เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 179

ดูเหมือนว่าทุกคนจะรู้ความลับนี้อยู่แล้ว หนานกงเฉินรู้ และจูจูเองก็รู้อยู่แก่ใจ แต่ในแต่ไรมาก็มีเพียงเเค่เธอเท่านั้นที่ไม่รู้อะไรเลย! จู่ๆเธอก็รู้สึกตลกเเละโศกเศร้าเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทุกคนมีจุดประสงค์อะไรที่ต้องปกปิดเธอ!

ไม่ถูกต้อง ถ้าหากหนานกงเฉินรู้ว่า จูจูเป็นคู่รักที่ถูกลิขิตไว้ของตระกูลหนานกงที่ตามหามานานถึงสามสิบปี เธอคือผู้หญิงที่เขาควรจะแต่งงานด้วย เเล้วทำไมเขาถึงไม่หย่ากับเธอเเล้วไปเเต่งงานใหม่กับจูจูล่ะ?

ก็รู้ๆกันอยู่ว่าเป็นคู่รักที่ชะตาถูกลิขิตเอาไว้ เขายังคงเลือกภรรยาของเขา หรือว่านี่หมายความว่า .... เขารู้สึกกับเธอมากกว่าจูจู?

เมื่อคิดได้เช่นนี้ ภายในใจของไป๋มู่ชิงนอกเหนือจากความรู้สึกที่ซาบซึ้งแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นก็คือความรู้สึกผิดและเสียใจ หนานกงเฉินปฏิบัติต่อเธอด้วยความจริงใจ แต่เธอกลับยังทำสิ่งผิดพลาดเล็กน้อย ทำให้จูจูทำลายโอกาสของตัวเอง!

มันเป็นความผิดของเธอที่ทำให้หนานกงเฉินล้มป่วย ทั้งหมดเป็นความผิดของเธอคนเดียว!

เธอยกมือขึ้นและเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาจากดวงตาของเธอ จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นจากโซฟา

"คุณจะไปไหน?" คุณผู้หญิงจ้องมองเธอด้วยท่าทางอารมณ์เสีย

“ฉันจะไปโรงพยาบาลพร้อมกับคุณชายใหญ่ ” เธอพูด

คุณผู้หญิง ลุกขึ้นจากโซฟาอย่างกระทันหัน ตะโกนใส่เธอ：“คุณจงใจเผชิญหน้ากับฉันหรือเปล่า?"

“คุณย่า ฉันขอโทษ ฉันจำเป็นต้องรอคุณชายใหญ่ฟื้นขึ้นมาก่อนถึงสามารถตอบคุณได้” ไป๋มู่ชิงก้มศีรษะลงด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นเธอหันหลังเดินไปที่ประตูห้องนอนอย่างรวดเร็ว

มองไปยังแผ่นหลังของเธอที่เดินจากไป คุณผู้หญิงก็รู้สึกหดหู่ พี่เหอจึงรีบคว้าเเขนของเธอมาปลอบ “คุณผู้หญิง อย่าโกรธเลย นายหญิงน้อย....."

“เธอเป็นอะไรไป? ฉันคิดว่าเดิมทีจ้านเจอะเฉิ่นชอบเธอ และไม่มีฉันอยู่ในสายตา!” คุณผู้หญิงตะโกนด้วยอารมณ์ “ในตอนนั้นฉันไม่ยินยอมให้เธอเข้ามาภายในบ้านตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งหมดนี้ต้องโทษท่านอาจารย์หวัง!”

“คุณผู้หญิง อย่าโกรธ นี่เป็นนิสัยของนายหญิงน้อย…...” พี่เหอพูดอย่างจำใจ： “คุณเห็นเธอเพิ่งออกมาห้องโถงบรรพบุรุษ เธอคงตกใจและเสียสติไป ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เดี๋ยวเธอก็คงจะลืมเรื่องเหล่านั้นไป"

หากเป็นคนอื่นคงกลัวว่าจะตกใจจนเสียสติ มีแต่เธอเท่านั้นกล้าที่จะออกไปคนเดียวในคืนนั้น

คุณผู้หญิง รู้ว่าไป๋มู่ชิงค่อนข้างที่จะไม่เหมือนใคร นี้เป็นสิ่งที่ทำให้เธอปวดหัวมากที่สุด

เธอสูดลมหายใจเข้าและหายใจออกด้วยอาการปวดหัว：จากนั้นเธอก็กล่าวคำพูดออกมาว่า“โทรไปถามว่าเฉินตื่นแล้วหรือยัง”

พี่เหอพยักหน้าและหันหลังแล้วเดินออกไปโทรศัพท์

เมื่อไป๋มู่ชิงไปถึงโรงพยาบาล เธอเห็นหมอเดินออกจากห้องไอซียู เมื่อหมอจางออกจากห้องไอซียู บอกกล่าวนายหญิงน้อยด้วยความหวังดี เขากล่าวว่า "คุณนายเชามีพยาบาลพิเศษอยู่ในห้องไอซียูอยู่แล้ว ญาติไม่จำเป็นต้องมาเฝ้าก็ได้"

ไป๋มู่ชิงเหลือบมองไปที่ห้องคนไข้และถามว่า:“คุณชายเฉินยังไม่มีวี่แววที่จะฟื้นขึ้นมาเหรอ?”

“ยังไม่ใช่ตอนนี้” คุณหมอจางพูดขึ้นมาทันที "แต่คุณสามารถมั่นใจได้ แม้ว่าสัญญาณชีพของคุณชายใหญ่ยังไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่แต่ค่อนข้างคงที่”

สัญญาณชีพยังไม่แข็งแรง? ยังไม่พ้นขีดอันตรายอีกเหรอ?

หลังจากคุณหมอจางเดินจากไป ไป๋มู่ชิงเดินไปหาเซิ่งซินและนั่งลงข้างๆ เซิ่งซินมองเธอและถามว่า：“พี่สะใภ้ ทำไมคุณถึงมาโรงพยาบาลอีก？หมอบอกว่าไม่จำเป็นที่ต้องมา”

"ฉันไม่รู้ อยู่บ้านหัวใจของฉันเต็มไปด้วยความวุ่นวาย" ไป๋มู่ชิงใช้มือสัมผัสบนใบหน้าที่แห้งกร้านและถามไปว่า："เซินเค่อล่ะ?"

“ หลายวันมานี้ลูกพี่ลูกน้องไม่สามารถไปที่บริษัทได้ ภาระงานของพี่ชายฉันเพิ่มขึ้นมาก ฉันก็เลยบอกให้เขากลับไปพักผ่อน”

"โอ้." ไป๋มู่ชิงพยักหน้า

และภาพฉากนั้นบรรยากาศก็เงียบลง ไป๋มู่ชิงนึกถึงเรื่องที่เพิ่งเห็นในห้องโถงของบรรพบุรุษซึ่งเป็นเหมือนฝันร้ายของเธอ

เธอหันศีรษะและจ้องมองไปที่เซิ่งซินจากนั้นถามเซิ่งซินว่า "คุณรู้ความลับในห้องโถงบรรพบุรุษหรือไม่? คุณเคยมาที่นี่? ”

เซิ่งซินรู้สึกตกใจเล็กน้อยจากนั้นส่ายหน้า "ฉันไม่เคยไปที่ห้องโถงบรรพบุรุษของตระกูลหนานกง"

“ แล้วเธอรู้เรื่องราวของคนรักในชาติก่อนหรือเปล่า?”

“พี่สะใภ้ ฉันเป็นแค่คนนอกสำหรับตระกูลหนานกง ฉันไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น” เซิ่งซินหัวเราะกับตนเอง

"คุณเชื่ออย่างนั้นเหรอ?" ไป๋มู่ชิงถามอีกครั้ง

เซิ่งซินมองไปที่เธอ หลังจากนั้นก็กล่าวว่า "ทุกครั้งที่เห็นลูกพี่ลูกน้องป่วย ฉันก็เชื่อ"

"คุณเชื่อได้ยังไงกัน?" ไป๋มู่ชิงพูดอย่างไม่น่าเชื่อ เธอคิดว่าคนอย่างเซิ่งซินที่มีการศึกษาสูง คงไม่มีทางเชื่อเรื่องเหล่านี้ แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะเชื่อ

โรคของหนานกงเฉิน ดูเหมือนจะแปลกประหลาดมาก

เซิ่งซินพูดว่า "พี่สะใภ้ พวกเรากลับบ้านเถอะ หากมีอะไรคืบหน้าหมอจางก็จะแจ้งพวกเราทันที"

ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า เธอไม่คิดที่จะกลับบ้าน

“พี่สะใภ้……”

“เซิ่งซิน คุณกลับบ้านไปก่อนเถอะ” ไป๋มู่ชิงมองไปที่เธอ "ถึงแม้พวกคุณทั้งหมดนั้นนึกว่าฉันและหลินอันหนานจะมีความสัมพันธ์กัน แต่ฉันก็ยังจะอยากบอกว่า คนที่ฉันรักก็คือคุณชายใหญ่ฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนเขาที่โรงพยาบาล หวังว่าพวกคุณจะเข้าใจฉัน"

ได้ยินเธอพูดแบบนั้น เซิ่งซินก็ไม่อะไรจะพูดแล้ว เธอพยักหน้าแล้วกล่าวว่า “งั้นก็ได้ ถ้าคุณง่วงก็ให้หมอจางจัดห้องพักไว้ให้แล้วกัน อย่าหักโหมร่างกายมากนัก”

“เข้าใจแล้ว ขอบใจมาก”

หลังจากเซิ่งซินออกไป ในทางเดินก็เหลือแค่ไป๋มู่ชิงเพียงคนเดียว ทันทีที่บรรยากาศเงียบสงบลง เธอก็เริ่มคิดมาก ภายในสมองของเธอนั้นคิดวุ่นวาย ชั่วขณะหนึ่งผู้หญิงคนนั้นนอนพักในโรงคริสตัล บางครั้งใบหน้าเป็นจูจู บางครั้งเป็นคุณผู้หญิงที่มีใบหน้าแน่วแน่

เธอสูดหายใจเข้าลึกๆและบังคับตัวเองไม่ให้ไปคิดเรื่องแปลกๆเหล่านั้น

หนานกงเฉินมารับการรักษาในโรงพยาบาลนี่ คุณหมอจางไม่กล้าแม้แต่จะกลับบ้าน ในตอนท้ายคุณหมอจางเห็นไป๋มู่ชิงยังคงนั่งอยู่ที่ประตูห้องผู้ป่วยเขาถามด้วยความกังวล: "คุณผู้หญิงทำไมคุณถึงยังไม่กลับบ้านไปพักผ่อน？”

“ฉันไม่ง่วง” ไป๋มู่ชิงสูดลมหายใจ

“คืนนี้อีกยาวนาน ไปหาห้องพัก นอนพักเสียหน่อยก็ดีนะ"

ไป๋มู่ชิงไม่ได้สนใจในความหวังดีของเขา และเธอยังคว้าแขนของเขาไว้พร้อมด้วยสีหน้าร้องขอ "หมอจาง ให้ฉันเข้าไปดูเขาได้หรือเปล่า? ฉันรับรองว่าฉันจะแค่เข้าไปดูเพียงเท่านั้นและจะรีบออกมาอย่างรวดเร็ว"

คุณหมอจาง ครุ่นคิดถึงเรื่องนี้ด้วยความลำบากใจ ท้ายที่สุดไม่อาจแข็งใจที่จะปฏิเสธเธอ พูดกับเธอ：“ตามผมมา”

"ขอบคุณหมอจาง" ไป๋มู่ชิงรู้สึกตื้นตันใจและเดินตามฝีเท้าของเขาไป

คุณหมอจางขอให้พยาบาลเวรพาไป่มู่ชิงสวมชุดป้องกันก่อนจะพาเธอเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่หนานกงเฉินอยู่

มีเครื่องมือต่างๆมากมายที่อยูในห้องฉุกเฉินล้อมรอบเตียงของหนานกงเฉิน ไป๋มู่ชิงแทบรอไม่ไหวที่จะเดินไปที่เตียง ในที่สุดเธอก็เห็นหนานกงเฉิน แต่หนานกงเฉินไม่สามารถเห็นเธอได้

ใบหน้าของเขายังคงซีด รอยแผลที่หน้าเขายังเป็นรอยฟกช้ำและบวม เขาใส่เครื่องช่วยหายใจทางปาก ฉันมองเขาอย่างไรก็ไม่เหมือนเดิม เพียงแค่เหลือบมองไป๋มู่ชิงรู้สึกเจ็บปวดจนน้ำตาไหลออกมา

เธอก้าวเท้าเดินไปข้างหน้า คิดอยากที่จะสัมผัสเขาด้วยมือของเธอ แต่กลัวว่าเธอจะทำให้เขาเจ็บปวด สุดท้ายเธอก็ทำได้เพียงแค่ดึงมือกลับมาและกระซิบที่ข้างหูเขาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง: "เฉิน คุณรีบตื่นขึ้นมา ถ้าคุณยังไม่ตื่นขึ้นมาอีกฉันจะทิ้งคุณไปจริงๆนะ"

เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่คุณผู้หญิงจะกำจัดเธอทิ้งไป แต่เธอรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

วันนี้คุณผู้หญิงได้บอกเธออย่างชัดเจนว่าไม่ว่าเธอจะต้องการหรือไม่ หนานกงเฉินจะต้องแต่งงานกับจูจู และเขาจะแต่งงานกับเธอ

คุณหมอจางเตือนว่า: "คุณผู้หญิง ฉันคิดว่าคุณชายเฉินจะต้องรู้สึกถึงการมาถึงของคุณได้อย่างแน่นอน แต่คุณไม่สามารถรบกวนเขาได้ ดังนั้นคุณควรที่จะออกไปก่อน”

ไป๋มู่ชิงพยักหน้า และสุดท้ายเธอก็เหลือบมองไปที่หนานกงเฉิน จากนั้นเธอก็หันหลังออกมาและเดินตามคุณหมอจางออกจากห้องไอซียู

เมื่อคืนเธอไม่ได้นอนตลอดทั้งคืน วันนี้เป็นอีกวันที่อยู่ในโรงพยาบาล ไป๋มู่ชิงนั่งอยู่ที่หน้าประตูห้องผู้ป่วยฉุกเฉินสองชั่วโมงจากนั้นเธอเธอก็อดไม่ได้ที่จะนอนหลับไป

เธอหลับไปจนกระทั่งท้องฟ้าสว่าง เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอรู้สึกมึนงงเล็กน้อยสายตาสัมผัสได้ถึงคนแปลกหน้ารอบๆตัวพร้อมด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย หลังจากเธอนั่งนิ่งๆอยู่ชั่วขณะ เธอก็ได้ตื่นขึ้นมาจากความมึนงง

อย่างไรก็ตามสิ่งแรกที่เธอนึกถึงคือหนานกงเฉิน ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมาแล้วหรือยัง？

เธอลุกขึ้นและมองไปที่ประตูห้องฉุกเฉินของหนานกงเฉิน จากนั้นหันมองไปรอบๆแล้วรีบตรงไปที่ห้องทำงานของคุณหมอจาง ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาทำงานของคุณหมอจาง เธอเห็นเขายังหลับอยู่พร้อมกับเสื้อผ้าของเขา ไป๋มู่ชิงไม่อยากที่จะรบกวนเขา

เธอหันไปหาพยาบาลที่ปฏิบัติหน้าที่และจ้องมองพวกเขาอย่างใจจดใจจ่อพร้อมกับถามว่า: "คุณชายเฉิน ฟื้นขึ้นมาหรือยัง？”

นางพยาบาลส่ายหน้า "เมื่อกี้ฉันไปตรวจเขามา แต่คุณชายเฉินยังไม่มีวี่แววว่าจะตื่น"

หัวใจของไป๋มู่ชิงที่มีความหวังเพียงน้อยนิดก็เหมือนกับถูกราดด้วยน้ำเย็นในชั่วพริบตาและมันก็เย็นสนิท

วันและคืนผ่านไป หนานกงเฉินก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา！

เขาเคยป่วยตอนกลางคืนและตื่นขึ้นมาในตอนเช้า แล้วตอนนี้เป็นอะไรกันแน่? หรือว่าเขาไม่คิดจะฟื้นขึ้นมาแล้วจริงๆ?

หัวใจของไป๋มู่ชิงนั้นรู้สึกถูกบีบแน่น เธอค่อยๆเดินออกมาจากห้องทำงานของแพทย์อย่างอ่อนแรง เมื่อเธอออกมาตรงทางเดิน เธอมองเห็นจูจูที่เดินออกมาจากลิฟต์ในระยะไกล

ในชั่วขณะนั้นเธอได้หยุดนิ่งและกัดฟัน จากนั้นเธอก็ได้เดินตรงเข้าไป

"เธอมาทำอะไรที่นี่?" เธอเริ่มกล่าวคำถามด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

จูจูจ้องมองเธอด้วยสีหน้าที่โศกเศร้า "มู่ชิง ฉันมาดูอาการคุณชายเฉิน"

"เธอทำให้เขาเป็นแบบนี้ เธอยังมีหน้าที่จะมาดูอาการเขาอีกเหรอ?" ไป๋มู่ชิงพูดพลางใช้มือผลักร่างกายของเธอ เธอทั้งผลักและดุด่าเธอ "ออกไป ไสหัวไป....!"

เธอไม่สนใจว่าเธอนั้นจะมีชะตาชีวิตคนรักอย่างไร เธอรู้เพียงแค่ถ้าหากไม่ใช่หญิงสาวคนนี้สมรู้ร่วมคิดกับหลินอันหนาน หนานกงเฉินก็จะไม่เป็นแบบนี้ หากว่าไม่ใช่ว่าเธอวางแผนที่จะไปที่คอนโดเพื่อดื่มฉลองกับหนานกงเฉิน หนานกงเฉินอาจจะไม่ได้บาดเจ็บหนักเช่นนี้ก็ได้

ในชั่วพริบตาหนานกงเฉินต้องกลายมาเป็นเช่นนี้ ทั้งหมดนี้เป็นเพราะผู้หญิงคนนี้และหลินอันหนาน!

"มู่ชิง เธออย่าเป็นแบบนี้ ฉันเพียงแค่อยากจะมาดูอาการของคุณชายเฉิน ไม่ได้มีเจตนาอื่นใด..."

"ตอนนี้คุณชายเฉินยังไม่ได้ฟื้นขึ้นมา อย่างไรเขาก็ไม่เห็นเธอ เธอทำการแสดงละครเหล่านี้ให้ใครดู? ให้ฉันเหรอ?" ไป๋มู่ชิงจ้องมองเธอด้วยความขุ่นเคืองที่เพิ่มมากขึ้น "ในเวลา ณ ตอนนี้ เธอยังจะมีกะจิตกะใจแสดงละครอีกเหรอ?"