เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 173

คุณหญิงจูมองไปเนื้อที่รอบๆที่กว้างขวาง เป็นบ้านหลังใหญ่ที่ตกแต่งหรูหราแล้วเอ่ยขึ้น "ดูเหมือนหนานกงเฉินจะรวยมาก ตกแต่งซะเหมือนวังเลย"

จูฮุ่ยไม่เอ่ยพูดอะไร ให้เสี่ยวอี้กลับไปเล่นในห้องแล้วเดินไปห้องครัวเทน้ำให้สองสามีภรรยา เอ่ยถามขึ้น "พี่ชาย พี่สะใภ้ พวกพี่หาฉันมีเรื่องอะไร?"

"ก็จะเรื่องอะไรอีกล่ะ?" คุณหญิงจูพูด "จำเรื่องที่ฉันเคยเตือนแกได้หรือเปล่า? ว่าอย่าเอ่ยกับใครเรื่องความสัมพันธ์ของแกกับตระกูลจู แม้แต่คนในตระกูลหนานกงก็ห้ามเอ่ยพูด"

"ฉันรู้" จูฮุ่ยพยักหน้า

เมื่อคุณหญิงจูเห็นเธอไม่เอ่ยอะไรแล้วพูดขึ้นอีก "จูจูกำลังเตรียมตัวจะแต่งงาน ฉันไม่อยากให้คนตระกูลหลี่คิดว่ามองตระกูลจูเราไม่ดี ถึงได้มีผู้หญิงยังไม่แต่งงานก็ท้องเหมือนแก แถมยังเป็นผู้หญิงที่โดนผู้ชายทอดทิ้งด้วย ยิ่งไม่อยากให้คนอื่นรู้ว่าตระกูลเรามีมู่ชิงกับเสี่ยวอี้ที่มีพ่อแต่พ่อไม่เอา ถ้าเรื่องนี้ถูกเผยแพร่ออกไปคงทำให้งานแต่งงานของจูจูเสียหาย ฉันจะจัดการแกแน่"

จูฮุ่ยมองไปทางคุณหญิงจู แล้วขอบตาก็เริ่มแดงขึ้น "พี่สะใภ้ ฉันไม่เอ่ยพูดความสัมพันธ์ระหว่างมู่ชิงกับเสี่ยวอี้กับตระกูลจูได้ แต่ฉันขอร้องได้ไหม อย่าพูดถึงสองพี่น้องแบบนี้เลย? พี่จะเสียดสีฉันยังไงก็ได้แต่อย่าทำร้ายลูกของฉัน"

"แกรู้สึกเสียใจแทนพวกเขาหรอ?" คุณหญิงพูดเยาะเย้ยจากนั้นก็จ้องเธอด้วยความหงุดหงิด "ตอนนั้นที่บอกให้แก่อย่าไปใกล้ชิดกับไป๋จิ้งผิง แกก็เอาแต่ไปอยู่กับมันไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เสียใจทีหลังแล้วหรอ? รู้ว่าตัวเองน่าอายแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?"

"พอแล้วพอแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องพูดขึ้นอีก" จูจื้อเหวินโบกมืออย่างหงุดหงิด

คุณหญิงจูจ้องไปที่เขาแล้วเอ่ยกับจูฮุ่ยว่า "แล้วยัยมู่ชิงอีก ฉันได้ยินมาว่าคุณหญิงตระกูลหนานกงไม่รับเธอเป็นคุณหญิงน้อยตระกูลหนานกงหนิ ถ้าแกไม่อยากให้เธอซ้ำรอยก็รีบหาโอกาสไปคุยกับเธอ บอกให้เธอไปจากหนานกงเฉินไกลๆซะ"

"ใช่ พูดถูก" จูจื้อเหวินเอ่ยเสริมขึ้น "ตระกูลจูเรามีคนที่น่าอายเหมือนเธอก็ซวยมากแล้ว อย่าให้มู่ชิงซ้ำรอยของเธอ พูดให้เธอคิดให้ได้ อย่าเอาแต่วาดฝันชีวิตที่ร่ำรวย คนอย่างเรายังไม่มีฐานะที่จะเอื้อมถึง"

เมื่อเห็นว่าจูฮุ่ยไม่พูดอะไร จูจื้อเหวินก็ขมวดคิ้วพูดเสียงดังขึ้น "ได้ยินหรือยัง ให้เธอรีบแยกกับหนานกงเฉินซะ อย่ารอให้ถึงเวลาที่คุณหญิงไล่เธอออกจากตระกูลหนานกง มันน่าอายไหมล่ะ?"

"ฉันจะพูดกับเธอเอง" จูฮุ่ยพูด

เธอไม่สนับสนุนไป๋มู่ชิงกับหนานกงเฉินอยู่แล้ว แล้วเคยพูดกับเธอหลายรอบ แต่ไป๋มู่ชิงก็ไม่ฟังเธอเลย

"อีกอย่าง แกกลับเสี่ยวอี้ก็อย่าอยู่ที่เมืองซีอีก กลับเมืองเหยียนกับฉัน" จูจื้อเหวินพูด

"กลับเมืองเหยียน?" จูฮุ่ยมองเขาอย่างประหลาดใจแล้วเอ่ยปากพูด "แต่ว่า……พี่ชาย พี่รังเกียจที่ฉันทำให้ตระกูลจูเสียหน้าไม่ใช่หรอ? ทำไมยังจะให้ฉันกลับเมืองเหยียนอีก?"

"ถึงแม้จะรังเกียจเธอแต่ก็ไม่สนไม่ดูแลเธอไม่ได้ ใครให้เธอเป็นน้องสาวเพียงคนเดียวของพี่ชายล่ะ?" คุณหญิงจูพูดอย่างหงุดหงิด "แกก็กลับไปกับพี่ชายแกซะ ถ้าไม่มีอะไรก็ไม่ต้องออกไปไหน ไม่ต้องมาเมืองซีด้วย"

"แล้วมู่ชิงล่ะ?"

"รอเธออย่ากับหนานกงเฉินก็จะกลับไปใช้ชีวิตที่เมืองเหยียนด้วย" น้ำเสียงของคุณหญิงจูเริ่มอ่อนลง "พี่ชายเธอหาบ้านกับโรงเรียนให้เธอกับเสี่ยวอี้แล้ว อีกหน่อยเธอก็อยู่ที่นั่น แต่อย่าเอ่ยพูดกับคนอื่นเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเธอกับตระกูลจู แล้วเรื่องที่เคยอยู่ที่บ้านตระกูลจูด้วย"

"ถ้ามู่ชิงไม่ยอมหย่ากับหนานกงเฉินล่ะ?" จูฮุ่ยยังยอมรับกับสิ่งที่พี่ชายจัดการให้ไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากไปจากเมืองซีด้วย

เมื่อคุณหญิงจูเห็นท่าทางที่ไม่เต็มใจของเธอก็พูดขึ้นอย่างโมโห "เมื่อกี้พูดกับเธอแล้วไม่ใช่หรอ คุณหญิงตระกูลหนานกงช่วยหาคู่ครองที่ฟ้าลิขิตไว้ให้หนานกงเฉิน ถ้าท่านหาเจอ ถึงแม้มู่ชิงจะไม่ยอมหย่าก็ต้องหย่า"

คุณหญิงจูมองสำรวจไปที่เธอแล้วจ้องที่เธอ "ทำไม? เธอยังอยากเร่ร่อนอยู่ที่เมืองซีเหรอ?"

"เปล่า ไม่ใช่ ฉันแค่……"

"แค่อะไร? แกยังหวังว่าหนานกงเฉินจะเลี้ยงแกกับเสี่ยวอี้ไปทั้งชีวิตหรอ? ตอนนี้เขาอาจจะสนใจในตัวมู่ชิงบ้าง แต่พอเขาหย่ากับมู่ชิงแล้ว ในสายตาเขาพวกแกไม่มีค่าอะไรทั้งนั้น"

"ใช่ คนในครอบครัวยังไงก็เป็นที่พึ่งตลอด" จูจื้อเหวินหยิบไฟแช็กแล้วจุดบุหรี่ขึ้น มองน้องสาวตัวเองผ่านควันบุหรี่ "ถึงแม้พี่ชายจะไม่รวยมาก แต่เลี้ยงเธอกับเสี่ยวอี้ก็ไม่มีปัญหาอะไร เอาอย่างนี้แหละ กลับไปที่เมืองเหยียนกับพี่"

จูฮุ่ยไม่กล้าโต้เถียงพวกเขาจึงพยักหน้าให้ "ได้ค่ะ ฉันกลับเมืองเหยียนกับพี่"

จูฮุ่ยคิดพิจารณาทั้งคืน จนสุดท้ายวันต่อมาก็บอกกับเธอความคิดที่จะกลับไปใช้ชีวิตในเมืองเหยียนตอนที่ไป๋มู่ชิงมาหา

ไป๋มู่ชิงไม่เข้าใจอยู่แล้วมองหน้าคุณแม่อย่างสงสัย "ทำไมคะ? เมื่อวานเราก็คุยกันดีแล้วไม่ใช่เหรอคะ? กำลังหาโรงเรียนที่เมืองซีให้เสี่ยวอี้อยู่ คุณแม่ก็อยู่ที่นี่แหละฉันก็จะได้มาเยี่ยมหาบ่อยๆ"

"มู่ชิง คนแก่แล้วก็อยากจะกลับไปอยู่ในที่ที่ตัวเองเคยอยู่ แม่เติบโตมาในเมืองเหยียน ตอนนี้แก่แล้วก็อยากจะกลับไปใช้ชีวิตที่นั่น แล้วตอนนี้ยังมีคุณลุงคอยดูแลก็ดีกว่าเอาแต่เร่ร่อนที่นี่"

จูฮุ่ยไม่กล้าพูดคำพูดของคุณหญิงจูที่ทำร้ายคนฟังกับเธอ เพราะว่าเธอไม่อยากให้ไป๋มู่ชิงรู้สึกเสียใจ

"ทำไมคะ?" ไป๋มู่ชิงใกล้จะร้องไห้ "คุณแม่ ทำไมคุณแม่อยู่ที่นี่ถึงเร่ร่อนคะ? คุณแม่ยังมีหนู คุณลุงคุณป้าพวกเขาไม่ดีกับคุณแม่จะดูแลคุณแม่กับเสี่ยวอี้ได้ยังไง ถ้าคุณแม่อยู่ที่นี่หนูถึงจะได้โล่งใจ ไม่งั้นหนู……"

"มู่ชิง" จูฮุ่ยพูดแทรกคำพูดที่ร้อนรนของเธอ "พูดถึงตอนนี้แม่จะไม่เตือนเธอไม่ได้แล้ว เธอรู้หรือเปล่าว่าคุณหญิงตระกูลหนานกงกำลังหาคู่ครองที่ฟ้าลิขิตไว้ให้หนานกงเฉิน?"

"หนูรู้ค่ะ" ไป๋มู่ชิงก้มหน้าลงไป

"ในเมื่อรู้แล้วทำไมเธอยังใกล้ชิดกับหนานกงเฉินอีก? เธอไม่กลัวว่าถึงเวลา……" จูฮุ่ยรีบห้ามปากตัวเองไว้

ไป๋มู่ชิงไม่รู้จะเอ่ยพูดยังไง "คุณแม่คะ หนูกับหนานกงเฉินเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฏหมายแล้ว เป็นสามีภรรยากันจริงๆด้วย จะใกล้ชิดกันได้ยังไง"

เธอกอดแขนของจูฮุ่ยไว้แล้วพูดต่อ "คุณแม่คะ หนูรู้ว่าคุณแม่ไม่ชอบหนานกงเฉินเพราะว่าเรื่องของประธานไป๋ แม่ยังโกรธเคืองเขาอยู่ แต่ว่าหนูบอกกับคุณแม่หลายรอบแล้วว่าเรารักกันจริงๆ เราจะไม่หย่ากัน เขาก็จะไม่มีทางแต่งงานกับคู่ครองคนนั้นแน่นอน"

"มู่ชิงเธอคิดผิดแล้ว แม่ไม่ใช่ไม่ชอบเขาเพราะเรื่องพ่อเธอ แต่เป็น……" จูฮุ่ยลังเลไป" แต่เป็นเพราะฐานะบ้านเรา แม้แต่บ้านที่ดูเป็นบ้านหลังเดียวก็ไม่มี จะเอาอะไรไปเทียบกับคนอื่นได้ ถึงแม้ตอนนี้หนานกงเฉินจะชอบเธอ ไม่ยอมหย่ากับเธอ แล้วอีกหน่อยล่ะ? ถ้าเขาหมดความชอบในตัวเธอแล้วเขายังจะดีกับเธอแบบนี้อยู่หรือเปล่า? แล้วคุณหญิงล่ะ ภรรยาทั้งหกคนท่านก็เป็นคนแต่งให้หนานกงเฉิน ท่านจะยอมเลิกหาคู่ครองเพื่อเธอหรอ?"

ไป๋มู่ชิงรู้ดีว่าทุกคำพูดของจูฮุ่ยมีเหตุผล แต่ไม่ว่าจะยังไง เธอกับหนานกงเฉินก็ไม่มีทางหย่ากัน อย่าว่าแต่เธอเลย แม้แต่หนานกงเฉินก็ไม่ยอมหย่าเธอหรอก

เธอไม่รู้ว่าอีกหน่อยหนานกงเฉินจะเบื่อหน่ายตัวเองหรือเปล่า แต่ตอนนี้เธอเห็นความจริงใจที่หนานกงเฉินมีต่อเธอ จนสามารถยอมปล่อยวางรักแรกที่รอมาเป็นสิบปีได้

ด้วยความรู้สึกที่เขามีให้ตัวเองแล้วบวกกับความรัก การที่แต่งงานแล้ว ไม่มีทางหย่ากันแน่นอน

"คุณแม่คะ หนูรู้ว่าคุณแม่กำลังเป็นห่วงอะไร คุณแม่วางใจเถอะค่ะ หนูไม่เป็นอะไร" เธอกุมมือคุณแม่ไว้ "คุณแม่วางใจเถอะนะคะ ไม่ว่าอีกหน่อยจะเกิดอะไรขึ้นหนูก็จะดูแลคุณแม่กับเสี่ยวอี้เอง"

"ทำไมเธอหัวดื้อดึงขนาดนี้?" จูฮุ่ยสะบัดมือเธอออก สีหน้าก็มีความโมโห "ฉันบอกกับเธอกี่รอบแล้ว เราไม่มีโชคนั้น อย่าไปโลภเงินของคนอื่น เธออยากจะซ้ำรอยแม่ที่โดนผู้ชายทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่าหรอ?"

ไป๋มู่ชิงอึ้งไปกับการตะคอกของเธอ เธอรู้จักนิสัยคุณแม่ดีที่เป็นคนที่เซนซิทีฟแล้วดื้อดึงมาก เพราะฉะนั้นเธอก็เลยไม่ได้ทะเลาะกับคุณแม่ จากนั้นก็หันหลังไปยกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม

เมื่อจูฮุ่ยเห็นเธอไม่โต้เถียงตัวเอง ความโมโหในใจก็ค่อยๆลดลงไปแล้วสูดหายใจเข้าลึก "ยังไงแกก็ต้องฟังฉัน รีบจัดการความสัมพันธ์กับหนานกงเฉิน เราไม่เอาบ้านของเขา ทั้งเงินทั้งบ้านเราไม่เอาทั้งนั้น"

ไป๋มู่ชิงก็ยังเงียบเหมือนเดิม ถึงแม้เธออาจจะไม่ทำตาม แต่ก็จะไม่ทะเลาะกับคุณแม่ของตัวเองตอนนี้ต่อ

"อีกอย่าง อาทิตย์นี้ฉันจะพาเสี่ยวอี้กลับเมืองเหยียน คุณลุงแกหาโรงเรียนให้เสี่ยวอี้แล้ว"

"คุณลุง? ท่านใจดีขนาดนั้นเลยหรอ?" ไป๋มู่ชิงไม่แยแส

เธอจำได้ตอนเด็กๆที่อยู่บ้านสวนจูกับคุณแม่ คุณลุงคุณป้าด่าท่าน ไม่มีความรู้สึกดีกับญาติคนนี้แม้แต่นิดเดียว

จูฮุ่ยจ้องไปที่เธอ ลังเลไปครู่หนึ่งค่อยเอ่ย "พูดคำที่จะทำให้เธอเสียใจ คุณลุงแกกำลังจะแต่งลูกสาว เลยรังเกียจแม่ลูกเราว่าจะทำให้ตระกูลจูเสียหน้าเลยไม่ให้พวกเราพูดความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลจูออกไป เพราะฉะนั้นแกก็อย่าพูดจะดีกว่า"

"เหรอ ลูกสาวคุณลุงอะไรสูงส่งขนาดนั้น ยังรังเกียจพวกเราอีก?"

"เขาเป็นนักเรียนที่กลับจากเมืองนอกก็ต้องสูงส่งกว่าพวกเราอยู่แล้ว แกอย่าไปอิจฉาคนอื่น"

"เมืองนอก? ถ้าไม่ใช่พวกเขาบีบบังคับจนคุณย่ากระโดดตึก เธอจะไม่มีเงินไปเรียนต่างประเทศได้ยังไง คงไม่รู้ว่าไปทำอะไรอยู่สักที่" ถึงแม้ไป๋มู่ชิงจะไม่ค่อยได้เห็นลูกสาวของคุณลุง แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกดีอะไรกับเธอเลย

เธอจำได้ตั้งแต่เด็กคุณลุงคุณป้าก็ส่งลูกสาวตัวเองไปเรียนในเมืองแล้วไม่ค่อยกลับมาในเมืองเหยียนเท่าไหร่ จำได้ภาพเหตุการณ์ที่เคยเจอกันครั้งสองครั้งก็โดนเธอรังแกจนร้องไห้แล้ววิ่งไปหาคุณย่า

เพราะฉะนั้นเธอไม่มีความรู้สึกดีกับน้องสาวคนนี้เลยแม้แต่นิด

ถึงแม้ไม่สนใจเรื่องของครอบครัวเธอมาก แต่ด้วยความสงสัยเธอก็ถามขึ้น "เธอจะแต่งงานกับใคร? ถึงได้โอ้อวดขนาดนี้"

จูฮุ่ยมองตาขวางใส่เธอ "ลุงแกไม่ได้บอก แค่บอกว่าเป็นคนที่มีฐานะ"

"คุณแม่ แม่เป็นคุณน้าแท้ๆของเธอ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ก็ไม่บอกคุณแม่" ไป๋มู่ชิงพูดอย่างหงุดหงิด "ดูเหมือนพวกเขาจะคิดว่าเราขายหน้ามาก อะไรกันเนี่ย"

"ฉันเป็นคนทำผิดอยู่แล้ว จะโทษที่คุณลุงแกรังเกียจพวกเราได้ยังไง" จูฮุ่ยคิดได้แล้วมองไปที่เธอ "เพราะฉะนั้นแม่เลยไม่อยากให้ลูกซ้ำรอยแม่ จนกระทั่งแม้แต่คนในครอบครัวก็รังเกียจ"

ไป๋มู่ชิงโบกมืออย่างเบื่อหน่าย "พอแล้วค่ะคุณแม่ หนูจะระวังเอง"

"มู่ชิง ฟังแม่ ไปจากหนานกงเฉินแล้วกลับเมืองเหยียนกับแม่" จูฮุ่ยอดไม่ได้ที่จะวนกลับมาพูดแล้วจ้องมองเธอ

ไป๋มู่ชิงยังไม่ได้เอ่ยพูดอะไร เสี่ยวอี้ที่ตื่นจากนอนกลางวันก็วิ่งออกมาจากห้องแล้วร้องไห้กอดแขนไป๋มู่ชิงไว้ "พี่สาว ผมไม่อยากกลับเมืองเหยียน ผมอยากอยู่กับพี่สาวพี่เขยที่นี่ พี่ช่วยพูดกับคุณแม่ด้วย……"

"เสี่ยวอี้!" จูฮุ่ยใช้น้ำเสียงที่ต่ำพูดตำหนิเขา "แม่บอกกี่รอบแล้วบ้านเราอยู่ที่เมืองเหยียน เราต้องกลับไป!"

"ไม่เอา พี่เขยบอกว่าต่อไปที่นี่ก็เป็นบ้านของพวกเรา ผมจะอยู่ที่นี่ จะเรียนที่นี่……"

"แม่บอกแล้วไงว่าไม่ได้!"

เสี่ยวอี้ร้องไห้อย่างเสียใจกว่าเดิม ไป๋มู่ชิงก็กอดเขาไว้แล้วมองไปทางคุณแม่ "คุณแม่คะ ให้เสี่ยวอี้อยู่ที่นี่เถอะค่ะ……"

"แกหุบปากเดี๋ยวนี้!" จูฮุ่ยพูดแทรกขึ้น "ฉันตัดสินใจแล้ว ถ้าพวกแกสองคนใครยังจะพูดอีก ฉันจะ……ฉันจะกระโดดลงไปจากตรงนี้ต่อหน้าพวกแก" จูฮุ่ยชี้ไปทางนอกระเบียง

เมื่อท่านพูดได้หนักแน่นขนาดนี้ ไป๋มู่ชิงก็ไม่เอ่ยพูดอะไรอีก เสี่ยวอี้ก็ไม่กล้าร้องไห้ด้วยแล้วพยายามกลั้นน้ำตาตัวเองไว้

หลังจากที่ออกมาจากคอนโดแล้วขึ้นรถไฟฟ้าไป๋มู่ชิงก็ได้รับโทรศัพท์จากหนานกงเฉิน

"อยู่ที่ไหน?" อีกฝั่งโทรศัพท์หนานกงเฉินถามขึ้น

"เพิ่งออกมาจากคอนโดคุณแม่แล้วอยู่บนรถไฟฟ้า"

"ทำไมไม่ให้เสี่ยวหลินไปรับ?"

"ไม่ต้อง นั่งรถไฟฟ้าไปบริษัทสะดวกกว่า"

"เป็นอะไร? ฟังดูเสียงเธอไม่ค่อยมีความสุข"

ไป๋มู่ชิงสูดจมูกเบาๆแล้วเอ่ย "เดี๋ยวเจอกันค่อยคุยกัน ใช่สิ นายประชุมเสร็จหรือยัง?"

"ประชุมเสร็จแล้ว กำลังจะไปรับเธอกลับบ้าน"

"ฉันใกล้จะถึงบริษัทแล้ว"

"ได้ เดี๋ยวไปกินข้าวด้วยกัน"

เมื่อไป๋มู่ชิงกลับมาถึงบริษัท หนานกงเฉินก็รออยู่ใต้ตึกแล้ว ทั้งสองขึ้นรถไปพร้อมกัน หนานกงเฉินที่คาดเข็มขัดนิรภัยด้วยแล้วมองไปที่เธอด้วย "เธอชอบรถอะไร เดี๋ยวผมให้ผู้ช่วยเหยียนไปจองให้"

ไป๋มู่ชิงหันหน้าไปยังประหลาดใจแล้วส่ายหน้า "ไม่ต้อง ฉันทำงานก็นั่งรถของคุณไปกลับ ปกติก็ไม่ค่อยออกจากบ้านด้วย"

"ซื้อรถคันเดียวก็ไม่แพงซักหน่อย รถรุ่นเดียวกับซูซี่เป็นยังไง? รถฝั่งตะวันตกก็จะดูแข็งแรงปลอดภัยกว่า" หนานกงเฉินยื่นนิ้วไปแตะจมูกเธอ "ผู้หญิงก็ควรจะมีรถคันหนึ่ง จะได้สะดวกที่จะออกไปที่ไหน"

ไป๋มู่ชิงยืดตัวขึ้นแล้วจ้องเขา "งั้นนายบอกฉันมาสิว่านายซื้อรถอะไรให้คุณหนูจู?"

หนานกงเฉินไม่คิดเลยว่าเธอจะถามขึ้นเลยอึ้งไปเล็กน้อย

ไป๋มู่ชิงจ้องไปที่เขา "ดูจากสีหน้านายคงซื้อแล้วใช่ไหม? ซื้อรถอะไรให้เธอ? นายเคยสัญญากับฉันแล้วไม่ใช่……"

หนานกงเฉินจับมือของเธอที่ชี้ตัวเองแล้วจูบลงบนมือ "คุณภรรยาฟังผมนะครับ ผมให้ผู้ช่วยเหยียนซื้อรถให้เธอก่อนที่ผมจะย้ายออกมาจากบ้าน ผมแค่อยากจะให้ชีวิตที่ดีกับเธอ แบบนี้คงจะได้กลับมาในอ้อมกอดคุณอย่างสบายใจ ไม่ได้มีอะไรอย่างอื่นเลย"

"สรุปซื้อรถอะไรให้เธอ?"

"เฟอร์รารี่"

"นาย……!" ไป๋มู่ชิงดึงมือตัวเองกลับอย่างหงุดหงิดแล้วทุบไปที่ไหล่เขา "นายหมายความว่ายังไง? รถของซูซี่แค่ห้าแสนกว่าหยวน นายซื้อรถให้ฉันไม่กี่แสนแต่กลับซื้อรถเป็นสิบเป็นร้อยล้านให้คุณหนูจู!"

เมื่อหนานกงเฉินเห็นท่าทางเธอแบบนั้นก็กอดเธอเข้ามาในอ้อมกอดแล้วตบบ่าเธอเบาๆพูดปลอบใจ "ที่รัก ผมกลัวว่าถ้าซื้อถูกให้เธอจะดูเหมือนไร้น้ำใจ แต่เธอไม่เหมือนกันนี่ เธอเป็นภรรยาของผม ผมก็เป็นของเธอ ผมสามารถชดใช้ให้เธอด้านอื่นได้ อย่างยกแผนกบัญชีทั้งบริษัทให้เธอ……"

"ใครจะเอาแผนกบัญชีของนายล่ะ? ฉันจะเอาเฟอร์รารี่! "เมื่อกี้ได้ยินคำพูดที่ยั่วยวนใจของจูฮุ่ย ในใจเธอก็กำลังลังเลอยู่แล้วตอนนี้ก็เจอเรื่องแบบนี้อีก จนทำให้อารมณ์เธอไม่ดีขนาดนั้น

"ได้ เฟอร์รารี่ พรุ่งนี้จะซื้อเฟอร์รารี่ให้! หนานกงเฉินก็ยังพูดปลอบใจต่อ

ไป๋มู่ชิงผลักเขาอย่างหงุดหงิด "ฉันไม่เอาหรอก! ไม่อยากได้!"

หนานกงเฉินตลกกับท่าทางของเธอแล้วลูบผมเธอด้วย "ที่รักครับ ทำไมคุณถึงไม่เข้าใจผมล่ะ คุณอยากได้รถอะไรผมจะซื้อให้ไม่ได้หรอ? ผมแค่กลัวคุณขับรถที่ดีเกินไปแล้วจะมีคนอื่นมาจ้องมอง ถ้าเกิดวันไหนคุณโดนคนร้ายจับตัวไปผมจะไปช่วยคุณที่ไหน?"

พอได้ยินแบบนี้แล้วทำไมรู้สึกซึ้งในใจ?

ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างหงุดหงิด "นายกำลังจะใช้คำพูดหวานๆนี้หลอกล่อฉันหรอ?"

"นี่เป็นความในใจผม" หนานกงเฉินยกมือขึ้น "ผมสาบาน"