เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 182

สายตาของไป๋มู่ชิงจับจ้องไปยังกระดาษ A4 บนโต๊ะตามเขา คำว่า ‘ใบสำคัญการหย่า’ ตัวหนาโดดเด่นอยู่เบื้องหน้าเธอ

เขาถึงขั้นเตรียมใบสำคัญการหย่าไว้แล้วจริง ๆ หรือนี่ !

“แต่ว่าฉันขอเตือนเธออย่างนะ หลังจากที่เซ็นแล้ว นอกจากจะขาดสถานะการเป็นนายหญิงน้อยตระกูลหนานกงไป สิ่งอื่นจะไม่เปลี่ยนแปลง และจะไม่มีโอกาสให้เธอไปตามหาคุณชายหลินสุดที่รักของเธอด้วย” หนานกงเฉินพูดกระซิบตกเตือนข้างใบหูของเธอ

ไป๋มู่ชิงก้มหน้ามองเขา จากนั้นก็หยิบใบสำคัญการหย่าจากบนโต๊ะมา

บนใบสำคัญการหย่านั้นไม่มีสมบัติที่บ้านตระกูลหนานกงยกให้เธอ ครั้นหน้าภาคผนวกมีคำว่าติดหนี้ตัวใหญ่เต็ม ๆ สองหน้า ตั้งแต่ค่าส่งตัวเสี่ยวอี้ไปรักษาต่างประเทศ จนถึงเงินค่าซื้อเสื้อผ้า ซื้อรถรวมถึงซื้อเครื่องประดับของเธอ รวมกันแล้วติดหนี้ร้อยล้านหยวน

เขาไม่ได้แบ่งทรัพย์สมบัติใด ๆ ให้เธอเลย ครั้นยังให้เธอชดเชยหนี้จำนวนร้อยล้านหยวนให้อีกงั้นหรือ ?

“ทำไมเหรอ ? เงินเล็กน้อยนี้มันควรเป็นเรื่องจิ๊บจ๊อยสำหรับหลินอันหนานไม่ใช่หรือไง ?” หนานกงเฉินยิ้มเยือกเย็น

“คุณบ้าไปแล้ว ! เครื่องประดับอะไรแพงขนาดนี้ ?” ไป๋มู่ชิงพูดด้วยความหัวเสีย

หนานกงเฉินจับแขนขวาของเธอขึ้น จากนั้นก็ลูบไปยังแหวนทองฝังหยกบนนิ้วนางของเธอเบา ๆ : “แหวนวงนี้เป็นสิ่งตกทอดกันมารุ่นต่อรุ่นของตระกูลหนานกง ไม่มีราคา แต่เห็นแก่ความเป็นสามีภรรยา ฉันจะกำหนดราคาที่ต่ำ ๆ ให้เธอก็แล้วกันนะ”

ทั้งที่เขาเป็นผู้ต้องการหย่าร้างแท้ ๆ ครั้นเวลานี้กลับขุดหลุมอันใหญ่และบังคับให้เธอกระโดดลงไปงั้นหรือ ? นี่มันไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว !

เธอสูดหายใจเข้าลึก ระงับความโกรธในใจเอาไว้ และพูดขึ้นว่า : “ถ้าฉันไม่เซ็นล่ะ ?”

“ไม่เซ็น ? ทำไมไม่เซ็น ?” หนานกงเฉินไม่เข้าใจ : “เธออยากหย่าเองไม่ใช่หรือไง ? ตอนนี้​ฉันกำลังสนองความต้องการเธออยู่นะ”

“หนานกงเฉินคุณมันหน้าไม่อาย !” ไป๋มู่ชิงลุกขึ้นยืนจากขาของเขา : “ทั้งที่คุณต้องการแต่งงานกับคุณหนูจูและต้องการหย่ากับฉันเองแท้ ๆ ทำไมตอนนี้แว้งมากัดเอาเปรียบฉันแบบนี้ ? คุณผู้หญิงเคยบอกไว้ว่าเงื่อนไขการหย่ายกให้ฉันเป็นผู้เสนอเอง ตอนนี้ฉันมีแค่เงื่อนไขเดียวเท่านั้นคือลบล้างหนี้ร้อยล้านนี่ออกไปซะ !”

“ฝันไปเถอะ !”

“หน้าไม่อาย !”

“ตกลงเธอจะหย่าหรือไม่หย่า ?”

“ไม่หย่า !” พูดจบเธอก็ฉีกใบสำคัญการหย่าออกเป็นสองส่วน ‘แขวก’ พร้อมโยนใส่พื้น

ทันใดนั้นเองบรรยากาศก็เงียบสงัดราวกับเวลาหยุดเดิน ไป๋มู่ชิงจ้องหนานกงเฉินตาเขม็งด้วยความโกรธเคือง ครั้นหนานกงเฉินกลับจ้องตาเธอสองมือพลางประสานไว้ที่หน้าอก เวลาต่อมาเธอได้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเขา และถูกเขากอดไว้แน่น พรมจูบ จากนั้นก็คล่อมไว้บนโซฟา

เขาจูบปากเธออย่างลึกซึ้ง ด้วยเจตนาแก้แค้นและลงโทษ

“อื้อ……ปล่อยนะ……!” ไป๋มู่ชิงขัดขืนไปมาด้วยความไม่พอใจ

ก่อนหน้านี้เพิ่งบอกว่าต้องการหย่ากับเธออยู่เลย ครั้นเวลานี้กลับคล่อมเธอแล้วจูบเหมือนที่เคยทำมาตลอดงั้นหรือ ? เห็นเธอเป็นตัวอะไรไปแล้ว ? เมื่อต้องการหย่าร้างกันจริง ๆ ก็เลยเห็นเธอเป็นนางบำเรอเอาไว้ดูหมิ่นเหยียดหยามงั้นหรือ ? เป็นผู้ชายนิสัยอย่างไรกัน !

ครั้นแรงการขัดขืนของเธอ นอกจากจะทำให้ทั้งสองคนกลิ้งลงจากบนโซฟาลงมาบนพื้นพรมแล้วนั้น ก็ไร้ผลลัพธ์อย่างอื่นอีก ทว่าหนานกงเฉินยังคงควบคุมเธอไว้อย่างป่าเถื่อนได้เหมือนเคย โดยเขาทั้งจูบและลูบไล้ไปทั่วร่างกายเธอ

ไป๋มู่ชิงขัดขืนไปตะโกนไป : “หนานกงเฉิน ! คุณจะแต่งงานกับรักแรกของคุณแล้วไม่ใช่หรือไง ? ทำไมไม่ไปหาคุณหนูจูของคุณล่ะ……ทำไม……? ”

“เพราะฉันต้องทำให้เธออิ่มก่อน ป้องกันไม่ให้เธอไปคิดถึงชายคนอื่นน่ะสิ” หนานกงเฉินฉีกเสื้อผ้าของเธอออก จากนั้นก็ขึ้นคล่อมอยู่ด้านบน พร้อมทั้งบีบคางของเธอเอาไว้บังคับให้เธอสบตาตน เขากัดฟันแน่นแล้วถามเธอด้วยน้ำเสียงเย็นชา : “บอกมานะ ในวันที่ฉันสลบไป เธอพัฒนาความสัมพันธ์กับหลินอันหนานไปถึงขั้นไหนแล้ว ? เขาได้ทำแบบฉันตอนนี้ไหม ?”

“คุณมันประสาท !” ไป๋มู่ชิงด่าทอเขาไปด้วยความโมโห : “คุณเห็นฉันเป็นอะไรไป ? อยากหย่าก็หย่าไปสิ อย่าหาข้ออ้างมาดูหมิ่นฉัน !”

“ฉันถามว่าทำหรือไม่ทำ !”

“ไม่ได้ทำ !”

“เจอหน้าเขาหรือเปล่า ?”

“เปล่า !”

“ฉันไม่เชื่อ”

“คุณ……แล้วแต่ว่าจะเชื่อหรือไม่เชื่อ !” ไป๋มู่ชิงผลักตัวเอาออกด้วยแรงโทสะ

หนานกงเฉินอุ้มเธอขึ้นมาจากพรม จากนั้นก็สาวท้าวเร็ว ๆ เข้าไปในห้องนอนโดยไม่สนการขัดขืนของเธอ เมื่อถึงแล้วก็โยนเธอลงบนเตียงทันที ขณะที่ไป๋มู่ชิงนอนอยู่บนเตียงก็เพิ่งนึกอะไรบางอย่างออก ครั้นร่างของหนานกงเฉินได้ขึ้นคล่อมเธอในทันใด ฟันของเขาฝังลงบนหัวไหล่ของเธออย่างไม่ปราณี

ไป๋มู่ชิงร้องขึ้นด้วยความเจ็บปวด เธอหันหน้าไปพูดอย่างโมโหว่า : “คุณเกิดปีหมาหรือไง ? เอะอะก็กัดคนอื่น !”

“นี่แค่บทลงโทษเล็ก ๆ”

“มีสิทธิ์อะไรมาลงโทษฉัน ?” ไป๋มู่ชิงไม่ยอมแพ้ : “ฉันอธิบายไปแล้ว ฉันไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับหลินอันหนานเลย และไม่ได้เจอหน้าเขาด้วย คุณมีสิทธิ์อะไร……”