เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 204

“มู่ชิง ฉันอยากให้คุณพบคนสองคน”หนานกงเฉินกล่าว

“ไม่จำเป็นค่ะ”ไป๋มู่ชิงมองเขาด้วยสีหน้าจริงจัง“คุณชายเฉินค่ะ จริงๆแล้วไม่จำเป็นต้องมาเสียเวลาของกันและกันอีกเลยนะค่ะ ตั้งแต่ตอนที่คุณพูดถึงเรื่องลูก ฉันก็กล้ามั่นใจ 100% ได้เลยว่าฉันไม่ใช่คนที่คุณต้องการหา ล้มเลิกเถอะค่ะ ”

“ถ้าคุณไม่พบพวกเขาก่อนแล้วจะรู้ได้อย่างไร？”หนานกงเฉินพูดจบจึงลุกขึ้นเดินไปที่ประตูห้องนอนแล้วเคาะประตูตะโกนเสียงดังว่า：“เสี่ยวอี้พวกเธอออกมาได้แล้ว”

ประตูห้องนอนถูกคนเปิดออก　เสียวอี้และเหยาเหม่ยเดินออกมาจากด้านใน　เหยาเหม่ยถามว่า：“พวกคุณคุยกันเสร็จแล้วหรอคะ？”

“เพราะประตูห้องเก็บเสียงได้ดีมาก　เธอไม่ได้ยินเลยว่าเมื่อครู่พวกเขาคุยกันอะไรกัน　”

หนานกงเฉินพยักหน้าพาทั้งสองคนไปยังห้องรับแขกพูดกับไป่มู่ชิง：“คุณดูสิ　คุณยังรู้จักพวกเขาอยู่หรือเปล่า？”

ไป๋มู่ชิงมองไปที่เสียวอี้และเหยาเหม่ย　เสียวอี้และเหยาเหม่ยก็กำลังมองไปที่ไป่มู่ชิง　ในสายตาของทั้งคู่นั้นแสดงให้เห็นว่าแปลกหน้า

หนานกงเฉินเดินไปตรงหน้าไป่มู่ชิง　ลากเธอลุกขึ้นจากโซฟา　ชี้ไปที่เสียวอี้พูดว่า：“มู่ชิง　นี่เป็นน้องชายที่คุณรักมากที่สุดไง　เพื่อเขาแล้วคุณสามารถเสียสละได้ทุกอย่าง　คุณจำไม่ได้หรอ？”

“ไป๋มู่ชิงมองเสียวอี้อย่างค้นคิดเล็กน้อย สายตายังคงบ่งบอกว่าแปลกหน้า　เธอส่ายหัวไปมา：“ขอโทษนะ　ฉันไม่รู้จักจริงๆค่ะ　”

หลังจากที่เสียวอี้จ้องสังเกตไป่มู่ชิงแล้ว　เงยหน้าขึ้นมองหนานกงเฉินพูดว่า：“พี่เขยครับ　เขาไม่ใช่พี่สาวของผมจริงครับ”

“เสียวอี้”หนานกงเฉินแอบสะกิตที่เอวของเขาเล็กน้อยพูดว่า：“เขาเป็นพี่สาวขอเธอจริงๆเขาแค่สูญเสียความทรงจำแล้วจำเธอไม่ได้นะ”

“เป็นไปได้ไงที่พี่สาวของผมจะจำผมไม่ได้　พี่สาวผมเอ็นดูและรักผมมากที่สุด　”เสียวอี้จ้องมองไป๋มู่ชิงอีกครั้ง　ส่ายหัวไปมา：“ เขาไม่ใช่พี่สาวผมครับ”

ใช่ค่ะคุณชายเฉิน” เหยาเหม่ยเดินเข้ามา　หลังจากที่สังเกตมองไป๋มู่ชิงไปสักพักแล้วพูดกับหนานกงเฉิน：“คุณชายเฉินคุณหยุดเพ้อเจ้อได้แล้วค่ะ　ฉันรู้ว่าคุณคิดถึงมู่ชิงมาก　แต่เธอไม่เหมือนมู่ชิงแม้แต่นิด　จะเป็นมู่ชิงได้ยังไง？”

“เธอเป็นเขาจริงๆ！”หนานกงเฉินตะคอกใส่เหยาเหม่ยอย่างอารมณ์เสีย

เสียวอี้พูดกลับคำกะทันหันก็ยังพอให้อภัยได้　เพราะเขายังเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง　เธอคาดคิดไม่ถึงว่าเหยาเหม่ยก็ยังพูดกลับคำขึ้นมาอย่างกะทันหันเช่นกัน ในตอนนี้เขารู้สึกกังวลโมโหมาก

เหยาเหม่ยโดนเขาตะคอกใส่จนอึ่ง　แต่ก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้วพูดว่า：“ คุณชายเฉิน รถของมู่ชิงระเบิดใหม้ไปแล้ว คุณคิดว่ายังจะมีชีวิตรอดหรอคะ？นอกจากนั้นคุณป็นคนไปรับศพด้วยตัวเอง แม้แต่แหวนก็เอากลับมาแล้ว คุณเลิกหลอกลวงตัวเองสักที……”

“พอได้แล้ว！”หนานกงเฉินขัดเธอด้วยความโกรธจัด

ไม่มีใครเชื่อเขาเลย　ทุกคนคิดว่าเขาเป็นบ้าไปแล้ว　แต่เห็นได้ชัดเจนว่าคนตรงหน้านี้เป็นคนที่เขาเฝ้าคิดถึงมาโดยตลอดทำไมไม่มีคนเชื่อเขา แม้แต่ไป่มู่ชิงก็ยังไม่เชื่อ！

เหยาเหมยกลัวจนต้องหดคอ　และก็ไม่กล้าพูดอะไรอีกสักคำ

หนานกงเฉินเอื่อมมือไปลากเสียวอี้ที่อยู่ข้างๆเขา　ผลักเข้าไปยังตรงหน้าของไป่มู่ชิงพูดอย่างดุเดือด：“ เสียวอี้　เธอดูให้ชัดเจน　เธอคือพี่สาวแท้ๆของเธอ　เธอบอกว่าเธอคิดถึงเธอมากไม่ใช่หรอ　คิดถึงเธอเสมอไม่ใช่หรอ　แล้วทำไมตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว？แต่เธอกลับจำเธอไม่ได้？”

“พี่เขยครับ……”เสียวอี้ตื่นกลัวมากที่เห็นกิริยาอันดุเดือดของเขา

หนานกงเฉินเพิกเฉยไม่สนใจเธอ　แต่กลับหันไปหาไป๋มู่ชิง：“มู่ชิง　คุณลองมองดูดีๆสิ　คิดดูดีๆสิ　เธอคือเสียวอี้　ชอบกินนองไก่มากที่สุด เสียวอี้ที่ชอบตื๊อให้คุณคอยซื้อไก่ย่างให้เธอกินตลอด คุณจำเธอไม่ได้แล้วจริงๆหรอ？คุณลืมเธอไปได้ยังไง？”

ไป๋มู่ชิงจ้องมองที่เสียวอี้ เริ่มมีอาการเวียนหัวอีกครั้ง เธอกังวลว่าเธอจะปวดหัวรุนแรงเหมือนเมื่อกี้อีก จึงรีบละสายตาจากตัวเสียวอี้ พูดกับหนานกงเฉินว่า：“ขอโทษนะคะ ฉันไม่รู้จักเธอจริงๆ 　สามารถปล่อยฉันกลับไปได้ยังคะ？ขอร้องล่ะ……”

“ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้จักเธอ　แต่คุณกำลังวิ่งหนีมัน！”หนานกงเฉินเริ่มกังวลและโกรธ

ไป๋มู่ชิงหันหลังกำลังจะกลับออกไป　หนานกงเฉินรีบคว้ามือดึงเธอกลับมา：“มู่ชิง　คุณอย่าพึ่งไปนะ 　ฉันยังมีเรื่่องต้องคุยกับคุณ……！”

“หนานกงเฉิน！คุณพอได้แล้ว？”ไป๋มู่ชิงตะโกนและดิ้นมือออก　ใช้มือทั้งสองข้างผลักดันหน้าอกของเขาอย่างแรง　หนานกงเฉินถอยหลังออกอย่างไม่ทันตั้งตัว　ได้แต่มองเธอจากไป　ครั้งนี้เขาไม่ได้ตามออกไป 　แต่ระบายอารมณ์โดยการชกมือลงไปทั้งสองข้าง　ทันทีนั้นเหมือนกับลูกบอลโดนปล่อยลม

ภายในห้องอยู่ในความเงียบเหยาเหม่ยเหลือบมองประตูที่ถูกปิดลง คอยๆจ้องมองไปที่หนานกงเฉินอย่างระวัง：“คุณชายเฉินค่ะ……คุณโอเคไหมคะ？”

หนานกงเฉินได้สูดลมหายใจเบาๆ หลังจากสงบอารมณ์แล้วพูดกับเธอ รบกวนคุณช่วยส่งเธอกลับไปหน่อย ขอบคุณครับ”

“เธอหรอ？”เหยาเหม่ยชี้ไปทางประตู รีบพยักหน้า：“อืม　

ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”

เหยาเหม่ยก็ไม่อยากอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้　เธอจึงรีบหันตัวเดินไปที่ประตูอย่างรวดเร็ว

หนานกงเฉินก้าวถอยหลังสองสามก้าว แล้วล้มตัวลงบนโซฟาข้างๆ ในใจเขาเต็มไปด้วยความผิดหวังและพ่ายแพ้

เขาคิดไม่ถึงว่าไป่มู่ชิงจะลืมเขาอย่างหมดจด ลืมทุกสิ่งทุกอย่างไปหมดแล้ว แม้แต่เสียวอี้ที่เธอรักมากที่สุดก็ยังลืมไปอย่างสิ้นเชิง

เสียวอี้จ้องมองเขาแล้วคิดอยู่ครู่นึ่ง　จึงหันตัวเดินไปที่ตู้น้ำเทน้ำมาให้เขาแก้วหนึ่ง　ยืนอยู่ข้างๆเธอถามด้วยความเป็นห่วง：“พี่เขยครับ　คุณไม่เป็นไรนะครับ？”

หนานกงเฉินยกมือขึ้นตบไหล่เขาเบาๆ พูดอย่างขมขื่นว่า：“ ขอบคุณมาก ฉันไม่เป็นไร”

เสียวอี้ได้แต่พยักหน้า　รีบพูดต่อว่า：“พี่เขยครับ　ผมรู้ว่าคุณคิดถึงถึงพี่สาวมาก　แต่พี่สาวจากไปนานแล้วครับ”

หนานกงเฉินยิ้มอย่างทำอะไรไม่ได้ มองไปที่เธอพูดว่า：“เสียวอี้ อันที่จริงพี่ไม่ได้โทษพวกเธอที่ไม่เชื่อ ตอนที่ฉันเห็นเธอครั้งแรกฉันก็ไม่คาดคิดและจำไม่ได้ว่าเป็นเธอ”

“เพราะฉะนั้น　พี่เขยครับ”อย่ามัวแต่หาข้ออ้างอีกเลยครับ”

หนานกงเฉินพยักหน้ารับ：“ฉันรู้ล่ะ”เขาพูดจบ　เขายืนมือขึ้นโอบไหล่เล็ก ๆ ของเธอพูดว่า：“เสียวอี้　เรื่องที่ฉันให้เธอไปตรวจร่างกายและเรื่องเมื่อกี้ที่ให้เธอมาดูว่าใช่พี่สาวเธอหรือเปล่าอย่าบอกใครได้ไหม？รวมถึงคุณแม่เธอด้วย”

เขาไม่อาจบังคับให้เสียวอี้เชื่อเขา　เพราะเสียวอี้เป็นแค่เด็กคนหนึ่งจะให้เขารู้มากเกินไปมันก็ไม่ดี

“ผมรู้แล้วครับ　พี่เขยครับ　”เสียวอี้ให้คำสัญญา：“รับรองว่าผมจะไม่บอกแม่ครับ”

เหยาเหม่ยมองใบหน้าที่ไม่พอใจของไป่มู่ชิง　ถามด้วยความเป็นห่วง：“คุณหนูอีค่ะ　คุณโอเคไหมค่ะ？”

ไป๋มู่ชิงรู้สึกสับสนวุ่นวายใจมาก　มันจะโอเคได้ไง　แต่เธอก็ยังพยักหน้ารับ：“ยังโอเคค่ะ”

ลิฟต์หยุดอยู่ที่ชั้นหนึ่ง　เหยาเหม่ยเดินตามหลังเธอนอกจากคุยโทรศัพท์แล้ว　ก็เดินไปตรงทางออกประตูสวนดอกไม้　ไป่มู่ชิงรู้สึกว่าเธอยังตามหลังตัวเองอยู่　เลยหันหลังไปถามว่า：“ขอโทษนะคะคุณยังมีธุระอะไรหรือเปล่าคะ？”

“โอ้　คุณชายเฉินไม่ไว้วางใจคุณ　ก็เลยให้ฉันไปส่งคุณกลับบ้านนค่ะ　”เหยาเหม่ยชี้ไปยังรถคันหนึ่งที่จอดอยู่ข้างๆ ：“คุณหนูอีขึ้นรถเถอะค่ะฉันไปส่งคุณนะคะ”

ไป๋มู่ชิงคิดอยู่ครู่หนึ่ง　จากนั้นหันหลังเดินขึ้นไปรถของเธอ

รถถูกขับออกจากคอนโดเซียงตีไปได้สักพัก　เหยาเหม่ยค่อยแอบมองไป่มู่ชิงที่นั้งอยู่ข้างๆตลอด　ตอนรถจอดรอสัญญาณไฟก็เอาแต่แอบมองเธอโดยสัญชาตญาณ 　พูดขึ้นว่า：“คุณหนูอี　อย่าโทษคุณชายเฉินที่จำคนผิดนะคะ ฉันยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าบนตัวคุณมีเงาของมู่ชิง”

ไป๋มู่ชิงมองไปที่เธอ　ถามอย่างเรียบๆ：“มีเหรอคะ？”

“มีค่ะ”เหยาเหม่ยคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“ใช่แล้วค่ะ　ฉันจำได้ว่าตรงข้อมือของมู่ชิงมีรอยฟันกดหลายอัน　คุณ……　”ก่อนที่จะพูดจบ　เธอก็สังเกตเห็นได้อย่างชัดเจนว่าบนข้อมือของไป่มู่ชิงไม่มีรอยฟันกดใดๆทั้งสิ้น　เธอเอียงหัวคิดอยู่สักพัก　พึมพำอย่างเบาๆ：“หรือว่าจะเป็นหนานกงเฉินคิดมากไปจริงๆ？”

“คุณเป็นเพื่อนของคุณชายเฉินหรอคะ？”ไป๋มู่ชิงมองหน้าถามเขาอย่างไม่ต้องการคำตอบ：“ถ้าหากใช่แล้วล่ะก็　รบกวนคุณช่วยฉันเกลี้ยกล่อมเขาหน่อย　ฉันไม่ใช่อดีตภรรยาของเขาจริงๆค่ะ　ฉันเป็นคนมีลูกและสามีแล้ว　และฉันไม่มีวันทอดทิ้งพวกเขา　”

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ใช่เพื่อนของคุณชายเฉิน ฉันกับมู่ชิงเป็นเหมือนพี่น้องกัน”เหยาเหม่ยรับอธิบายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

“โอ้”ไป๋มู่ชิงได้แต่พยักหน้ารับ แล้วหันหน้ากลับไป

เหยาเหม่ยมองไปที่เธออีกครั้ง：“คุณหนูอี คุณอย่าโทษคุณชายเฉินที่รุกรานคุณเลยนะคะ เขาแค่คิดถึงมู่ชิงมากจนเกินไป ก็เลยหากห้ามใจไม่ได้คิดว่าคุณเป็นเธอ จริงๆแล้วเขา……ไม่มีเจตนาร้ายใดๆเลยนะคะ ”

“ฉันรู้ ฉันแค่……”ไป๋มู่ชิงใช้เวลาคิดอยู่สักพักสุดท้ายเธอก็เลือกที่จะส่ายหัวและไม่พูดอะไรอีกเลย

เธอเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงต่อต้านสิ่งที่หนานกงเฉินทำให้เธอ　หรือว่าจะเป็นอย่างที่หนานกงเฉินพูดจริงๆ　เธอกำลังตั้งใจวิ่งหนีอะไรบางอย่างอยู่？

ไม่……

ในใจเธอคัดค้านทันที　เธอไม่เชื่อในสิ่งที่หนานกงเฉินพูดแม้แต่เรื่องเดียว　ไม่เชื่อแม้แต่ประโยคเดียว　 แล้วเธอมีอะไรให้ต้องวิ่งหนีล่ะ？

เมื่อไป๋มู่ชิงกลับมาถึงบ้าน　เสียวหว่านชิงที่กำลังเล่นกับสุนัขอยู่ในสวนก็วิ่งเข้าไปกอดไป่มู่ชิงทันที　พูดว่า：“แม่คุณ　หายไปไหนมาคะ ？พ่อกับหนูเรากำลังรอคุณแม่กลับค่ะ ”

ร่างเล็กๆกระแทกเข้ากับขาของเธอ　มันเป็นความสัมผัสที่อบอุ่นใจมาก　เธอก้มหน้าลงไปเห็นหน้ากลมๆเล็กๆของหว่านชิงที่จองมองเธออยู่　ด้วยรักที่เต็มเปี่ยม　เธอจึงย่อตัวลง　กอดเสียวหว่านชิงไว้ในอ้อมแขน　ลูบหัวอันน้อยๆของเขาพูดว่า：“ขอโทษนะคะ แม่แค่ออกไปทำธุระแปปเดียวเอง ”

“คุณแม่ค่ะ คุณแม่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ？”เมื่อรู้สึกว่าเธอกำลังร้องไห้ เสี่ยวหว่านชิงก้าวถอยออกจากอ้อมแขนของเธอ จ้องมองเธอด้วยความเป็นห่วง　

“ไม่เป็นอะไรค่ะ　เป็นเพราะแม่เห็นหว่านชิงรู้สึกดีใจมาก　”ไป๋มู่ชิงลูบหน้ากลมๆของเสียวหว่านชิง　มองหน้าที่คล้ายคลึงกับเธอมาก 　นึกถึงคำพูดของหนานกงเฉิน

เป็นไปได้ไงที่หว่านชิงจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของเธอ？ทั้งๆที่หน้าเหมือนเธอมากขนาดนี้ ติดเธอมาก รวมถึงพฤติกรรมการกินและวิธีพูดของเธอก็คล้ายกัน เธอไม่เคยสงสัยในตัวตนของเสียวหว่านชิงเลย　แม้แต่ตอนนี้เธอก็ไม่อยากสงสัย

เธออ้อมกอดเสียวหว่านชิงไว้ในอ้อมแขนอีกครั้ง　ลูบหัวแล้วยิ้มพูดขึ้นว่า：“หว่านชิงเป็นเด็กดีของแม่”

หว่านชิงพยักหน้าอย่างมีดีใจสุดๆ：“หว่านชิงยังเป็นเด็กดีของคุณพ่อด้วยค่ะ”

“ถูกต้องค่ะ　หว่านชิงเป็นเด็กดีของคุณพ่อและคุณแม่ 　”ไป๋มู่ชิงพยักหน้า

หลังจากกอดเธออยู่สักพัก　ไป๋มู้ชิงถึงยอมคลายมือปล่อยเธอ　ลุกขึ้นยืนจากพื้นเงยหน้าขึ้นพึ่งเห็นว่าเฉียวเฟิงออกมาจากในบ้านตั้งแต่เมื่อไร　ซึ่งตอนนี้กำลังจ้องมองเธออย่างหน้าเรียบๆ

ไป๋มู่ชิงตัวแข็งไปครู่หนึ่ง ทักเขาเบา ๆ ถามขึ้นว่า：“ทำไมพวกคุณกลับมาเร็วจัง？”

“คุณไปไหนมา？ทำไมโทรศัพท์ก็ไม่รับ？”เฉียวเฟิงจ้องไปที่เธอ

“ฉัน……”ไป่มู่ชิงเงียบ　ไม่รู้ว่าควรบอกเขาหรือเปล่าเรื่องที่เธอไปพบหนานกงเฉินมา

เฉียวเฟิงรีบพูดขัดว่า：“ไปพบหนานกงเฉินมาใช่ไหม？”

ที่แท้เขารู้！ไป๋มู่ชิงจ้องมองเขาพูดออกมาอย่างไม่รู้ตัวว่า：“คุณรู้ได้อย่างไง？”

สีหน้าของคุณเขียนไว้อย่างชัดเจน เฉียวเฟิงกล่าว นอกจากเขา ยังจะมีใครอีกที่สามารถทำให้เธออารมณ์แปรปรวนขนาดนี้

เฉียวเฟิงขยับตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย จ้องมองแววตาของเธอแล้วรู้สึกกังวลขึ้นมา：“เขายังคงใช้ข้ออ้างเดิม ๆ เพื่อขอให้คุณเห็นอกเห็นใจ　คุณเริ่มใจอ่อนต่อเขาแล้วใช่ไหม？ เริ่มรู้สึก ...”

“ไม่ใช่ค่ะ！”ไป่มู่ชิงรีบขัดเขา：“อาเฟิง　คุณอย่าคิดเอาเองสิคะ มันจะเป็นไปได้ยังไงฉันจะเห็นใจกับข้ออ้างของเขาได้อย่างไร？ฉันไปพบเขาเพราะต้องการขอแหวนของฉันคืน　จริงๆนะ　นี่คุณดู ……”

เธอยกมือขวาขึ้นยื่นมือไปตรงหน้าเฉียวเฟิง：“คุณดูสิ　ตอนนั้นฉันได้ทำแหวนตกหล่นที่บริษัทของเขาจริงๆด้วย　เขาพึ่งจะช่วยฉันหามันเจอ”

“แค่ไปเอาแหวนทำไมต้องใช้เวลานานขนาดนี้ด้วย？ทำไมคุณต้องไปเอาด้วยตัวเอง？” เฉียวเฟิงพูดอย่างโมโห

“เพราะว่า ...…”ไป๋มู่ชิงเงียบไป

“เขายังคงตามตื้อคุณใช่ไหม？ยังคงพูดเรื่องไร้สาระอะไรไม่รู้กับคุณใช่ไหม？”เฉียวเฟิงยังคงถามต่อ

ไป๋มู่ชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง　รีบก้มลงไปกุมมือของเขาแล้วพูดว่า：“เฟิง　ขอโทษน่ะคะ　 ฉันไม่น่าจะไปเอาด้วยตัวเองเลย　คุณอย่าโกธรเลยได้ไหม？”

“พึ่งกลับจากต่างประเทศไม่กี่วัน　คุณก็ไปสนิทสนมกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้　จะไม่ให้ฉันโกธรได้อย่างไร？”

“ฉันกับเขาไม่มีอะไรกันจริงๆ　ฉันได้บอกเขาไปแล้วว่า วันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราพบกัน　อาเฟิง　พรุ่งนี้เราก็จะไปต่างประเทศแล้ว　คุณยังไม่เชื่อความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณหรือคะ？”

เฉียวเฟิงมองหน้าเล็กที่เริ่มกังวลของเธอ　ถามว่า：“ถ้าคุณกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันจริงๆ　 เมื่อกี้ทำไมคุณถึงร้องไห้ 　ทำไมทุกครั้งที่พบเขาคุณถึงมีอารมณ์แปรปรวนแบบนี้ ？คุณเป็นแบบนี้จะให้ฉันเชื่อใจได้ยังไง？”

“ฉัน ... ฉันแค่รู้สึกอารมณ์ไม่ค่อยดีนะ”

“อารมณ์ไม่ดีเรื่องอะไร？”

“อาเฟิง　อย่าถามฉันอีกเลยได้ไหมเปล่า？” ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นจ้องมองเขาแล้วถาม：“ถ้ามีใครตื่นคุณทั้งวันพูดแต่เรื่องราวที่ซึ้งใจมากมายให้คุณฟัง　ใจคุณก็ต้องรู้สึกเครียดไปตามกันใช่ไหม？วันนี้ฉันได้บอกเขาไปอย่างชัดเจนแล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้　ที่ฉันจะเป็นอดีตภรรยาของเขาและเราจะไปต่างประเทศในเร็ว ๆ นี้”

“เขายังบอกฉันอีกว่าหว่านชิงไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของฉัน　ฉันได้ยินเรื่องนี้แล้วจะให้ฉันเฉยเมยได้อย่างไร？”

“เขาบอกคุณว่าหว่านชิงไม่ใช่ลูกสาวของคุณ？”

“อืม…”

“คุณเชื่อไหม？”

“ฉันไม่เชื่อแน่นอน”ไป๋มู่ชิงหันหลังเข้าไปกอดหว่านชิงใว้ในอ้อมแขนของเธอ：“ฉันจะไม่รู้ว่าได้ยังไงว่าหว่านชิงเป็นลูกสาวแท้ๆของฉันหรือเปล่า？คำพูดแบบนี้ฉันจะเชื่อได้อย่างไร？”

เฉียวเฟิงสูดลมหายใจเบาๆ　พูดว่า：“ดีแล้วที่คุณไม่เชื่อ　จำไว้ว่า คุณเป็นผู้ให้กำเนิดหว่านชิง　จริงแท้ยิ่่งกว่าอะไรอีก”

“ฉันเชื่อค่ะ”ไป๋มู่ชิงพยักหน้า ใช่มือทั้งสองข้างกุมมือของเขาไว้อีกครั้ง：“จ้องมองเขาอย่างอ่อนโยนให้สัญญาว่า：“สามีคะ คุณวางใจได้　หลังจากผ่านพรุ่นนี้ไปแล้วทุกอย่างก็จบลง　ผ่านไปแล้วชีวิต　ของเราจะกลับสู่ความสงบเหมือนเดิม หนานกงเฉินก็จะไม่สามารถมาวุ่นวายกับชีวิตของเราอีกแล้ว”

เฉียวเฟิงพยักหน้า เปลี่ยนมาจับมืออันเล็กน้อยของเธอแทน：“ขอโทษน่ะ　อาหลินฉันกังวลมากกลัวเขาจะตื้อจนคุณเอ่อออกับเขาไปด้วย　แล้วทิ้งฉันกับหว่านชิงไป　 ดังนั้นฉันจึงกังวลใจมาก　ฉันไม่ได้ตั้งใจโมโหใส่คุณ ”

“ฉันรู้　ฉันเข้าใจ”ไป๋มู่ชิงพยักหน้า

“พอได้แล้วพวกเราเข้าบ้านกันเถอะ”ไป๋มู่ชิงมองสองพ่อลูก：“พวกเธอคงยังไม่ได้ทานข้าวใช่ไหม？ขอโทษน่ะฉันไปทำให้เดี๋ยวนี้ล่ะ”