เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 27

ซ่งซานสี่มาถึงแล้ว แต่จ้าวเหลียงโย่วยังมาไม่ถึง

สิ่งที่จ้าวเหลียงโย่วคิดคือ ซ่งซานสี่บอกว่าจะมาดูผลการตรวจสอบตอนบ่ายสาม

ดังนั้น เขาคิดที่จะไปหลังจากบ่ายสาม

กู้หยุนม่งนั่งอยู่ที่เคาน์เตอร์บาร์ และกำลังใช้คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คทำงานอยู่

การวิเคราะห์ทางการเงินและการตัดสินคือจุดแข็งของเธอ ถือเป็นหนึ่งในเนื้อหางานของเธอ

เมื่อเห็นซ่งซานสี่มาถึงแล้ว เธอแสดงหน้าเย็นชา “อ้อ คุณมาแล้วเหรอ?”

ซ่งซานสี่มองสีหน้าของเธอ แล้วเข้าใจทันที

เขาพยักหน้า นั่งตรงหน้าคอมพิวเตอร์ที่เขาเลือก และเปิดเครื่อง

“ขอน้ำแก้วหนึ่ง!”

“ไปเอาเอง” กู้หยุนม่งกล่าวด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ

ซ่งซานสี่หยิบโทรศัพท์ตั้งโต๊ะที่ติดตั้งไว้ข้างคอมพิวเตอร์ “ช่างมันเถอะ ผมจะร้องเรียนในฐานะลูกค้า VIP!”

“ฮึ่ม!” กู้หยุนม่งพ่นลมออกมาอย่างเย็นชา ลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วไปเทน้ำ

เธอวางน้ำอยู่ด้านหน้า ซ่งซานสี่มองกระดานหุ้น พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “อืม หุ้นของจิ๋วเสวียนเทคโนโลยียังคงตกเล็กน้อยตามที่คาดการณ์ไว้!”

กู้หยุนม่งเหลือบมองแวบหนึ่ง และกล่าวด้วยความเย็นชา “มองท่าทางคุณแล้ว เหมือนค่อนข้างโล่งใจ? มีเงินเยอะ เลยใช้สุรุ่ยสุร่าย?”

“ผมจะไม่โล่งใจได้อย่างไร? เพราะถ้าหุ้นตกนาน มันก็จะต้องดีดตัวขึ้น”

“ดีดตัวขึ้นเหี้ยอะไร! การวินิจฉัยของจ้าวเหลียงโย่วเหมือนกับบริษัทของพวกเรา ไม่เกินครึ่งเดือน หุ้นตัวนี้จะต้องถูกถอดออกจากตลาดหลักทรัพย์ มีแต่คนโง่อย่างคุณ ที่เฝ้ารอให้มันถึงจุดต่ำสุดและดีดตัวขึ้น อย่างมีความสุข ฝันไปเถอะ!”

ซ่งซานสี่ส่ายศีรษะ “ผมมีวิธีเล่นของผม และพวกคุณก็มีวิจารณญาณของพวกคุณ ไม่เกี่ยวข้องกัน ถ้าคุณอยากได้กำไร คุณสามารถเอาเก็บเงินออกมา แล้วผมจะช่วยคุณเล่นหุ้น และผมไม่เก็บค่าคอมมิชชั่นอีกด้วย”

“ถุย! ฉันไม่ได้บ้าหรือโง่เหมือนคุณ”

กู้หยุนม่งกลับไปนั่งที่เคาน์เตอร์บาร์

ซ่งซานสี่ยิ้ม “ครับ ๆ ๆ ผมบ้า ผมโง่ แต่ผมอาจจะสามารถชนะเงินพนันห้าแสนห้าของจ้าวเหลียงโย่วมาได้ คุณว่าไง?”

“คุณ.......” กู้หยุนม่งหน้าแดงก่ำ และคลุ้มคลั่งอยู่ในใจ “คุณแค่โชคดีเท่านั้น”

“โอ้ จริงสิ? รายงานผลการตรวจสอบออกมาแล้วหรือยัง?”

กู้หยุนม่งยังไม่ทันได้พูดอะไร จ้าวเหลียงโย่วก็เปิดประตูและเดินเข้ามา

“ซ่งซานสี่ คุณมาเร็วนี่! ม่งม่ง ผลออกมาเป็นยังไง?”

กู้หยุนม่งยืนขึ้น ถือรายงานและกล่าวอย่างจริงจัง “พี่จ้าว ผลออกมาแล้ว คุณจะดูไหม?”

“ไม่ต้อง! คุณพูดเลย! ผมไม่เชื่อหรอกว่ามันไม่ใช่เมล็ดกาแฟขี้ชะมดเกรดพรีเมี่ยม” จ้าวเหลียงโย่วนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ หมุนเก้าอี้ล้อเลื่อนขนาดใหญ่ ด้วยความสง่าและเต็มไปด้วยความมั่นใจ

กู้หยุนม่งแอบด่าอยู่ในใจ: ไอ้โง่ คุณหมุนเก้าอี้ทำเหี้ยอะไร?

แต่ปากกลับกล่าวว่า “ผลการตรวจสอบคือเมล็ดกาแฟผลิตจากชะมดที่เลี้ยงในบาหลี ไม่ใช่ชะมดป่า ยิ่งไปกว่านั้น เมล็ดกาแฟที่พวกมันกินยังปลูกด้วยปุ๋ยเคมี เกรดอยู่ระหว่างเกรดสามและเกรดสี่ ราคาที่แหล่งกำเนิดคือ.....”

“อะไรน่ะ?”

สีหน้าของจ้าวเหลียงโย่วเปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาเกือบจะตกเก้าอี้

เขายืนขึ้นทันทีและตะโกนด้วยความบ้าคลั่ง “รายงานอยู่ที่ไหน? เอามาให้ผมดู.....”

กู้หยุนม่งทำได้เพียงยื่นรายงานให้เขา

เมื่อจ้าวเหลียงโย่วเห็นรายงาน หน้าผากของเขาก็เต็มไปด้วยเหงื่อ

มือทั้งคู่สั่น และเกือบจะไม่สามารถถือกระดาษได้

“นี่มันเป็น...เป็นไปได้ยังไง? เป็นไปได้ยังไง?”

เสียงสั่นเครือ

มันอึดอัดกว่าเล่นหุ้นขาดทุนเสียอีก

ซ่งซานสี่ยกแก้วน้ำขึ้นมา แสดงท่าทางเคารพ “คุณจ้าว เมื่อยินยอมเดิมพัน ก็ต้องยอมรับเมื่อตนเองพ่ายแพ้ ขอบคุณครับ!”

“คุณ..........” จ้าวเหลียงโย่วไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้ และนั่งอยู่บนเก้าอี้ด้วยความหงุดหงิด

แว่นตาขอบทอง เลื่อนลงมาจากดั้งจมูก

ท่าทางน่าสังเวชมาก