เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 42

ซ่งซานสี่เคาะประตูสองสามครั้ง

เสียงมันดังนิดหน่อย เนื่องจากโทสะที่อยู่ภายในหัวใจ

คิดไม่ถึงเลยว่าน้องภรรยาอย่างซูโหย่วซิน จะถูกข่มเหงรังแกในโรงเรียนแบบนี้

จู่ ๆ ทางด้านในประตูก็มีเสียงคนร้องเอ่ยขึ้นมาในทันทีว่า “ซูโหย่วซิน เธอไม่มีตาหรือไงห้ะ? ไม่ได้ยินหรือว่ามีคนกำลังเคาะประตูอยู่? ไปเปิดประตู!”

ไม่นานนัก ซูโหย่วซิน ก็เปิดประตูออก

มองเห็นในทีแรก เธอก็ชะงักนิ่งไปครู่หนึ่งทันที “คุณคือ...?”

สูงโปร่ง รูปหล่อ สวมใส่เสื้อผ้าราคาแพง เป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง

“โหย่วซิน ฉันคือพี่เขย” ใบหน้าของซ่งซานสี่ ประดับไปด้วยรอยยิ้มบางเบาหนึ่งสาย

ปัง!

ประตูปิดลงแล้ว

ลมมันทำให้รอยยิ้มของ ซ่งซานสี่ แข็งค้าง

ทว่าในสมองกลับลืมรูปลักษณ์ของเธอไม่ลง

ผอมบางสูงหนึ่งร้อยหกสิบ

ชุดเครื่องแบบนักเรียนหลวมโคร่ง เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าเธออ่อนแอไม่สู้กระทั่งลม ฉันเห็นแล้วว่าน่าเวทนา

ดวงหน้าเล็กรูปเมล็ดแตงซีดขาว มีเส้นเลือดฝาดอยู่นิดหน่อย

รูปโฉมงดงาม ดวงตากลมโตเคล้าไปด้วยหยาดน้ำตา

เส้นผมคลุมหัวไหล่ยุ่งเหยิงรุงรัง

ซ่งซานสี่ส่ายศีรษะไปมา ถึงจะเป็นเด็กนักเรียนหญิงที่ถูกข่มเหงรักแก แต่เธอกลับเกลียดพี่เขยมากยิ่งกว่า

นี่คือความรังเกียจ คือความหวาดกลัว

ซ่งซานสี่นึกออกแล้ว เจ้าของร่างกายนี้คนก่อนหน้านี้นั้น กลับปฏิบัติต่อน้องภรรยาแบบไม่เกรงใจเป็นอย่างมากเช่นเดียวกัน

เคยทุบตี เคยด่าทอ คนสารเลวเอ๊ย!

ตอนนี้เขาผลักประตูออกไปแล้ว

ซูโหย่วซินต่อต้านอยู่ทางด้านใน ส่งเสียงร้องไห้โฮอย่างสิ้นหวังว่า

“คนสารเลว! คุณไสหัวไปเลยนะ!”

“อย่ามารักแกฉันอีกเลย!”

“ทำไมกัน? ทำไมทุกคนถึงต้องมารังแกฉันด้วยนะ?”

ในหอพัก เหล่าเด็กนักเรียนหญิงที่กำลังรับประทานอาหารมื้อใหญ่อย่างพูนสุขกันอยู่ต่างก็ตกตะลึง

หยางเสว่ จงเหม่ย เซี่ยเอี้ยนและเจิ้งไห่หรงต่างก็กำลังมองเธอด้วยความตกตะลึง

ราวกับว่าค้นพบอะไรเลยก็ไม่ปาน

ซ่งซานสี่ไม่ได้ออกแรงผลักประตูมากนัก ก่อนจะเอ่ยเสียงนุ่มผ่านบานประตูว่า

“โหย่วซิน ก่อนหน้านี้พี่เขยผิดไปแล้ว เธอได้โปรดให้อภัยเถอะนะ!”

“นับตั้งแต่นี้ต่อไป พี่เขยจะเป็นรับหน้าที่เป็นพี่ชายคนหนึ่ง ดูแลเธอ ปกป้องเธอ จะไม่ให้ใครหน้าไหนมารังแกเธอทั้งนั้น!”

“ได้โปรดเชื่อเถอะนะ ฉันจะทำมันให้ได้แน่”

น้ำเสียงอบอุ่น นุ่มนวลระรื่นหูเช่นนี้ไม่เคยได้ยินมาก่อน

เขาในตอนก่อนหน้านี้ล้วนระเบิดโทสะราวกับคนบ้าคนหนึ่งเลยก็ไม่ปาน

ซูโหย่วซินตกตะลึงจังงังไปแล้ว

ทว่าเธอไม่เชื่อ

ผู้ชายที่กระทั่งเงินค่าใช้จ่ายประจำวันของเธอล้วนยังแย่งไปนั้น ก็คือคนสารเลว！

ทางด้านในของประตู จู่ ๆ หยางเสว่ กลับหัวเราะร้ายออกมา

“ฮ่า ๆ! ซูโหย่วซิน เขารังแกเธออย่างไรหรือ? คงไม่ใช่...?”

จงเหม่ย พวกเธอเองก็ยิ่งคาดเดาอย่างอาจหาญกันขึ้นมามากเข้าไปกันใหญ่ ก่อนที่ทุกคนจะพูดขึ้นมาแล้วหัวเราะร่าเป็นการใหญ่

ซูโหย่วซิน ร้องเอ่ยเสียงแหลมด้วยความเจ็บปวดและโทสะว่า “พวกเธอพูดมั่วซั่วอะไร? ไม่ใช่แบบนั้นที่พวกเธอคิดนะ...”

คำจบลง ซ่งซานสี่ยังคงออกแรงผลักประตูให้เปิดออกอยู่

ร่างหุ้มกระดูกที่อ่อนแอของซูโหย่วซินขวางเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

สุรเสียงขาดห้วงด้วยความตกใจ ก่อนจะล้มฟุบไปทางด้านหน้า

เป็นในตอนนั้นเองเช่นเดียวกัน ที่เงาร่างของ ซ่งซานสี่ พุ่งเข้ามาราวกับประกายสายฟ้า

มือหนึ่งคว้าจับเอวเล็กของเธอเอาไว้ เพื่อไม่ให้เธอล้มลงไปด้านล่าง

เท้าด้านหลังยื่นออกไปถีบประตูให้เปิดดังปัง

“ปล่อยฉันนะ! คุณปล่อยฉัน...”

ซูโหย่วซินร้องดิ้นรนขัดขืนเสียงดัง

ซ่งซานสี่ จึงกุลีกุจอปล่อยเธอออกทันที