เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 188

ภายในสำนักงานได้สงบลงทันที หนานกงเฉินยังคงยืนพิงอยู่กับโต๊ะข้างๆ เวียนหัวตาลาย ทรมานเหมือนอย่างกับจะเป็นจะตาย

เลขาเหยียนดูแลเขาอย่างเป็นห่วง “คุณชายเฉิน คุณเป็นอย่างไรบ้าง คุณอย่าพึ่งกังวล คุณพึ่งออกจากโรงพยาบาลเดียวอาการก็กำเริบอีกหรอ”

หนานกงเฉินรีบเก็บอาการที่เป็นอยู่ของตัวเอง เงยหน้าขึ้นมองเธอ “ ที่เธอพูดมาทั้งหมดเป็นความจริงหรือเปล่า เหยียนเยว คุณไม่เคยโกหกฉัน คุณบอกความจริงกับฉัน ...…”

เลขาเหยียนไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดี ในเวลานี้จะโกหกเขาต่อไปก็ดูเหมือนว่ามันเป็นไปไม่ได้ หนานกงเฉินก็คงไม่เชื่ออีกต่อไป

“วันนั้นที่อยู่โรงพยาบาลก่อนที่ฉันจะตื้นขึ้นมาฉันได้ฝันว่า มู่ชิงกำลังขอความช่วยเหลือจะฉัน เธอกลัวและหมดความหวัง ..… ฉันอยากช่วยเธอ แต่ฉันกลับทำอะไรไม่ได้ ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างผูกมัดฉันอยู่ กว่าฉันจะหลุดพ้นมันมาได้ เธอก็ได้สูญหายไร้ร่องรอย ” เขาเงียบไปชั่วคราว แล้วพูดอย่างขมขื่น “ ฉันคิดว่ามันเป็นแค่ฝันร้าย แค่ความฝัน .. ”

“คุณชายเฉิน คุณอย่าโทษตัวเองเลย คุณไม่ได้ทำอะไรผิด ที่นายหญิงน้อยจากไปไม่ใช่เพราะผิดหวังจากคุณ เธอแค่เชื่อเรื่องข่าวลือ เธอคิดว่าถ้าเธอช่วยสงเคราะห๋ให้คุณกับคุณหนูจูโรคป่วยของคุณก็จะหายขาด ”

“ ข่าวลือ ... ” หนานกงเฉิน ยิ้มเยาะ

เลขาเหยียนยังคงพูดไปเรื่อยๆ “ นายหญิงน้อยหวังอย่างยิ่งว่าคุณจะใช้ชีวิตให้ดี ถึงได้ตัดสินใจเลือกที่จะจากไป ดังนั้นคุณ.. …”

“ใครเป็นคนทำให้เธอประสบอุบัติเหตุรถยนต์ ” หนานกงเฉินได้ขัดเธอ น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนจากขมขื่นเป็นความแค้น

เลขาเหยียนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง กล่าวว่า “ ดูจากวิดีโอของคุณหนูจู เป็นเพราะนายหญิงน้อยขับรถด้วยความเร็วขณะเลี้ยวเข้าโค้งเลยชน ตำรวจก็สรุปแบบนั้น ดังนั้น..…”. เธอเงียบไปแป๊ปหนึ่ง แล้วพูดว่า “ แม้ว่าคุณหนูซูจะยืนยันว่าคุณหนูจูเป็นคนทำให้นายหญิงน้อยต้องตาย แต่ก็ไม่มีหลักฐานพิสูจน์เรื่องนี้ได้ ”

“แต่เรื่องมันเป็นมายังไง คุณชายเฉิน คุณสามารถไปถามคุณหนูจูดู เพราะตอนนั้นเธอเป็นคนเดียวที่อยู่ในเหตุการณ์ ” เลขาเหยียนกล่าว

หนานกงเฉิน ค่อยๆคลายมือของเขาที่กำไว้แน่น จากนั้นยื่นมือไปจับที่ขอบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืนบนพื้น

เลขาเหยียนรีบพยุงร่างที่สั่นเทาของเขา พูดว่า “ คุณชายเฉิน ถ้าคุณต้องการพบคุณหนูจูฉันไปเรียกเธอมาพบคุณเอง คุณไม่จำเป็นต้องไปด้วยตัวเอง ”

หนานกงเฉิน ส่ายหัวไปมา “ ไม่ ฉันจะไปหามู่ชิงที่อ่าว ”

“คุณชายเฉิน ... ”เลขาเหยียนกังวลใจมาก “ ท่านอย่าไปเลย มีทีมดำน้ำมืออาชีพกำลังพยายามค้นหาตัวนายหญิงน้อยอยู่แล้ว ท่านไม่รู้อะไรเลย ไปแล้วจะทำให้ยุ่งวุ่นวายกันไปหมดเปล่าๆ”

ตอนนี้ดูเขาก็อึดอัดเจ็บปวดมากแล้ว ถ้าไปถึงที่อ่าวนั้นจริงๆเขาเห็นสถานการณ์นั้นแล้วโรคกำเริบอีก เขาต้องเข้าโรงพยาบาลอีกครั้ง แล้วต้องใช้เวลาอีกหลายวันกว่าจะตื่นขึ้นมา

หนานกงเฉินไม่ได้ฟังที่เธอพูด หันหลังแล้วตรงไปยังทางออกสำนักงาน เลขาเหยียนรีบเดินตามออกไป ขณะที่เดินตามหลังไปยังคงพยายามเกลี้ยกล่อมเขา “ คุณชายเฉิน ถ้าคุณอยากให้หาตัวนายหญิงน้อยเจอจริงๆ งั้นก็อยู่บ้านพักผ่อนให้ดีๆเถอะ ถ้าหากท่านเป็นลมหมดสติไปอีกจะให้ทำยังไง แล้วใครจะมาจัดการเรื่องงานศพให้นายหญิงน้อยล่ะ คุณชายเฉิน…”

ในขณะที่เธอกำลังปลอบใจเขา หนานกงเฉิน ได้ก้าวเท้าเข้าไปในลิฟต์แล้ว ดังนั้นเธอจึงต้องรีบเดินตามไป

ลิฟต์ได้ตรงลงไปที่ชั้นหนึ่ง เลขาเหยียนพูดขึ้นว่า “ คุณชายเฉิน คุณรอสักครู่ ฉันจะไปขับรถมา ”หลังจากพูดจบเธอก็ไปขับรถ

ก่อนที่จะถูกขับรถออกไปจากอาคารบริษัท เลขาเหยียนเหลือบตามองเขาที่กระจกหลังพูดอย่างระมัดระวัง “ คุณชายเฉิน……คุณจะไปตรงอ่าวนั้นจริงๆหรือ”

หนานกงเฉินไม่ได้สนใจเธอ เพราะยังคงมีอาการเวียนหัว ตาลายตัวสั่น

เลขาเหยียนไม่ได้ถามอะไรอีก ขับรถไปในทิศทางของอ่าว

เมื่อมาถึงเขตอ่าว เลขาเหยียนได้หันหน้ากลับไปมองหนานกงเฉิน พบว่าดวงตาของเขานั้นแดงไปหมด

ติดตามเขามาหลายปี เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นเขาเป็นแบบนี้ ว่ากันว่าเกิดเป็นลูกผู้ชายไม่หยดน้ำตา นั้นอาจจะเป็นเพราะยังไม่ถึงที่สุด แต่ในเวลานี้เห็นได้ชัดว่าหนานกงเฉินกำลังร้องไห้

คุณชายเฉิน ที่นี่พื้นถนนไม่ค่อยดี คุณนั่งอยู่ในรถดูก็พอแล้ว ” เลขาเหยียนกล่าวอย่างเป็นห่วง

หนานกงเฉินได้มองไปที่นอกหน้าต่างรถที่มีคลื่นทะเลปั่นป่วน และแล้วก็เข้าใจว่าทำไมเมื่อเช้าที่เขาผ่านมาแถวนี้ถึงรู้สึกเจ็บปวดที่หัวใจ ที่แท้..…

มู่ชิง เป็นเพราะคุณกำลังเรียกฉันใช่ไหม เขาถามอย่างเงียบ ๆ ในใจ

เขาผลักประตูลงจากรถ หันหน้าไปทางทะเล ภาพที่รถตกเหวลงไปด้านล่างได้ฉายซ้ำแล้วซ้ำเล่าในหัวสมองของเขา เขาเริ่มปวดหัวอีกครั้ง ความเจ็บนั้นรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

“คุณชายเฉิน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ” เลขาเหยียนรีบเดินขึ้นไปช่วยพยุงตัวเขากลับเข้ามาในรถ พูดอย่างเป็นห่วง “ ฉันบอกแล้วว่าคุณไม่ควรมา มาแล้วมันจะทำให้คุณเสียใจมากกว่าเดิม ”

หนานกงเฉินใช้มือข้างหนึ่งกุมหัวที่ปวดของต้วเองไว้ กัดฟันพูดว่า “ส่งฉันกลับโรงพยาบาล”

เลขาเหยียนตัวแข็งไปชั่วขณะ แล้วพยักหน้ารับ “ โอเค ฉันจะรีบพาคุณไปเดียวนี้เลย ” มันเป็นอะไรที่ดีสุดๆที่เขายอมกลับโรงพยาบาล เพราะอาการของเขาตอนนี้ดูน่าเป็นห่วงมาก

เลขาเหยียนกลับรถแล้วขับกลับไปยังโรงพยาบาล， หนานกงเฉินหลับตาแล้วพิงกับบ่อหลังรถ เลขาเหยียนพูดถูก เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองเป็นลมอีก มิฉะนั้นเขาไม่รู้ว่าอีกกี่วันเขาถึงจะตื่นขึ้นมา ถ้าเขาล้มลง ใครจะช่วยเขาจัดการเรื่องงานศพของมู่ชิง

ในคฤหัสถ์หลังเก่า จูจูมองไปบนโต๊ะที่จัดว่างชุดแต่งงานสีแดงฉ่ำด้วยความดีใจสุด เงยหน้าขึ้นมองคุณผู้หญิงคุณย่าค่ะ “ ตอนนี้คุณชายเฉินกำลังเสียใจอยู่ เขาจะยอมตกลงแต่งงานไหมคะ ”

คุณผู้หญิง*ยกถ้วยน้ำชาจิบแล้ว พูดว่า “ ฉันดูเขาเหมือนว่าจะคิดได้แล้ว ตัดสินใจที่จะยอมปล่อยวางไป๋มู่ชิงผู้หญิงคนนั้น เมื่อไม่มีไป่มู่ชิงแล้วเขาก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธใช่ไหมล่ะ”

“นั่นก็จริงอยู่ แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่า ..”

“เธอไม่จำเป็นต้องรู้สึกอะไรล่ะ ฉันรู้ดีว่าเธออยากแต่งงานกับเฉินมากแค่ไหน ” คุณผู้หญิง*ชำเลืองมองที่เธอ “เธอแค่ให้ความร่วมมือกับพี่เหอเพื่อเตรียมงานแต่งงานให้พร้อม รอให้แหวนแต่งงานส่งกลับมาเมื่อไรพวกเธอก็แต่งงานกันทันที ”

ทีแรกจูจูคิดว่าต้องถ่อมเนื้อถ่อมตัว แต่ในเมื่อคุณผู้ญิง*พูดแบบไม่อ้อมค้อม เธอจึงไม่จำเป็นต้องทำเป็นถ่อมเนื้อถ่อมตัวอีก ดังนั้นเธอจึงพยักหน้ารับอย่างน่าอินดู “ คุณย่าคะ ฉันทราบแล้วคะ ”

โทรศัพท์บนโต๊ะน้ำชาดังขึ้น พี่เหอเดินไปรับโทรศัพท์มาฟังแล้วต้องตกใจอย่างมาก สีหน้าของเธอดูแย่มาก เธอรีบวางสายโทรศัพท์บอกกับคุณผู้หญิงว่า “ คุณผู้หญิงคะ โรงพยาบาลโทรมาบอกว่าคุณชายเฉินเข้าโรงพยาบาลอีกแล้วค่ะ ”

“อะไรนะ เกิดอะไรขึ้น ” คุณผู้หญิงลุกขึ้นจากโซฟาอย่างกะทันหัน เมื่อจูจูได้ยินว่าหนานกงเฉินโรคกำเริบ ชุดแต่งงานที่เขาเพิ่งหยิบขึ้นมาก็ตกหล่นบนโต๊ะ หัวใจของเขาก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ

ฉันหวังว่าอย่าเกิดอะไรขึ้นเลย

“คุณหมอจางบอกว่าคุณชายใหญ่ไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง บอกว่าเวียนหัวและเจ็บหน้าอก ” พี่เหอพูด

“ทำไมถึงเป็นแบบนี้วันนี้ตอนเช้าออกไปยังดีดีอยู่เลย”

“ไม่ทราบค่ะ คูณหมอจางไม่ได้อธิบายอย่างละเอียด”

“เมื่อได้รับข่าวว่าหนานกงเฉินเข้าโรงพยาบาลรักษาตัว คุณผู้หญิง*กระวนกระวายใจอย่างมาก รีบตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

มีเพียงเลขาเหยียนเท่านั้นที่เฝ้าอยู่ด้านนอก เมื่อเห็นคุณผู้หญิง*วิ่งเข้ามา เธอจึงรีบลุกขึ้นมาต้อนรับเธอทันที

คุณผู้หญิง*ชลอฝีเท้าถามว่า “ เกิดอะไรขึ้น เฉินหายดีออกจากโรงพยาบาลแล้วไม่ใช่หรอ ทำไมถึงปวดหัวอีก”

เลขาเหยียนเหลือบมองจูจูที่อยู่ข้างๆคุณผู้หญิงแว่วนึ่ง พูดขึ้นว่า “ คุณชายเฉินรู้ข่าวเรื่องนายหญิงน้อยประสบอุบัติเหตุรถยนต์แล้วคะ”

“อะไรนะ เป็นไปได้ไง ”

“วันนี้หลังจากที่ถึงสำนักงานแล้ว ก็ทราบเรื่องเลยค่ะ คงเป็นเพราะได้รับการสะเทือนใจ ”

คุณผู้หญิงโมโหขึ้นมาทันทีด่าอย่างโกรธเกรี้ยว “ฉันบอกให้เธอเก็บเป็นความลับไม่ใช่เหรอ นี่ครึ่งวันยังไม่ถึงเธอปล่อยให้เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร ”

เลขาเหยียนโดนเธอตะโกนจนได้แต่ก้มหน้า ตั้งสติได้ก็เงยหน้าขึ้นอีกครั้งมองไปที่คุณผู้หญิง*ด้วยความรู้สึกผิด “คุณผู้หญิงคะ คุณชายเฉินได้สั่งไว้ว่าเขาอยากอยู่เงียบๆคนเดียวสักพัก ไม่อยากเจอใคร รวมถึงท่านด้วยคะ”

“เขาเป็นอะไรหรอ เขากำลังโทษฉันหรอ ” คุณผู้หญิง*เหลือบมองไปที่ประตูห้องผู้ป๋วย

“ไม่ใช่คะ บางทีเป็นเพราะเขาเสียใจมาก ไม่ต้องการสื่อสารกับใคร ” เลขาเหยียนยังคงอธิบายอย่างมีมารยาท

“ตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง อาการหนักไหม”

“ดีขึ้นแล้วคะ กำลังพักผ่อนรับน้ำเกลืออยู่ ตอนนี้คงหลับไปแล้วคะ”

คุณผู้หญิง*ถอนหายใจด้วยความโล่งอก พยักหน้า “ถ้ายังไงก็ให้เขาพักผ่อนให้ดีๆ เลเขเหยียน นอกจากไป๋มู่ชิงแล้วก็มีแต่เธอเท่านั้นที่เขายังรับฟังบ้าง ยังไงก็ช่วยฉันเกี้ยวกล่อมดูแลปลอบใจเขาให้ดีๆล่ะ”

“คุณผู้หญิงไม่ต้องกังวลคะ ต่อให้ท่านไม่บอกฉันก็ต้องทำยังงั้นอยู่แล้วคะ”

“คุณย่าคะ ฉันอยากจะอยู่รอที่นี่จนกว่าคุณชายเฉินจะตื่นค่ะ” จูจูพูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“ไม่ได้ยินที่เลขาเหยียนพูดหรอ ” ตอนนี้เขาไม่ต้องการเจอใคร ”

แต่ว่า ... ฉันกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิด ”

“งั้นก็ต้องรอจนกว่าเขาจะอาการดีขึ้นค่อยว่ากัน”คุณผู้หญิง พูดจบ ก็หันหลังเดินออกจากบริเวณห้องผู้ป่วย

หนานกงเฉินได้นอนพักผ่อนบนเตียงประมาณครึ่งวัน ทำให้ร่างกายของเขามีเรียวแรงขึ้นมามาก

ตามที่หนานกงเฉินได้สั่งไว้ เลขาเหยียนได้เชิญผู้รับผิดชอบคดีนั้นมาพบที่โรงพยาบาลตอนเวลาเที่ยง หนานกงเฉินรับได้รู้รายละเอียดทั้งหมดของอุบัติเหตุรถยนต์ที่เกิดขึ้นจากผู้รับผิดชอบคดี และเปิดดูวิดีโอทั้งหมดในขณะขับรถระหว่างทาง

หลังจากที่ส่งผู้รับผิดชอบคดีแล้ว เลขาเหยียนกลับมาที่ห้องผู้ป่วยพบว่าหนานกงเฉินยังคงดูได้แต่วิดีโอที่อยู่ในรถ เริ่มกังวลเล็กน้อยและพูดว่า “คุณชายเฉินคะ วิดีโอนี้ยิ่งดูก็ยิ่งเสียขวัญ ดังนั้นอย่าดูดีกว่า ”

เธอหยุดไปชั่วคราว พูดว่า “เมื่อคู่คุณตำรวจบอกว่า นายหญิงน้อยอาจตกใจเพราะหมาจรจัดที่วิ่งออกมาอย่างกะทันหันก็เป็นได้ทำให้ไม่สามารถควบคุมรถไว้ได้ ในบริเวณนั้นมีชาวประมงอาศัยอยู่ แถมพวกเขายังเลี้ยงหมากันทุกบ้าน อาจเป็นไปได้ว่าหมาของชาวประมงได้วิ่งออกมาบนทางหลวง ”

หนานกงเฉินได้ประกอบคอม จองไปที่เธอ “ซูซี่บอกว่ามู่ชิงนั้นโดนจูจูตั้งใจทำร้ายจนเสียชีวิต”

“อันนี่ ….เลขาเหยียนส่ายหัว “ฉันก็ไม่ทราบคะ เพราะดูวิดีโอนั้นไม่มีพิรุธอะไร ”

วิดีโอนั้นแสดงให้เห็นว่าจูจูขับรถไล่ตามหลังไป๋มู่ชิง ตลอดทางได้แต่ตะโกนให้มู่ชิงจอดรถฟังเธออธิบาย ระยะทางทั้งหมดแสดงให้เห็นว่ารถของเธอไม่เคยขับเข้าใกล้รถของไป๋มู่ชิงเลย แถมยังมีระยะความห่างห้าถึงหกเมตร

ขณะนั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เลขาเหยียนก็เหลือบมองไปที่ประตูแล้วกระซิบว่า “ ขณะที่คุณนอนหลับคุณหนูจูไม่ยอมกลับไป คุณอยากจะเจอเธอหน่อยไหม จะได้ถามเธอเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น”

เมื่อได้รับอนุญาตจากหนานกงเฉิน เลขาเหยียนจึงเดินไปเปิดประตูห้อง แน่นอนเป็นจูจูที่ยืนอยู่ตรงประตู ถามขึ้นด้วยสีหน้ารู้สึกผิด เลขาเหยียนคุณชายเฉินดีขึ้นบ้างยังคะ

“ ดีขึ้นมากแล้ว คุณเข้าไปสิ ” เลขาเหยียนขยับตัวออก จูจูจึงรีบเดินเข้าไปทันที เธอเดินมายืนที่ขอบเตียงยื่นไปกุมมือของหนานกงเฉินไว้ น้ำตาไหลอย่างกับเม็ดฝน “เฉิน ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะปกปิด เป็นเพราะคุณย่าห้ามให้ฉันบอกความจริงกับคุณ คุณย่ากลัวว่าคุณจะได้รับการสะเทือนใจจนทำให้อาการแย่ลงกว่าเดิม”

หนานกงเฉินได้ดึงมือของเขาออกจากมือของเธอ จ้องที่เธอพูดอย่างเย็นชา “มู่ชิงโดนเธอไล่ตามจนทำให้เกิดรถชน ”

จูจูผงะไปครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้ารับ “ใช่ เป็นเพราะฉันไล่ตามเธอ ... เฉิน ... คุณฟังฉันอธิบาย ”

จูจูเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออก ตั้งสติแล้วพูด “ เรื่องมันเป็นยังงี้ ในวันนั้นจู่ๆมู่ชิงก็ปรากฏตัวอยู่ในห้องผู้ป่วยของฉัน เธอบอกว่าเธอจะหย่ากับคุณ และยังยื่นสัญญาหย่าให้ฉันตรงหน้า ตอนนั้นฉันตกใจมาก ฉันคิดว่าเธอคงเข้าใจผิดความสัมพันธ์ระหว่างเราสองคน ดังนั้นก็เลยเริ่มอธิบายให้เธอฟัง แต่เธอไม่รับฟัง เธอบอกว่าเธอตัดสินใจแล้ว ยังบอกอีกว่าเธอจะไปจากเมืองซี จากนั้นเธอก็หันหลังวิ่งออกไป ฉันกังวลว่าเธอจะเข้าใจฉันผิดแล้วไปจากคุณจริง ๆ ไปจากเมืองซี ด้วยความกัลวลก็เลยขับรถตามเธอออกไป ไม่คาดคิดว่าเธอจะประสบอุบัติเหตุรถยนต์ตรงโค้งของอ่าว”

จูจูร้องไห้เสียใจหนักขึ้น มือหนึ่งปิดปากไว้ “ ฉันขอโทษ，มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรไล่ตามออกไป ตอนนั้นฉันกลัวว่าเธอจะจากไปเพราะความเข้าใจผิด กลัวคุณตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเธอโรคจะกำเริบอีก”

หนานกงเฉินหลับตาลง อันที่จริงเขาเพิ่งได้ฟังคำพูดเหล่านี้จากผู้รับผิดชอบคดีนี้แล้ว ผู้ดูแลคดีได้ถ่ายทอดคำสารภาพของจูจูให้เขาฟังทั้งหมด

“เฉิน，นี่คือสัญญาใบหย่าที่มู่ชิงทิ้งไว้ให้ฉันในวันนั้น，ฉันกลัวว่าคุณจะเสียใจก็เลยไม่กล้าบอกให้คุณรู้ ” จูจูหยิบสัญญาการหย่าออกจากกระเป๋าและยื่นให้เขา

หนานกงเฉินยื่นมือขึ้นไปรับมันมา สัญญาใบหย่ามีเพียงสั้น ๆหน้าเดียวเท่านั้น แต่ด้านล่างมีลายมือที่ชัดเจนและคุ้นเคยของไป๋มู่ชิงอยู่

เมื่อเห็นลายมือชื่อของเธอในนั้น หัวใจของเขาเจ็บปวดทรมาณมาก

“เฉิน ที่จริงแล้วมู่ชิงรักคุณมาก ที่เธอยอมเซ็นสัญญาใบหย่านี้ก็เพราะเธอโดนบังคับให้ทำ คุณย่าบังคับเธอมาโดยตลอด” จูจูเสแสร้งทำเป็นพูดดี

เพราะเธอคิดว่า ไม่ว่าคุณผู้หญิง*จะอย่างไรก็ตาม ท่านยังคงเป็นคุณย่าของหนานกงเฉินอยู่ดี หนานกงเฉินไม่อาจขับไล่ท่านออกจากบ้านนี้ ต่อให้เป็นท่านที่บังคับให้ไป๋มู่ชิงหย่า จุดเริ่มต้นของท่านคือหวังดีต่อหนานกงเฉิน หนานกงเฉินไม่อาจที่ตำหนิท่าน

“คุณออกไปได้แล้ว” หนานกงเฉินพูดขึ้้นอย่างไม่สบอารมณ์

“เฉิน ...จูจูยังอยากอธิบายอะไรบางอย่าง หนานกงเฉินได้ขัดเธอไว้ “ต่อให้คุณไม่ได้ชนมู่ชิงลงหน้าผา แต่เรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับคุณแน่นอน”

“ฉันรู้ ... ”ฉันรู้ว่าคุณจะพูดแบบนี้ ... ”จูจูร้องไห้ออกมาอย่างเสียงดัง “ขอโทษคะ ฉันรู้ว่าฉันผิดไปแล้ว หวังว่าคุณจะให้อภัยฉัน หวังว่ามู่ชิงจะให้อภัยฉัน .. …”

หลังจากเกลี้ยกล่อมให้จูจูกลับไป เลขาเหยียนได้จัดว่างอาหารเย็นบนโต๊ะ สังเกตเห็นหนานกงเฉินยังคงนั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง “คุณชายเฉิน อย่ามั่วแต่คิดเรื่องพวกนี้เลย ทานอะไรหน่อยนะ ”

หนานกงเฉินไม่ได้ยื่นมือไปรับถ้วยตะเกียบที่เธอยื่นให้ แต่พูดอย่างแผ่วเบา “ เธอว่าเป็นไปได้ไหมที่มู่ชิงยังไม่ตาย ทั้งหมดนี้เป็นแผนการของคุณย่า คุณย่าหวังอยากให้ฉันตัดใจจากมู่ชิง ที่วางแผนการใหญ่ขนาดนี้ ใช่ว่าคุณย่าจะทำไม่ได้ ”

หวังอย่างยิ่งว่ามันจะเป็นแบบนี้จริงๆ หวังว่ามู่ชิงยังไม่ตาย

เมื่อเห็นหน้าของเขาจริงจังมาก เลขาเหยียนไม่รู้จะพูดอย่างไรดี คิดในใจว่าเขาคิดออกมาได้อย่างไง

“แต่ว่าวิดีโอในรถได้การยืนยันแล้วว่า ไม่มีการปลอมแปลงหรือตัดต่อใดๆ ” เลขาเหยียนครุ่นคิดอยู่สักพัก พูดขึ้นอย่างระมัดระวัง “รออีกหน่อย……รอให้เขาพบร่างของนายหญิงน้อย ก็จะสามารถรู้ว่าจริงหรือปลอม ”

ร่างของนายหญิงน้อย ... หนานกงเฉินสูดลมหายใจลึกๆแล้วถอนหายใจ เย็นจนถึงก้นหัวใจ

เพื่อหลอกตัวเอง เขาพยายามคิดทุกวิถีทางที่เป็นไปได้ เขาเริ่มคาดหวังว่าร่างของไป๋มู่ชิงจะไม่ถูกหาเจอตลอดไป อย่างน้อยก็ยังมีโอกาสต่อให้จะน้อยนิดก็ตาม

ถึงจะรู้ว่าเป็นความหวังที่บ้าบอ เขาก็ยังอดคิดไม่ได้ เพ้อฝัน

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ในที่สุดคุณผู้หญิงก็อดใจไม่ได้ โผล่มายังอพาร์ตเมนต์ของหนานกงเฉิน

เธอกวาดมองไปรอบๆภายในห้องที่รกรุงรัง สุดท้ายสายตาก็ต้องหยุดและจ้องมองไปทางหนานกงเฉินที่อยู่หลังหน้าต่าง เห็นร่างกายที่ผอมซูบ ใบหน้าหมองคล้ำ รู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมาทันที แต่เธออดตำหนิไม่ได้ “เธอกักขังตัวเองแบบนี้ทุกวัน บริษัทก็ไม่เอา ครอบครัวก็ไม่เอาแล้วหรอ”

หนานกงเฉินที่นั่งอยู่ข้างในมุมห้องไม่ได้เงยหน้าขึ้นมองแต่พูดว่า “ฉันกำลังรอมู่ชิงกลับมา ”

“มู่ชิงได้ตายไปสิบกว่าวันแล้ว เธอยังยอมรับความจริงนี้ไม่ได้หรือ ”คุณผู้หญิงพูดอย่างหมดหนทาง “ เธอดูสภาพของเธอตอนนี้ ยังอยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกไหม ”

หนานกงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น แน่นอนเขายังอยากมีชีวิตต่อ หลายวันนี้เขาไม่กล้าสูบบุหรี่ไม่กล้าดื่มเหล้า เพราะเขากังวลว่าถ้าไป่มู่ชิงกลับมาแล้วเขากลับล้มปวด

“เป็นก็ต้องเจอคน ตายก็ต้องเจอร่าง ตราบใดที่ยังไม่เจอเธอฉันรู้สึกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ”หนานกงเฉินเหลือบตาจ้องไปที่คุณผู้หญิง “คุณย่าครับ ถ้าเธอกลับมาโปรดให้ทางเลือกแก่เธอด้วยเถอะ อย่าบังคับเธอ ด่าว่าเธอ ดูถูกเธอ ได้ไหมครับ ”

คุณผู้หญิงอึ่งจนเป็นใบ้ ได้แต่พยักหน้ารับ “แล้วรีบพูดตาม ว่างใจเถอะฉันจะดูแลเธออย่างดี ”