เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 2

ในที่สุดหนานกงเฉินได้ก้าวขึ้นไปบนเตียง ไป๋มู่ชิงเห็นว่าเขากำลังมุ่งหน้าไปหาเธอ โดยสัญชาติญาณของเธอ เธอก็ได้ไปขดตัวอยู่ตรงกลางเตียง

หนานกงเฉินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของเธอ เขาอยู่ในตำแหน่งที่สูงกว่าและได้มองลงมายังเธอ เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า“ฉันได้ยินมาว่าเธอสามารถรักษาโรคที่ฉันเป็นได้เหรอ？”

ไป๋มู่ชิงพึมพำว่าเธอเหรอที่รักษาเขาได้？นั่นมันหมายความว่ายังไงกัน?

ขนาดตัวเธอเองยังไม่มีความมั่นใจเลย แต่เขานั้นเอาความมั่นใจนั้นมากจากไหนกันนะ？

“ฉันก็กำลังถามเธออยู่” หนานกงเฉินได้โน้มตัวเข้าไปหาเธอแล้วใช้มือของเขาจับคางของเธอไว้ และได้บังคับให้เธอจ้องตาของเขา

เพียงแค่ชั่วขณะ เขาได้มองเข้าไปในตาของเธอแล้วได้เห็นภาพลางๆของไป๋ยิ่งอัน ในตอนแรกที่เขาดูรูปเขาก็มีความรู้สึกชอบแล้ว เพราะเหตุนี้ เขาเลยยอมรับการแต่งงานที่คุณผู้หญิงได้วางแผนเอาไว้ให้

เขาก็รู้ทั้งรู้ว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นไม่ใช่ไป๋ยิ่งอัน แต่ว่าเขาเลือกที่จะแต่งด้วยอยู่ดี

ในคืนนั้นเอง ไป๋มู่ชิงมองหน้าของหนานกงเฉินไม่ค่อยชัด แต่เธอนั้นกลับโดนหนานกงเฉินจ้องมองเข้าไปในตาเพื่อที่ทำให้เธอตกใจ

ไป๋มู่ชิงลังเลอยู่สักพักหนึ่ง ถึงตอบไปด้วยเสียงที่สั่นว่า“ถ้าหากว่า......ฉันบอกว่าไม่ล่ะ คุณจะปล่อยฉันไปไหม？

“เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ”？ทันใดนั้นหนานกงเฉินได้ผลักเธอลงไป และสั่งเธอว่า“ถอดเสื้อเธอออกเดียวนี้”

“ ฉันไม่ถอด......”ไป๋มู่ชิงรีบเอามือมาจัดชุดนอนของตนเอง ผู้ชายคนนี้จะน่ากลัวเกินไปแล้วนะ เธอไม่อยากมีความสัมพันธ์อะไรกับเขา ในความวุ่นวายนั้นเธอได้หันตัวไปแล้วใช้มือคลำเพื่อที่จะหาวิธีลงจากเตียง แต่ว่าหนานกงเฉินรู้ทันเธอ ดวงตาที่เฉียบคมของเขาได้เห็นดังนั้นก็จับชุดนอนของเธอไว้

“สุภาพบุรุษเขาไม่ใช้กำลังกันหรอก!”ไป๋มู่ชิงพยายามดิ้นเพื่อจะได้หลุดออกมาจากเขา และวิ่งไปล่างเตียงอย่างรวดเร็ว