เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 3

เธอรู้ว่าคนนั้นคือหนานกงเฉินเจ้าบ่าวของเธอ ที่พวกเธอพึ่งจะมาอยู่ด้วยกันด้วยความบ้าคลั่งของทั้งสอง!

เธอรักษาพรหมจรรย์มาตั้งนาน แต่กลับต้องมาเสียให้กับคนเลวที่ป่าเถื่อนแบบนี้ คิดแล้วรู้สึกทรมานไม่น้อย

แขนของหนานกงเฉินนั้นยังวางอยู่ที่เอวของเธอ เธอขมวดคิ้วแล้วพยายามอย่างระมัดระวังเพื่อที่จะเอามือของเขานั้นออกจากตัวเธอ และเธอรู้สึกว่าหนานกงเฉินเหมือนจะมีอะไรผิดปกติ

เขาเป็นอะไรล่ะ?ทำไมเขาถึงตัวสั่นกันนะ?

ถึงแม้ว่าจะเป็นตอนกลางคืน แต่เธอก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าหนานกงเฉินตัวสั่นอยู่ มีสีหน้าที่ทุกข์ทรมาน ราวกับว่ากำลังทนอยู่กับเรื่องราวที่ยากจะทนไหว

เล่ากันว่าหนานกงเฉินร่างกายอ่อนแอ หรือว่านี่จะเป็นลักษณะของอาการที่กำเริบกันนะ?

ตามสัญชาตญาณของไป๋มู่ชิง ก็ได้ขยับไปอยู่ข้างเขาและยังมองเขาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว คนที่บ้านหนานกงไม่ได้บอกเธอว่าต้องรับมืออย่างไรกับเหตุการณ์แบบนี้！

เธอลนลานไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไร ทันใดนั้นหนานกงเฉินได้พุ่งเข้าไปบีบคอของเธอ และก็ยังกัดฟันพูดว่า“ทำไมต้องทรมานฉัน…...ทำไมกัน......ทำไม?”

“ฉัน......ช่วยด้วย.....！”ไป๋มู่ชิงได้พยายามดิ้นรนและร้องขอความช่วยเหลือ

ตอนนั้นเองหนานกงเฉินเหมือนกับกำลังจะเป็นบ้า เขาควบคุมตัวเองไม่อยู่ แรงของเขาเยอะจนทำให้เธอไม่สามารถที่จะทำอะไรได้เลย