เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 26

โจวเหวินปิงไม่สนใจคำเตือนของหยางต้าหลี่ เขาถือข้าวกล่อง และรีบไปที่สำนักงานของผู้จัดการโรงงานทันที

เขารู้สึกวิตกกังวล

สำนักงานของหยางต้าหลี่ ไม่ใช่สถานที่ดี

สำนักงานมีขนาดใหญ่มาก นอกจากพื้นที่สำนักงานแล้ว ยังมีพื้นที่พักอาศัยของเขาอีกด้วย

ว่ากันว่าในโรงงานมีพนักงานสาวสวยบางคน

ใครก็ตามที่เขาถูกใจ ไม่รอดสักคน

ไอ้แก่บ้ากามคนนี้ คิดไม่ดีกับซูโหย่วหรงจริง ๆ!

ไปแล้วครึ่งชั่วโมง โอ้สวรรค์!

สิ่งที่ควรจะเกิด เกรงว่า...

โจวเหวินปิงรู้สึกวิตกกังวลมาก

เขารีบไปที่ชั้นล่างของสำนักงานทันที

บังเอิญเห็นหญิงวัยกลางคน เดินลงมาพร้อมกับซูโหย่วหรง

โจวเหวินปิงตกตะลึง

ซูโหย่วหรงก้มหน้า ใบหน้าของเธอแดงระรื่น

ผมหล่นลงมาปิดใบหน้าไปครึ่งหนึ่ง มีเสน่ห์ทำให้คนรู้สึกหลงใหล

“พวกคุณ...โหย่วหรง คุณออกมาแล้วเหรอ?”

เมื่อผู้หญิงสองคนได้ยินเสียง พวกเธอมองโจวเหวินปิง

หญิงวัยกลางคนดูแลสุขภาพของตนเองได้ดีมาก แต่งตัวหรูหรา เธอมองโจวเหวินปิงด้วยความสงสัย

“คุณเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย?”

ซูโหย่วหรงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “พี่หวาง เขาชื่อโจวเหวินปิง เป็นหัวหน้าของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงงาน ”

โจวเหวินปิงทำได้เพียงพยักหน้า ”สวัสดีครับ พี่หวาง พวกคุณกำลังทำอะไรอยู่ครับ?”

ดูเหมือนพี่หยางจะเข้าใจอะไรบางอย่าง และกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “อ้อ ผู้จัดการหยางลงทุนเปิดโรงงานตัดเย็บเสื้อผ้าในเขตอุตสาหกรรมเป่ยเจียว ตอนนี้เขากำลังเลือกนางแบบเป็นพรีเซนเตอร์ ซูโหย่วหรงมีคุณสมบัติตามเงื่อนไข และการที่ฉันมาวันนี้ เพื่อหารือเรื่องสัญญากับเธอในสำนักงานของผู้จัดการโรงงาน”

“โอ้......?” โจวเหวินปิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “เป็นแบบนี้เอง?”

ซูโหย่วหรงรู้สึกว่าเขาผิดปกติ เธออดไม่ได้ที่จะหน้าแดงและกล่าวว่า “แล้วยังเป็นแบบไหนได้อีก?”

โจวเหวินปิง “……”

ไม่รู้จะพูดอะไรดี

พี่หวางหัวเราะ หันมากล่าวกับซูโหย่วหรงว่า “เขาเป็นแฟนคุณใช่ไหม? ดูสิ เขานำอาหารมาส่งให้คุณแล้ว”

โจวเหวินปิงและซูโหย่วหรงรู้สึกเก้อเขิน

ขณะที่กำลังจะอธิบาย พี่หวางก็กล่าวอีกครั้ง “เอาล่ะ เสี่ยวซู เรื่องสัญญา คุณลองคิดไตร่ตรองอีกครั้ง อีกสองสามวันค่อยให้คำตอบฉันก็ได้! ฉันยังมีธุระ ต้องขอก่อน!”

หลังจากพูดจบ เขาโบกมือให้ทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม แล้วเดินไปที่รถบีเอ็มดับเบิลยู5 สีทองที่จอดอยู่ทางโน้น

โจวเหวินปิงรู้สึกเขินอาย “คุณหวาง เธอช่าง........”

ซูโหย่วหรงหน้าแดง “เธอเป็นผู้จัดการโรงงานเสื้อผ้าของโรงนั้น ผู้จัดการหยางเป็นคนเชิญเธอมา แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่?”

โจวเหวินปิงทำได้เพียงยกกล่องข้าวขึ้น “ผม....มาส่งอาหารให้คุณ!”

สีหน้าของซูโหย่วหรงเคร่งขรึม “หัวหน้าโจว ฉันบอกแล้วว่าอย่าเอาอาหารมาให้ฉัน! ฉัน.......”

โจวเหวินปิงรีบอธิบาย

เมื่อซูโหย่วหรงฟังแล้ว เธอรู้สึกประหลาดใจ และรู้สึกสบายใจเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเศษสวะจะเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ

เธอกล่าวด้วยความเขินอาย “หัวหน้าโจว ขอโทษด้วย ฉัน........ไม่ได้ตั้งใจ”

“ฮ่า ๆ ไม่เป็นไร นี่อาหารของคุณ คุณไปกินที่โรงอาหารเถอะ ผมจะกลับไปกินที่แผนกรักษาความปลอดภัย”

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ!”

ทั้งสองคนถือกล่องข้าว และเดินไปคนละทาง

ซูโหย่วหรงรู้สึกอบอุ่นหัวใจโดยที่ไม่สามารถอธิบายได้

มีร่องรอยแห่งความสุข

เธออยากเห็นท่าทางที่เถียนเถียนทานข้าว ลูกรักที่น่าสงสารของแม่ เธอต้องมีความสุขมากอย่างแน่นอนใช่ไหม?

และหวังว่านี่จะไม่ใช่ความฝัน

ถึงแม้จะเป็นความฝัน ก็อย่าตื่น......

หยางต้าหลี่ยืนอยู่ตรงระเบียงของสำนักงานที่อยู่ชั้นบน เมื่อเห็นสถานการณ์ด้านล่างแล้ว เขารู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็โทรไปแผนกรักษาความปลอดภัย และให้โจวเหวินปิงรับโทรศัพท์

หยางต้าหลี่กล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “โจวเหวินปิง แกถือว่าคำพูดของฉันเป็นหูทวนลมใช่ไหม? ซูโหย่วหรงเป็นผู้หญิงที่แต่งงานแล้ว และยังเป็นพรีเซนเตอร์ที่ฉันเลือกอีกด้วย ตอนนี้เงินเดือนของเธอสามหมื่นแล้ว แกเทียบเธอได้เหรอ? อย่าเป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์! คราวหน้าถ้าแกส่งอาหารให้เธออีก แกก็ไสหัวออกไปจากที่นี่! หมูสองขานั้นหายาก แต่หัวหน้าของเจ้าหน่วยรักษาความปลอดภัยนั้นมีเยอะแยะ!”

เขาด่าโดยไม่ให้โอกาสโจวเหวินปิงตอบ ด่าเสร็จเขาก็วางสายทันที

ด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม และยิ้มด้วยความชั่วร้าย

ซูโหย่วหรง คุณจะต้องเซ็นสัญญาอย่างแน่นอน