เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 212

ในห้องนอน คุณหญิงดูโทรทัศน์ไปสักครู่ก็เริ่มรู้สึกง่วงก็เลยเอนตัวนอนลงกับเก้าอี้ เมื่อนอนหลับได้ไม่นานท่านก็เอ่ยสะดุ้งตื่นอย่างตกใจ

ท่านนั่งตัวตรง แล้วสมองก็รู้สึกมึนมัวไป

พี่เหอที่อยู่ข้างท่านก็สะดุ้งตกใจแล้วรีบเดินมาถามอย่างเป็นห่วง "คุณหญิงคุณฝันร้ายเหรอคะ? ดื่มน้ำก่อนนะคะ"

เธอหันไปเทน้ำโต๊ะข้างๆแล้วยื่นไปให้ท่าน

คุณหญิงยกมือขึ้นแล้วผลักแก้วในมือเธอออกไปแล้วเงยหน้าพูดกับเธอ "ฉันฝันเห็นว่าเสี่ยวหว่านชิงจมน้ำ เธอกำลังขอให้ฉันช่วย ใช่สิ ตอนนี้หว่านชิงอยู่ไหน? ถูกรับตัวกลับไปหรือยัง?"

"ยังค่ะ ยังวิ่งเล่นกับคุณหญิงน้อยที่สวนอยู่ค่ะ" พี่เหอยิ้มเอ่ย "คุณหญิงไว้ใจเถอะค่ะ ฉันให้คนรับใช้ไปเฝ้าดูแลแล้วไม่มีเรื่องอะไรหรอกค่ะ"

"ไม่ได้ เฉินเคยบอกว่าห้ามให้จูจูเข้าใกล้หว่านชิง เธอรีบไปดูสิ รีบไป……" คุณหญิงเอ่ยขึ้น

พี่เหอได้ยินท่านพูดอย่างนี้ก็เลยพยักหน้า "ได้ค่ะ ฉันจะไปดูเดี๋ยวนี้"

เมื่อพี่เหอเดินออกจากห้องนอน ก็เห็นคนรับใช้เดินออกมาจากห้องครัวแล้วในมือก็ยกถ้วยผลไม้อยู่พร้อมเอ่ยถามขึ้น "เสี่ยวเหลียน ฉันให้เธอเฝ้าหว่านชิงไม่ใช่หรอ? ทำไมมาอยู่ที่นี่?"

เสี่ยวเหลียนชี้ไปที่ผลไม้ในมือ "คุณหญิงน้อยให้ฉันมาหาอะไรให้หว่านชิงทานค่ะ ฉันกำลังจะไปจัดผลไม้ค่ะ"

"แล้วหว่านชิงล่ะ? อยู่กับคุณหญิงน้อยสองคนในสวนหรอ?"

"ใช่ค่ะ กำลังเล่นน้ำอยู่ที่สระว่ายน้ำค่ะ"

เมื่อพี่เหอได้ยินเธอพูดแบบนี้ในใจก็สั่นขึ้นมาทันทีแล้วรีบเอ่ย "ไม่ได้การละ! เธอรีบออกไปเดี๋ยวนี้ หว่านชิงอาจจะมีอันตราย!"

เมื่อเสี่ยวเหลียนได้ยินอย่างนั้นก็รีบวางผลไม้ในมือแล้ววิ่งไปทางสวนดอกไม้

วิ่งมาแต่ไกล เสี่ยวเหลียนก็เห็นจูจูกับเสี่ยวหว่านชิงลอยอยู่ในน้ำ เธอวิ่งไปทางสระว่ายน้ำแล้วเอ่ยตะโกนขึ้นว่า "ช่วยด้วย……ช่วยด้วย……!"

เธอกระโดดลงไปในน้ำแล้วล้วงตัวเสี่ยวหว่านชิงขึ้นมาแล้วอุ้มไว้ในอ้อมกอด

จูจูไม่คิดเลยว่าเสี่ยวเหลียนจะมาเร็วขนาดนี้ เธออึ้งนิ่งไปในน้ำครู่หนึ่งก่อนจะรีบดึงสติกลับมา จากนั้นก็รีบจับตัวของเสี่ยวเหลียนไว้ แล้วดิ้นรนพร้อมตะโกน "ช่วยด้วย……ช่วยด้วย……ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย……!"

ขณะที่กำลังดิ้นรนเธอก็แอบจับขาของเสี่ยวหว่านชิงไว้แล้ว ดึงขาเธอลงไปแรงๆ

ถึงแม้เสี่ยวเหลียนจะเคยเรียนว่ายน้ำ แต่ก็รับมือไม่ไหวกับการกระทำของจูจู เธอที่กอดเสี่ยวหว่านชิงไว้ในอ้อมกอดก็หลุดไปในน้ำอีกครั้ง เมื่อจูจูเห็นว่าเธอกำลังจะลงไปล้วงเสี่ยวหว่านชิงอีกก็กอดเธอไว้แน่นแล้วในปากก็ยังเอ่ยอย่างหวาดกลัว "ช่วยด้วย……ฉันกลัว……ช่วยฉันด้วย……"

"คุณหญิงน้อยคนใจเย็นก่อนนะคะ คุณปล่อยฉันก่อน……" เสี่ยวเหลียนถูกเธอกอดไว้แน่น จะช่วยใครก็ไม่ได้ทำได้แค่ช่วยตัวเองก่อนในน้ำ

เมื่อได้ยินเสียงร้องขอความช่วยเหลือ ยามหน้าบ้านกับคนรับใช้เห็นก็รีบกระโดดลงน้ำไป ยามคนหนึ่งพาตัวเสี่ยวหว่านชิงขึ้นมาจากน้ำแล้วรีบอุ้มขึ้นฝั่ง

เสี่ยวหว่านชิงในตอนนี้ หมดสติไปแล้ว……

เมื่อพี่เหอเห็นเสี่ยวหว่านชิงนอนอยู่กับพื้นไม่ขยับตัวเลย ก็รีบบอกกับคนรับใช้ข้างๆว่าให้ไปเรียกคุณหมอจางมาเดี๋ยวนี้

คุณหมอจางมาถึงอย่างรวดเร็วแล้วปฐมพยาบาลเสี่ยวหว่านชิงที่จมน้ำทันที

ยามก็ช่วยจูจูขึ้นมาบนฝั่ง เธอนั่งอยู่กับพื้นแล้วหายใจเสียงดัง สายตาก็จ้องไปที่คุณหมอจางที่กำลังช่วยเหลือเสี่ยวหว่านชิง แล้วเห็นปากของหว่านชิงสำลักน้ำออกมา

ถ้าแม้แต่ครั้งนี้ก็ยังไม่ตาย เธอคงจะโกรธจนอกแตกตายแน่นอน

"นี่มันเรื่องอะไรกัน? ทำไมถึงตกน้ำได้?" คุณหญิงที่เพิ่งมาถึงก็มองกวาดไปที่แล้วถามจูจู

จูจูจงใจนอนอยู่กับพื้นแล้วทำท่าทางหายใจไม่ออก "หว่านชิงเธอ……เธออยู่ดีๆก็ตกลงไป หนู……หนูว่ายน้ำไม่เป็น……"

"ฉันก็ว่าทำไมฉันถึงฝันร้ายอย่างนั้น ที่แท้หว่านชิงตกน้ำจริงๆด้วย" คุณหญิงก็หันไปทางคุณหมอจางอย่างกังวล "เด็กเป็นยังไงบ้าง? ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

"เบื้องต้นยังไม่ทราบครับ" คุณหมอจางอุ้มตัวเสี่ยวหว่านชิงขึ้นมาบนตักแล้วปฐมพยาบาล สุดท้ายก็ได้ยินเสียงสำลัก

ทุกคนที่มามุงดูก็โล่งอกทันที มีแต่จูจูที่ร่างกายขยับถอยหลังไป ที่รู้สึกผิดหวังมาก!

ดูเหมือนแผนครั้งนี้ไม่สำเร็จอีกแล้ว เป็นเพราะเสี่ยวเหลียนนั่นแหละ เธอมองตาขวางไปที่เสี่ยวเหลียนที่เนื้อตัวเปียกทั้งตัว เสี่ยวเหลียนที่ใส่ซื่อไม่รู้สึกถึงความคาดแค้นของเธอเลย ก็ยังรู้สึกดีใจกับทุกคนที่เสี่ยวหว่านชิงได้สติมา

"รีบอุ้มเด็กกลับไปในบ้านก่อนเถอะครับ" คุณหมอจางพูด

"เดี๋ยวฉันอุ้มเอง" พี่เหอเดินไปแล้วอุ้มตัวเสี่ยวหว่านชิงที่ยังไม่ค่อยได้สติแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์

พี่เหอวางตัวเสี่ยวหว่านชิงลงบนเตียงจากนั้นก็ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกของเธอแล้วห่มผ้าห่มให้ พร้อมแกะเปียบนหัวแล้วเป่าผมให้แห้ง

เมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จแล้ว เธอก็หันหลังไปพูดกับคุณหญิง "คุณหญิงคะ เด็กแค่นอนหลับไปก็ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ"

"อือ" คุณหญิงพยักหน้าแล้วมองไปที่เสี่ยวหว่านชิงอย่างสงสัย "แปลกจังเลย หรือว่าใจฉันกับเด็กคนนี้สัมผัสกันได้ ถึงได้ฝันว่าเธอตกน้ำ"

ท่านก็สงสัยเรื่องนี้เหมือนกัน ทั้งๆที่ท่านเพิ่งเคยเจอเด็กคนนี้วันนี้ ความรู้สึกยังไม่ได้ลึกซึ้งจนถึงขั้นใจตรงกับเธอ

พี่เหอยิ้มอ่อน "อาจจะเป็นเพราะคุณหญิงชอบเด็กคนนี้ก็เลยมีความรู้สึกแบบนี้ คนอื่นเขาก็ว่ากันว่า คนที่ฝันถึงก็เป็นคนที่ในใจนึกถึง"

"ฉันไม่ได้คิดถึงเธอสักหน่อย" คุณหญิงก็ยังมองสำรวจเสี่ยวหว่านชิงที่อยู่บนเตียง "ใช่ เด็กคนนี้หน้าตาน่ารักแล้วรู้เรื่องมาก แต่ก็ไม่ใช่เด็กของตระกูลหนานกง ฉันจะชอบเธอขนาดไหนกัน?"

"นี่ก็……" พี่เหอก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจยังไงก็เลยยิ้มให้ "คุณหญิงอย่าคิดมากเรื่องนี้เลยค่ะ อาจจะแค่บังเอิญก็ได้"

คุณหญิงพยักหน้าไป สุดท้ายก็ไม่พูดถึงเรื่องนี้

แล้วหน้าประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น คนรับใช้ก็เดินเข้ามา "คุณหญิงคะ ข้างนอกมีผู้ชายที่บอกว่าตัวเองเป็นคนขับรถของตระกูลเฉียวมาค่ะ บอกว่าจะมารับเด็กกลับไปค่ะ"

คุณหญิงหันไปมองที่เสี่ยวหว่านชิง คิดไปคิดมา "เธอไปบอกเขาว่าเด็กหลับที่นี่แล้ว พรุ่งนี้เราจะส่งกลับไปให้เขาเอง"

คนรับใช้พยักหน้าจากนั้นก็เดินออกไป

พี่เหอรู้สึกงง "คุณหญิงทำไมไม่ให้เขารับเด็กกลับไปคะ?"

คุณหญิงก็พูดอย่างเอือมละอา "ตอนนี้บนตัวเด็กคนนี้ไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าแล้วก็หมดสติอยู่ เดี๋ยวคนอื่นจะคิดว่าเราทำอะไรกับเธอ รอจนถึงพรุ่งนี้ค่อยส่งเธอกลับไปดีกว่า"

"ค่ะ คุณหญิงที่ได้รอบคอบมากค่ะ" พี่เหอพยักหน้า

ที่หน้าประตูก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้นอีก เป็นจูจูที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินเข้ามา เธอเดินมาข้างเตียงแล้วจับมือของเสี่ยวหว่านชิงไว้แล้วเอ่ยด้วยสีหน้าเป็นห่วง "ตอนนี้หว่านชิงเป็นยังไงบ้างคะ? ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหมคะ?"

"คุณหมอจางบอกว่าไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ" พี่เหอตอบ

"งั้นก็ดี" จูจูทำสีหน้าโล่งใจ "เมื่อกี้หนูตกใจมากเลย"

คุณหญิงก็นึกถึงคำพูดของหนานกงเฉินแล้วนึกถึงอยู่ๆเมื่อกี้ก็ตกน้ำ ท่านก็เลยจ้องมองไปที่จูจู "จูจู เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทำไมเสี่ยวเหลียนเพิ่งเดินออกไปพวกเธอก็ตกน้ำล่ะ?"

ในใจจูจูก็เกร็งไปทันทีแล้วคิดว่าคุณหญิงสงสัยตัวเธอหรอ แต่ว่าเธอก็เตรียมตัวมาล่วงหน้าแล้ว ก็ทำท่าทางสีหน้ากลัวขึ้นมาทันที "หนูก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นค่ะ ทีแรกหนูกับหว่านชิงนั่งเล่นอยู่ข้างสระ อยู่ๆเธอก็ตกลงไป หนูก็เลยกระโดดลงไปช่วยเธอ แต่ว่าหนูว่ายน้ำไม่เป็นแล้วตรงนั้นก็เป็นโซนน้ำลึกด้วย……"

"เธอรู้อยู่แล้วว่าตัวเองว่ายน้ำไม่เป็นแล้วยังจะพาเธอไปโซนน้ำลึกอีก?"

"เธออยากจะไปเองค่ะ" จูจูพูดด้วยสีหน้ารู้สึกผิด "คุณย่าคะ หนูไม่ได้เรื่องมากเลยใช่ไหมคะ? แม้แต่เด็กคนเดียวก็ดูแลไม่ได้"

คุณหญิงจ้องมองไปที่เธอ ผ่านไปสักครู่ค่อยเอ่ยขึ้น "ขอให้เธอดูแลเด็กไม่เป็นจริงๆเถอะ อย่าจงใจแล้วกัน"

"จงใจ?" จูจูประหลาดใจไป "คุณย่าคะ ทำไมหนูต้องจงใจทำให้หว่านชิงจมน้ำด้วยค่ะ หนูกับเธอไม่มีความโกรธแค้นอะไรแล้วเธอเป็นแค่เด็กด้วย……"

"ใครจะรู้ล่ะ แต่ว่าเฉินบอกกับฉันไว้ว่าห้ามให้เธอเข้าใกล้หว่านชิงเด็ดขาด"

"เฉินเขา……มีความคิดไม่ดีกับหนู จนเกือบจะไล่หนูออกบ้านไป" จูจูพูดไปด้วยน้ำตาก็ไหลลงมา

เมื่อคุณหญิงเห็นว่าเธอร้องไห้เสียใจก็เลยไม่ได้เอ่ยพูดอะไรอีก

--

เมื่อเฉียวเฟิงมาถึงโรงพยาบาล ไป๋มู่ชิงก็ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉิน เขาจ้องมองไปที่หนานกงเฉินอย่างเครียดแค้น "มู่ชิงเป็นยังไงบ้าง?"

"บาดเจ็บสาหัสมาก" หนานกงเฉินเอ่ยเสียงเบา

"ทำไมเธอถึงถูกลักพาตัวไป? แล้วทำไมถึงตกลงมาจากระเบียง?" เฉียวเฟิงตะคอกไปที่เขา "เป็นภรรยาคุณอีกแล้วใช่ไหมที่ทำ? ใช่ไหม……"

"คุณชายเฉียวใจเย็นๆก่อนนะคะ" ผู้ช่วยเหยียนรีบเดินมาแล้วจับรถเข็นของเขาไว้ "ตอนนี้คุณหนูไป๋กำลังอยู่ในห้องฉุกเฉิน เราก็อย่าเสียงดังตรงนี้เลยค่ะ"

เฉียวเฟิงไม่ได้สนใจเธอแล้วสายตาก็จ้องไปที่หนานกงเฉิน "คุณยังมีหน้ามาโทษว่าผมไม่ปกป้องดีมู่ชิง มู่ชิงอยู่กับผมมาสองปีกว่าไม่เคยได้รับบาดเจ็บเลย แต่หลังจากที่เจอคุณล่ะ อุบัติเหตุต่างๆเต็มไปหมด คุณเอาแต่พูดว่าคุณรักเธอ แม้แต่ผู้หญิงข้างกายก็ยังควบคุมไม่ได้ ผมว่าถ้าคุณไม่ทำให้มู่ชิงตายก็คงจะไม่สาแก่ใจใช่ไหม?"

หนานกงเฉินก้มลงไปที่ฝ่ามือตัวเอง ในใจก็รู้สึกเสียใจจนรู้สึกหายใจลำบาก

เฉียวเฟิงด่าได้ถูก ด่าได้ดีมาก มู่ชิงตกอยู่ในภาวะอันตรายอีกครั้งก็เป็นเพราะเขา

"คุณชายเฉียวคะ คุณชายเฉินเสียใจมากแล้วคุณยังด่าเขาอีกเลยค่ะ" ผู้ช่วยเหยียนพูดปลอบใจ "แล้วอีกอย่าง ตอนนี้ตำรวจก็กำลังสืบหาอยู่ คุณหนูจูเป็นทำหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลยค่ะ"

"นอกจากคนนั้นแล้วจะยังมีใครอีก?" เฉียวเฟิงเอ่ยอย่างโมโห

"ขอโทษ เป็นความผิดของผมเอง" เป็นครั้งแรกที่หนานกงเฉินก้มหัวแล้วขอโทษกับคนอื่น

แล้วก็เป็นครั้งนี้ด้วย ที่เขารู้สึกว่าตัวเองผิดมากแล้วเสียใจมาก ถ้ามู่ชิงผ่านครั้งนี้ไปไม่ได้ เขาต้องเกลียดตัวเองแล้วโกรธเคืองตัวเองมากแน่ๆ

เฉียวเฟิงรู้ว่าด่าเขาไปก็ไม่มีประโยชน์ก็เลยจำใจต้องหุบปาก

ถ้าร่างกายเขาสะดวก ตอนนี้คงจะชกหน้าเขาไปแล้ว แต่ว่าทำไม่ได้ ก็เหมือนกับที่เขารู้ทั้งรู้ว่าไป๋มู่ชิงถูกลักพาตัวไปที่ไหน แต่ก็ไม่มีปัญญาไปช่วยเธอ

อย่าพูดถึงความรู้สึกแบบนี้เลยว่ามันอึดอัดแล้วน่าเกลียดแค่ไหน!

สถานการณ์เงียบไปสักพัก โทรศัพท์ของเฉียวเฟิงก็ดังขึ้น เขาสูดหายใจเข้าลึกแล้วล้วงโทรศัพท์ออกมาจากในกระเป๋า จากนั้นก็กดรับสาย

อีกฝั่งของโทรศัพท์เป็นเสียงของลุงหลิ่ว "คุณชายครับ คนตระกูลหนานกงบอกว่าหว่านชิงหลับแล้ว จะให้เธอนอนอยู่ที่บ้านตระกูลหนานกงก่อนครับ แล้วยังบอกอีกว่าพรุ่งนี้เช้าพวกเขาจะส่งตัวคุณหนูกลับมาครับ"

เฉียวเฟิงมองกวาดไปที่หนานกงเฉิน "อุ้มตัวนอนที่คาร์ซีทไม่ได้เหรอ?"

"ผมก็พูดไปอย่างนั้นครับ แต่ว่าคนตระกูลหนานกงบอกว่าไม่ปลอดภัย ใช้ข้ออ้างต่างๆมาพูดครับ" ลุงหลิ่วพูด

เมื่อได้ยินเฉียวเฟิงพูดถึงหว่านชิง สุดท้ายหนานกงเฉินก็เลยเงยหน้าขึ้นมองไปที่เขา ขณะเดียวกันเฉียวเฟิงก็วางสายแล้วหันไปมองที่เขา "ทำไมคนตระกูลหนานกงถึงไม่ยอมปล่อยตัวหว่านชิง? พวกคุณคิดจะทำอะไรกันแน่?"

หนานกงเฉินถูกเขาถามแล้วไม่รู้จะเอ่ยตอบยังไง เงียบไปสักพักแล้วค่อยเอ่ยขึ้น "เดี๋ยวผมโทรไปถาม"

พูดจบ เขาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้จากนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาแล้วเดินไปมุมทางเดิน โทรศัพท์มีคนรับอย่างรวดเร็วก็ถามตรงๆไปเลย "หว่านชิงล่ะ?"

พี่เหอไม่คิดเลยว่าเขาจะถามตรงขนาดนี้ก็เลยอึ้งไป "คุณชายไว้ใจเถอะค่ะ เธอนอนหลับแล้ว"

"เธอเป็นอะไรกันแน่?" น้ำเสียงของหนานกงเฉินเยือกเย็น

"เธอ……หลับจริงๆค่ะ" เมื่อพี่เหอถูกเขาบีบบังคับก็รู้สึกเกร็งไป

"แล้วทำไมพวกคุณไม่ให้คนตระกูลเฉียวรับเธอกลับไป?" หนานกงเฉินรู้สึกมีลางร้ายขึ้นมาในใจแล้วรีบเอ่ยถามขึ้นอีก "บอกความจริงกับผม เสี่ยวหว่านชิงเป็นอะไรกันแน่? ดูแลเธอดีหรือเปล่า?"

"เธอ……" พี่เหอถูกเขาบีบบังคับจนต้องพูดความจริงไป "คุณชายคะ ทีแรกเราก็ดูแลได้ดีค่ะ แต่พอไม่ระวังหว่านชิงกับคุณหญิงน้อยก็ตกไปในสระว่ายน้ำ แต่ว่าคุณไว้ใจได้นะคะ คุณหมอจางมาตรวจเช็คแล้วค่ะ หว่านชิงไม่เป็นอะไร อีกสักพักก็คงจะตื่นมาได้ค่ะ"

หนานกงเฉินขมวดคิ้ว "พี่พูดอะไรนะ? หว่านชิงกับจูจูตกลงไปที่สระว่ายน้ำพร้อมกันงั้นหรอ?"

"ใช่ค่ะ ยังดีที่เสี่ยวเหลียนช่วยพวกเขาสองคนขึ้นมาค่ะ"

ฝ่ามือของหนานกงเฉินกำแน่น "ผมบอกให้ดูแลหว่านชิงอย่าให้จูจูเข้าใกล้เธอไม่ใช่หรอ?"

"คือ……ดิฉันให้เสี่ยวเหลียนไปดูแล แต่พอเสี่ยวเหลียนกลับมาเอาผลไม้พวกเธอก็ตกน้ำไป ยังดีที่ทั้งสองไม่เป็นอะไร……"

หนานกงเฉินไม่เหลือความอดทนที่จะทนฟังแล้ว เขาวางสายไปแล้วเดินไปหน้าห้องฉุกเฉิน เฉียวเฟิงจ้องที่เขา ท่าทางกำลังรอคำตอบของเขา

หนานกงเฉินดึงสติกลับมาแล้วเอ่ย "หว่านชิงเล่นจนเหนื่อยก็เลยนอนหลับ คุณไว้ใจเถอะ พรุ่งนี้เช้าผมจะส่งหว่านชิงกลับไปหาคุณเอง"

พูดจบคำนี้ หนานกงเฉินก็หันหลังเดินไปทางลิฟท์

หนานกงเฉินใช้เวลาที่รวดเร็วที่สุดกลับไปถึงคฤหาสน์ เมื่อเขาเข้าไปถึงคฤหาสน์คุณหญิงกับจูจูก็กำลังจะแยกย้ายกลับไปนอน เขาเข้ามาด้วยท่าทางดุเดือด สีหน้าของจูจูก็ซีดไปเลย แต่เธอก็แสร้งทำเป็นนิ่งสงบแล้วมองไปที่เขา

"เฉิน แกกลับมาสักที แกเป็นอะไรหรือเปล่า?" คุณหญิงมองไปที่เขาก็รู้สึกโล่งอกทันที เขาออกไปอย่างร้อนรนแล้วช่วยตำรวจจับคนร้ายแล้วไม่มีข่าวคราวทั้งคืน ตอนนี้ท่านวางใจแล้ว

เมื่อเห็นรอยแผลบนแขนของเขาคุณหญิงก็รีบถามอย่างเป็นห่วง "เฉิน แขนของแกเป็นอะไร? บาดเจ็บหรอ?"

หนานกงเฉินไม่ได้ตอบคำถามท่าน แต่ใช้สายตาที่แหลมคมมองไปที่จูจูแล้วพูดกัดฟันแน่น "เสี่ยวหว่านชิงล่ะ?"

จูจูถูกเขาจ้องจงจนหายใจไม่ทั่วท้องแล้วรีบชี้ไปที่ห้องพี่เหอ "หว่านชิงเพิ่งตื่นมาแต่ว่าหลับไปอีกแล้วค่ะ"

หนานกงเฉินก้าวเดินไปที่ห้องนอนของพี่เหอ เมื่อเขาเห็นว่าเสี่ยวหว่านชิงนอนหลับอยู่บนเตียงก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันทีใบหน้าที่อมชมพูน่ารักแต่ตอนนี้กลับซีดขาวจนน่าตกใจแล้วบนหน้าผากก็ยังมีผ้าพันแผลอีก ดูไม่มีชีวิตชีวาเหมือนวันปกติทั่วไปเลย

เขาเอนตัวลงไปจับแขนเธอแล้วแก้มของเธอ เมื่อรู้สึกถึงลมหายใจที่เป็นจังหวะค่อยโล่งอกไป

"เฉิน……หว่านชิงหลับแล้ว หลับสบายมาก……" จูจูที่อยู่ข้างๆยิ้มอ่อน แต่ในใจกลับสั่นเกร็งไปหมด

"คะ?"

"ผู้หญิงก็ชอบทำอะไรลับหลังแบบนี้ไม่ใช่หรอครับ?" เฉียวเฟิงยิ้มอย่างเสียดสี "ผู้ช่วยเหยียนไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอครับถ้ามู่ชิงกลับไปอยู่ข้างกายของหนานกงเฉิน?"

ผู้ช่วยเหยียนถามกลับ "ทำไมฉันต้องรู้สึกด้วยคะ?"

เฉียวเฟิงก็ยิ้ม "ดูเหมือนว่าผู้ช่วยเหยียนจะเป็นผู้หญิงที่ดี"

"ขอบคุณค่ะ" ผู้ช่วยเหยียนเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ว่าเธอก็ไม่ได้อธิบาย

เรื่องแบบนี้อธิบายยังไงก็ไม่ชัดเจน แต่จะทำให้ยุ่งยากมากกว่าเดิม

เมื่อทางเดินมีเงาของคนเดินผ่านมา ผู้ช่วยมองไปที่คนนั้นจากนั้นก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเอ่ย "คุณชายเฉียวคะ ฉันกลับก่อนนะคะ"

เฉียวเฟิงพยักหน้าให้ ผู้ช่วยเหยียนก็พยักหน้ากลับค่อยก้าวเดินไปทางลิฟต์

เฉียวซือเหิงมองกวาดไปที่ผู้ช่วยเหยียนที่เดินไปไกลแล้วจากนั้นก็ถามเฉียวเฟิง "เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ตอนนี้มู่ชิงเป็นยังไงบ้าง? ทำไมถึงถูกคนลักพาตัวไป?"

เขาออกไปทำธุระกลับมาก็ได้ยินเรื่องนี้ แม้แต่บ้านก็ยังไม่ได้กลับก็รีบมาโรงพยาบาลทันที

"หมอบอกว่ายังไม่ฟื้น" เฉียวเฟิงก้มหน้าอย่างเสียใจ

เฉียวซือเหิงยกมือขึ้นวางที่บ่าเขา "อย่ากังวลเลย ไป๋มู่ชิงเป็นคนโชคดีอยู่แล้ว ครั้งนี้ก็ต้องไม่เป็นอะไรแน่นอน"

เฉียวเฟิงตอบรับไป คำพูดปลอบใจพวกนี้เขาก็ไม่ค่อยอยากฟังมากเท่าไหร่

"ใครเป็นคนทำกันแน่?" เฉียวซือเหิงเดินวนไปวนมาอย่างหงุดหงิด "ฉันคิดว่าต้องเป็นผู้หญิงที่ชื่อจูจูว่าแน่นอน ใช่สิ หนานกงเฉินเอาแต่ตามตื๊อไป๋มู่ชิงไม่ใช่หรอ? ทำไมตอนนี้ไม่เห็นเงาหัวเลย?"

"เขากลับไปแล้ว"

"ขอให้กลับไปจัดการกับภรรยาตัวเองเถอะ" เฉียวซือเหิงเอ่ย

"รอมู่ชิงฟื้น ผมจะพาเธอไปจากที่นี่ " เฉียวซือเหิงเอ่ยพึมพำกับตัวเอง

เฉียวซือเหิงก็พยักหน้า "ครั้งนี้พี่จะช่วยจัดการเอง"

--

เมื่อเดินมาจากสระว่ายน้ำ หนานกงเฉินก็มาหาเสี่ยวหว่านชิง เขาเอนตัวลงไปอุ้มเสี่ยวหว่านชิงขึ้นจากบนเตียง คุณหญิงก็เอ่ยพูดขึ้นว่า "เฉิน แกจะอุ้มเธอไปไหน?"

"อุ้มเธอไปจากที่นี่ ยิ่งไกลยิ่งดี" หนานกงเฉินพูด

"รอก่อน" คุณหญิงพูด "เฉิน แกมานี่ ฉันอยากจะคุยกับแก"

"คุยอะไรครับ? คุณย่ายังจะใช้ข้ออ้างที่ว่าจูจูเป็นคู่คลองที่ฟ้าลิขิตแล้วให้ผมเก็บเธอไว้แล้วให้อภัยเธอหรอครับ?"

คุณหญิงทำมือให้เขาเงียบ "อย่าทำให้เด็กตื่น มาที่ห้องฉัน"

เมื่อคุณหญิงพูดจบก็หันไปพูดกับพี่เหอว่าให้ดูแลเสี่ยวหว่านชิง จากนั้นก็เดินกลับห้องตัวเองไป

หนานกงเฉินหันหลังแล้วเดินตามคุณหญิงไปที่ห้อง หลังจากที่คุณหญิงปิดประตูก็นั่งลงที่โซฟาจ้องมองไปที่เขา "เฉิน แกพูดไม่ผิด ฉันจะเก็บจูจูไว้"

"ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณย่าต้องทำแบบนี้ ถ้าไม่มีท่านคอยเอาใจเธอ จูจูก็คงไม่กล้าทำเรื่องอะไรแบบนี้" สีหน้าของหนานกงเฉินเข้มงวดขึ้นมาทันที "แต่ว่าครั้งนี้ผมจะไม่ยุ่งไม่ได้แล้ว จูจูต้องชดใช้กับการกระทำที่ตัวเองทำไป ไม่งั้นก็คงไม่แฟร์กับแม่ลูกทั้งสอง"

หนานกงเฉินนึกอะไรบางอย่างได้แล้วจ้องไปที่ท่าน "คุณย่ารู้อยู่แล้วหรอครับว่าเป็นจูจูคนทำ? ที่ตำรวจยังไม่มาเอาตัวไปเป็นเพราะคุณย่าใช่ไหมครับ?"

"ใช่ ฉันเอง"

"คุณย่า!" หนานกงเฉินหงุดหงิด

"ฉันเคยบอกแล้ว จูจูยังตายตอนนี้ไม่ได้ ยิ่งเข้าคุกไม่ได้ด้วย เธอต้องอยู่ที่บ้านตระกูลหนานกง "สีหน้าของคุณหญิงก็เข้มงวดเหมือนกัน

ทีแรกท่านก็ไม่คิดเหมือนกันว่าเรื่องคืนนี้จูจูเป็นคนทำ จนกระทั่งเสี่ยวหว่านชิงจมน้ำท่านค่อยคิดได้ ท่านรู้ว่าหนานกงเฉินเกลียดจูจูมาก เพื่อที่จะไม่ให้ตำรวจนำตัวจูจูไป ท่านก็ใช้เวลาที่น้อยที่สุดแล้วปิดบังความผิดของเธอไว้

"จูจูเลือดเย็นมาก เธอไม่แค่จะฆ่าคุณหนูอีแล้วจะฆ่าหว่านชิงด้วย แม้แต่เด็กเธอก็ไม่ปล่อย! คุณย่าครับ คุณย่าจะปิดบังคนเลวแบบนี้หรอครับ?" หนานกงเฉินส่ายหัวแบบเอื้อมละอา "คุณย่าทนได้ แต่ผมทนไม่ได้……"

"แกทนไม่ได้ก็ต้องทนไว้!" คุณหญิงพูดเสียงเข้ม "ถ้าแกจะต่อต้านกับฉัน ตั้งแต่วันนี้ไปแกอย่าคิดที่จะได้เดินออกจากคฤหาสน์นี้แม้แต่ก้าวเดียว อย่าคิดว่าจะได้ติดต่อกับคนข้างนอก จนกระทั่งสามเดือนหลังจากนี้!"

สามเดือนหลังจากนี้ หนานกงเฉินเข้าใจดีว่าคุณหญิงหมายถึงอะไร สามเดือนหลังจากนี้ก็เป็นวันครบรอบแต่งงานสามปีของเขากับจูจู แล้วเป็นวันเวลาที่คุณหญิงเอาแต่เฝ้ารอคอยด้วย

แต่ว่าวันครบรอบนี้ไม่มีความสำคัญอะไรในใจเขาเลยเขาไม่เคยเก็บไว้ในใจเลย

คุณหญิงปรับอารมณ์ให้อ่อนลงแล้วสูดหายใจเข้า "เฉิน แกคิดว่าฉันชอบจูจูหรอ? แกคิดว่าฉันเอาใจเธอหรอ? คิดว่าฉันไม่รู้ว่าเธอเลวแค่ไหนหรอ? แต่ทำยังไงได้ล่ะ? ใครให้เธอเป็นคู่ครองที่ฟ้าลิขิตไว้ ใครให้เธอช่วยชีวิตแกไว้? ฉันรู้ว่าแกเกลียดเธอมาก เกลียดจนอยากจะบีบคอเธอตาย ไม่ก็ส่งเธอเข้าคุก แต่แกเคยคิดหรือเปล่า ถ้าแกทำให้เธอตายแล้วแกจะทำยังไง?"

"ผมบอกแล้วว่าผมไม่เชื่ออะไรพวกนี้!"

"แกไม่เชื่อ? แต่ฉันเชื่อ!" คุณหญิงตบหน้าอกของตัวเอง "แกให้เธอมีชีวิตอีกสามเดือนจะเป็นอะไรไป? พอถึงเวลาแกจะไว้ชีวิตเธอฉันก็ไม่ไว้อยู่แล้ว ถ้าถึงเวลาก็เอาหัวใจของเธอไปให้คุณหญิงจิ้ง ฉันจะตามใจแกเลยว่าแกจะทำยังไงกับเธอก็ได้ จะโยนเธอไปให้สัตว์ป่ากินก็ได้ ขอแค่แกได้ระบายอารมณ์คุณย่าจะไม่เอ่ยพูดอะไรสักคำเลยได้ไหม?"

หนานกงเฉินมองไปที่คุณหญิงแล้วมีความรู้สึกอะไรบางอย่างในใจ: คุณย่าหลงงมงายจนบ้าไปแล้ว……

แล้วขณะเดียวกัน จูจูที่กำลังแอบฟังอยู่หน้าประตูหน้าก็ซีดขาว ขาทั้งสองข้างก็อ่อนแรง

เธอหันหลังไปแล้วหายใจเข้าลึกๆ ไม่กล้าเชื่อความจริงที่ตัวเองได้ยินเลย

เมื่อได้ยินคุณหญิงบอกว่าท่านช่วยเธอปิดบังความผิด ในใจเธอก็ยังรู้สึกดีใจเพราะว่าเธอคาดเดาได้ เธอรู้ว่าไม่ว่าตัวเองจะทำอะไรคุณหญิงก็ไม่มีทางให้เธอเกิดเรื่องแน่นอน

เธอคิดว่าคุณหญิงจะคุ้มครองเธอเพราะว่าเธอเป็นคู่ครองที่ฟ้าลิขิตไว้ของหนานกงเฉิน เธอคิดว่าได้เป็นคู่ครองหนานกงเฉิน ได้เป็นภรรยาเขา ก็จะได้อยู่กับเขาตลอดชีวิต ไม่คิดเลยว่า……

คุณหญิงจิ้งอะไร เธอไม่รู้จักแล้วไม่เคยได้ยินด้วย ยิ่งคิดไม่ถึงว่าคุณหญิงจะเอาหัวใจของเธอไปให้คุณหญิงจิ้ง นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

สามเดือนหลังจากนี้? ก็ถึงเวลาของเธอแล้วหรอ?

เมื่อเห็นว่าหนานกงเฉินไม่เอ่ยพูดอะไรอีก คุณหญิงก็เอ่ยขึ้นอีก "เรื่องนี้ฉันตัดสินใจแล้ว แกกลับไปพักผ่อนเถอะ ห้ามออกจากห้องตั้งแต่พรุ่งนี้ ห้ามติดต่อกับคนข้างนอกด้วย"

"คุณย่าครับ คุณย่าจะทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ"

"เพื่อร่างกายของแก ฉันต้องทำแบบนี้" อยู่ๆคุณหญิงก็เอาแส้ออกมาจากลิ้นชักแล้วยัดไปในมือเขา "ฉันรู้ว่าแกโกรธ ขึ้นไปเฆี่ยนเธอให้สมใจ แต่ต้องไว้ชีวิตเธอด้วย"

"หลังจากสามเดือน ฉันจะให้เธอชดใช้เองแล้วทวงความยุติธรรมให้ทั้งสองแม่ลูก" คุณหญิงพูด

หนานกงเฉินจับแส้ที่คุณหญิงให้ไว้ในมือแน่น จากนั้นก็หันหลังเดินออกไป