เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 156

เมื่อเธอตื่นขึ้นมาในเช้าวันรุ่งขึ้น สายตาของไป๋มู่ชิงถูกดึงดูดด้วยกล่องอัญมณีบนโต๊ะข้างเตียง กล่องเครื่องประดับสีทอง ที่ดูเพียงครั้งเดียวก็รู้ว่ามีค่ามหาศาล

ไป๋มู่ชิงลุกขึ้นจากเตียงขยี้ตาพลางเอื้อมมือเปิดกล่องเครื่องประดับนั้น ซึ่งมีสร้อยเพชรที่ละเอียดอ่อนวางอยู่ข้างใน รูปแบบของสร้อยคอมีลักษณะเฉพาะและไม่เกินจริง เหมาะสำหรับคนที่มีต้อยต่ำอย่างเธอ

"เป็นยังไง ชอบไหม"หนานกงเฉินเดินเข้ามาจากนอกห้องและเห็นว่าเธอถือสร้อยคอที่เขาให้ไว้ในมือ

เขาเดินเข้าไปก้มศีรษะและจูบที่ริมฝีปากของเธอ "สุขสันต์วันเกิดนะ ที่รัก"

"นี่คือของขวัญที่คุณให้ฉันเหรอคะ?" ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นมองเขา

“ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่พอใจนะ”

"เก่า!" เมือไป๋มู่ชิงเห็นสีหน้าของเขาจมดิ่งลง เธอก็ยกมือค้นโอบรอบคอของเขา พลางฉีกยิ้มและพูดว่า "แต่ฉันชอบนะคะ!"

"เธอหมายความว่าไง" สีหน้าของหนานกงเฉินยังคงไม่พอใจ

"หมายความว่า ... ขอแค่เป็นของที่คุณให้ ไม่ว่าจะเป็นอะไรฉันก็ชอบหมดค่ะ"

"จริงเหรอ?"

"แน่นอนว่ามันเป็นความจริงค่ะ" ไป๋มู่ชิงปล่อยมือจากเขาแล้วยื่นสร้อยให้เขา "ฉันอยากให้คุณช่วยใส่ให้ฉันด้วย"

หนานกงเฉินหยิบสร้อยคอและค่อยๆสวมมันรอบคอของเธอ จากนั้นมองไปที่สร้อยคอบนหน้าอกของเธอและพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "สวยจะตาย ไม่เห็นเก่าเลย"

"ขอบคุณสำหรับของขวัญวันเกิดนะ คุณสามี" ไป๋มู่ชิงโน้มตัวไปข้างหน้าและจูบริมฝีปากของเขายิ้มอย่างมีความสุข

"แค่นี้ก็พอใจแล้วเหรอ คนนี้ยังมีของขวัญให้เธออีกนะ"

"จริงเหรอ ให้ฉันเดาว่าร้านอาหารหมุนเวียนในตึกที่สูงที่สุดของที่นี่ ดินเนอร์ใต้แสงเทียนสุดโรแมนติกและสร้อยคออัญมณีที่ใหญ่เกินกว่าจะใส่"

"อย่าเดามั่วสิ ที่นี่ไม่มีร้านอาหารหมุนเวียนในตึกที่สูงที่สุด" หนานกงเฉินผลักหน้าผากของเธอด้วยมือของเธอ "เธอเดินเที่ยวรอบๆกับไกด์นำเที่ยวของก่อนและให้เธอไปทานอาหารเช้า ฉันมีธุระนิดหน่อย จัดการเสร็จแล้วจะไปทานอาหารกลางวันกับเธอ "

“ คุณทานข้าวเช้าแล้วเหรอคะ”

"เพิ่งกินไป"

"สามีลำบากแล้วนะคะ นอนดึกกว่าสุนัข ตื่นเช้าก็ไก่เสียอีก" ไป๋มู่ชิงพูดด้วยใบหน้าที่ไม่พอใจ

หนานกงเฉินยอมรับว่าเขาตื่นเร็วกว่าไก่และไม่มีทางเลือกอื่น ส่วนเรื่องนอนดึกนั้นเขาเป็นคนหาเรื่องเอง โทษคนอื่นไม่ได้ ตั้งแต่เธอกลับมาอยู่ข้างกายเขา เขาก็นอนดึกมากเพราะตอนกลางคืนนั้นมีเรื่องบันเทิงมากมาย

หนานกงเฉินแตะแก้มของเธอเบาๆ "ฉันไปก่อนนะ"

เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีเข้มและไป๋มู่ชิงพบว่ากระดุมข้อมือใหม่ที่เธอซื้อให้เขาเมื่อวานนี้ถูกใส่ไว้ใต้ข้อมือของเขา และเนคไทใหม่ที่เธอซื้อเมื่อวานนี้ก็ผูกติดอยู่กับคอเสื้อของเขา

ไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะใช้ของขวัญที่เธอซื้อมให้ ไป๋มู่ชิงรู้สึกโล่งใจ

"เจอกันตอนเที่ยงนะ" เธอยิ้มและจูบเขากลับ รู้สึกตัดใจไม่ลงเล็กน้อย

ครั้งนี้ใช้เวลาสามเดือนกว่าจะกลับมาอยู่เคียงข้างเขา มันน่าแปลกใจมากที่เธอกลับมีความรู้สึกมากมายกับเขา อาจจะเป็นเพราะว่าครั้งนี้ไม่มีการแทรกแซงของซวูหยาหรง เธอจึงกล้าที่จะรักเขามากขึ้น!

เธอรู้สึกได้ว่าหนานกงเฉินก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน โดยเฉพาะทัศนคติของเขาที่มีต่อเธอ!

ในตอนเช้าฉันเดินไปรอบ ๆ ละแวกใกล้เคียงกับไกด์ หลังจากทานอาหากับหนานกงเฉินในตอนเที่ยงเสร็จ ฉันก็กลับไปที่โรงแรมเพื่อพักผ่อนและไม่ได้ออกไปข้างนอกจนกว่าจะถึงเวลาอาหารค่ำ

หนานกงเฉินพาไป๋มู่ชิงไปที่ร้านอาหารฝรั่งเศสระดับไฮเอนด์ แม้ว่าร้านอาหารจะตกแต่งอย่างหรูหรา แต่ก็มีสวนลอยฟ้าและดนตรีสุดโรแมนติก แต่ก็ไม่ได้พิเศษเกินไปเป็นสไตล์ที่พบเห็นได้ในเมืองซี

แต่ไป๋มู่ชิงยังคงมีความสุขมาก เธอผู้ไม่เคยร้องขอสิ่งใด ไม่เคยสนใจสิ่งของนอกกาย แต่กลับเป็นคนที่ทานดินเนอร์ด้วยกัน!

ไป๋มู่ชิงยืนอยู่ในรั้วของสวนลอยฟ้ามองไปที่ฉากกลางคืนที่สว่างไสวด้านนอกหลับตาอ้าแขนหายใจเข้าลึก ๆ จากนั้นหันกลับมาและเอาแขนโอบรอบคอของหนานกงเฉินแล้วยิ้ม "ฉันชอบที่นี่ ขอบคุณนะคะ"

"ชอบก็ดีแล้ว" หนานกงเฉินพาเธอไปที่นั่งและยกแก้วไวน์แดงขึ้นมาชนกับเธอเบาๆ"สุขสันต์วันเกิดนะ"

“ พูดไปแล้วเมื่อเช้านี้นี่นา”

"พูดเยอะหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกน่า"หนานกงเฉินเงยหน้าขึ้นและจิบไวน์แดงจากนั้นก็ยกแก้วขึ้นพร้อมกับไป๋มู่ชิง"ดื่มสิ ทำไมไม่ดื่มล่ะ?"

ไป่มู่ชิงยิ้มอย่างเขินอาย "ฉันกลัวว่าจะเมาแล้วละเมิดคุณเหมือนครั้งที่แล้ว"

"ไม่เป็นไรฉันทนต่อการละเมิดได้"

“ ถ้าอย่างนั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะคะ” ไป๋มู่ชิงจิบไวน์แดงด้วยความกล้า

เธอวางแก้วลงและมีเสียงอวยพรวันเกิดรอบตัวเธอ จากนั้นบริกรก็เดินเข้ามาพร้อมเค้กก้อนโต ไป๋มู่ชิงดูด้วยความประหลาดใจขณะที่บริกรนำเค้กมาให้ทั้งสองคนเค้กเขียนด้วยครีมช็อคโกแลต สุขสันต์วันเกิดภรรยา

เธอหันไปมองที่หนานกงเฉินและยิ้ม: "ทำไมต้องทำเค้กก้อนใหญ่แบบนี้ มันเป็นการสิ้นเปลือง"

หนานกงเฉินหัวเราะ "ราคาของเค้กนี้น้อยกว่าหนึ่งในยี่สิบของอาหารค่ำคืนนี้"

"คุณชายสุรุ่ยสุร่าย"

"มา ขอพรเถอะ"หนานกงเฉินชี้ไปที่เค้กก้อนโตที่ถูกจุดด้วยเทียน "ฉันเจิมเค้กแล้ว ศักดิ์สิทธิ์มาก ไม่ว่าขอพรอะไร ขอแค่ลมตาขึ้นมาทุกอย่างก็จะเป็นจริง”

“ เจิมเค้กแล้วเหรอ จริงหรือเปล่า?” ไป๋มู่ชิงได้ยินเป็นครั้งแรก

หนานกงเฉินขำในใจ ยัยโง่! ก็ต้องเป็นเรื่องโกหกน่ะสิ

แต่เขาพยักหน้าอย่างจริงจัง "จริงสิ"

"ถ้าอย่างนั้น ฉันก็อยากลอง" ไป๋มู่ชิงประสานมือและหลับตา "ความปรารถนาแรก ฉันหวังว่าหนานกงเฉินจะปฏิบัติต่อฉันแบบนี้ตลอดชีวิตของเขา ความปรารถนาที่สองฉันหวังว่าลูก ๆ ของเราจะเติบโตมาอย่างแข็งแรงสมบูรณ์แข็งแรงไปด้วยกัน ความปรารถนาที่สาม ... "

ไป๋มู่ชิงเงียบไป เธอไม่สามารถพูดความปรารถนาที่สามของเธอได้

เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่คาดหวังของเธอ หนานกงเฉินยื่นมือออกมาเพื่อลูบไล้ดอกไม้ที่หักบนแก้มของเธอและพูดเบา ๆ "ความปรารถนาสองอย่างแรกจะเป็นจริง และความปรารถนาที่สามจะเป็นจริงอย่างแน่นอน"

"จริงๆเหรอ?"

"จริงสิ ไม่เชื่อก็ลองลืมตาดูสิ"

ไป๋มู่ชิงลืมตาขึ้นอย่างแผ่วเบา เมื่อมองผ่านแสงเทียนสลัวเธอก็เห็นร่างของเสี่ยวอี้

เค้กนี้ถูกเจิมมาแล้วจริงๆเหรอ มันศักดิ์สิทธิ์ถึงขนาดพาเสี่ยวอี้กลับมาหาเธอได้ คำอธิษฐานข้อที่สามของเธอก้คือขอให้เสี่ยวอี้หายเจ็บป่วย!

เธอกระพริบตาใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเสี่ยวอี้ยังคนอยู่ที่เดิม!

จูฮุ่ยยกมือขึ้นตบต้นขาของเขาทันที "เสี่ยวอี้ อย่าเสียมารยาทสิ"

"พี่เขยบอกว่า ครอบครัวเดียวกันไม่ต้องเกรงใจ"เสี่ยวอี้หันไปมองที่แม่ของเขา แล้วหันไปที่หนานกงเฉิน "ใช่ไหมครับพี่เขย?"

"ใช่" หนานกงเฉินยิ้มให้เขาและส่งสัญญาณให้บริกรตัดเค้ก

หลังจากกินเค้กแล้วบริกรก็นำอาหารหลักขึ้นมา รวมทั้งขาไก่โปรดปราน ไป๋มู่ชิงมองไปที่สาตาเสี่ยวอี้ที่กำลังมองขาไก่อบน้ำผึ้งที่หอมหวน จากนั้นหันกลับมาที่หนานกงเฉิน "ดูเหมือนว่าคุณจะเตรียมตัวมาดีมาก"

"แน่นอนสิ" หนานกงเฉินยกมือขึ้นและตีหัวเธอเบา"รีบกินสิ"

"แม่ กินด้วยสิ" ไป๋มู่ชิงใช้ส้อมจิ้มสเต็กชิ้นเล็กให้จูฮุ่ย

"อืม พวกเธอกินเถอะ ไม่ต้องสนใจฉัน" จูฮุ่ยพูดอย่างอึดอัด

“ ไก่ที่นี่อร่อยจัง” เสี่ยวอี้ดูตื่นเต้น

“ ถ้าอร่อยก็กินเยอะๆนะ กินแล้วจะได้กลับบ้านไปพักผ่อน ยังจำที่หมอพูดไม่ไหม”

"จำไว้ว่าเข้านอนเร็วและตื่นเช้า"

"จำได้ก็ดีแล้ว" หลังจากที่หนานกงเฉินจบ ก็หันมาพูดกับไป๋มู่ชิง "คืนนี้เราเช็คเอ้าท์ออกจากโรงแรมกัน แล้วย้ายไปพักอยู่ที่วิลล่ากับแม่และเสี่ยวอี้กัน"

“ คุณมีคฤหาสน์อยู่ที่นี่ด้วยเหรอคะ งั้นทำไมเมื่อวานไม่พาฉันไปพักล่ะ”

“ ถ้าพาเธอไปเมื่อวาน แล้วจะเอาอะไรเป็นของขวัญวันนี้ล่ะ สร้อยคอก็ไม่ชอบ”

"จริงด้วย ยกโทษให้คุณก็ได้ค่ะ" ไป๋มู่ชิงยิ้ม

หลังอาหารค่ำหนานกงเฉินส่งแม่และลูกสาวไปที่คฤหาสน์ตระกูลหนานกง ไป๋มู่ชิงลงจากรถและเยี่ยมชมภายในและภายนอกบ้านคร่าวๆ พลางมองไปที่สวนเล็ก ๆ ด้านนอกและพูดด้วยความดีใจ“ที่นี่ไม่เลยเลยนะคะ เหมาะกับการให้เสี่ยวอี้พักฟื้น "

"อากาศที่นี่ดีและสภาพแวดล้อมค่อนข้างเงียบ"หนานกงเฉินกล่าว

"ขอบคุณนะคะ" ไป๋มู่ชิงกล่าวอย่างซาบซึ้ง

"ไม่ต้องขอบคุณหรอก"หนานกงเฉินตั้งใจปล่อยให้สามแม่ลูกได้มีเวลาส่วนตัวกัน เอ่ยปากขอตัวไปห้องหนังสือจัดการเอกสาร

ทันทีที่หนานกงเฉินจากไป ไป่มู่ชิงก็พอเสี่ยวอี้นั่งลงบนโซฟาและใช้มือเคาะที่หน้าผา: "ทำไมเธอไม่กลัวพี่เขยเลยล่ะ สนิทกับเขาเหรอ?"

"สนิทสิ เมื่อก่อนผมวิ่งไปหาเขาทุกวัน" เสี่ยวอี้ยืดตัวและจ้องไปที่ไป๋มู่ชิง"แต่ ... พี่ ตอนแรกพี่ไม่ได้จะแต่งงานกับพี่เขยหลินอันหนานเหรอ? ทำไมตอนนี้กลายเป็นพี่เขยคนนี้ล่ะ ตกลงว่าผมมีพี่เขยกี่คนกันเนี่ย”

"เสี่ยวอี้!" จูฮุ่ยรีบเดินไปตีเขาด้วยมือของเธอ "ถ้าปล่อยให้หนานกงเฉินได้ยินคำพูดนี้ล่ะก็เขาต้องฆ่าเธอแน่"

ในสายตาของจูฮุ่ย หนานกงเฉินน่ากลัวมากถึงขนาดนั้น

"ไม่หรอก ผมเคยถามคำถามนี้กับพี่เขยคุณชายเฉิน" เสี่ยวอี้พูดด้วยใบหน้าจริงจัง แต่ไป๋มู่ชิงแทบจะพ่นน้ำชาในปากของเธอออกมา และถามด้วยความประหลาดใจหลังจากกลืนชาลงไปว่า "เธอเคยถามเขางั้นเหรอ?”

"ใช่"

“ เขาโกรธไหม แล้วเขาตอบเธอว่ายังไง”