เจ้าพ่อกบฏโลก นิยาย บท 43

“ฉันจะกัดเธออย่างนั้นหรือ?”

ใบหน้าของ ซ่งซานสี่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเย็นยะเยือก

“ก็ใช่น่ะสิ คุณกล้าหรือ?” หยางเสว่ กำลังเอามือเท้าเอวเล็ก

“เธอคู่ควรหรือ?” ซ่งซานสี่ เอ่ยถามอย่างราบเรียบ

แน่นอนว่าหยางเสว่ ย่อมไม่เข้าใจคำประเภทนี้อยู่แล้ว ดังนั้นจึงชี้นิ้วไปยัง ซ่งซานสี่ “ไม่อยากจะสาวความยาวกับคุณหรอกนะ! รีบ ๆ ขอโทษฉันเสีย หลังจากนั้นก็ไสหัวไป!”

ซ่งซานสี่ พยักหน้าขึ้นลง “เอาอุ้งมือสุนัขของเธอออกไป”

“ฉันไม่เอาออก จะทำไม?” มือของ หยางเสว่ ยังคงยกค้างเอาไว้อยู่ หลังจากนั้นก็ชี้เข้าไปใกล้จมูกของ ซ่งซานสี่ “เมียคุณไม่ต้องการงานแล้วใช่ไหม?”

จู่ ๆซ่งซานสี่ ก็ยื่นมือออกไปในทันที

ทันใดนั้นเอง หยางเสว่ ก็กรีดร้องเสียงแหลมออกมา

มือถูกซ่งซานสี่บีบเอาไว้อยู่ แถมยังบิดกลับอีกด้วย

เธอเจ็บจนต้องคุกเข่าลงไปทางด้านล่าง จะไม่คุกเข่าก็ไม่ได้เช่นเดียวกัน ไม่เช่นนั้นแขนอาจหลุดออกมาก็เป็นได้

จงเหม่ย อยู่ทางด้านข้าง กระโดดเด้งขึ้นมาก่อนจะเอ่ยร้องเสียงแหลมว่า “ใครก็ได้! มีคนถูกตบแล้ว...”

ซ่งซานสี่ เอ่ยอย่างเย็นยะเยือกว่า “หุบปาก! มิเช่นนั้นฉันจะบิดแขนของเธอให้ขาดแน่!”

พูดไปมือก็เพิ่มแรงมากขึ้นมาแล้วเช่นเดียวกัน

กึด!

หยางเสว่ กรีดร้องอย่างน่าเวทนาอีกครั้ง หยาดน้ำตาล้วนพรั่งพรูออกมาหมดแล้ว

จงเหม่ย กับนักเรียนหญิงสองคนทางด้านข้างตกใจจนล้มลงไปแล้ว

ซูโหย่วซิน ที่หันกลับมาเองก็ส่งเสียงร้องตกใจออกมาเล็กน้อยเช่นเดียวกัน

เป็นเพราะว่าหยางเสว่ถูกซ่งซานสี่ผลักจนล้มลงไปบนเตียงทางด้านนั้นเสียแล้ว

ณ ตอนนี้ แขนขวาได้สูญเสียกำลังไปแล้ว มันกำลังอ่อนแรงและรุ้งริง

เหล่านักเรียนหญิงนึกว่าแขนของเธอหักไปแล้วจริง ๆ เสียอีก

หยางเสว่ เจ็บจนเคลื่อนไหวไม่ไหวแล้ว

ซ่งซานสี่ ก้มศีรษะเอ่ยเสียงราบเรียบเย็นชาว่า “นักเรียนหญิงตัวน้อย ๆ อย่างพวกเธอน่ะ ถ้ามาอวดดีต่อหน้าฉันอีก ฉันจะทำให้แขนทั้งสองข้างของพวกเธอทุกคนกระดูกเคลื่อนไปทั้งหมดอย่างไม่เกรงใจ”

“เห็นแก่สถานะที่พวกเธอเป็นนักเรียนหญิง ก็คงทำได้แค่นี้แหละนะ ถ้าเปลี่ยนเป็นผู้ชายแล้วกล้าชี้จมูกของฉันละก็ เหอะ ๆ เกรงว่าตอนนี้แขนคงหักไปแล้ว”

คำพูดเรียบนิ่งดุดัน มีพลังสังหารเป็นพิเศษ

นักเรียนหญิงอายุสิบหกสิบเจ็ดจะถือว่าเป็นอะไรไปได้ล่ะ!

ล้วนตกตะลึงจนล้มลงไปและไม่กล้าเอ่ยพูดกันไปหมดแล้ว

หยางเสว่ กำลังอดกลั้นต่อความเจ็บปวด ทั้งก็ปอดแหกแล้วเช่นเดียวกัน แขนขวานั้นยกไม่ขึ้นแล้ว

ซ่งซานสี่ จ้องมอง หยางเสว่ ก่อนจะเอ่ยอย่างราบเรียบว่า “เป็นลูกสาวของหยางต้าหลี่สินะ? โตมาหน้าตาสะสวยอยู่หลายส่วนดีนี่ เธอชื่ออะไร? ”

“หยาง...หยางเสว่” หยางเสว่ กัดฟันไปมา เอ่ยตอบกลับไปว่า “ตบผู้หญิง คุณจะถือว่าเป็นผู้ชายอะไร? ถ้าพ่อฉันรู้เข้าแล้วละก็ จะไม่ปล่อยคุณไปแน่!”

ซ่งซานสี่ ส่ายศีรษะไปมา กล่าวว่า “พ่อเธอไม่นานนักก็จะเป็นฝ่ายต่อสายโทรศัพท์มาหาเธอก่อนเอง ฟังนะ อันที่จริงแล้วเมียฉันเสียงานในโรงงานของพ่อเธอไปตั้งนานแล้ว แต่พ่อเธอจ่ายงานให้อีกงานหนึ่ง เมื่อก่อนหนึ่งเดือนสองพัน ตอนนี้เธอได้หนึ่งเดือนห้าหมื่น”

ทันใดนั้นเอง คนที่อยู่ตรงนั้นทั้งหมดล้วนตกตะลึงกันยกใหญ่

กระทั่ง ซูโหย่วซิน ที่อยู่มุมกำแพงเองก็ยังอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาเช่นเดียวกัน ก่อนจะสบตามองพี่เขยไปมา

มันยากที่จะเชื่อถือได้จริง ๆ ที่พี่รอง ซูโหย่วหรง จะมีเงินเดือนที่สูงเช่นนี้

ซูโหย่วซิน ปลื้มปีติเล็กน้อย

หยางเสว่จ้อง ซ่งซานสี่ อย่างตื่นตะลึง “ไม่! พ่อฉันไม่มีทางที่จะให้เงินเดือนสูงขนาดนั้น นอกเสียจากเขาจะบ้าไปแล้ว!”

ซ่งซานสี่ หลุบสายตาเหลือบมองเธอไปมา “ถ้าเธอไม่เชื่อก็ไม่รู้จะทำอย่างไรเหมือนกัน แต่สมองของพ่อเธอมีปัญหาจริง ๆ นั่นแหละ”

“คุณ...สิที่มีปัญหา!” หยางเสว่ กล่าวด่าทออย่างไม่ปลื้มใจ

ซ่งซานสี่ ไม่สนใจเธอ ก่อนจะล้วนโทรศัพท์ออกมา

ก่อนจะต่อสายโทรศัพท์ไปหา หวงชางหยง อีกครั้งหนึ่ง

หวงชางหยง รับสายโทรศัพท์ เมื่อได้ยินดังนั้นก็กลุ้มใจจะตายอยู่แล้ว

โชคยังดีที่เรื่องที่ซ่งซานสี่มอบหมายมาให้นั้น มันไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร

เขาเพียงแค่เอ่ยว่า “มารดาเถอะ ซ่งซานสี่ คุณจะไม่ปล่อยผ่านหยางต้าหลี่หรือ? ตอนนี้ยังมาจัดการลูกสาวของเขาอีก?”

ซ่งซานสี่ เอ่ยอย่างราบเรียบว่า “ถ้าเรื่องนี้คุณทำได้ไม่ดี ตอนบ่ายผมจะเรียกพวกไอ้เฉียน ไปเที่ยวเล่นที่คุณที่นั่นด้วยกัน”

“มารดาเถอะ!”

หวงชางหยงวางสายโทรศัพท์พร้อมโทสะไปแล้ว