่นั้นยังกลับไปยังตลาดแล้วซื้อของมาทำกับข้าวเองอีก

เพราะว่าพวกเธอนั้น หลายวันมาแล้วที่ไม่ได้กินข้าวอย่างดีๆ

โจ๊ก ซ่งซานสี่ได้ต้มออกมารสชาตินั้น ไม่เหมือนเดิม และมีกลิ่นหอมโชยออกมา

ก่อนที่จะตัดผักเป็นชิ้นเล็กๆ เอาเนื้อไปนึ่ง ก่อนที่จะตุ๋นเห็นชาอะไร กินแล้วหอมเป็นอย่างมาก

เขานั้นไม่หิว ก็ทำให้แม่หลินและเด็กน้อยทั้งสองได้กิน

เพราะว่า หลานสาวนั้นป่วยแล้ว คุณยายสองวันมานี้ก็ไม่ค่อยได้กินข้าว ช่างน่าสงสารจริงๆ！

สักพักเสี่ยวซ่งนั้นได้แสดงทักษะฝีมือการทำอาหารออกมา หอมเป็นอย่างมาก

คุณยายนั้น กินไปแล้วสองถ้วยใหญ่

เด็กน้อยทั้งสงอคนนั้น ก็ได้กินข้าวเอง และรู้สึกว่าอร่อยเอาสะมากๆ

ยังเอ่ยอีก ว่าหากได้กินข้าวที่ลุงซ่งทำทุกวัน งั้นมันก็จะดีมากเลยล่ะ

ลุงซ่งจึงทำได้เพียง หากพวกหนูๆกินยากันดีๆ พรุ่งนี้ไปโรงเรียนได้ ตอนกลางวัน ลุงซ่งจะทำอาหารไปให้ทาน จะได้ทานกับเถียนเถียนไงล่ะ

เด็กน้อยสองคนนี้ ต่างก็ดีใจจนกระโดดโลดเต้นออกมา อีกทั้งยังคิดถึงเถียนเถียนกันอีก

เมื่อกินเสร็จแล้ว หมิงหมิงและหงหงนั้นก็เริ่มง่วงแล้ว

พวกเขานั้นจะต้องพักผ่อน จะได้รีบหายกลับมาไวๆ

ซ่งซานสี่นั้นจึงได้ลา แม่หลิน เตรียมพร้อมที่จะกลับบ้าน

หลังจากที่เถียนเถียนนอนแล้ว ซ่งซานสี่และซูโหย่วชิงยังนอนไม่หลับ

ซ่งซานสี่ รอรับสายจากโจวเหวินปิง

เรื่องนั้นเขานั้นไม่ได้เอ่ยกับซูโหย่วชิง เกรงว่าจะกังวล ทำให้ไม่ดีที่จะปกป้องครรภ์

ซ่งซานสี่ก็เป็นแบบนี้

เรื่องที่ตนเองสามารถที่จะแก้ปัญหาได้ แล้วทำไมจะต้องเอ่ยด้วย？

ซูโหย่วชิง นั้นกังวลเกี่ยวกับตู้ไห่ผิง

ตอนเช้าสิบเอ็ดโมงเครื่องบินบินขึ้น หากตรงตามเวลา ในเวลาสามทุ่มนั้น เขาน่าจะถึงที่สนามบินแฟรงก์เฟิร์ต

ในตอนสามทุ่มครึ่ง ตู้ไห่ผิงได้โทรเข้ามา

กลับโทรหาซ่งซานสี่

“น้องซานสี่ ผมมาถึงแล้ว เพิ่งออกมาจากสนามบิน ที่นี่ประมาณสามโมงเย็นแล้วล่ะ แสงแดดจ้ามากเลย ท้องฟ้าสีฟ้า ก้อนเมฆสีขาว……”

ซ่งซานสี่ยิ้ม ก่อนที่จะเอ่ย“ผมพูดถึงพี่เขย พี่สะใภ้กังวลใจเกี่ยวกับคุณครึ่งวันเลย คุณรีบไปคุยกับเธอเถอะ มาโทรหาเพื่อน ไม่โทรหาภรรยาหรอ？”

“หึหึ ดี ดี……”

ซ่งซานสี่นั้น ได้กังวลเกี่ยวกับโจวเหวินปิงทีได้โทรเข้ามา แล้วก็ไม่ทันที่จะรับ

ซูโหย่วชิงนั่งอยู่ที่โซฟา ก่อนที่จะรับสายของสามี เหมือนจะมีอาหารแพ้ท้องแล้วจริงๆ

“คุณนั้นน่าเกลียดจะตายแล้วล่ะ อยากได้พี่น้องไม่อยากได้เมียแล้วใช่ไหม ？”

“หึหึ โหย่วชิง ผมนั้นไม่ได้กำลังขอบคุณเพื่อนของผมหรอ？จริงๆแล้ว ผมนั้นกลัวว่าคุณจะพาลูกเข้าหลับแล้ว เลยไม่อยากจะโทรมารบกวนคุณยังไงล่ะ……”

“คุณน่ารำคาญ น่ารำคาญจริงๆ……”ซูโหย่วชิงได้ยินดังนี้ ก็ยากที่จะอธิบาย และรู้สึกถึงความน่ารำคาญ

“ภรรยา ผมผิดไปแล้ว！คุณอย่าโกรธไปเลยนะ อย่าขยับลูกด้วยสิ……”

“……”

ทางด้านนี้ ซ่งซานสี่นั้น กลับรู้สึกว่าไม่ค่อยถูกเท่าไหร่

ทั้งสองคนนั้นเพิ่งจะรับโทรศัพท์ แต่เขานั้นกลับวิ่งไปเตะโดนหม้อน้ำ

จบแล้ว！

ไออุ่นหยุดไปแล้ว

สถานที่ของจงไห่ อยากจะใต้ก็ใต้ อยากจะเหนือก็เหนือ

ระหว่างช่วงเหนือใต้นั้น ช่วงหน้าหนาวนั้นหนาวจริงๆ

เมื่อฝนตกแล้ว หนาวจนเข้ากระดูกเลยล่ะ

ดังนั้น จึงรวบรวมความอุ่นเอาไว้

แอร์ ที่ในเมืองนั้นไม่ดีเอาสะเลย

หากไม่มีไออุ่นล่ะก็ ตอนกลางคืนงั้นก็แย่แน่……