เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 25

“คุณผู้หญิง ทุกอย่างเขียนอยู่ในรายงานแล้ว คุณดูเองเถอะ!”

ขณะที่นักวิจัยพูด เขาเหลือบมองรถบีเอ็มดับเบิลยู750 ที่กู้หยุนม่งขับมา

มีความเหยียดหยามอยู่ในสายตาอย่างเห็นได้ชัด และเขากล่าวว่า “พวกคนรวยนิสัยบุ่มบ่าม ทำอะไรไม่ใช้สมองคิดให้รอบคอบ เอาแต่สร้างเรื่องวุ่นวาย และทำให้กลายเป็นตลกในสายตาของคนอื่น”

หลังจากพูดจบ เขาหันหลังแล้วเดินกลับเข้าไป

ไม่ให้โอกาสกู้หยุนม่งตอบกลับ

ปัญญาชนด้านการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ ต่อว่าคนได้แข็งกร้าวขนาดนี้เชียวเหรอ!

“เอ่อ นี่.......” ใบหน้าสวยของกู้หยุนม่งแดงก่ำทันที และมีเสียงโครมครามดังอยู่ในสมอง

เธอรู้สึกเก้อเขิน

เธอถูกคนอื่นคิดว่าเป็นคนรวย และเป็นครั้งแรกที่รู้สึกอัปยศอดสู

เธอรีบก้มมองรายงาน และรู้สึกตกตะลึง

รายงานระบุอย่างชัดเจน

เมล็ดกาแฟนี้ เป็นของชะมดที่เลี้ยงโดยคนพื้นเมืองของบาหลี

เมล็ดกาแฟที่ชะมดกินคือเมล็ดกาแฟฤดูฝน

ไม่ใช่เมล็ดกาแฟป่า เป็นเมล็ดกาแฟที่คนปลูกขึ้นเอง แล้วยังใช้ปุ๋ยเคมีไม่น้อย

กาแฟขี้ชะมดนี้ เป็นเกรดที่อยู่ระหว่างเกรดสามถึงเกรดสี่

ราคาในประเทศจีนอยู่ที่ 300-500 หยวนต่อปอนด์ ส่วนที่แหล่งกำเนิดราคาอยู่ที่ 50-80 หยวนต่อปอนด์

รายงานตกลงบนพื้น กู้หยุนม่งรู้สึกตกตะลึง

นึกไม่ถึงว่าซ่งซานสี่จะเป็นฝ่ายชนะ!

จ้าวเหลียงโย่วคุยโวโอ้อวด

ตอนที่เขานำเมล็ดกาแฟมา เขาบอกว่าซื้อที่แหล่งกำเนิดด้วยราคา 50,000 ต่อปอนด์!

กาแฟขี้ชะมดที่อยู่ในขวดแก้วคือสองปอนด์

100,000 หยวน!

แม่งฉิบหาย โง่จริง ๆ!

เขายังบอกว่าพ่อของเขาซื้อกลับมายี่สิบปอนด์

“เป็นคนรวยที่โง่จริง ๆ เงิน 1,000,000 หายไปแล้ว เงิน 60,000 ของฉัน......เฮ้อ......”

กู้หยุนม่งรู้สึกปวดใจ และรู้สึกผิดหวังมาก

จ้าวเหลียงโย่วสองพ่อลูก เป็นคนโง่จริง ๆ!

เธอเกือบจะได้เงิน 60,000 ของซ่งซานสี่แล้ว แต่ผลลัพธ์กลายเป็น.....ความว่างเปล่า!

เพราะซ่งซานสี่บอกว่าถ้าเขาเป็นฝ่ายชนะ เขาจะไม่ให้อะไรเธอเลย

หลังจากผ่านไปนาน เธอถึงได้สติกลับมา

กู้หยุนม่งเก็บรายงานขึ้นมาจากพื้น เห็นตราประทับตรวจสอบสีแดงสด ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ!

มองเวลา เที่ยงแล้ว เดาว่าจ้าวเหลียงโย่วคงจะขับรถกลับบ้านไปแล้ว

ดังนั้น เธอจึงรีบกลับไปที่บริษัท

ถ้ากลับช้า อาหารกลางวันจะหมด

และเมื่อเธอกลับมาถึงบริษัท ยังมีอาหารอุ่น ๆ เหลืออยู่

ขณะที่เธอกำลังทานอาหาร เฉียนหยงหงก็เดินเข้ามา

ผู้ชายอายุสามสิบกว่าคนนี้อ้วนลงพุง ท่าทางเหมือนเป็นคนหน้าเนื้อใจเสือ

เขาถามกู้หยุนม่งว่าเมล็ดกาแฟได้รับการจัดเกรดแล้วหรือยัง?

กู้หยุนม่งยิ้มด้วยความขมขื่น บอกความจริง แล้วนำรายงานออกมา

เฉียนหยงหงตกตะลึง และยืนอยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน

รู้สึกเหมือนสูญเสียอย่างใหญ่หลวง

“แม่งฉิบหาย ซ่งซานสี่โชคดีอะไรเช่นนี้? คนล้างผลาญคนนี้ ศึกษาค้นคว้าเรื่องกาแฟด้วยเหรอ? ไม่น่าจะ...ไม่น่าจะ......”

เขาส่ายศีรษะด้วยความผิดหวัง แล้วเดินจากไป

แต่เขากำลังครุ่นคิดอยู่ในใจว่าคราวนี้ไอ้หมาซ่งซานสี่ ชนะเดิมพันได้เงินมา 300,000

ตอนนี้เขามีเงิน 800,000 กว่าหยวนแล้ว!

หรือจะ……?

เขากลับมาที่ห้องพักผ่อนในสำนักงาน เฉียนหยงหงนอนบนโซฟา แล้วโทรไปหาหวงชางหยง

“พี่หยง ซ่งซานสี่เล่นหุ้นอยู่ที่บริษัทของผม! ตอนนี้เขามีเงินอยู่เล็กน้อย ประมาณเจ็ดแปดแสน พวกเรารวมทรีมกันเล่นสักเกมไหม?”

“ทำไมเขามีเงินมากขนาดนี้ได้? เป็นไปได้ยังไง?”

หวงชางหยงนอนอยู่ในห้องพิเศษ และเขาโมโหจนจมูกเบี้ยวไปแล้ว

“ฮ่า ๆ เขานำบ้านมาจำนอง ส่วนเงินที่เหลือนั้น ไม่รู้ว่าเขาไปหามาจากไหน จากนั้น.......”

ขณะที่เฉียนหยงหงสูบบุหรี่ เขาก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้อีกฝ่ายฟัง

หวงชางหยงตกใจเช่นกัน “ไอ้ลูกเต่า แม่งฉิบหาย กาแฟขี้ชะมดนำโชค? แต่พี่หง ช่วงนี้ผมไม่สามารถไปได้”

“โอ้? เกิดอะไรขึ้น?”

“ผมได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ต้องพักรักษาตัวเป็นเวลาสองเดือน”

หวงชางหยงไม่สามารถพูดเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้ เสียงของเขาเบาลงมาก เขารู้สึกปวดใจ จากนั้นก็วางสาย

เขากระหืดกระหอบด้วยโกรธ และคำรามอยู่ในห้องพักผู้ป่วย

รู้สึกสติแตก

นี่ยังเป็นสามีอยู่หรือเปล่า?

มีคนส่งเสริมให้คนอื่นจีบภรรยาของตนด้วยเหรอ?

เขาหน้าแดง “ซ่งซานสี่ คุณหยุดพูดจาเหลวไหลเถอะ ผมกับโหย่วหรงเป็นเพื่อนร่วมงาน ผมแค่เห็นอกเห็นใจเธอและเถียนเถียนเท่านั้น ถ้าหากคุณ......ดีต่อพวกเธอ ผมก็จะวางใจ”

หลังจากพูดจบ เขาอยากตบหน้าตนเอง ทำไมตนเองถึงไม่รับปาก?

ซ่งซานสี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ผมจะพยายามชดเชยให้พวกเธอสองแม่ลูก เอาอย่างนี้ คุณขึ้นไปนั่งข้างบนก่อน ผมจะไปจ่ายค่าเทอมเอง”

โจวเหวินปิงรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อย “ไม่เป็นไร ผมไม่วางใจที่จะเอาเงินให้คุณ ผมจะไปจ่ายเอง! เรื่องที่รับปากโหย่วหรง ผมจะต้องทำให้สำเร็จ”

“โอเค คุณโจวเป็นผู้ชายที่มีน้ำใจไมตรีและศีลธรรม ผมรู้สึกชื่นชมมาก”

ซ่งซานสี่ไม่ยืนกรานอีกต่อไป เขาไปทำอาหารที่ห้องครัวของโรงเรียนอนุบาลที่อยู่ด้านหลัง

โจวเหวินปิงไปจ่ายค่าเทอม หลังจากนั้นก็นั่งรอ

ยังไม่ถึงครึ่งชั่วโมง โจวเหวินปิงก็รู้สึกตกตะลึง

อาหารที่ประณีต และหอมกรุ่น!

อาหารสองชุด ห่อเรียบร้อยแล้ว

ซ่งซานสี่มอบให้เขาเองกับมือ เพื่อแสดงความขอบคุณ

โจวเหวินปิงถือกล่องข้าว และกล่าวด้วยความเก้อเขินว่า “ผม......ผมต้อง......ขอบคุณ คุณไหม?”

ซ่งซานสี่ยิ้มกว้างและกล่าวว่า “คุณโจว ผมต่างหากที่ควรจะขอบคุณมากกว่า”

“คุณสามารถเปลี่ยนแปลงตนเองได้จริง ๆ เหรอ?”

“ผมจะพยายาม”

ระหว่างทางกลับ โจวเหวินปิงยากที่จะเชื่อความจริงดังกล่าว

ซ่งซานสี่เปลี่ยนไปมาก หน้าตาหล่อเหลา มีสง่าราศี และมีฝีมือในการทำอาหาร

เขารู้สึกหดหู่และปวดใจเล็กน้อย

เมื่อเขามาถึงโรงงาน เป็นเวลาพักเที่ยงพอดี

โจวเหวินปิงรีบนำอาหารของซูโหย่วหรงไปที่หน้าประตูไลน์ผลิต

แต่เมื่อไปถึง เขาไม่เห็นซูโหย่วหรง

หลังจากสอบถาม ก็รู้ว่าเธอไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการโรงงานประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว

โจวเหวินปิงรู้สึกตึงเครียด และแอบกล่าวว่าแย่แล้ว!

ทุกคนต่างรู้ว่าหยางต้าหลี่ ผู้จัดการโรงงาน เป็นคนแก่ที่บ้ากาม

ซูโหย่วหรง ตกอยู่ในอันตราย!