เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 24

“ว้าว! กลิ่นหอมมาก...... ”

สัญญาเดิมพันที่อยู่ในมือของกู้หยุนม่งเกือบตกบนพื้น

เธอมองไปทางเคาน์เตอร์บาร์ ให้ตายเถอะ!

ซ่งซานสี่ก้มหน้า ใช้ไม้กวนกาแฟด้วยความตั้งใจ

เขาไม่มองเธอแม้แต่แวบเดียว

จ้าวเหลียงโย่วนั่งมองด้วยความอึ้ง

สามารถกล่าวได้ว่าเขาหลงใหลในกลิ่นหอม

ราวกับว่าเห็นสาวงาม

กู้หยุนม่งรู้สึกหน้าร้อนเผ่า และรู้สึกละอายใจ

กลิ่นหอมของกาแฟโชยเข้ามาแตะจมูก ทำให้เธอน้ำลายสอ

“เหอ~~~~” กู้หยุนม่งอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะตัวเอง “ซ่งซานสี่ คุณต้มกาแฟเป็นตั้งแต่เมื่อไหร่?”

ซ่งซานสี่ถึงได้เงยหน้าขึ้น และเหลือบมองเธออย่างแผ่วเบา “ตอนที่คุณคิดว่าผมเป็นลูกล้างผลาญ”

“คุณ.....” กู้หยุนม่งรู้สึกโกรธมาก

อย่างไรก็ตาม เธอยังคงรีบนำสัญญาเดิมพันให้เขาและจ้าวเหลียงโย่ว

จ้าวเหลียงโย่วถือสัญญาเดิมพันและเหลือบมองแวบหนึ่ง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะมองไปทางเคาน์เตอร์บาร์

“ม่งม่ง เจ้าหมอนี้ต้มกาแฟเก่งจริง ๆ! คุณไปฝึกกับเขาดีไหม?”

“ฉัน...... ” กู้หยุนม่งรู้สึกอับอายมาก เมินหน้าหนีด้วยความเอาแต่ใจ และกล่าวแบบงอน ๆ ว่า “ฉันไม่ไปฝึกกับเขาหรอก!”

จ้าวเหลียงโย่วส่ายศีรษะ “ถ้าคุณไม่ฝึก ผมจะปิดบัญชี”

“ห๊ะ? พี่จ้าว อย่าทำเช่นนั้น คุณอย่าปิดบัญชีเลย ฉันยังต้องพึ่งพาอาศัยคุณอยู่! ฉันฝึก ฉันฝึกกับเขาก็ได้”

กู้หยุนม่งสวยและเบาะบาง เธอทำตัวน่าสงสาร ดึงแขนเสื้อของจ้าวเหลียงโย่วแล้วเขย่าเบา ๆ

หลังจากนั้น จ้าวเหลียงโย่วก็พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

ตอนนี้ซ่งซานสี่ดับไฟแล้ว และกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “คุณบอกให้เธอฝึก เธอก็ฝึก เธอไร้ศักดิ์ศรีมากเกินไปแล้ว ถ้าเธออยากฝึก มันก็ต้องขึ้นอยู่กับอารมณ์ของผมด้วย ว่าผมอยากจะสอนหรือไม่!”

“ซ่งซานสี่ คุณ.........”

จ้าวเหลียงโย่วและกู้หยุนม่งด่าพร้อมกัน

พวกเขาสบตากัน ดวงตาของจ้าวเหลียงโย่วเป็นประกาย ผู้หญิงคนนี้ อืม ผมชอบความรู้สึกที่ใจตรงกันแบบนี้มาก

กู้หยุนม่งเอามือปิดปาก และกล่าวด้วยความฉุนเฉียวว่า “คุณคิดว่าคุณเก่งนักเหรอ? กาแฟหอมกรุ่นขนาดนี้ คุณยังกล้าเดิมพันว่าเมล็ดกาแฟของพี่จ้าวไม่ใช่เกรดพรีเมี่ยมอีก คุณแพ้แน่นอน!”

ผู้หญิงคนนี้ฉลาดหลักแหลม เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้อย่างราบรื่น

ซ่งซานสี่ขี้เกียจโต้เถียง เขาแบ่งกาแฟออกเป็นสองส่วน

“พวกคุณสองคน คนละถ้วย ลองชิมดูสิ!”

หลังจากพูดจบ เขาจุดบุหรี่ เดินไปแล้วนั่งลงเก้าอี้ จากนั้นเปิดคอมพิวเตอร์

“คุณ......ไม่ดื่มเหรอ?” จ้าวเหลียงโย่วรอไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาลุกขึ้นและกำลังจะเดินไปยกแก้วกาแฟ

กู้หยุนม่งรีบกล่าวว่า “พี่จ้าว คุณนั่งลงเถอะ! ฉันจัดการเอง.......”

ซ่งซานสี่เปิดคอมพิวเตอร์ และกล่าวว่า “ผมดื่มกาแฟขี้ชะมดเกรดพรีเมี่ยม ที่มาจากชะมดป่าตัวผู้ ก่อนฤดูฝนเท่านั้น ผมไม่ดื่มกาแฟเกรดต่ำแบบนี้หรอก”

กู้หยุนม่งเกือบเซ และกาแฟเกือบหก

“คุณเป็นคนแบบไหนกันแน่? คุณจนถึงขนาดต้องเอาบ้านหลังสุดท้ายไปจำนองแล้ว ยังมาแกล้งทำเป็นมีเงินและมีรสนิยมที่ดีอีก? แล้วยังพูดเหมือนมีเหตุผลเสียเต็มประดา คิดว่าจะมีคนเชื่อเหรอ?”

“ผมไม่อยากโต้เถียงกับคุณ พวกคุณค่อย ๆ ดื่มไปเถอะ ผมจะดูกระดานหุ้น กู้หยุนม่ง หลังจากดื่มเสร็จแล้ว รีบส่งเมล็ดกาแฟไปตรวจสอบด้วย”

กู้หยุนม่งพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา และดื่มกาแฟกับจ้าวเหลียงโย่วคนละแก้ว

ถือแก้วกาแฟอยู่ในมือ ร้อนและหอมกรุ่น

น้ำกาแฟชุ่มชื่นเหมือนหยก และเข้มข้นมาก

กลิ่นหอม กระตุ้นทุกเซลล์รับกลิ่น รู้สึกตื่นเต้นมาก

หลังจากดื่มแล้ว พวกเขาสองคนรู้สึกตื่นเต้นและประหลาดใจมาก

จ้าวเหลียงโย่วหลับตาและพยักหน้า “เยี่ยมมาก! ถึงแม้จะไม่เติมน้ำตาล แต่ในความขมก็ยังมีความหวานเล็กน้อยเช่นกัน ดื่มแล้วติดใจ!”