เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 205

หนานกงเฉินพาไป๋มู่ชิงไปที่คฤหาสน์หลังเล็กที่เขาและจูจูเคยอาศัยอยู่มาก่อน

ในความเป็นจริงเขาสามารถพาเธอไปอยู่ที่อื่นได้ แต่สถานที่แห่งนี้เคยมีความทรงจำเกี่ยวกับเธอ เขาคาดหวังว่าเธออาจจะจำเรื่องบางอย่างได้บ้าง

ไป๋มู่ชิงลงจากรพลางมองไปรอบ ๆ บริเวณที่ไม่คุ้นเคย จากนั้นจึงเดินเข้าไปทางประตูใหญ่ ทันใดนั้นประตูกลับค่อยๆ ปิดลง

ไป๋มู่ชิงชะงักฝีเท้า พลางหมุนตัวไปหาหนานกงเฉินและพูดด้วยความไม่พอใจ "คุณจะทำอะไร หนานกงเฉิน คุณจะขังฉันงั้นเหรอ? "

หนานกงเฉินเดินเข้าไปจับมือเธอ แต่เธอก็สะบัดทิ้ง

ความเกลียดชังบนใบหน้าของเธอเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ราวกับจะฆ่าเขาด้วยความเกลียดชัง

หนานกงเฉินรู้สึกเจ็บปวดในหัวใจ "มู่ชิง ไม่ว่าฉันจะทำอะไรฉันไม่มีวันคิดร้ายกับคุณ คุณอย่ามองฉันด้วยสายตาแบบนี้เลย"

"คุณยังบอกว่าไม่คิดร้ายกับฉันอีกเหรอ? คุณทำให้ฉันตกเครื่องบินและยังพาฉันมาสถานที่บ้าๆ นี้อีก... "

“คุณเคยอยู่ที่นี่มาก่อน” หนานกงเฉินรีบบอก

ไป๋มู่ชิงเงียบ เธอยอมแพ้ที่จะเถียงเขาว่าเธอไม่ใช่อดีตภรรยาของเขา เพราะดื้อดึงไปก็ไม่มีประโยชน์อะไร!

ตอนนี้เธอแค่อยากกลับไป เธออยากจะไปรับเฉียวเฟิงกับเสียวหว่านชิงกลับมา เธออยากใช้ชีวิตอยู่ดูแลเขาทั้งสองคน !

เธอกัดฟันและจ้องไปที่เขาและพูดว่า "ตกลง หนานกงเฉิน คราวนี้คุณต้องการให้ฉันเห็นอะไร รีบพาฉันไปดู แล้วรีบปล่อยฉันกลับบ้านซะ ! "

เธอโกรธจนแทบคลั่ง แม้แต่สีหน้าของเธอก็แปรเปลี่ยนตามไปด้วย

หนานกงเฉินรู้ว่าตอนนี้เธอไม่ฟังสิ่งที่เขาพูดและเขาไม่ต้องการพาเธอไปดูอะไร แต่เขายังคงยกมือขึ้นจับไหล่ของเธอและเดินเข้าไปในบ้าน

ไป๋มู่ชิงขัดขืนและผลักแขนเขาออก

หนานกงเฉินพาเธอเข้าไปในบ้านและมองไปรอบ ๆ บ้านและพูดว่า "ฉันรู้ว่าตอนนี้ฉันพูดอะไรไปคุณก็ไม่ฟัง งั้นอยู่สงบสติอารมณ์ที่นี่ก่อนสักสองวันก็แล้วกัน"

"คุณหมายความว่ายังไง? คุณจะขังฉันไว้ที่นี่จริงๆ เหรอ? " ไป๋มู่ชิงอุทานด้วยความโกรธ

"ไม่ใช่ว่าเมื่อก่อนฉันจะไม่เคยทำ" หนานกงเฉินยิ้มอย่างขมขื่น "จำเรื่องที่ฉันบอกคุณเมื่อวานได้ไหม ฉันลาพาตัวจากงานแต่งงานของคุณกับหลินอันหนาน และขังคุณไว้ในคฤหาสน์หลังเล็ก ก็คือที่นี่แหละ แต่มูชิง วางใจเถอะ ครั้งนี้ฉันจะอยู่กับคุณ พวกเราจะตามหาความทรงจำที่หายไปด้วยกัน "

ไป๋มู่ชิงส่ายหัว "ฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น ฉันแค่อยากกลับบ้าน ตอนนี้ฉันแค่อยากกลับไปดูแลครอบครัว ... "

“ฉันเคยบอกไปแล้วไงว่าเฉียวเฟิงไม่ใช่คนที่คุณรัก หว่านชิงก็ไม่ใช่ลูกสาวของคุณ ครอบครัวของคุณคือฉัน เสี่ยวอี้ และแม่ที่อยู่เมืองเหยียน หรือคุณอยากจะละทิ้งครอบครัวเพียงเพื่อคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องกับคุณงั้นเหรอ? เธอยอมได้เหรอ?”

ไป๋มู่ชิงยกฝ่ามือขึ้นปิดหูของเธอและค่อยๆ ย่อตัวลง

เธอไม่อยากได้ยินอะไรและไม่อยากรับรู้ เธอแค่อยากกลับบ้าน...

หนานกงเฉินพยุงเธอขึ้นจากพื้นอย่างทุกข์ใจ โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนและปลอบโยนเธอเบา ๆ "โอเค ฉันจะไม่พูดอะไรแล้ว ฉันจะพาคุณกลับไปที่ห้องเพื่อพักผ่อนก่อน"

ไป๋มู่ชิงไม่ต้องการพักผ่อนเลย แต่เธอไม่ต้องการฟังสิ่งที่หนานกงเฉินพูด เธอไม่สามารถไปไหนได้ ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงปล่อยให้เขาทำอะไรก็ได้

"นี่คือห้องที่คุณเคยอยู่ มีอะไรบอกฉันได้ตลอดเวลา ห้องของฉันอยู่ห้องถัดไปนี่เอง" หนานกงเฉินจ้องมองเธอที่ตกตะลึงและในที่สุดก็หันหลังกลับและเดินออกไปโดยไม่พูดอะไร

แน่นอนว่าเขารู้ด้วยว่าไป๋มู่ชิงคงจะนอนไม่หลับ เขาแค่หวังว่าเธอจะสงบลง แน่นอนว่าเขารู้ว่าวิธีนี้ไม่เป็นที่พึงปรารถนา แต่ ... ในเวลานี้เขาไม่สามารถควบคุมได้มากขนาดนั้น

ยังไม่มีข่าวของไป๋มู่ชิงจนถึงตอนเที่ยง เสียวหว่านชิงอดไม่ได้ที่จะถามถึงแม่ของเธอ

เฉียวเฟิงไม่รู้ว่าจะตอบเธออย่างไรเขาจึงโกหกเธอว่าไป๋มู่ชิงมีงานเร่งด่วนที่ต้องจัดการและไม่รู้ว่าจะกลับมาได้เมื่อไหร่

นอกจากนี้เขาไม่รู้ว่าจะแก้ตัวอะไรได้

เสียวหว่านชิงสงสัย เธอรู้สึกได้จากการแสดงออกของเฉียวเฟิงว่าสิ่งต่าง ๆ ไม่ได้มองโลกในแง่ดี ดังนั้นเธอจึงไม่กล้าถามมากไปกว่านี้นอกจากอยู่ข้างๆ เธออย่างเชื่อฟัง

ทันใดนั้นก็มีเสียงเครื่องยนต์ที่ประตูเสียวหว่านชิง วิ่งออกไปพลางร้องเรียก "แม่ต้องกลับแล้วแน่ๆ เลย ... "

เฉียวเฟิงตามไปที่ประตูเช่นกัน แต่ไม่ใช่ไป๋มู่ชิงที่กลับมา แต่กลับเป็นเฉียวซือเหิง

ใบหน้าเล็กๆ ของหว่านชิงฉายแววผิดหวัง แต่ในไม่ช้าเธอก็ยิ้มและทักทายเขา "คุณลุง ...! "

เฉียวซือเหิงอุ้มเธอขึ้นมาจากพื้น ยิ้มและล้อเธอสองสามคำ จากนั้นก็วางเธอลงบนพื้นและพูดว่า "เด็กดี ไปเล่นก่อนนะ"

เสียวหว่านชิงไปเล่นที่สนามลำพัง รอยยิ้มบนใบหน้าของเฉียวซือค่อยๆ หุบลงและเขาเดินผ่านเฉียวเฟิงตรงไปที่โซฟาและนั่งลงมองเขา "ฉันเพิ่งส่งคนไปสนามบินเพื่อตรวจสอบ หนานกงเฉินเป็นคนบังคับไป”

เฉียวเฟิงไม่แปลกใจและพยักหน้า "ฉันไม่คิดว่าจะมีใครอื่นนอกจากเขา"

“แต่ไม่ต้องกังวล เขาอาจจะพามู่ชิงไปเพื่อตามหาความทรงจำของเธอ แต่ความทรงจำนั้นหาได้ไม่ง่ายนักหรอก”

“เธอถูกพาตัวไป ฉันจะไม่กังวลได้อย่างไร?” เฉียวเฟิงพูดอย่างขมขื่น

"รอก่อน มู่ชิงอาจจะกลับมาในบ่ายวันนี้"

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหนานกงเฉินกักขังเธอเหมือนที่เคยทำในอดีต?”

"นี่ ... " เฉียวซือเหิงครุ่นคิดสักพักและพูดอย่างหมดหนทาง "ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงก้ค่อยว่ากัน"

หลังจากที่เขาพูดจบเขาก็หยุดชั่วคราวแล้วพูดต่อว่า"สถานการณ์ตอนนี้คือเรากับหนานกงเฉินต่างรู้จุดอ่อนของกันและกัน หนานกงเฉินกังวลอะไรฉันรู้ดี เขาคิดถึงแต่ความปลอดภัยของมู่ชิง เขาเป็นคนที่ไม่อยากให้ข่าวมู่ชิงยังมีชีวิตอยู่เผยแพร่ออกไปมากที่สุด พวกเราต่างคิดเช่นเดียวกัน ในเมื่อลงเรือลำเดียวกันแล้วก็ไม่มีอะไรน่ากังวล สิ่งที่สำคัญอยู่ที่ตัวมู่ชิงเอง ถ้าแกเชื่อใจเขา ก็รออีกหน่อยเถอะ รอให้เขาออกจากหนานกงเฉินมาเอง "

“ผมกลัวว่าหนานกงเฉินจะหวั่นไหวและเธอจะกลับไปหาเขา”

"ตราบใดที่ความทรงจำของเธอยังไม่กลับคืนมา มันก็ไม่ง่ายอย่างนั้นหรอก อย่าลืมสิว่าเขารักแกกับหว่านชิงยิ่งกว่าชีวิต อีกอย่างพวกเรายังมีหว่านชิงเป็นไม้ตายนะ"

เฉียวเฟิงเงียบไปครู่หนึ่งและก็ยิ้มอย่างขมขื่น "อันที่จริงไม่น่าแปลกใจเลยที่เธอจะตกหลุมรักหนานกงเฉินอีกครั้งเพราะเธอรักเขามากมาก่อน"

ทันใดนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เฉียวซิงเหิงและกล่าวว่า "เราเป้นฝ่ายขโมยตัวมู่ชิงมา ดังนั้นควรคืนให้เขาเดี๋ยวนี้"

"แกคิดผิด" เฉียวซือเหิงส่ายหัว "ถ้าตอนนี้แกคืนมู่ชิงกลับไป มู่ชิงจะมีหนทางเดียวคือต้องตาย จูจูนั่นก็คงฆ่าพวกเธอสองแม่ลูก คุณหญิงเองก็คงควักหัวใจเธออกมา หนานกงเฉินไม่มีทางปกป้องเธอได้ ดังนั้นเพื่อมู่ชิงกับหว่านชิง แกไม่ควรจะยอมแพ้”

"อันที่จริง... " เฉียวซือเหิงพูดอีกครั้งก่อนจะพูดต่อ "อันที่จริงฉันไม่ได้สนใจชีวิตและความตายของไป๋มู่ชิงตั้งแต่แรก แต่ใครใช้ให้เธอเป็นผู้หญิงที่แกชอบและเสียวหว่านชิงเป็นนางฟ้าตัวน้อยที่น่ารัก ฉันไม่อยากเห็นเธอถูกฆ่าทั้งเป็น "

"อืม อย่าให้สองแม่ลูกต้องตกอยู่ในอันตรายเลย" เฉียวเฟิงกระซิบ

ดูเหมือนว่าเขาทำได้เพียงแค่ปลอบใจตัวเองเท่านั้น เพราะเมื่อเขาปลอบใจตัวเองเช่นนั้นความรู้สึกผิดในใจก็จะเบาบางลง

"ขอบคุณนะพี่"

เฉียวซือเหิงหัวเราะ "เพิ่งมาขอโทษตอนนี้ ไม่คิดว่าสายไปหน่อยเหรอ? "

"ที่ผมขอบคุณพี่ก็เพื่อหวังว่าพี่จะดูแลมู่ชิงกับหว่านชิงแทนผม ผมไม่ต้องการให้ใครคนใดคนหนึ่งเป็นอะไรไป"

"ถ้าไป๋มู่ชิงไม่เปลี่ยนใจก็ดี แต่ถ้าเปลี่ยนใจขึ้นมา ฉันจะไม่ยกโทษให้"

"พี่! " ดวงตาของเฉียวเฟิงเบิกกว้าง

เฉียวซือเหิงยิ้ม "ฉันล้อเล่นน่ะ อยากเห็นแกตื่นเต้น"

“พี่ต้องสัญญากับผมว่าไม่ว่ามู่ชิงจะเลือกอะไร พี่จะต้องไม่ทำร้ายเธอ”

"ได้ ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ" เฉียวซือเหิงยักไหล่แล้วพูดว่า "จริงสิ ให้ฉันพาหว่านชิงกลับไปดูแลสักสองสามวันไหม แกจะได้พักผ่อนอยู่ที่นี่”

"ไม่ หว่านชิงมีเหตุผลมาก เธออยู่ที่นี่กับผมได้" เฉียวเฟิงปฏิเสธ

"โอเค ฉันจัดให้ป้ามาดูแลพวกแก" เฉียวซือเหิงยืนขึ้นจากโซฟาหลังจากพูดว่า "เอาล่ะ แกพักผ่อนเถอะ ฉันจะกลับไปก่อน"

หลังจากพูดเสร็จเขาก็หันหลังเดินไปหาเสียวหว่านชิงในสวนและใช้เวลาอยู่กับเสียวหว่านชิงในสวนเล็กน้อยก่อนจะออกจากที่นี่

ในตอนเย็น พี่หลิงคนรับใช้ได้นำอาหารออกจากห้องของไป๋มู่ชิงเธอเงยหน้าขึ้นมองหนานกงเฉินและส่ายหัว

"เธอเอาอาหารไปอุ่นก่อน" หลังจากที่หนานกงเฉินพูดจบเขาก็เดินเข้าไปในห้องนอน

แม้จะมีเสียงเพลงเบา ๆ ในห้องนอน แต่อารมณ์ของไป๋มู่ชิงก็ไม่ดีขึ้นเลย ตั้งแต่ตอนที่เธอเข้าไปในห้องนอนเธอก็นั่งลงบนเตียงโดยไม่ไหวติง เธอไม่ดื่มน้ำหรือกินอะไรเลยแม้แต่อาหารกลางวัน

หนานกงเฉินถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ เดินไปข้างเตียงข้างแล้วนั่งลงและพูดว่า "มู่ชิง คุณกินอาหารก่อนดีไหม? "

ไป๋มู่ชิงเงยหน้าขึ้นอย่างแผ่วเบาด้วยน้ำตาจ้องมองเขา “คุณปล่อยฉันกลับไปได้ไหม?”

“กินข้าวก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

"คุณจะให้ฉันกลับไปหลังจากกินข้าวใช่ไหม? "

“มู่ชิง คุณต้องกลับไปหาเขาเหรอ? ต่อให้คุณลืมฉันก็ไม่จำเป็นต่อทำกับฉันขนาดนี้ คุณเคยคิดถึงความรู้สึกของฉันไหม? คุณรู้ไหมว่าเพียงแค่ฉันคิดว่าคุณต้องนอนอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชายคนอื่นทุกคืน ฉันทรมานใจมากแค่ไหน?”

"ฉันไม่รู้จักคุณ ทำไมฉันต้องคำนึงถึงความรู้สึกของคุณด้วยล่ะ? " คำพูดไป๋มู่ชิงเหมือนน้ำเย็นที่สาดลงมาจากหัวใจของหนานกงเฉิน มันเย็นวาบเข้าไปในหัวใจ

เขาพยักหน้า "เอาล่ะช่างเถอะ กินข้าวก่อนดีกว่า"

"ฉันบอกไปแล้วว่าต่อให้ฉันจะต้องตายอยู่ที่นี่ ฉันก็จะไม่กินอะไรทั้งนั้น" ไป๋มู่ชิงพูดอย่างเย็นชา

“คุณบอกว่าจะต้องกลับไปดูแลหว่านชิงไม่ใช่เหรอ? ถ้าคุณอดตายแล้วใครจะดูแลล่ะ?” หนานกงเฉินหยิบโทรศัพท์ข้างเตียงขึ้นมาแล้วโทรหาพี่หลิงให้นำอาหารเข้ามาใหม่อีกรอบ "กินสิ เดี๋ยวฉันป้อน"

พี่หลิงรีบนำอาหารยื่นให้เขา หนานกงเฉินหยิบช้อนตักกับข้าวขึ้นมา "ดูสิเนื้อวัวผัดพริกไทยดำที่คุณชอบกินและ ... "

"ฉันไม่ชอบเนื้อวัว! " ไป๋มู่ชิงปัดช้อนที่เขายื่นออกไปอย่างโกรธ ๆ และช้อนก็ตกลงไปที่พื้นพร้อมกับเนื้อวัว

หนานกงเฉินหยุดชั่วคราวแล้วมองลงไปที่ช้อนที่ตกลงบนพื้น

พี่หลิงรีบก้มไปหยิบช้อนและพูดกับหนานกงเฉิน "คุณชายเฉิน อย่าบังคับคุณหนูอีเลยค่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง"

หนานกงเฉินมองไปที่ไป๋มู่ชิงจ้องมองเธอด้วยความโกรธและในที่สุดก็หายใจโดยไม่พูดอะไรและพูดว่า "มู่ชิงถ้าคุณจะใช้การอดอาหารเพื่อประท้วงฉันละก็...ได้ ฉันก็จะอดอาหารเป็นเพื่อนคุณเอง"

"ไม่ต้อง! " ไป๋มู่ชิงตวาด "ฉันบอกว่าอยากกลับบ้าน หว่านชิงยังรอฉันอยู่ที่บ้าน"

น้ำเสียงของเธอเปลี่ยนจากเย็นชาเป็นอ้อนวอนและเธอก็กระซิบว่า "หนานกงเฉิน ปล่อยฉันไปได้ไหม? หว่านชิงต้องการฉัน ถ้าเธอหาฉันไม่เจอเธอคงร้องไห้ เฉียวเฟิงก็คงวิตกกังวลมาก ฉันอยากกลับบ้าน ... "

"เฉียวเฟิงได้รับการดูแลโดยเฉียวซือเหิง และตอนนี้เขาก็ดีขึ้นมากแล้ว" หนานกงเฉินรำคาญ "คุณไม่เข้าใจเหรอยิ่งคุณต้องการกลับไปหาผู้ชายคนนั้นมากเท่าไหร่ ฉันก็จะอึดอัดมากขึ้นเท่านั้น และจะไม่ปล่อยคุณไปง่ายๆ”

"แล้วคุณต้องการอะไร! " ไป๋มู่ชิงจ้องเขา "แม้ว่าฉันจะเป็นอดีตภรรยาของคุณจริงๆ แต่คุณมีภรรยาแล้ว ตอนนี้คุณยังให้ฉันเป็นชู้ลับของคุณหรือไง? คุณจะเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเลยเหรอ?”

"ฉันจะทำให้คุณเป็นภรรยาของฉัน" หนานกงเฉินสัญญาอย่างจริงจัง "ฉันจะแต่งงานใหม่กับคุณและทำให้คุณเป็นผู้หญิงคนเดียวของฉันเหมือนเมื่อก่อน"

“แต่ฉันไม่รักคุณแล้วฉันไม่อยากเป็นผู้หญิงของคุณอีกต่อไป”

"ไม่ใช่ว่าคุณไม่รักฉัน คุณแค่ลืมฉัน"หนานกงเฉินส่ายหัว "เมื่อคุณจำได้ คุณจะเข้าใจทุกอย่างเอง"

ไป๋มู่ชิงยังคงส่ายหัว เธอแค่อยากกลับบ้านตอนนี้ ไม่ได้คิดอะไรอย่างอื่นเลย!

"ฉันรู้ว่าคุณจะไม่เชื่อฉันในตอนนี้ ไม่เป็นไร รอให้คุณจำมันอย่างช้าๆ " หนานกงเฉินยกมือขึ้นแตะผมของเธอแล้วพูดว่า "กินก่อนนะ เชื่อฉัน"

เขาเงยหน้าขึ้นและแสดงท่าทางให้พี่หลิงลุกขึ้น มองเธอแล้วเดินไปที่ประตู

หลังจากที่หนานกงเฉินจากไป พี่หลิงมองไปที่ไป๋มู่ชิงที่โกรธและทำอะไรไม่ถูกและพูดอย่างใจเย็นว่า "คุณหนูอี แม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าความอึดอัดระหว่างคุณกับคุณชายเฉินคืออะไร แต่คุณชายเฉินพูดถูก ถ้าคุณไม่คิดถึงตัวเองก็ต้องคิดถึงครอบครัวด้วย ถ้าหิวจะเป็นยังไง "

"เอาอาหารออกไป ฉันไม่กิน" ไป๋มู่ชิงพูดด้วยสีหน้าว่างเปล่า

แม้ว่าหนานกงเฉินจะโหดร้าย แต่ยังไงซะเขาก็บอกว่าเธอคืออดีตภรรยาของเขา นั่นหมายความว่าเขาคงจะไม่ยอมเห็นเธอต้องอดตาย สิ่งที่เธอเดิมพัน... คือความจริงใจของเขาที่มีต่ออดีตภรรยาของเขา!

ไป๋มู่ชิงกัดฟันของเธอแน่นเพื่อไม่ให้เขาใส่ยาเข้าไปในปากของเธอ

อย่างไรก็ตามเธอไม่สามารถต้านทานแรงของหนานกงเฉินได้และในที่สุดเขาก็บังคับให้ยาเข้าไปในปากของเธอและเธอก็คายยาออกจากปากโดยสัญชาตญาณ

หนานกงเฉินรู้สึกถึงความตั้งใจของเธอและด้วยความสิ้นหวังของเขา จึงกอดร่างของเธอไว้แน่นก้มศีรษะลงและจูบลงไปที่ริมฝีปากของเธอ

เมื่อรู้สึกถึงสิ่งที่เขากำลังทำ ไป๋มู่ชิงเริ่มวิตกกังวลมากขึ้นเรื่อย ๆ และพยายามดิ้นรนให้หลุดจากพันธนาการของเขา แต่เขากลับกอดเธอไว้แน่นขึ้น

เม็ดยายังคงอยู่ในปากของเธอ หลังจากต่อต้านมาเป็นเวลานาน ในที่สุดไป๋มู่ชิงก็ไม่สามารถคายเม็ดยาออกมาได้ แต่หนานกงเฉินกลับดันเข้าไปในลำคอ ยาเม็ดเล็ก ๆ นั้นตกลงไปในท้องของเธอและเธอก็ตกตะลึงจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาที่อยู่ใกล้แค่เอื้อม

ป้อนยาแล้ว แต่หนานกงเฉินไม่ได้ตั้งใจจะหยุด เขายังคงจูบเธอต่อไป ...

หัวใจของไป๋มู่ชิงสับสน แม้ว่าลมหายใจและความรู้สึกนี้จะคุ้นเคยอยู่บ้าง แต่สุดท้ายเธอก็ยกฝ่ามือขึ้นมาตบหน้าเขาอย่างแรง

เมื่อครั้งที่หนานกงเฉินเคยจูบเธอครั้งสุดท้าย เธอก็ตบเขาเช่นกัน ครั้งนี้หนานกงเฉินจึงมีประสบการณ์ เขายกมือขึ้นจับฝ่ามือของเธอ แล้วเอนตัวไปทับร่างเธอบนเตียง และจับมือเธอตึงไว้เหนือศีรษะ

"ไม่ ... คุณจะทำอะไร? หนานกงเฉิน ...! " ไป๋มู่ชิงตะโกนอย่างหวาดกลัว

ด้วยความรีบร้อนเธออ้าปากและต้องการจะกัดเขา แต่หนานกงเฉินดูเหมือนจะรู้ว่าเธอจะทำอะไร

ริมฝีปากสีแดงเคลื่อนไปที่ใบหูของเธอและเขาก็กระซิบที่หูของเธอว่า "ฉันไม่เชื่อ ... ว่าคุณจะลืมเรื่องนี้ไปแล้ว มู่ชิง ความรู้สึกที่มีผู้ชายคนนี้อยู่บนร่างของคุณ? เราเคยจูบกัน จูบที่ดูดดื่มแบบนี้คุณลืมไปแล้วงั้นเหรอ?”

"ฉันลืมไปแล้ว ... " ไป๋มู่ชิงส่ายหัว "ไม่ ฉันไม่เคยทำแบบนี้กับคุณ สามีของฉันชื่อเฉียวเฟิงและผู้ชายของฉันคือเฉียวเฟิงคนเดียวมาตลอด ... "

"คุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงผู้ชายคนนี้ ! "หนานกงเฉินทำโทษเธอ เลื่อนฝ่ามือของเขาเข้าไปในเสื้อผ้าของเธอและเริ่มลูบไล้ร่างกายของเธอ

ไป๋มู่ชิงรู้สึกขุ่นเคืองใจมากขึ้นผลักฝ่ามือของเขาด้วยมือของเธอ ขณะที่ส่ายหัวเพื่อหลบหนีเขา

อย่างไรก็ตามเธอยิ่งหนีมากเท่าไหร่ หนานกงเฉินก็ยิ่งรู้สึกรำคาญใจมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อไหร่ที่เขาคิดว่าเฉียวเฟิงจะจูบและสัมผัสเธอเหมือนตัวเขาเอง เขาก็จะบ้าคลั่งด้วยความหึงหวง เธอจดจำร่างกายของเขาไม่ได้อีกแล้วเป็นเพราะผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า?

เขาคร่ำครวญอย่างโกรธเกรี้ยวพร้อมกับระบายความโกรธนั้นออกมา

ถ้าไม่สามารถใช้ความอดทนในการฟื้นความทรงจำของเธอได้ ก็จงใช้ร่างกายเขาฟื้นความทรงจำของเธอแทนก็แล้วกัน!

เขาปล่อยให้เธอออกจากชีวิตไปแบบนี้ไม่ได้ ในที่สุดเขาก็ได้พบเธออีกครั้งและได้พบกับเธอ ...

ไป๋มู่ชิงไม่เคยประสบเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อนจึงทำให้รู้สึกหวาดกลัว เธอกรีดร้องดังขึ้นเรื่อย ๆ น้ำตาเริ่มไหลริน ปากของเธอก็เริ่มร้องขอความเมตตา "หนานกงเฉิน โปรดอย่า ทำแบบนี้ฉันขอร้อง…….”

"ทำไมไม่ต้องการล่ะ? " หนานกงเฉินพูดด้วยความโกรธ "สิ่งที่เราทำกันในตอนนั้น มันไม่ได้น้อยไปกว่านี้เลยนะ"

"ไม่ ไม่นะ……! "

“ทำไมล่ะ? ไม่รู้สึกว่าคุ้นเคยบ้างเลยเหรอ หืม?” เขาดึงมือของเธอมากอดเอวของเขาไว้

อย่างไรก็ตามทันทีที่ฝ่ามือของเธอสัมผัสโดนตัวเขา ฝ่ามือของไป๋มู่ชิงก็ดึงออกของเขาอย่างรวดเร็วราวกับไฟฟ้าช็อตพลางผลักร่างของเขาและตะโกน "หนานกงเฉิน ไอ้โรคจิต! ... คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหม ……?”

"ทำกับภรรยาตัวเองไม่ใช่โรคจิต เฉียวเฟิงต่างหากที่โรคจิต ฉวยโอกาสกับภรรยาคนอื่น! "

"คุณหุบปากนะ! ฉันไม่อนุญาตให้คุณดูถูกเฉียวเฟิง ! "

"ฉันบอกว่าคุณไม่ได้รับอนุญาตให้พูดถึงชื่อของบุคคลนั้นต่อหน้าฉัน ! "หนานกงเฉินฉีกเสื้อผ้าที่อยู่บนร่างเธออย่างโกรธเกรี้ยวและเคลื่อนตัวไปทับร่างของเธอไว้

ไป๋มู่ชิงเห็นเขาเคลื่อนตัวเขามา เข้าใจว่าเขากำลังจะทำอะไรต่อไปเธอกรีดร้องและกัดไปที่ไหล่ของเขา และบังเอิญรอยแผลเก่าของเขา หนานกงเฉินร้องด้วยความเจ็บปวดพลางผลักร่างของเธอออกไป

เขารีบลุกขึ้นยืนพยายามจับเธอให้กลับมาอยู่ใต้เขาอีกครั้ง ไป๋มู่ชิงรู้ว่าเธอไม่สามารถหนีเขาได้อีกต่อไป จึงเอาศีรษะกระแทกกับหัวเตียงอย่างแรง

หนานกงเฉินตกใจจึงรีบพุ่งขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เพื่อดึงเธอกลับมา

หลังจากที่ไป๋มู่ชิงถูกเขาดึงอย่างแรงศีรษะของเธอไม่กระแทกกับหัวเตียง แต่โดนแขนของเขาแทนมันไม่เจ็บมาก แต่เธอก็ยังคงหลั่งน้ำตา

"ไป๋มู่ชิงคุณจะทำอะไร? " หนานกงเฉินกอดเธอแน่น

เธอจะใช้ความตายเพื่อประท้วงเขาจริงเหรอ? เธอยอมตายดีกว่าให้เขาจะแตะต้องตัวเธองั้นเหรอ?

ในใจของเธอ เขามาถึงจุดที่ต่ำต้อยเช่นนี้เลยงั้นเหรอ?

"หนานกงเฉิน ... ฉันยอมตายดีกว่าถูกคุณดูถูก ทำไมคุณถึงไม่ปล่อยให้ฉันตาย" ไป๋มู่ชิงร้องในอ้อมแขนของเขาและทุบตีไปที่หลังของเขา

หนานกงเฉินกอดเธอและลูบร่างกายที่สั่นเทาของเธอ "มู่ชิงนี่ไม่ใช่การดูถูก ฉันคิดถึงคุณเป็นความรักที่ฉันมีให้ ... "

"ฉันไม่ต้องการความรักแบบนี้ ฉันไม่อยาก ... " น้ำตาของไป๋มู่ชิงไหลลงตรงแผลบนไหล่ของเขา จนทำให้เกิดความรู้สึกแสบ

แต่หนานกงเฉินไม่สนใจราวกับว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวด

เขาผลักเธอออกจากอ้อมแขนเล็กน้อยพลางมองไปที่เธอ รู้สึกเจ็บปวดในใจและขอโทษ "ฉันขอโทษ มู่ชิง ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายคุณ ฉันแค่คาดหวังมากเกินไป อยากให้คุณจำฉันได้"

เขาจัดเสื้อผ้าให้เธอและสัญญาอย่างแผ่วเบา "คุณไม่ชอบแบบนี้ใช่ไหม? ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก อย่าร้องไห้เลยนะ... "

ไป๋มู่ชิงสะอื้นเล็กน้อยจ้องมองเขาทั้งน้ำตา “ฉันอยากกลับบ้าน ...”

"มู่ชิง ... " หนานกงเฉินสูดลมหายใจและพยายามไม่ทำให้ตัวเองโกรธ

แม้ว่าเขาจะทนไม่ได้ แต่เขาก็ยังคงพูดกับเธออย่างดื้อดึงว่า "อย่าคิดจะกลับบ้านถ้าคุณยังไม่ยอมกินหรือดื่มอะไร ฉันจะป้อนคุณเหมือนกับที่ป้อนยาเมื่อครู่"

“คุณมัน ... เลว!”

“ถ้าฉันเลว เมื่อครู่ก็คงไม่ปล่อยคุณหรอกนะ แต่เพื่อให้คุณมีชีวิตต่อไป ฉันจะยอมเป็นคนเลวสักครั้งก็ได้” หนานกงเฉินยืนขึ้นจากขอบเตียงและมองเธอที่กำลังหดตัวอยู่บนเตียงด้วยความอับอาย จากนั้นจึงเดินออกไปอย่างไม่ไยดี