เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 178
เธอรู้ดีว่าทุกครั้งที่หนานกงเฉินเข้าโรงพยาบาลก็ต้องไปโรงพยาบาลหงเอินเท่านั้น ดังนั้นเธอไม่ได้ถามอะไรเลยก็ขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลหงเอิน พอเธอรีบขับรถไปถึงโรงพยาบาล เธอเห็นคุณผู้หญิงและเซิ่งเคอสองน้องนั่่งรออยู่หน้าห้องฉุนเฉินแต่ไกล
คุณผู้หญิงนั้นวิตกกังวลจนร้องไห้ เซิ่นซินกำลังปลอบโยนอยู่ข้างๆ
ไป๋มู่ชิงได้ชะลอตัวลง แล้วมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉิน และมองดูผู้คนในนั้น เธอแทบจะหยุดหายใจแล้วถามขึ้นว่า“คุณชายใหญ่ เป็นอะไรคะ？”
เมื่อได้ยินเสียงของเธอ คุณผู้หญิงค่อยๆเงยหน้าขึ้นความเศร้าเสียใจได้ทำให้เขาโมโหโกธรอย่างกับเปลวไฟ เขาได้ตะโกนใส่เธอ “เธอยังมีหน้ามาที่นี้อีกหรอ？ไปให้พ้น！”
ไป๋มู่ชิงหัวใจสั่นสะท้านเมื่อโดนตะโกนใส่ รีบพูดขึ้นว่า “คุณย่าคะ หนูแค่อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายใหญ่คะ ได้โปรดอย่าทำอย่างนี้กับหนูเลยนะคะ？”
“ถ้าไม่ใช่เพราะเธอกับอันหนานมีความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนทำให้เฉินคิดมากเสียใจ ？เขาจะออกไปดื่มเหล้าไหม เขาจะดื่มจนป่วยไหม？”คุณผู้หญิงลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างกะทันหัน ใช้มือตบหน้าเธออย่างไม่ทันตัังตัว“ ฉันขอเตือนเธอ ถ้าเฉินเป็นอะไรไปแล้วละก็ ฉันจะให้เธอตายตามเขาไป！”
ถึงแม้ไป๋มู่ชิงถูกตบ แต่เธอก็ไม่ได้ถอนตัวจากไป แต่พูดด้วยน้ำตา “คุณย่าคะ ถ้าเฉินเป็นอะไรไป หนูจะตายตามเขาไปเองคะ เพราะหนูเป็นภรรยาของเขา และเป็นเพราะหนูเป็นภรรยาของเขา นั่นเป็นเหตุผลที่หนูควรอยู่ตรงนี้มากที่สุดไม่ใช่เหรอคะ！”
เธอลูบหลังคุณผู้หญิงด้วยมือข้างหนึ่งกับแก้มที่เจ็บอยู่ แล้วพูดต่อว่า“ ฉันกับหลินอันหนานไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันค่ะ คุณชายใหญ่เข้าใจผิดฉัน ท่านอย่าเข้าใจผิดฉันตามเขาเลยคะ ”
“เข้าใจผิดหรอ？ก็อันหนานได้ยอมรับแล้วว่าเขากับเธอยังคงติดต่อกันตลอดเวลา”
“หลินอันหนานโกหก！”ไป๋มู่ชิงยิ่งกังวลไปใหญ่ เธอคิดไม่ถึงว่าหลินอันหนานจะพูดโกหกกับ คุณผู้หญิงเรื่องแบบนี้ คุณผู้หญิงก็ต้องเชื่ออยู่แล้ว ！
“คุณย่าคะ คุณย่าอย่าโกรธเลยคะ”เซิ่นซินโอบกอดคุณผู้หญิงพร้อมกับปลอบใจ “พี่อันหนานอยู่ต่างประเทศตลอดเขากับพี่สะใภ้จะมีความสัมพันธ์กันได้อย่างไร
“ใช่แล้ว คุณย่าคะ ฉันส่งคุณย่ากลับดีกว่า” เซิ่งเคอเดินเข้ามาพยุงแขนอีกข้างของคุณผู้หญิง “พี่ชายต้องไม่เป็นไรคะ คุณย่ากลับไปพักผ่อนให้สบายใจนะคะ”
คุณผู้หญิง ยังคงจ้องไปที่ไป๋มู่ชิงด้วยความโกรธ แต่ไป่มู่ชิงเได้แต่กุมมือแน่น ไม่กล้าพูดสักคำกลัวจะเป็นการยั่วโมโหท่านอีก
ขณะเดียวกันประตูห้องฉุกเฉินได้เปิดออก มีเจ้าหน้าที่แพทย์กลุ่มหนึ่งได้เข็นหนานกงเฉินที่หมดสติออกจากห้องฉุกเฉินไป๋มู่ชิงผงะไปชั่ววูบ แล้วรีบเข้าไปทักทาย
เมื่อเธอเห็นหน้าซีด ริมฝีปากออกม่วง หน้าที่ยังมีบาดแผลบนหน้าของหนานกงเฉิน เธอรู้สึกเหมือนหัวใจโดนมีดกรีดคุณผู้หญิง ได้เห็นหนานกงเฉินที่อยู่บนเตียงแล้วถึงกับร้องไห้ กุมมือแพทย์ถามว่า“ หน้าของเขาเป็นอะไร ？สรุปมันเกิดอะไรขึ้น？”
คุณหมอจางที่ติดตามอาการของหนานกงเฉินตลอด ได้รูดหลังมือของคุณผู้หญิง *เพื่อปลอบโยน “คุณผู้หญิงอย่ากังวลสบายใจได้ หน้าคุณชายเฉินเป็นแค่บาดแผลเล็กน้อย เดียวก็น่าจะฟืนแล้ว”
“จริงเหรอ ？” คุณผู้หญิง*ถามขึ้นมาอีกครั้ง
หมอพยักหน้า แล้วเหลือบตามองทุกคนแปบหนึ่ง จึงเข็นหนานกงเฉินไปที่ห้องผู้ป่วยหนัก
เมื่อเห็นโรงพยาบาลนำหนานกงเฉินไปอยู่ในห้องผู้ป่วยหนัก ไป๋มู่ชิงรู้สึกใจไม่ดี รีบวิ่งตามไปดึงชายเสื้อคุณหมอ “ไหนคุณหมอบอกว่าคุณชายเฉินเดียวก็ฟืนแล้วแล้ว？ทำไมต้องเข็นเขาเข้าไปห้องผู้ป่วยหนักด้วย？หรือว่า ...……”
คุณหมอจางเหลือบมองไปที่คุณผู้หญิงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำ “ นายหญิงน้อย พูดอย่างไม่โกธรท่าน คุณชายเฉินจะตื่นเมื่อไรผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ ที่เมื่อกี้ผมพูดไปแบบนั้น เพื่อไม่อยากให้คุณผู้หญิงกังวลใจ”
หัวใจของไป๋มู่ชิงที่ชาอยู่แล้วเย็นเข้าไปอีก ต้องกลั้นหายใจถามว่า“สรุปคุณชายเฉินเป็นอะไรคะ？ เป็นเพราะแอลกอฮอล์เป็นพิษกัดกระเพาะอาหารใช่ไหม？”
“กระเพาะอาหารไม่เป็นไร แต่คราวนี้อาการป่วยร้ายแรงกว่าทุกๆครั้ง ดังนั้น ………” คุณหมอจางส่ายหัว“ ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นเมื่อไหร่”
คำพูดของคุณหมอจาง ทำให้ไป่มู่ชิง หายใจติดขัดชาไปทั้งตัวหยุดอยู่กับที่
จากนั้นไม่นานเธอก็หันกลับไปเดินเข้าไปเข้าหาคุณผู้หญิง ในความเงียบคุณผู้หญิง*จ้องมองเธอและถามอย่างเย็นชาว่า คุณหมอบอกอะไรกับเธอ？”
ไป๋มู่ชิงสูดลมหายใจพยายามควบคุมเสียงพูดของเธอ “ฉันไปถามคุณหมอว่า คุณชายใหญ่*เป็นเพราะแอลกอฮอล์เป็นพิษกัดกระเพาะอาหารหรือเปล่า คุณหมอจางบอกไม่ใช่ คุณชายใหญ่คงอีกเดียวก็ตื่นแล้วคุณย่าสบายใจได้คะ”
“เพื่อเป็นการปลอบโยนคุณผู้หญิง เธอทำได้เพียงโกหกอย่างกับคุณหมอจางเท่านั้น
ไม่รู้ว่าคุณผู้หญิง*จะเชื่อหรือไม่ แต่ในที่สุดเธอก็ถูกเซิ่งเคอพาออกจากโรงพยาบาล
ทันทีที่คุณผู้หญิง*จากไป ไป๋มู่ชิงรีบหันไปหาเซิ่งซินทันทีถามว่า“สรุปเกิดอะไรขึ้น ？ ทำไมคุณชายใหญ่*ถึงไปดื่มเหล้ากับหลินอันหนานได้ยังไง？”
เซิ่งซินมองไปที่เธอ มีน้ำเสียงตำหนิเธอที่ไม่สามารถปกปิดได้ “ ฉันได้ยินพี่อันหนานบอกว่าพี่ชายใหญ่เป็นคนไปหาเขาดื่มเหล้าเอง เรื่องไปๆมาๆเป็นยังไงฉันก็ไม่รู้ แต่พี่สะใภ้ ..”เซิ่งซินได้หยุดชั่วคราว แล้วกล่าวว่า“ อย่าโทษฉันที่พูดมากเกินไปนะ แม้ว่าพี่ชายใหญ่นิสัยจะไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของเขามาก แต่ก่อนนั้นเขาโดนคุณหนูจูทำลายหัวใจอย่างหนัก กว่าเขาจะเดินออกมาจากเงามืดนั้นได้ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ปล่อยให้เขาเดินซ้ำรอยทางเก่านั้นนะ อย่าปล่อยให้เขาต้องเจ็บปวดเพราะความรักอีกเลย”
ไป๋มู่ชิงมองไปที่เซิ่งซิน พูดอย่างหมดหนทาง เซิ่งซิน แม้แต่เธอก็ไม่เชื่อฉันหรอ ฉันกับหลินอันหนานบริสุทธิ์ใจกันจริงๆ”
“อันนี่ ... ”เซิ่งซินยิ้มอย่างเฉยเมย：“ มันไม่สำคัญที่ว่าฉันจะเชื่อเธอหรือเปล่า สิ่งสำคัญคือต้องให้พี่ชายใหญ่เชื่อใจเธอ”
ไป่มู่ชิงไม่พูดแล้ว หนานกงเฉินไม่เชื่อเธอ ไม่ผ่านมาเขาไม่เคยเชื่อเธอ！
ในขณะที่รอให้หนานกงเฉินตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล เรื่องนี้ไป่มู่ชิงยิ่งคิดยิ่งไม่พอใจ ยิ่งคิดยิ่งโมโห ในที่สุดก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอออกมาโทรหาหลินอันหนาน
ในไม่ช้าเสียงของหลินอันหนานก็ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ไม่รอให้เขาได้พูดอะไร ไป่มู่ชิงก็ถามทันที “ คุณอยู่ไหน？”
“ฉันอยู่โรงพยาบาล เธอมองกลับมาด้านหลังสิ ” หลินอันหนานกล่าวอย่างไม่ร้อนตัว
ไป๋มู่ชิงหันหน้ากลับไปก็เห็นหลินอันหนานกำลังถือสายโทรศัพท์เธอพร้อมเดินเข้ามาทางทิศเธอ
เธอวางสายโทรศัพท์ ด้วยความโกรธเธอรีบเข้าไปตบเขาอย่างเต็มแรงกล่าวขึ้นว่า“ หลินอันหนาน คุณไม่รู้เหรอว่าคุณชายเฉินดื่มเหล้าไม่ได้？ ทำไมคุณต้องให้เขาดื่มมากขนาดนี้ด้วย？”
หลินอันหนานถูกเธอตบ จนหน้าเอียงไปด้านข้าง จากนั้นเขาก็หันหน้ากลับไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะเดียวกันเขายกมือขึ้นมาลูบแก้มของเธอและพูดด้วยความเป็นห่วง：“ หน้าเธอเป็นอะไร ？ทำไมหน้าแดงจัง ？”
นั่นเป็นเพราะโดนคุณผู้หญิงตบ เป็นใครเห็นก็รู้ว่านั่นคือรอยนิ้วมือ
ไป๋มู่ชิงยกมือขึ้นสะบัดมือเขาออก“ อย่ามาทำเป็นใจดีที่นี่！”
“มู่ชิง คุณอย่าพึ่งโมโหขนาดนี้”
“ตอนนี้คุณเฉินยังไม่ตื่นเลย คุณยังจะไม่ให้ฉันโมโหอีกหรอ ？”ไป่มู่ชิงตบหน้าเขาอีกครั้งด้วยความโมโหโกรธ：“ คุณตั้งใจใช่ไหม？ คุณจงใจที่จะฆ่าเฉินใช่ไหม？”
ครั้งนี้เธอตบไม่โดนหน้าหลินอันหนาน แต่กับโดนเขาจับข้อมือของเธอไว้แน่น
ในที่สุดหลินอันหนานก็โมโห “ทำไมคุณไม่ถามว่าบาดแผลบนหน้าฉันมาจากไหน？ ทำไมคุณไม่ถามว่าเมื่อคืนฉันดื่มไปมากแค่ไหน ？ในหัวใจคุณมีแต่หนานกงเฉินคนเดียวใช่ไหม？”
“ฉันเคยบอกคุณไปหลายครั้งแล้วว่า ในใจฉันมีเพียงหนานกงเฉินเท่านั้น！”
“ถึงจะอย่างนั้น คุณก็ไม่ควรไม่แยกแยะว่าใครถูกใครผิดใช่ไหม ？” หลินอันหนานกล่าวอย่างโกรธ ：“ ฉันขอบอกคุณว่าเมื่อคืนนี้หนานกงเฉินเป็นคนหาฉัน เขาเป็นคนท้าฉันต่อย และเป็นคนท้าฉันดื่มเหล้าเอง ไม่ใช่ฉันท้าเขา！”
“คุณพูดอะไร ？” ไป๋มู่ชิงจ้องเขาอย่างตาโต ：“ พวกคุณต่อยกัน？”
“ใช่ เขาเป็นท้าฉันต่อยเอง！”
ถึงว่าหน้าของหนานกงเฉินถึงมีบาดแผล ขณะเดียวกัน ไป่มู่ชิงพึ่งสังเกตเห็นว่ามุมปากของหลินอันหนานบวมช้ำเช่นกัน เมื่อกี้เธอได้แต่โกธรเลยไม่ได้สังเกตใบหน้าของเขา
ว่าแต่... ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้หลินอันหนานยังสามารถยืนอยู่ที่นี่ได้ แต่หนานกงเฉินยังนอนอยู่ในห้องผู้ป่วยหนักและยังไม่ตื่น แค่คิดว่าหนานกงเฉินอาจจะไม่มาสารถตื่นขึ้นมาอีก น้ำตาของเธอก็ไหลไม่หยุด
เธอจ้องมองไปที่หลินอันหนานด้วยน้ำตา “ ทำให้ปัญหาเกิดขึ้นมากขนาดนี้ ตอนนี้คุณพอใจแล้วใช่ไหม？”
“มู่ชิง ... ”
“คุณอย่าเรียกฉัน！”ไป๋มู่ชิงขัดขึ้นมา สายตาที่จ้องมองเหลือแต่ความวิงวอนอยู่บนใบหน้าของเขา “อันหนาน ครั้งนี้ถ้าหากเฉินโชคดีตื่นขึ้นมา ฉันขอร้องได้ไหมปล่อยพวกเราไปเถอะ ？อย่ารบกวนฉันอีก”
หลินอันหนานหัวเราะเฉยชาถามขึ้ยว่า：“ แล้วถ้าเขาโชคไม่ดีตายล่ะ ？คุณก็จะกลับมาหาฉันใช่ไหม？”
“คุณหุบปากนะ！”ไป๋มู่ชิงตะโกนด้วยความโกรธมาก：“เฉินจะไม่ตาย：“ เขาจะต้องตื่นขึ้นมาอย่างแน่นอน！”
“ใครจะไปรู้？” หลินอันหนานยิ้มอย่างไม่สะท้านสะเทือน ：“ทั้งๆที่เขาไม่ย่อมปล่อยเราสองคน แต่คุณกลับต้องการให้ฉันปล่อยพวกคุณไป ？ คุณไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องตลกหรอ ？ ฉันเสียใจจริงๆที่เมื่อคืนนี้ฉันน่าจะให้เขาดื่มเพียวๆอีกสักสองสามแก้ว！”
“คุณ ...…！”ไป๋มู่ชิงยกมือขึ้นตีเขาอย่างโกรธสุดๆ
หลินอันหนานคว้าข้อมือของเธอเหมือนเมื่อกี้ ดึงร่างของเธอเข้าใกล้หน้าด้วยความโกรธ พูดอย่างโมโหร้ายว่า“ไป๋มู่ชิง วันนี้คุณทุบตีฉันเพราะเขาเป็นครั้งที่สามแล้วนะ！ ฉันขอเตือนคุณ ความอดทนของมนุษย์มีขีดจำกัด ！”
“ในเมื่อคุณรู้ว่าความอดทนของมนุษย์มีขีดจำกัด ทำไมคุณถึงค่อยแตะต้องขีดจำกัดของฉันครั้งแล้วครั้งเล่า？” ไป๋มู่ชิงดึงข้อมือของตัวเองกลับจากมือของเขาด้วยกำลังทั้งหมด ก้าวถอยหลังและจ้องไปที่เขา：“ ฉันพบว่าคุณเป็นโรคประสาทไปแล้ว ไร้ยาเยี่ยวยา！”
พูดจบ เธอก็หันไปและจากไป
หลินอันหนานยิ้มอย่างเฉยชาพร้อมกับจ้องมองการเดินจากไปอย่างรวดเร็วของเธอ：“ กระซิบว่าต่อให้ฉันจะประสาทเสียจนกลายเป็นบ้า ฉันก็จะไม่ยอมปล่อยคุณ……”
รอมาทั้งวันแล้ว หนานกงเฉิน ก็ยังไม่ตื่น
ไป่มู่ชิงตั้งแต่ช่วงเช้าก็กังวลเรื่องหนานกงเฉินจนตอนนี้ใจกระสับกระส่าย ตั้งแต่เธอแต่งเข้าบ้านของตระกูลหนานกง หนานกงเฉินโรคกำเริบอยู่บ่อยครั้ง แต่ก็ไม่เคยเหมือนครั้งนี้ที่เขาจะหมดสตินานขนาดนี้แล้วไม่ตื้น
เธอไม่รู้ว่าเมื่อคืนที่ผ่านมาหนานกงเฉินดื่มเหล้ามากแค่ไหน แต่เขาดื่มเหล้าเมาติดต่อกันสองวันแล้ว จากปกติที่เขาไม่สามารถดื่มได้เลย ร่างกายจะรับไหวได้อย่างไร
หลังจากที่เฝ้านอกห้องผู้ป่วยหนักมาหนึ่งวันเต็ม ไป๋มู่ชิงไม่ได้ดื่มน้ำเลยแม้แต่หยดเดียว อาศัยที่เซิ่งซินหลังเลิกเรียนจึงเอาของกินมาให้เธอ
เมื่อมองไปที่ขนมในมือของเซิ่งซิน เธอไม่ได้รู้สึกอยากอาหารเลยแม้แต่น้อย
“พี่สะใภ้ คุณต้องกินอะไรหน่อยนะค่ะเพื่อที่จะได้มีแรงดูแลพี่ชายใหญ่ ถึงเวลานั้นพี่ชายใหญ่ตื่น คุณก็ล้มลง”เซิ่งซินยื่นขวดน้ำแร่ที่เปิดเกลียวแล้วให้เธอ “ ดื่มน้ำก่อนนะ ”
“ขอบคุณ” ไป๋มู่ชิงรับน้ำจากมือเธอดื่มคำนึ่ง พึมพำถามขึ้นว่า “เธอว่าทำไมคุณชายใหญ่ถึงไม่ตื่นสักที？”
“ไม่รู้เหมือนกันคะ” เซิ่งซินดูกังวลใจเหมือนกัน
ทำไมเขาถึงวิ่งไปท้าต่อยกับหลินอันหนาน ทำไมถึงวิ่งไปท้าหลินอันหนานดื่มเหล้า？ เพื่อระบายความโกรธในใจ ？ดูเหมือนว่าความโกรธในใจของเขาจะยิ่งใหญ่จริงๆ！
เพิ่งจะกินอาหารที่ไร้รสชาติไปหน่่อยนึ่ง คุณผู้หญิงก็มานี่ล่ะ ทั้งสองคนก็รีบลุกขึ้นจะเก้าอี้เพื่อพบเธอ
“คุณย่าคะ ทำไมคุณย่ามานี่ล่ะคะ？” เซิ่งซิน ถามพร้อมกับกอดแขนของเธอ
คุณผู้หญิงเหลือบมองห้องผู้ป่วยที่หนานกงเฉินอยู่ กล่าวอย่างปวดใจว่า ：“เฉินอยู่ที่นี้ไม่รู้ตายร้ายดียังไง ฉันอยู่บ้านก็ใจไม่ดี ”
“แต่ว่าคุณย่าคะ ที่นี้เป็นโรงพยาบาลมีเชื้อโรคมากมาย ไม่ดีต่อสุขภาพของคุณย่า” เซิ่งซินพูดกับเซิ่งเคอที่มาด้วย：“ พี่ชาย พี่พาคุณย่ากลับเถอะ”
เซิ่งเคอยักไหล่อย่างช่วยไม่ได้ ：“คุณย่ายืนยันที่จะมาเอง”
“ฉันดูแลตัวเองได้ พวกเธอไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน” คุณผู้หญิงพูดจบ ก็พูดกับเซิ่งเคอ ：“ไปเรียกคุณหมอจางมา”
“คุณย่าคะ คุณหมอจางเพิ่งออกมาจากห้องผู้ป่วย เขาก็ไม่รู้ว่าเฉินจะตื่นเมื่อไหร่”ไป๋มู่ชิงกล่าว
คุณผู้หญิงชำเลืองมองเธอ เธอก้มหน้าลงทันทีด้วยความรู้สึกผิด
เธอคิดว่าคุณผู้หญิงจะดุเธออย่างรุนแรงอีกครั้ง อย่างไรก็ตามเป็นเพราะเธอหนานกงเฉินถึงเป็นเช่นนี้ แต่คุณผู้หญิงไม่ได้ทำเช่นนั้น แต่กับพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูกและเศร้า“เธอกลับบ้านพร้อมกับฉัน”
ไป๋มู่ชิงไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเรียกตัวเธอกลับไป แต่เธอไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม！
“คุณย่าคะ ฉันอยากอยู่ที่นี่จนกว่าคุณชายใหญ่จะตื่น ” เธอพูด
คุณผู้หญิงโกรธมาก ：“ เฉินเป็นแบบนี้เพราะเธอ จะตื่นขึ้นมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอจะรอยังไง ？เธอมีสิทธิ์อะไรรอ？”
“คุณชายใหญ่*ต้องตื่นอย่างแน่นอนคะ คุณย่าคะ โปรดให้ฉันอยู่ในโรงพยาบาลรอเขาด้วย ได้โปรด ... ” ไป๋มู่ชิงได้แต่ดึงมุมเสื้อของเซิ่งซินด้วยความรีบร้อนหวังให้เธอจะช่วยพูดให้กับตัวเอง
แต่กลับกันเซิ่งซินได้แค่ส่ายหน้า เพื่อส่งสัญญาณให้เธออย่าทำให้คุณผู้หญิงโกรธ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด