เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 42

ซ่งซานสี่เคาะประตูสองสามครั้ง

เสียงมันดังนิดหน่อย เนื่องจากโทสะที่อยู่ภายในหัวใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าน้องภรรยาอย่างซูโหย่วซิน จะถูกข่มเหงรังแกในโรงเรียนแบบนี้

จู่ ๆ ทางด้านในประตูก็มีเสียงคนร้องเอ่ยขึ้นมาในทันทีว่า “ซูโหย่วซิน เธอไม่มีตาหรือไงห้ะ? ไม่ได้ยินหรือว่ามีคนกำลังเคาะประตูอยู่? ไปเปิดประตู!”

ไม่นานนัก ซูโหย่วซิน ก็เปิดประตูออก

มองเห็นในทีแรก เธอก็ชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งทันที “คุณคือ...?”

สูงโปร่ง รูปหล่อ สวมใส่เสื้อผ้าราคาแพง เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง

“โหย่วซิน ฉันคือพี่เขย” ใบหน้าของซ่งซานสี่ ประดับไปด้วยรอยยิ้มบางเบาหนึ่งสาย

ปัง!

ประตูปิดลงแล้ว

ลมมันทำให้รอยยิ้มของ ซ่งซานสี่ แข็งค้าง

ทว่าในสมองกลับลืมรูปลักษณ์ของเธอไม่ลง

ผอมบางสูงหนึ่งร้อยหกสิบ

ชุดเครื่องแบบนักเรียนหลวมโคร่ง เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเธออ่อนแอไม่สู้กระทั่งลม ฉันเห็นแล้วว่าน่าเวทนา

ดวงหน้าเล็กรูปเมล็ดแตงซีดขาว มีเส้นเลือดฝาดอยู่นิดหน่อย

รูปโฉมงดงาม ดวงตากลมโตเคล้าไปด้วยหยาดน้ำตา

เส้นผมคลุมหัวไหล่ยุ่งเหยิงรุงรัง

ซ่งซานสี่ส่ายศีรษะไปมา ถึงจะเป็นเด็กนักเรียนหญิงที่ถูกข่มเหงรักแก แต่เธอกลับเกลียดพี่เขยมากยิ่งกว่า

นี่คือความรังเกียจ คือความหวาดกลัว

ซ่งซานสี่นึกออกแล้ว เจ้าของร่างกายนี้คนก่อนหน้านี้นั้น กลับปฏิบัติต่อน้องภรรยาแบบไม่เกรงใจเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน

เคยทุบตี เคยด่าทอ คนสารเลวเอ๊ย!

ตอนนี้เขาผลักประตูออกไปแล้ว

ซูโหย่วซินต่อต้านอยู่ทางด้านใน ส่งเสียงร้องไห้โฮอย่างสิ้นหวังว่า

“คนสารเลว! คุณไสหัวไปเลยนะ!”

“อย่ามารักแกฉันอีกเลย!”

“ทำไมกัน? ทำไมทุกคนถึงต้องมารังแกฉันด้วยนะ?”

ในหอพัก เหล่าเด็กนักเรียนหญิงที่กำลังรับประทานอาหารมื้อใหญ่อย่างพูนสุขกันอยู่ต่างก็ตกตะลึง

หยางเสว่ จงเหม่ย เซี่ยเอี้ยนและเจิ้งไห่หรงต่างก็กำลังมองเธอด้วยความตกตะลึง

ราวกับว่าค้นพบอะไรเลยก็ไม่ปาน

ซ่งซานสี่ไม่ได้ออกแรงผลักประตูมากนัก ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มผ่านบานประตูว่า

“โหย่วซิน ก่อนหน้านี้พี่เขยผิดไปแล้ว เธอได้โปรดให้อภัยเถอะนะ!”

“นับตั้งแต่นี้ต่อไป พี่เขยจะเป็นรับหน้าที่เป็นพี่ชายคนหนึ่ง ดูแลเธอ ปกป้องเธอ จะไม่ให้ใครหน้าไหนมารังแกเธอทั้งนั้น!”

“ได้โปรดเชื่อเถอะนะ ฉันจะทำมันให้ได้แน่”

น้ำเสียงอบอุ่น นุ่มนวลระรื่นหูเช่นนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน

เขาในตอนก่อนหน้านี้ล้วนระเบิดโทสะราวกับคนบ้าคนหนึ่งเลยก็ไม่ปาน

ซูโหย่วซินตกตะลึงจังงังไปแล้ว

ทว่าเธอไม่เชื่อ

ผู้ชายที่กระทั่งเงินค่าใช้จ่ายประจำวันของเธอล้วนยังแย่งไปนั้น ก็คือคนสารเลว！

ทางด้านในของประตู จู่ ๆ หยางเสว่ กลับหัวเราะร้ายออกมา

“ฮ่า ๆ! ซูโหย่วซิน เขารังแกเธออย่างไรหรือ? คงไม่ใช่...?”

จงเหม่ย พวกเธอเองก็ยิ่งคาดเดาอย่างอาจหาญกันขึ้นมามากเข้าไปกันใหญ่ ก่อนที่ทุกคนจะพูดขึ้นมาแล้วหัวเราะร่าเป็นการใหญ่

ซูโหย่วซิน ร้องเอ่ยเสียงแหลมด้วยความเจ็บปวดและโทสะว่า “พวกเธอพูดมั่วซั่วอะไร? ไม่ใช่แบบนั้นที่พวกเธอคิดนะ...”

คำจบลง ซ่งซานสี่ยังคงออกแรงผลักประตูให้เปิดออกอยู่

ร่างหุ้มกระดูกที่อ่อนแอของซูโหย่วซินขวางเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

สุรเสียงขาดห้วงด้วยความตกใจ ก่อนจะล้มฟุบไปทางด้านหน้า

เป็นในตอนนั้นเองเช่นเดียวกัน ที่เงาร่างของ ซ่งซานสี่ พุ่งเข้ามาราวกับประกายสายฟ้า

มือหนึ่งคว้าจับเอวเล็กของเธอเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอล้มลงไปด้านล่าง

เท้าด้านหลังยื่นออกไปถีบประตูให้เปิดดังปัง

“ปล่อยฉันนะ! คุณปล่อยฉัน...”

ซูโหย่วซินร้องดิ้นรนขัดขืนเสียงดัง

ซ่งซานสี่ จึงกุลีกุจอปล่อยเธอออกทันที

เด็กสาวที่น่าสงสาร...

ซ่งซานสี่ไม่สนใจ ซูโหย่วซินเป็นการชั่วคราว ทว่ากลับยังมองไปทาง หยางเสว่

“นักเรียนทั้งสี่คนครับ มือของโหย่วซินเป็นแบบนี้แล้ว พวกเธอน่ะ ยังทำใจให้หล่อนช่วยพวกเธอซักเสื้อผ้าทั้งหมดอยู่อีกหรือ?”

เขาชี้นิ้วไปยังห้องน้ำด้านนอกไปมา บนชั้นวางเสื้อผ้าเป็นกองพะเนินเอาไว้อยู่

หยางเสว่ วางตะเกียบลง ก่อนจะเอ่ยเสียงราบเรียบว่า “เกี่ยวอะไรกับคุณด้วยละคะ? เสื้อผ้าของพวกเราก็ไม่ใช่เป็นเธอที่ซักมาโดยตลอดหรอกหรือ? จานชามและตะเกียบของพวกเราเองก็เป็นเธอที่เป็นคนล้างเหมือนกันค่ะ คุณไม่พอใจที่จะยอมรับหรือ?”

ซ่งซานสี่ พยักหน้าขึ้นลง “ดีมาก โหย่วซินเป็นนักเรียน เป็นคนเท่าเทียมกันกับพวกเธอ หล่อนมีศักดิ์ศรี พวกเธอก็จะเหยียบย้ำแบบนี้หรือ? หล่อนไม่ฟัง พวกเธอก็จะจิกดึงเส้นผมของหล่อน คิดว่าหล่อนจะไม่เจ็บหรือไง?”

จงเหม่ยใช้กระดาษทิชชูเช็ดริมฝีปากหนึ่งหน “เธอจะเจ็บหรือไม่เจ็บมันเกี่ยวอะไรกับพวกเราหรือคะ? กระยาจกคนหนึ่งไม่สมควรทำเรื่องแบบนี้เหรอคะ? ที่คุณพูดเรื่องเหล่านี้ขึ้นมามันมีประโยชน์หรือ? เป็นสุนัขในคราบคนแท้ ๆ รังแกซูโหย่วซิน ด้วยเหมือนกันไม่ใช่หรือไง? ตะกี้นี้กระทั่งเจ้าตัวเองก็ยอมรับแล้วนั่นน่ะ!”

ซ่งซานสี่พยักหน้าขึ้นลง สบตามองจงเหม่ยที่เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงเป็นอย่างมาก ก่อนจะเอ่ยว่า

“ดีมาก พวกเธอรังเกียจที่หล่อนจน ดูถูกหล่อนทั้งยังยิ่งดูถูกฉันมากขึ้นไปอีก ฉันน่ะเคยผิดไปแล้วจริง ๆ ที่ตีหล่อน ว่าหล่อน แถมยังแย่งเงินค่าใช้จ่ายประจำวันของหล่อนด้วย แต่ว่าตอนนี้ฉันจะแก้ไขแล้ว แต่พวกเธอล่ะยินยอมที่จะแก้ไขไหม?”

“แก้ไขบ้าอะไรล่ะ! คำพูดของผู้ชายใครจะเชื่อกัน? คุณอยากแก้ไขพวกเรายุ่งอะไรไม่ได้อยู่แล้ว พวกเราไม่แก้ไข คุณเองก็ยุ่งอะไรไม่ได้เหมือนกัน” ใบหน้าของหยางเสว่เต็มไปด้วยความเย็นชา เย่อหยิ่งและปากร้าย “บอกอะไรคุณให้นะคะ พี่สาวของซูโหย่วซินยังทำงานในโรงงานของตระกูลพวกเราอยู่! เชื่อหรือเปล่าว่าฉันจะให้พ่อของฉันไล่หล่อนออก? อ๋อ พี่สาวคนนั้นที่หล่อนกำลังทำงานคงไม่ใช่เมียคุณหรอกใช่ไหม?”

จงเหม่ยกระตือรือร้นขึ้นมาแล้ว “ถูกต้อง ถูกต้อง ถ้าเป็นแบบนี้แล้วละก็ คุณก็รีบหุบปากไปเถอะ! หาเรื่องให้พี่เสว่ของพวกเราไม่พอใจเข้า เมียคุณก็จะตกงานนะ ข้าวไม่มีข้าวกินไปเสียเถอะ!”

ซ่งซานสี่เลิกคิ้วขึ้น ก่อนจะสบตามองหยางเสว่” อ๋อ โลกช่างเล็กเสียจริง! พ่อของเธอคือหยางต้าหลี่ เถ้าแก่หยาง หรือเปล่า?”

หยางเสว่หัวเราะเสียงเย็นยะเยือก “ดูท่าแล้วฉันพูดถูกแล้วสินะ ในเมื่อรู้แล้วว่าพ่อฉันมีชื่อเสียงใหญ่โตก็รีบ ๆ ขอโทษขอโพยฉันเดี๋ยวนี้! ที่นี่คือหอพักนักเรียนหญิง คุณที่เป็นชายฉกรรจ์คนหนึ่งบุกรุกเข้ามา ฉันสามารถแจ้งความว่าคุณล่วงละเมิดทางเพศและพยายามข่มขืนได้นะ!”

“ใช่! แจ้งความว่าเขาล่วงละเมิดทางเพศ! พยายามข่มขืน!”

“คนหน้าไม่อาย รีบขอโทษพี่เสว่เดี๋ยวนี้นะ!”

“...”

นักเรียนหญิงสามคนดูทรงแล้วเป็นคนรับใช้ ทุกคนล้วนมีใบหน้าเย็นชา กร่างอำนาจอย่างไร้ที่เปรียบ

ซ่งซานสี่ยกยิ้มราบเรียบเย็นชา ส่ายศีรษะซ้ายขวา ก่อนจะเอ่ยอย่างสงบนิ่งว่า “ร่างกายแบบนี้ ความประพฤติแบบนี้ของพวกเธอน่ะ ฉันเองก็ไม่มีความสนใจด้วยเลยแม้แต่นิดเดียวเหมือนกัน จะถามพวกเธอเป็นครั้งสุดท้ายว่าจะยอมแก้ไขตัวเองหรือเปล่า สามัคคีปรองดองกับซูโหย่วซิน และขอโทษทั้งวาจา ขอโทษทั้งการกระทำต่อความผิดที่พวกเธอเคยทำกับหล่อนเอาไว้”

หยางเสว่ระเบิดหัวเราะออกมาเสียงดัง ตบตะเกียบหนึ่งครั้ง ก่อนจะผุดลุกขึ้นยืน

โอ้ รูปร่างไม่เลวเลยจริง ๆ

สูงราว ๆ หนึ่งร้อยหกสิบสิบเจ็ด สวมใส่รองเท้าแบรนด์

เสื้อกันลมตัวเล็กสีชมพู กางเกงรัดแน่น ถุงเท้ายาวกันหนาวสีขาว

เผยให้เห็นรูปร่างโค้งเว้าออกมาเล็กน้อย

รองเท้าบูตคู่หนึ่ง เส้นผมยาวสลวยปัดไปทางด้านหลัง ใบหน้าเย่อหยิ่งไร้เทียบเทียม

“คุณเป็นตัวอะไร? ล้อเล่นอยู่หรือไงคะ? ชั้นไม่แก้ คุณจะกล้ากัดฉันหรือไง?”