เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 179
สรุปบท บทที่179 รอเขาฟื้นขึ้นมา: เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด
ตอน บทที่179 รอเขาฟื้นขึ้นมา จาก เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่179 รอเขาฟื้นขึ้นมา คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายInternet เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด ที่เขียนโดย เยว่กวางจู่อวี เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
ดูเหมือนว่าทุกคนจะรู้ความลับนี้อยู่แล้ว หนานกงเฉินรู้ และจูจูเองก็รู้อยู่แก่ใจ แต่ในแต่ไรมาก็มีเพียงเเค่เธอเท่านั้นที่ไม่รู้อะไรเลย! จู่ๆเธอก็รู้สึกตลกเเละโศกเศร้าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทุกคนมีจุดประสงค์อะไรที่ต้องปกปิดเธอ!
ไม่ถูกต้อง ถ้าหากหนานกงเฉินรู้ว่า จูจูเป็นคู่รักที่ถูกลิขิตไว้ของตระกูลหนานกงที่ตามหามานานถึงสามสิบปี เธอคือผู้หญิงที่เขาควรจะแต่งงานด้วย เเล้วทำไมเขาถึงไม่หย่ากับเธอเเล้วไปเเต่งงานใหม่กับจูจูล่ะ?
ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเป็นคู่รักที่ชะตาถูกลิขิตเอาไว้ เขายังคงเลือกภรรยาของเขา หรือว่านี่หมายความว่า .... เขารู้สึกกับเธอมากกว่าจูจู?
เมื่อคิดได้เช่นนี้ ภายในใจของไป๋มู่ชิงนอกเหนือจากความรู้สึกที่ซาบซึ้งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นก็คือความรู้สึกผิดและเสียใจ หนานกงเฉินปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ แต่เธอกลับยังทำสิ่งผิดพลาดเล็กน้อย ทำให้จูจูทำลายโอกาสของตัวเอง!
มันเป็นความผิดของเธอที่ทำให้หนานกงเฉินล้มป่วย ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอคนเดียว!
เธอยกมือขึ้นและเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นจากโซฟา
"คุณจะไปไหน?" คุณผู้หญิงจ้องมองเธอด้วยท่าทางอารมณ์เสีย
“ฉันจะไปโรงพยาบาลพร้อมกับคุณชายใหญ่ ” เธอพูด
คุณผู้หญิง ลุกขึ้นจากโซฟาอย่างกระทันหัน ตะโกนใส่เธอ：“คุณจงใจเผชิญหน้ากับฉันหรือเปล่า?"
“คุณย่า ฉันขอโทษ ฉันจำเป็นต้องรอคุณชายใหญ่ฟื้นขึ้นมาก่อนถึงสามารถตอบคุณได้” ไป๋มู่ชิงก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นเธอหันหลังเดินไปที่ประตูห้องนอนอย่างรวดเร็ว
มองไปยังแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป คุณผู้หญิงก็รู้สึกหดหู่ พี่เหอจึงรีบคว้าเเขนของเธอมาปลอบ “คุณผู้หญิง อย่าโกรธเลย นายหญิงน้อย....."
“เธอเป็นอะไรไป? ฉันคิดว่าเดิมทีจ้านเจอะเฉิ่นชอบเธอ และไม่มีฉันอยู่ในสายตา!” คุณผู้หญิงตะโกนด้วยอารมณ์ “ในตอนนั้นฉันไม่ยินยอมให้เธอเข้ามาภายในบ้านตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งหมดนี้ต้องโทษท่านอาจารย์หวัง!”
“คุณผู้หญิง อย่าโกรธ นี่เป็นนิสัยของนายหญิงน้อย…...” พี่เหอพูดอย่างจำใจ： “คุณเห็นเธอเพิ่งออกมาห้องโถงบรรพบุรุษ เธอคงตกใจและเสียสติไป ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวเธอก็คงจะลืมเรื่องเหล่านั้นไป"
หากเป็นคนอื่นคงกลัวว่าจะตกใจจนเสียสติ มีแต่เธอเท่านั้นกล้าที่จะออกไปคนเดียวในคืนนั้น
คุณผู้หญิง รู้ว่าไป๋มู่ชิงค่อนข้างที่จะไม่เหมือนใคร นี้เป็นสิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวมากที่สุด
เธอสูดลมหายใจเข้าและหายใจออกด้วยอาการปวดหัว：จากนั้นเธอก็กล่าวคำพูดออกมาว่า“โทรไปถามว่าเฉินตื่นแล้วหรือยัง”
พี่เหอพยักหน้าและหันหลังแล้วเดินออกไปโทรศัพท์
เมื่อไป๋มู่ชิงไปถึงโรงพยาบาล เธอเห็นหมอเดินออกจากห้องไอซียู เมื่อหมอจางออกจากห้องไอซียู บอกกล่าวนายหญิงน้อยด้วยความหวังดี เขากล่าวว่า "คุณนายเชามีพยาบาลพิเศษอยู่ในห้องไอซียูอยู่แล้ว ญาติไม่จำเป็นต้องมาเฝ้าก็ได้"
ไป๋มู่ชิงเหลือบมองไปที่ห้องคนไข้และถามว่า:“คุณชายเฉินยังไม่มีวี่แววที่จะฟื้นขึ้นมาเหรอ?”
“ยังไม่ใช่ตอนนี้” คุณหมอจางพูดขึ้นมาทันที "แต่คุณสามารถมั่นใจได้ แม้ว่าสัญญาณชีพของคุณชายใหญ่ยังไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่แต่ค่อนข้างคงที่”
สัญญาณชีพยังไม่แข็งแรง? ยังไม่พ้นขีดอันตรายอีกเหรอ?
หลังจากคุณหมอจางเดินจากไป ไป๋มู่ชิงเดินไปหาเซิ่งซินและนั่งลงข้างๆ เซิ่งซินมองเธอและถามว่า：“พี่สะใภ้ ทำไมคุณถึงมาโรงพยาบาลอีก？หมอบอกว่าไม่จำเป็นที่ต้องมา”
"ฉันไม่รู้ อยู่บ้านหัวใจของฉันเต็มไปด้วยความวุ่นวาย" ไป๋มู่ชิงใช้มือสัมผัสบนใบหน้าที่แห้งกร้านและถามไปว่า："เซินเค่อล่ะ?"
“ หลายวันมานี้ลูกพี่ลูกน้องไม่สามารถไปที่บริษัทได้ ภาระงานของพี่ชายฉันเพิ่มขึ้นมาก ฉันก็เลยบอกให้เขากลับไปพักผ่อน”
"โอ้." ไป๋มู่ชิงพยักหน้า
และภาพฉากนั้นบรรยากาศก็เงียบลง ไป๋มู่ชิงนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเห็นในห้องโถงของบรรพบุรุษซึ่งเป็นเหมือนฝันร้ายของเธอ
เธอหันศีรษะและจ้องมองไปที่เซิ่งซินจากนั้นถามเซิ่งซินว่า "คุณรู้ความลับในห้องโถงบรรพบุรุษหรือไม่? คุณเคยมาที่นี่? ”
เซิ่งซินรู้สึกตกใจเล็กน้อยจากนั้นส่ายหน้า "ฉันไม่เคยไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลหนานกง"
“ แล้วเธอรู้เรื่องราวของคนรักในชาติก่อนหรือเปล่า?”
“พี่สะใภ้ ฉันเป็นแค่คนนอกสำหรับตระกูลหนานกง ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น” เซิ่งซินหัวเราะกับตนเอง
"คุณเชื่ออย่างนั้นเหรอ?" ไป๋มู่ชิงถามอีกครั้ง
เซิ่งซินมองไปที่เธอ หลังจากนั้นก็กล่าวว่า "ทุกครั้งที่เห็นลูกพี่ลูกน้องป่วย ฉันก็เชื่อ"
"คุณเชื่อได้ยังไงกัน?" ไป๋มู่ชิงพูดอย่างไม่น่าเชื่อ เธอคิดว่าคนอย่างเซิ่งซินที่มีการศึกษาสูง คงไม่มีทางเชื่อเรื่องเหล่านี้ แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเชื่อ
โรคของหนานกงเฉิน ดูเหมือนจะแปลกประหลาดมาก
เซิ่งซินพูดว่า "พี่สะใภ้ พวกเรากลับบ้านเถอะ หากมีอะไรคืบหน้าหมอจางก็จะแจ้งพวกเราทันที"
ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า เธอไม่คิดที่จะกลับบ้าน
“พี่สะใภ้……”
“เซิ่งซิน คุณกลับบ้านไปก่อนเถอะ” ไป๋มู่ชิงมองไปที่เธอ "ถึงแม้พวกคุณทั้งหมดนั้นนึกว่าฉันและหลินอันหนานจะมีความสัมพันธ์กัน แต่ฉันก็ยังจะอยากบอกว่า คนที่ฉันรักก็คือคุณชายใหญ่ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนเขาที่โรงพยาบาล หวังว่าพวกคุณจะเข้าใจฉัน"
ได้ยินเธอพูดแบบนั้น เซิ่งซินก็ไม่อะไรจะพูดแล้ว เธอพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “งั้นก็ได้ ถ้าคุณง่วงก็ให้หมอจางจัดห้องพักไว้ให้แล้วกัน อย่าหักโหมร่างกายมากนัก”
“เข้าใจแล้ว ขอบใจมาก”
หลังจากเซิ่งซินออกไป ในทางเดินก็เหลือแค่ไป๋มู่ชิงเพียงคนเดียว ทันทีที่บรรยากาศเงียบสงบลง เธอก็เริ่มคิดมาก ภายในสมองของเธอนั้นคิดวุ่นวาย ชั่วขณะหนึ่งผู้หญิงคนนั้นนอนพักในโรงคริสตัล บางครั้งใบหน้าเป็นจูจู บางครั้งเป็นคุณผู้หญิงที่มีใบหน้าแน่วแน่
เธอสูดหายใจเข้าลึกๆและบังคับตัวเองไม่ให้ไปคิดเรื่องแปลกๆเหล่านั้น
หนานกงเฉินมารับการรักษาในโรงพยาบาลนี่ คุณหมอจางไม่กล้าแม้แต่จะกลับบ้าน ในตอนท้ายคุณหมอจางเห็นไป๋มู่ชิงยังคงนั่งอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วยเขาถามด้วยความกังวล: "คุณผู้หญิงทำไมคุณถึงยังไม่กลับบ้านไปพักผ่อน？”
“ฉันไม่ง่วง” ไป๋มู่ชิงสูดลมหายใจ
“คืนนี้อีกยาวนาน ไปหาห้องพัก นอนพักเสียหน่อยก็ดีนะ"
ไป๋มู่ชิงไม่ได้สนใจในความหวังดีของเขา และเธอยังคว้าแขนของเขาไว้พร้อมด้วยสีหน้าร้องขอ "หมอจาง ให้ฉันเข้าไปดูเขาได้หรือเปล่า? ฉันรับรองว่าฉันจะแค่เข้าไปดูเพียงเท่านั้นและจะรีบออกมาอย่างรวดเร็ว"
คุณหมอจาง ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ด้วยความลำบากใจ ท้ายที่สุดไม่อาจแข็งใจที่จะปฏิเสธเธอ พูดกับเธอ：“ตามผมมา”
"ขอบคุณหมอจาง" ไป๋มู่ชิงรู้สึกตื้นตันใจและเดินตามฝีเท้าของเขาไป
คุณหมอจางขอให้พยาบาลเวรพาไป่มู่ชิงสวมชุดป้องกันก่อนจะพาเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่หนานกงเฉินอยู่
มีเครื่องมือต่างๆมากมายที่อยูในห้องฉุกเฉินล้อมรอบเตียงของหนานกงเฉิน ไป๋มู่ชิงแทบรอไม่ไหวที่จะเดินไปที่เตียง ในที่สุดเธอก็เห็นหนานกงเฉิน แต่หนานกงเฉินไม่สามารถเห็นเธอได้
ใบหน้าของเขายังคงซีด รอยแผลที่หน้าเขายังเป็นรอยฟกช้ำและบวม เขาใส่เครื่องช่วยหายใจทางปาก ฉันมองเขาอย่างไรก็ไม่เหมือนเดิม เพียงแค่เหลือบมองไป๋มู่ชิงรู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมา
เธอก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า คิดอยากที่จะสัมผัสเขาด้วยมือของเธอ แต่กลัวว่าเธอจะทำให้เขาเจ็บปวด สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงแค่ดึงมือกลับมาและกระซิบที่ข้างหูเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง: "เฉิน คุณรีบตื่นขึ้นมา ถ้าคุณยังไม่ตื่นขึ้นมาอีกฉันจะทิ้งคุณไปจริงๆนะ"
เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คุณผู้หญิงจะกำจัดเธอทิ้งไป แต่เธอรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว
วันนี้คุณผู้หญิงได้บอกเธออย่างชัดเจนว่าไม่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ หนานกงเฉินจะต้องแต่งงานกับจูจู และเขาจะแต่งงานกับเธอ
คุณหมอจางเตือนว่า: "คุณผู้หญิง ฉันคิดว่าคุณชายเฉินจะต้องรู้สึกถึงการมาถึงของคุณได้อย่างแน่นอน แต่คุณไม่สามารถรบกวนเขาได้ ดังนั้นคุณควรที่จะออกไปก่อน”
ไป๋มู่ชิงพยักหน้า และสุดท้ายเธอก็เหลือบมองไปที่หนานกงเฉิน จากนั้นเธอก็หันหลังออกมาและเดินตามคุณหมอจางออกจากห้องไอซียู
เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน วันนี้เป็นอีกวันที่อยู่ในโรงพยาบาล ไป๋มู่ชิงนั่งอยู่ที่หน้าประตูห้องผู้ป่วยฉุกเฉินสองชั่วโมงจากนั้นเธอเธอก็อดไม่ได้ที่จะนอนหลับไป
เธอหลับไปจนกระทั่งท้องฟ้าสว่าง เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อยสายตาสัมผัสได้ถึงคนแปลกหน้ารอบๆตัวพร้อมด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย หลังจากเธอนั่งนิ่งๆอยู่ชั่วขณะ เธอก็ได้ตื่นขึ้นมาจากความมึนงง
อย่างไรก็ตามสิ่งแรกที่เธอนึกถึงคือหนานกงเฉิน ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมาแล้วหรือยัง？
เธอลุกขึ้นและมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินของหนานกงเฉิน จากนั้นหันมองไปรอบๆแล้วรีบตรงไปที่ห้องทำงานของคุณหมอจาง ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาทำงานของคุณหมอจาง เธอเห็นเขายังหลับอยู่พร้อมกับเสื้อผ้าของเขา ไป๋มู่ชิงไม่อยากที่จะรบกวนเขา
เธอหันไปหาพยาบาลที่ปฏิบัติหน้าที่และจ้องมองพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อพร้อมกับถามว่า: "คุณชายเฉิน ฟื้นขึ้นมาหรือยัง？”
นางพยาบาลส่ายหน้า "เมื่อกี้ฉันไปตรวจเขามา แต่คุณชายเฉินยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่น"
หัวใจของไป๋มู่ชิงที่มีความหวังเพียงน้อยนิดก็เหมือนกับถูกราดด้วยน้ำเย็นในชั่วพริบตาและมันก็เย็นสนิท
วันและคืนผ่านไป หนานกงเฉินก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา！
เขาเคยป่วยตอนกลางคืนและตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แล้วตอนนี้เป็นอะไรกันแน่? หรือว่าเขาไม่คิดจะฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ?
หัวใจของไป๋มู่ชิงนั้นรู้สึกถูกบีบแน่น เธอค่อยๆเดินออกมาจากห้องทำงานของแพทย์อย่างอ่อนแรง เมื่อเธอออกมาตรงทางเดิน เธอมองเห็นจูจูที่เดินออกมาจากลิฟต์ในระยะไกล
ในชั่วขณะนั้นเธอได้หยุดนิ่งและกัดฟัน จากนั้นเธอก็ได้เดินตรงเข้าไป
"เธอมาทำอะไรที่นี่?" เธอเริ่มกล่าวคำถามด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
จูจูจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่โศกเศร้า "มู่ชิง ฉันมาดูอาการคุณชายเฉิน"
"เธอทำให้เขาเป็นแบบนี้ เธอยังมีหน้าที่จะมาดูอาการเขาอีกเหรอ?" ไป๋มู่ชิงพูดพลางใช้มือผลักร่างกายของเธอ เธอทั้งผลักและดุด่าเธอ "ออกไป ไสหัวไป....!"
เธอไม่สนใจว่าเธอนั้นจะมีชะตาชีวิตคนรักอย่างไร เธอรู้เพียงแค่ถ้าหากไม่ใช่หญิงสาวคนนี้สมรู้ร่วมคิดกับหลินอันหนาน หนานกงเฉินก็จะไม่เป็นแบบนี้ หากว่าไม่ใช่ว่าเธอวางแผนที่จะไปที่คอนโดเพื่อดื่มฉลองกับหนานกงเฉิน หนานกงเฉินอาจจะไม่ได้บาดเจ็บหนักเช่นนี้ก็ได้
ในชั่วพริบตาหนานกงเฉินต้องกลายมาเป็นเช่นนี้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้และหลินอันหนาน!
"มู่ชิง เธออย่าเป็นแบบนี้ ฉันเพียงแค่อยากจะมาดูอาการของคุณชายเฉิน ไม่ได้มีเจตนาอื่นใด..."
"ตอนนี้คุณชายเฉินยังไม่ได้ฟื้นขึ้นมา อย่างไรเขาก็ไม่เห็นเธอ เธอทำการแสดงละครเหล่านี้ให้ใครดู? ให้ฉันเหรอ?" ไป๋มู่ชิงจ้องมองเธอด้วยความขุ่นเคืองที่เพิ่มมากขึ้น "ในเวลา ณ ตอนนี้ เธอยังจะมีกะจิตกะใจแสดงละครอีกเหรอ?"
"เชื่อก็บ้าแล้ว ฉันไม่เชื่อ" ซูซี่กล่าวอย่างอารมณ์ร้อน
เหยาเหม่ยหยักไหล่และกล่าว "ฉันก็ไม่เชื่อ"
"แต่คุณผู้หญิงเชื่อและเธอตามหาคนที่มีชะตาต้องกับคุณชายเฉินแล้วด้วย" ไป๋มู่ชิงยิ้มอย่างขมขื่น "แล้วพวกเธอรู้ไหมว่าใครคือคนที่ชะตาต้องกัน? คนนั้นก็คือจูจู"
"จูจู?" เหยาเหม่ยตื่นตะลึงและโพล่งคำพูดออกมาในทันใด "เป็นไปได้อย่างไร? เรื่องโกหกหรือเปล่า?"
"ฉันก็ไม่รู้ แต่คุณผู้หญิงมั่นใจว่าคือเธอจริงๆ" ในความจริงแล้วไป๋มู่ชิงเองก็คิดเรื่องนี้มาแล้วเช่นกัน จูจูเป็นคนที่เก่งในการใช้เล่ห์เหลี่ยม การทำให้ตนเองเป็นคู่รักที่ต้องชะตากับหนานกงเฉินได้นั้นไม่น่าแปลกใจเลย แต่เมื่อได้คิดแล้ว ตระกูลหนานกงเองก็รู้จักตัวตนของจูจูเป็นอย่างดี จูจูเองก็ไม่น่าที่จะปลอมแปลงอะไรได้
"ไม่ว่ามันจะจริงหรือเท็จ แต่คุณผู้หญิงก็มั่นใจแล้วว่าเป็นเธอ" ซูซี่ถอนหายใจอย่างอดไม่ได้และกล่าวกับไป๋มู่ชิง "ถ้าอย่างนั้นมู่ชิงเธอจะทำอย่างไรต่อ? ถ้าหากว่าถูกนังจิ้งจอกนั้นมาแทนที่? เธอจะยอมเหรอ？"
เหยาเหม่ยยกมือขึ้นและสัมผัสหน้าผากของเธอ เธอมีสีหน้าราวกับว่าหมดคำจะพูด "พระเจ้า นี่มันเรียกว่าเรื่องอะไร?"
ไป๋มู่ชิงเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นเธอกล่าวว่า “เอาจริงๆฉันก็ไม่ยอม หากว่าคุณชายเฉินไม่ตื่นขึ้นมา ฉันไม่ได้ยินคำว่าหย่าจากปากของเขา ฉันก็ไม่ยอม หากว่าจำเป็นต้องไปจริงๆตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาที่จะต้องจากไป จากไปด้วยความเข้าใจผิดแบบนี้นั่นก็หมายถึงการยืนยันเรื่องระหว่างฉันกับหลินอันหนานงั้นสิ?” เธอกอดเข่าแน่นและน้ำตาก็ยังคงไหลเช่นเดิม "แต่หากว่าฉันไม่ยอมเชื่อข่าวนั้น ไม่ยอมจากเขาไป ฉันก็จะเป็นคนร้ายที่ทำให้เขานั้นต้องบาดเจ็บ ฉันไม่รู้จริงๆว่าฉันควรจะทำอย่างไร"
แม้ว่าเธอจะไม่เคยเชื่อเรื่องนั้น แต่เมื่อเธอได้เห็นภาพฉากในห้องโถงบรรพบุรุษแล้วและได้ยินคำดุด่าจากคุณผู้หญิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า จิตใจของเธอก็ค่อยๆสั่นคลอนและเริ่มเชื่อขึ้นมาบ้าง
หากว่าสามารถทำให้กงหนานเฉินมีชีวิตที่ดีได้ เธอก็เต็มใจที่จะมอบโอกาสในหมื่นนั้นให้กับเขา!
“ในเมื่อไม่เต็มใจ งั้นก็รอให้หนานกงเฉินตื่นขึ้นมาแล้วค่อยคุยกัน” ซูซี่กล่าว
"ใช่ ฉันคิดว่าหนานกงเฉินจะไม่พูดว่าเลิก พวกเธอเลิกกันไม่ได้หรอก" เหยาเหม่ยตบไหล่เธอและปลอบใจ "หากว่าหนานกงเฉินอยากจะเลิกกับเธอ เขาเลิกไปนานแล้ว ไม่ต้องรอจนกระทั่งตอนนี้หรอก"
ไป๋มู่ชิงพยักหน้าและยิ้มอย่างเศร้าๆให้กับทั้งสองคน "ขอโทษด้วย ในช่วงนี้ทำให้พวกเธอต้องมาอยู่เป็นเพื่อนในเวลาที่ฉันกำลังเศร้าใจ"
"พูดอะไรแบบนั้น หากว่าเธออยากจะขอโทษฉันจริงๆเธอก็ไปรีบหาอะไรกินได้แล้ว แล้วก็รีบนอนพักผ่อน อย่าให้คนอื่นเขาเป็นห่วงมากนัก" ซูซี่หยิบแซนด์วิชบนโต๊ะมาให้เธอ
ไป๋มู่ชิงกินแซนด์วิชอย่างเชื่อฟัง จากนั้นเธอก็เอนกายลงบนเตียงนอน ไม่ง่ายเลยกว่าที่เธอจะหลับไป
อาจเป็นเพราะเหนื่อยเกินไป เธอหลับจนกระทั่งหกโมงเย็นและเธอก็ตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเรียกให้ไปทานข้าวเย็นของซูซี่
ซูซี่ถามด้วยความเป็นห่วง "เธออยากกินอะไร? ร้านอาหารยุโรปเฉียวเฟิงเป็นไง? ไปครั้งที่แล้วก็ไม่ได้กิน"
ไป๋มู่ชิงได้ยิน เฉียวเฟิง เพียงสองคำก็รีบส่ายหน้าทันที "ไม่ พวกเรากินอะไรง่ายๆที่บ้านกันเถอะ"
"ทำอาหารที่บ้านมันวุ่นวาย ร้านอาหารยุโรปทั้งใกล้แล้วก็อร่อยด้วย"
"หนานกงเฉินไม่ชอบให้ฉันพบเจอกับคุณชายรองตระกูลเฉียว"
"ให้ตายเถอะ ตอนนี้เธอยังสนใจอยู่อีกว่าเขาจะชอบหรือว่าไม่ชอบ? เดี๋ยวเขาก็จะไปแต่งงานกับคนอื่นแล้ว เธอ...."
"เฉินจะไม่แต่งกับจูจู" ไป๋มู่ชิงเองก็ไม่รู้ว่าเธอมั่นใจมาจากไหน
ไม่มีเหตุผลอะไร เธอแค่เชื่อในหนานกงเฉินและเชื่อว่าเขานั้นรักเธอมากกว่าจูจูอย่างแน่นอน ไม่งั้นเขาก็คงจะรีบหย่ากับเธอแล้วไปแต่งงานกับจูจูแล้วสิ ใช่ไหม?
ซูซี่ยักไหล่ "เอาเถอะ งั้นก็อยู่บ้านทำอาหารกินกันก็แล้วกัน" ซูซี่พลางหมุนตัวกลับไปพลางพูดและถอนหายใจ "ใช้เวลากับผู้หญิงที่อกหักนี่มันเหนื่อยจริงๆ"
ในเวลาไม่นานซูซี่ก็ทำอาหารง่ายๆเสร็จเรียบร้อย แม้ว่าไป๋มู่ชิงจะไม่อยากทานอาหารแต่ก็ไม่อยากทำให้เธอนั้นกังวลใจ จึงทำได้เพียงนั่งลงที่โต๊ะกินข้าวและทานอาหารกับเธอ
อาหารเย็นทานไปถึงครึ่งทาง โทรศัพท์ของไป๋มู่ชิงก็ดังขึ้นเพื่อที่จะได้รู้ข่าวของหนานเฉินกงเป็นคนแรก ในช่วงเวลานั้นโทรศัพท์ไม่ได้ห่างจากร่างกายของเธอเลย เมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเธอก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาบนโต๊ะ
สายจากหน้าจอโทรศัพท์เป็นชื่อของ เซิ่งซิน น้ำตาของไป๋มู่ชิงก็เอ่อล้นขึ้นในเวลานั้นเธอไม่กล้ารับสาย
"เป็นอะไรไป?" ซูซี่ถาม
"เป็นข่าวคราวของหนานกงเฉิน ฉันกังวลใจ..." สีหน้าของไป๋มู่ชิงนั้นเป็นกังวล เธอกล่าวอย่างสะอึกสะอื้นด เธอกลัวที่จะได้ยินข่าวร้าย จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากเซิ่งซินบอกเธอหนานกงเฉินจากไปแล้ว？แน่นอนว่าเธอคงยอมรับมันไม่ได้！
เมื่อเห็นว่าเธอตกใจมากจนมือของเธอสั่น ซูซี่ก็ขยับตัวเข้ามาใกล้ๆและพูดอย่างใจเย็น: "มู่ชิง " อย่าไปคิดถึงเรื่องร้ายๆ บางทีอาจตรงกันข้ามคุณชายเฉินอาจฟื้นขึ้นมาแแล้วก็ได้นะ ？”
ไป๋มู่ชิงกำโทรศัพท์ไว้แน่น จนกระทั่งสายกำลังจะตัดไป เธอจึงรีบรับสาย
น้ำเสียงจากปลายสายนั้นเป็นเสียงที่ดีใจจากเซิ่งซิน "พี่สะใภ้ ลูกพี่ลูกน้องของฉันฟื้นแล้ว"
"จริงใช่ไหม?" ไป๋มู่ชิงถามอย่างตื่นเต้น
"แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง เขาเพิ่งฟื้นเมื่อครู่"
หัวใจที่บีบแน่นของไป๋มู่ชิงในที่สุดก็ได้ผ่อนคลายลงแล้ว เธอไม่คิดแม้แต่จะทานข้าวอีกต่อไป เธอลุกจาเก้าอี้และกล่าว "ฉันจะไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"
ซูซี่ได้ยินว่าหนานกงเฉินนั้นฟื้นขึ้นมาแล้วเธอเองก็โล่งใจ เธอมองไปที่ไป๋มู่ชิงที่กำลังตื่นเต้น เธอยิ้มพร้อมกับส่ายหน้าเบาๆ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด
เขียนดี แต่แปลได้สับสน วางบทตอนกระโดดไปกระโดดมา...