เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 224

“ตกลงเธอจะเอายังไงกันแน่?” นัยน์ตาทั้งสองที่เธอจ้องไป๋มู่ชิงมีน้ำตารื้นขึ้นมา

“พวกเราเจรจาสงบศึกตั้งแต่ตอนนี้ดีกว่าไหม”

จูจูเผลอยิ้มออกมาทั้งน้ำตา：“เจรจาสงบศึก? เจรจาสงบศึกในความหมายของเธอคงไม่ได้ให้ฉันแทนที่เธอต่อไปใช่ไหม? เธอคงไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนึกว่าฉันเต็มใจจะตายแทนเธอใช่ไหม?”

“ฉันรู้ว่าคุณไม่ทำหรอก และฉันก็รู้ด้วยว่าช่วงนี้คุณกำลังวางแผนว่าจะหนีออกจากตระกูลหนานกงยังไงดี ไม่เพียงแค่ฉันรู้ ผู่เหลียนเหยากับหนานกงเฉินก็รู้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นตอนนี้ทุกการกระทำของคุณถูกจับตามองอยู่” ไป๋มู่ชิงหยุดชั่วคราว แล้วพูดต่อ：“จริงสิ ฉันลืมบอกไปว่าทำไมวันนี้ถึงมาหาคุณ เพราะสองวันก่อนผู่เหลียนเหยามาหาฉัน”

จูจูตอบอย่างรีบร้อน：“เขาไปหาเธอทำไม?”

“เขาบอกฉันว่าคุณกำลังวางแผนจะฆ่าหนานกงเฉินทิ้ง” ไป๋มู่ชิงมองสีหน้าที่เปลี่ยนไปของเธอ แล้วยิ้มมุมปาก：“คุณตกใจละสิ? ความจริงนี่ไม่มีอะไรต้องแปลกใจเลยนะ ใครใช้ให้คุณกำหลักฐานที่เขาทำผิดไว้ล่ะ? ถ้าไม่รีบฆ่าคุณให้ตายเขาจะสงบสุขได้ยังไง?”

“ฉันไม่เข้าใจเธอกำลังพูดเรื่องอะไร?” จูจูพูดอย่างเย็นชา

“คุณหนูจู เวลานี้พวกเราอย่าเสแสร้งแกล้งว่าไม่ได้ทำผิดอะไรอีกเลย” ไป๋มู่ชิงพูด：“ผู่เหลียนเหยาเขารู้ว่าแผนการของตัวเองกำลังจะถูกเปิดโปง เพื่อไม่ให้ถูกคุณแฉ และไม่ให้เรื่องมันถลำลึกไปไกลกว่านี้ เขารอหนึ่งเดือนหลังจากนี้ไม่ไหวที่คุณจะถูกผู้หญิงทำให้เจ็บปวดใจ เขาอยากให้คุณตายเร็วๆ แต่เขาก็ไม่อยากทำผิดขนาดที่ว่าฆ่าคนตาย ก็เลยอยากจะยืมมือฉันทำร้ายเธอจนตายยังไงล่ะ เพราะฉะนั้นเขาถึงรีบวิ่งมาบอกฉันเรื่องที่คุณกำลังวางแผนทำร้ายหนานกงเฉินอยู่”

“คุณหนูจู คุณเข้าใจหรือยัง? คนที่อยากให้คุณตายจริงๆคือผู่เหลียนเหยา ตั้งแต่ตอนนั้นที่เขาทำให้คุณได้อยู่ข้างๆหนานกงเฉินเขาก็รู้แล้วว่าคุณจะถูกคุณผู้หญิงทำให้เจ็บปวดใจ แต่เพื่อให้ถึงเป้าหมายของเขาแล้ว ไม่สนใจหรอกว่าฉันกับคุณจะเป็นหรือตาย โชคดีที่ฉันยังมีชีวิตอยู่ แต่คุณไม่......ก็คงต้องพึ่งตัวคุณเองแล้วล่ะ”

จูจูถูกคำพูดของเธอทำให้ตกใจจนเหงื่อตก สีหน้าจู่ๆก็ซีดเผือด

ครู่ใหญ่ เธอถึงจะถามออกมาเสียงสั่น：“จุดประสงค์ของผู่เหลียนเหยาคืออะไรกันแน่......?”

“นี่เป็นคำถามที่ฉันอยากจะถามคุณพอดี คุณกับเขาทำเรื่องไม่ดีด้วยกันตั้งเยอะ จะไม่รู้จุดประสงค์ของเขาได้ยังไงกัน?” ไป๋มู่ชิงจ้องเธอ

เธอนึกว่าจูจูจะรู้เสียอีก แต่สีหน้าของเธอ เหมือนกับว่าไม่รู้อะไรเลยสักนิด

และเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ หลังจากที่จูจูอึ้งอยู่ครู่ใหญ่ก็ส่ายหน้า：“ฉันไม่รู้ เขาไม่เคยบอกฉัน”

“ทั้งๆที่เขารู้ว่าฉันเป็นคู่ครองของหนานกงเฉิน กลับทำให้ฉันเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้นอย่างโหดเหี้ยม คุณคิดว่าจุดประสงค์ของเขาคืออะไร?”

“ไม่อยากให้หนานกงเฉินทนอยู่กับคู่ครองเหรอ?”

“ถ้าฉันเดาไม่ผิด นี่เป็นจุดประสงค์ของเขาจริงๆนั่นแหละ” ไป๋มู่ชิงยิ้มเยาะ：“เขาไม่เพียงแต่ต้องการสมบัติของตระกูลหนานกง ที่มากไปกว่านั้นคือต้องการชีวิตของหนานกงเฉิน ความทะเยอทะยานเยอะเสียจริง”

จูจูก้มหน้าไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่ จับหูแก้วที่มีน้ำเพียงเล็กน้อย ดูแล้วในใจคงสะเทือนใจไม่น้อย

ไป๋มู่ชิงดูปฏิกิริยาของเธอ พร้อมทั้งรินน้ำเปล่าดื่มไปด้วย ไป๋มู่ชิงไม่ได้รบกวนเธอ แค่รออย่างเงียบๆ

เงียบอยู่สักพัก ในที่สุดจูจูก็เงยหน้าขึ้นมาจ้องเธอ：“งั้นเธอมาบอกฉันทำไม? ขู่ไม่ให้ฉันลงมือกับหนานกงเฉิน?”

“เปล่า ฉันหวังว่าคุณจะแยกแยะถูกผิดได้ ผู่เหลียนเหยาใช้ประโยชน์จากคุณตั้งแต่แรก”

“แล้วยังไงล่ะ? ฉันก็ใช้ประโยชน์จากเขาในการแต่งงานกับหนานกงเฉินเหมือนกัน เป็นฉันที่หาเรื่องใส่ตัว”

“งั้นตอนนี้คุณไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วเหรอ?”

“เธอสามารถทำให้ฉันมีชีวิตอยู่ต่อได้หรือไง?”

“คุณหนูจู มาจนถึงทุกวันนี้คุณจะคิดถอยหลังเพื่อตัวเองไม่ได้แล้ว ต่อให้คุณไม่ถูกคุณผู้หญิงทำให้ตาย คุณก็หนีคุกไม่พ้นหรอก บางทีฉันคงปกป้องคุณไม่ไหว แต่ยังไงซะพ่อแม่ของคุณก็เป็นคุณลุงกับคุณป้าแท้ๆของฉัน ฉันสามารถช่วยคุณปกป้องพวกเขาได้” ไป๋มู่ชิงมองเขาด้วยท่าทางจริงจัง：“ขอแค่คุณเอาหลักฐานที่ผู่เหลียนเหยาทำผิดประณามเขา”

“ที่แท้จุดประสงค์ที่เธอมาวันนี้ก็เพราะเรื่องนี้?” จูจูหัวเราะเยาะ

“คุณไม่ต้องสนว่าจุดประสงค์ของฉันคืออะไร ยังไงซะหลังจากนี้หนึ่งเดือนไม่ว่าคุณจะพูดออกมาหรือไม่ ว่าฉันเป็นคู่ครองที่แท้จริง คุณล้วนแต่หนีตายได้ยาก และถ้าจะพูดถึงความรู้สึกที่หนานกงเฉินมีต่อคุณล่ะก็ ไม่ว่าฉันจะเป็นคู่ครองหรือไม่ เขาก็คงไม่อยากให้ฉันตาย เพราะฉะนั้นฉันยังสามารถช่วยคุณปกป้องคุณลุงกับคุณป้าได้”

“เธอปกป้องไหวงั้นเหรอ?” จูจูยิ้มเยาะทั้งน้ำตา

ผู่เหลียนเหยาเคยบอกเธอไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ถ้าเธอกล้าขายเขาล่ะก็ เขาก็จะทำให้พ่อแม่ของเธอโดนฝังไปพร้อมกับเธอ และความโหดเหี้ยมของผู่เหลียนเหยา เธอได้เห็นมาตั้งนานแล้ว！

“สรุปคุณจะทำข้อตกลงกับฉันหรือเปล่าคุณก็พิจารณาเอาเองแล้วกัน” ไป๋มู่ชิงลุกขึ้นจากโซฟา ก้มลงมองเธอ：“คุณหนูจู คุณโกหกหนานกงเฉินตั้งแต่เริ่มแรก คุณทำผิดต่อเขา ถ้าเขาจะแก้แค้นคุณตอนนี้ก็เป็นเพราะคุณหาเรื่องใส่ตัว”

--

หลังจากที่หนานกงเฉินเดินออกมาจากห้อง ก็เห็นว่าเฉียวเฟิงนั่งมองประตูห้องอยู่

เขาเดินไป พูดอย่างไม่อ้อมค้อม：“ผมอยากคุยกับคุณหน่อย”

จนถึงตอนนี้ทั้งสองคนได้นั่งอยู่ในห้องทำงานของเฉียวเฟิงมาสิบห้านาทีแล้ว กลับไม่มีใครเริ่มพูดออกมาก่อน

สุดท้ายเฉียวเฟิงก็เป็นฝ่ายเริ่มก่อน พูดด้วยน้ำเสียงเรียบๆ：“คุณชายเฉินอยากคุยเรื่องอะไรในใจผมรู้ดี แต่ถ้าเอ่ยปากไม่ไหวจริงๆก็กลับไปเถอะครับ ผมว่าพวกเขาสองคนก็คงคุยกันเสร็จแล้วเช่นกัน”

“ผมมีอะไรต้องเอ่ยปาก?” หนานกงเฉินหัวเราะเยาะ：“ผมแค่กังวลว่าคุณจะยอมรับความจริงไม่ได้ก็เท่านั้นเอง”

“คุณว่ามาเถอะ ผมรับได้” เฉียวเฟิงพูด

“ความจริงก็คือผมกับมู่ชิงรักกันดี”

“ผมรู้”

“คุณรู้?” หนานกงเฉินนั่งตัวตรง แล้วมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์：“ในเมื่อคุณรู้อยู่แล้วทำไมยังต้องใช้อำนาจบีบบังคับเธอไม่ปล่อย? คุณชายรองตระกูลเฉียวคุณจำเป็นต้องเห็นแก่ตัวขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ก่อนหน้านี้ผมเคยพูดไปแล้ว อยากให้ผมคืนมู่ชิงให้คุณอะได้ แต่ต้องจัดการคุณหนูจูให้เรียบร้อย” เฉียวเฟิงพูด：“ไม่สิ ยังมีคุณหนูผู่นั่นอีก เมื่อไหร่ที่จัดการสองคนนั่นได้ค่อยมาเอามู่ชิงจากผม”

หนานกงเฉินจ้องเขา ถามอย่างระแวง：“คุณพูดจริง?”

เขาจำได้ว่าครั้งที่แล้วเฉียวเฟิงเคยพูดไว้ ขอแค่จัดการจูจูให้เรียบร้อย เขาก็จะคืนมู่ชิงให้ แต่เขาไม่เคยจะเชื่อเลยว่าเฉียวเฟิงจะเต็มใจคืนมู่ชิงให้เขา ก็เลยไม่ได้ใส่ใจคำพูดพวกนั้นของเขา

วันนี้เขาพูดถึงอีกครั้ง เขาอดไม่ได้ที่จะจริงจังขึ้นมา จ้องเขาแล้วพูด：“ผู่เหลียนเหยากับจูจูผมจะจัดการอย่างแน่นอน ขึ้นอยู่กับเวลา แต่มู่ชิง......คุณจะคืนให้ผมจริงเหรอ?”

“อาจจะคืนให้” เฉียวเฟิงตอบสองแง่สองง่าม

“ดูแล้วนี่เป็นแค่ข้ออ้างที่คุณใช้ปฏิเสธผม”

เฉียวเฟิงพูด：“ความหมายของผมคือจะแย่งมู่ชิงกับคุณ เงื่อนไขข้อแรกคือจัดการผู้หญิงสองคนนั้นให้เรียบร้อย ไม่ต้องคิดมากไป”

หนานกงเฉินยิ้มเยาะ：“ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นผมก็ไม่มีอะไรต้องพูดแล้ว ยังไงซะผมจะแย่งมู่ชิงกลับมาอย่างแน่นอน คุณชายรองตระกูลเฉียวถ้าจิตใจคุณยังมีความดีเหลืออยู่ ปล่อยมือซะเถอะ อย่าใช้บุญคุณมารั้งมู่ชิงไว้เลย วิธีแบบนี้ไม่เพียงแต่ไร้ยางอายแถมยังขายหน้าอีกด้วย”

จู่ๆก็มีเสียงประเตาะดังมาจากประตูห้องทำงาน ทั้งสองคนหยุดพูดคุย ไป๋มู่ชิงผลักประตูแล้วเดินเข้ามา

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่คิดว่าหนานกงเฉินจะอยู่ในห้องทำงานของเฉียวเฟิง วินาทีที่เห็นหนานกงเฉิน ใบหน้าของเธอก็แสดงถึงความตกใจ

ผู้ชายสองคนในห้องทำงานกำลังมองไปยังเธอ จู่ๆบรรยากาศก็อึดอัดขึ้นมา

“มู่ชิง คุยเสร็จแล้วเหรอ?” หนานกงเฉินถามเสียงอ่อนโยน

“อืม” ไป๋มู่ชิงพยักหน้า：“คุยเสร็จแล้วค่ะ”

“มู่ชิง มานี่หน่อย” เฉียวเฟิงกวักมือเรียกไปทางไป๋มู่ชิง ไป๋มู่ชิงก้าวเท้าเดินไป เธอยื่นมือไปจับมือที่เฉียวเฟิงยื่นออกมาหาเธอ ในใจลึกๆก็เกิดความรู้สึกไม่มีอิสระขึ้นมา ถึงขนาดที่เธอรู้สึกได้ถึงสายตาของหนานกงเฉินที่คมกริบแทงมาจากด้านหลังเธอ

“คุณโอเคไหม?” เสียงของเฉียวเฟิงก็อ่อนโยนเช่นกัน

“โอเคค่ะ” ไป๋มู่ชิงถือโอกาสนั่งลงข้างเขา

เฉียวเฟิงเงยหน้ามองหนานกงเฉินที่สีหน้าไม่ค่อยดี：“คุณชายเฉิน ภรรยาของคุณน่าจะรอคุณอยู่ในห้อง ไปส่งเธอกลับบ้านเถอะ”

บนหน้าของหนานกงเฉินเก็บอาการไม่ค่อยอยู่ บนหน้าทั้งเขียวทั้งขาวซีดสลับกันไป แต่สถานการณ์ของเขาเวลานี้คงทำได้แค่ออกจากที่นี่

“คุณชายเฉิน ขอบคุณที่ช่วยฉันเรื่องนี้นะคะ” ไป๋มู่ชิงพูดกับเขา จ้องไปที่สายตาของเขาเห็นถึงความรู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

ว่าตามนิสัยของหนานกงเฉิน ไม่โกรธบ้าคลั่งสิถึงแปลก และก็ยากมากที่จะเห็นเขาอดทนได้ถึงขนาดนี้ เธอค่อยๆหลบสายตา ไม่ได้สู้สายตากับเขาต่อ

“ไม่เป็นไรครับ เป็นเรื่องที่ควรทำอยู่แล้ว” หนานกงเฉินยิ้มให้：“ยังไงซะที่คุณทำแบบนี้ก็เพราะหวังดีกับผม”

เขาลุกขึ้นยืนจากโซฟา จ้องไปยังทั้งสองคน ：“งั้นผมไปก่อนนะ ลาก่อนทั้งสองคน”

“ลาก่อน” ไป๋มู่ชิงลุกขึ้นไปส่งเขาออกจากห้องทำงาน

ที่หน้าประตูห้องทำงาน ไป๋มู่ชิงพูดอย่างสุภาพ：“คุณชายเฉิน ฉันไม่ออกไปส่งคุณข้างนอกนะคะ”

จู่ๆฝีเท้าของหนานกงเฉินที่กำลังจะเดินออกไปข้างนอกก็หยุดลง หันหน้ามามองเธออย่างโกรธๆ ไป๋มู่ชิงตั้งใจไม่สู้สายตากับเขา เธอนึกว่าหนานกงเฉินจ้องเธอเสร็จก็จะออกไปจากที่นี่ไปเอง คิดไม่ถึงว่าเขาจะออกแรงดึงเธอมาจากประตู แล้วรีบกดเธอไปที่กำแพง ก้มหน้ากัดบนริมฝีปากเธออย่างรุนแรง

ไป๋มู่ชิงถูกเขาทำให้ตกใจจนสะดุ้ง ที่นี่เป็นสถานที่สาธารณะนะ ถ้าเกิดถูกพนักงานเห็นเข้า......

“มู่ชิง คุณคอยดูว่าสักวันผมจะแย่งคุณกลับมาเถอะ” เสียงกดดันด้วยความโกรธของเขาดังขึ้นที่ข้างหู

ไป๋มู่ชิงใช้มือดันเขาออกจากตัวเองอย่างรีบร้อน แล้วแทรกตัวออกไปจากอ้อมกอดเขา กลับไปที่ห้องทำงาน

ร่างของไป๋มู่ชิงที่มาถึงในห้องทำงานหยุดอยู่ที่ประตู แล้วแอบถอนหายใจ

“เป็นอะไรไป?” เฉียวเฟิงสังเกตเธอถามแล้วยิ้มให้เบาๆ

ไป๋มู่ชิงยิ้มแล้วส่ายหน้า：“ไม่มีอะไรค่ะ” หลังจากที่เธอก้าวเท้าเดินไปนั่งที่เดิมเมื่อสักครู่ รินน้ำผลไม้บนโต๊ะป้อนเขาหนึ่งคำแล้ว ตัวเองก็ดื่มเข้าไปคำหนึ่งด้วย บนริมฝีปากยังคงมีกลิ่นอายของหนานกงเฉิน เธอใช้มือเช็ดอย่างไม่รู้ตัว ในสมองเธอคิดถึงแต่ฉากเมื่อสักครู่ที่หนานกงเฉินแย่งจูบเธอไป

ดูแล้วหนานกงเฉินเขาคงถูกตัวเองโกรธจนบ้าไปแล้ว

--

หลังจากที่หนานกงเฉินฟังกำหนดการการทำงานของทั้งวัน ก็ถามเลขาหลินว่า：“ช่วงนี้ผู้ถือหุ้นรายย่อยของบริษัทเป็นยังไงบ้าง? มีความเคลื่อนไหวบ้างไหม?”

เลขาหลินคิดแล้วตอบ：“ช่วงนี้ท่านประธานอันไปมาหาสู่กับท่านประธานเซิ่งค่ะ แต่ที่ฉันได้ยินมา เหมือนกับว่าไม่ได้มีความหมายว่าจะขายหุ้นให้ที่อื่นนะคะ”

“ความสัมพันธ์ของพวกเขาสองคนดีมาตลอด คุณจับตาดูไว้ด้วย” หนานกงเฉินพูด

“โอเคค่ะ”

เลขาหลินพูดจบ ชี้ไปที่เอกสารการเงินบนโต๊ะ：“งั้นคุณชายเฉิน เอกสารพวกนี้จะจัดการยังไงคะ? ต้องประกาศออกไปไหม?”

“ไม่ต้อง เรื่องนี้ผมจัดการเอง” หนานกงเฉินสงสัยนิดหน่อย：“ช่วยไปเรียกท่านประธานเซิ่งมาให้ฉันหน่อย”

“ค่ะ” เลขาหลินหมุนร่างเดินออกไป

หลังจากนั้นห้านาที เซิ่งตงหยางก็เข้ามา

ภายนอกของเขายังคงเคารพนอบน้อมเหมือนก่อนหน้านี้：“คุณชายเฉิน ให้ตามลุงมีธุระอะไรหรือเปล่า?”

หนานกงเฉินสังเกตเขา แล้วรีบเอาเอกสารบนโต๊ะโยนใส่ในมือของเขา：“คุณลุงดูเอาเองแล้วกัน”

เซิ่งตงหยางรับเอกสาร แล้วเปิดดู จู่ๆก็จ้องหน้าหนานกงเฉินด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปฉับพลัน：“นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทำไมเซิ่งเคอถึงทำรายการขายสินค้าของบ้านสวนฉุ่ยเซียนพันกว่าล้านหายไป? เจ้าหมอนั่นใจกล้าเกินไปไหมเนี่ย?”

“ผมก็คิดว่าเจ้าหมอนั่นใจกล้าดี”

“คุณว่าเขาต้องการเงินขนาดนี้ไปทำอะไร? หรือนี่เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า?”

“ไม่ได้เข้าใจผิดหรอก”

“แต่ว่า......”

“เซิ่งเคอไม่ได้มีความกล้าอย่างนี้จริงๆ แต่ถ้ามีคุณลุงหนุนหลังเขาอยู่กรณีนี้ก็ไม่เหมือนกันแล้วนะ”

“คุณชายเฉินหมายความว่ายังไง?” เซิ่งตงหยางแกล้งทำว่าไม่เข้าใจ

“คุณลุง คุณยังจำบริษัทจื้อหย่วนเรื่องที่แย่งเฉิงซีนั่นไปจากในมือของพวกเราได้หรือเปล่า?”

“จำได้ ก็เป็นเรื่องที่เลขาเหยียนทำนั่นแหละ”

“ถูกต้อง แต่ที่น่าขำก็คือบริษัทจื้อหย่วนตกที่นั่งลำบากเพราะเรื่องนั้น ขาดเงินทุนหมุนเวียน ช่วงนี้กำลังยืมเงินกู้ไปทั่ว”

“อืม ลุงก็ได้ยินมาเหมือนกัน” เซิ่งตงหยางพยักหน้า สีหน้าเริ่มไม่ค่อยดีแล้ว

“ไม่รู้ว่าคุณลุงได้ยินมาหรือเปล่า บริษัทจื้อหย่วนมีผู้ถือหุ้นรายใหญ่อยู่คนหนึ่งที่อยู่เบื้องหลังคนที่ชื่อเซิ่งตงหยาง” หนานกงเฉินอ้อมมาด้านหน้าเขา มองอย่างไม่ละสายตา

สีหน้าของเซิ่งตงหยางเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

เขารู้ว่าหนานกงเฉินคงเดาออกอย่างแน่นอนว่าเขาบังคับเซิ่งเคอเรื่องเงินนั่น แต่เขาไม่คิดว่าหนานกงเฉินจะรู้เยอะขนาดนี้ ถึงขนาดรู้ถึงเรื่องที่เขาเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่อยู่เบื้องหลังของบริษัทจื้อหย่วน

“เฉิน คุณไปฟังใครพูดเหลวไหลมา? ลุงจะไปเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทจื้อหย่วนได้ยังไง?” เซิ่งตงหยางพูดอย่างรีบร้อน

เขารู้ว่าหนานกงเฉินไม่ได้ตบตาเก่งขนาดนั้น ถ้าเกิดไม่ใช่ขาดเงินทุนเยอะเกินไป เขาก็คงไม่กล้าคิดจะมาบริษัทหนานกงกรุ๊ปหรอก ใครใช้ให้บริษัทหนานกงกรุ๊ปมีเงินเยอะขนาดนั้นล่ะ ถ้าเขาไม่ยืมเงินหนานกงเฉินจะให้เขายืมเงินใคร? แต่เขาไม่คาดคิดว่าหนานกงเฉินจะตรวจสอบเขาละเอียดขนาดนี้

“ผมเป็นคนตรวจสอบเอง” หนานกงเฉินพูด：“ผมยังรู้อีกว่าเซิ่งว่านเหนียนคนนั้นเป็นเพื่อนร่วมชั้นเก่าของคุณลุง ความสัมพันธ์ถือว่าดีมาก แต่แค่ช่วงนี้บริษัทจื้อหย่วนเป็นสาเหตุทำให้มีปัญหา” หนานกงเฉินพูดจบ ก็ถอนหายใจออกมา：“พอแล้ว ผมไม่อยากฟังคำเถียงข้างๆคูๆของคุณลุงว่าไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับบริษัทจื้อหย่วนอะไรทำนองนั้น แล้วผมก็ไม่อยากจะซักไซ้ด้วยว่าสรุปแล้วทำไมต้องโยกย้ายเงินก้อนโตขนาดนั้น ตอนนี้ผมคิดแค่อยากคุยกับคุณว่าจะจัดการเรื่องนี้ยังไง”

เซิ่งตงหยางไม่เอ่ยอะไรออกมา หนานกงเฉินก็เลยพูดต่อ：“คุณลุงกล้าให้เซิ่งเคอโยกย้ายเงินก้อนนี้ เพราะว่าเห็นขาดแน่แล้วว่าคุณย่าไม่มีทางส่งเซิ่งเคอเข้าคุกใช่ไหม?”

“คุณลุง ผมว่าครั้งนี้คุณพนันผิดแล้วล่ะ เงินก้อนโตขนาดนี้ ผมไม่มีทางให้เซิ่งเคอแค่สำนึกผิด ขอโทษ แล้วก็จบเรื่องนี้หรอก”

“แล้วคุณจะเอายังไง?” เซิ่งตงหยางถามด้วยหน้าไร้ความรู้สึก

“มีสองทางเลือก ข้อแรก คุณลุงคุณรับผิดชอบโดยการลาออกจากบริษัทหนานกงกรุ๊ป ข้อสอง ส่งเซิ่งเคอให้กฎหมายจัดการ” หนานกงเฉินเดินไปทางเขา แล้วจ้องเขา：“ไม่มีข้อสาม คุณพิจารณาเอาเองแล้วกัน”

เซิ่งตงหยางมองเขา แล้วส่ายหน้า：“คุณไม่มีอำนาจพอที่จะไล่ผมออก ถึงแม้ว่าหุ้นที่ผมถือจะไม่มาก แต่ก็ยังถือว่าเป็นหุ้นส่วนของบริษัท ผมมีอำนาจพอที่จะทำงานอยู่ที่บริษัทนี้ต่อ”

“งั้นแสดงว่าคุณลุงคุณเลือกข้อสอง?”

“คุณ......”

“ผมเข้าใจคุณลุงว่าทำไมต้องดึงดันที่จะทำงานอยู่ที่บริษัทนี้ต่อ” หนานกงเฉินยิ้ม พูดหยอกล้อ：“คุณลุงทั้งใช้ประโยชน์จากข่าวไม่ดีมากวาดซื้อหุ้นในมือของผู้ถือหุ้น ทั้งเอาเงินทุนของบริษัทไปให้บริษัทจื้อหย่วนทีละนิดๆ พอถึงตอนนั้นต่อให้บริษัทปิดตัวลง คุณก็สามารถวิ่งไปที่บริษัทจื้อหยวนยกย่องเกียรติของตัวเองได้”

มุมปากของเซิ่งตงหยางกระตุก：“คุณชายเฉิน คุณบอกว่าผมยึดครองสมบัติของบริษัทคงมีหลักฐานใช่ไหม?”

“หลักฐานใช่ว่าจะไม่มี แค่ช่วงไม่กี่ปีมานี้ผมใช้วิธีทำเหมือนมองไม่เห็นกับคุณ แต่หลังจากนี้คุณต้องระวังแล้วล่ะ” หนานกงเฉินอ้อมกลับไปนั่งลงหลังโต๊ะทำงาน มองเอกสารการเงินในมือของเขา：“คุณลุงคุณลองคิดเองแล้วกันเงินก้อนโตขนาดนี้ต้องติดคุกกี่ปี ถ้าคุณอยากให้เซิ่งเคอเข้าไปจริงๆล่ะก็ คุณช่วยเอาเอกสารนี่ไปส่งที่สำหนักงานกฎหมายแทนผมหน่อย ให้พวกเขาทำเรื่องไปตามขั้นตอนของกฎหมาย”

เซิ่งตงหยางมองใบหน้าที่ตัดสินใจเฉียบขาดของเขา ในใจก็โหวงเบาๆ

“คุณผู้หญิงไม่มีทางให้เซิ่งเคอติดคุกแน่ คุณอย่าคิดจะข่มขู่ผมเลย......”

“เซิ่งเคอทำผิดกฎหมายของประเทศ ไม่ใช่กฎในครอบครัว คุณย่าคงปกป้องเขาไม่ได้”

เซิ่งตงหยางเริ่มโมโห หลังจากที่ยืนกัดฟันอยู่ที่เดิมสักพัก น้ำเสียงก็อ่อนลง：“คุณให้ผมคิดก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

“ผมให้เวลาคุณคิดหนึ่งวัน” หนานกงเฉินพูด：“หรือไม่ก็มีอีกทาง คุณเอาเงินสองพันล้านบาทมาเติมส่วนที่ขาดของบริษัทภายในวันนี้สิ”

เซิ่งตงหยางทำได้แค่กัดฟัน ไม่ได้พูดอะไรออกมา

“ความจริงแล้วคุณลุงลาออกเร็วหน่อยกลับบ้านไปใช้ชีวิตในวัยเกษียณก็ดีเหมือนกันนะ หรือไม่คุณก็กลับไปเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ของบริษัทจื้อหย่วน และทุกๆปีบริษัทหนานกงกรุ๊ปก็จะแบ่งกำไรให้คุณเหมือนเดิม” น้ำเสียงของหนานกงเฉินเย็นยะเยือก：“คุณลุง พูดตามความจริง ถ้าไม่สนใจคุณป้ากับเซิ่งเคอเซิ่งซิน ผมจัดการให้คุณออกจากบริษัทโดยไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลงตั้งนานแล้ว ไม่มาเสียเวลาคุยกับคุณแน่นอน เพราะฉะนั้นคุณจัดการตัวเองให้ดีๆ ไม่เช่นนั้นพอถึงเวลาก็อย่ามาโทษผมว่าแม้แต่ญาติพี่น้องก็ไม่สนใจ”

“แม้แต่ญาติพี่น้องก็ไม่สนใจงั้นเหรอ?” เซิ่งตงหยางหัวเราะเยาะ：“ผมไม่เห็นจะรู้สึกเลยว่าคุณมองพวกเราตระกูลเซิ่งเป็นญาติมาก่อน”

ไม่รอให้หนานกงเฉินเอ่ยปากพูดอะไรออกมา เขารีบพูดต่อ：“ช่างเถอะ ขนาดเซิ่งเคอยังพูดว่าพวกเราตระกูลเซิ่งเกาะตระกูลหนานกงของคุณทำให้ร่ำรวยขึ้น ต่อให้คุณที่อยู่ตระกูลหนานกงจะมองเหยียดก็คงเป็นเรื่องปกติ” เขายักไหล่ แล้วหมุนร่างออกไปจากห้องทำงานของหนานกงเฉิน

--

หลังจากที่เซิ่งตงหยางออกมาจากห้องทำงานของหนานกงเฉินไม่ได้ตรงกลับไปที่ทำงานของตัวเอง แต่มาที่ห้องทำงานของเซิ่งเคอ เลขาบอกเขาว่าวันนี้เซิ่งเคอไม่มาทำงาน

เขารีบถามอย่างประหลาดใจ：“ทำไมล่ะ?”

เลขาส่ายหน้า：“ไม่ทราบค่ะ ประธานเซิ่งไม่ได้บอกไว้”

เซิ่งตงหยางหมุนร่างเดินกลับพร้อมทั้งหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาเบอร์ของเซิ่งเคอ โทรติดแล้ว เสียงของเซิ่งเคอที่ดูไม่มีแรงดังออกมา：“เงินก็ให้พ่อไปหมดแล้ว พ่อจะโทรหาผมทำไม?”

“ตอนนี้แกอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่มาบริษัท” เซิ่งตงหยางซ่อนหน้าแล้วถาม

“ทำงาน?” เซิ่งเคอหัวเราะเยาะตัวเอง：“พ่อคิดว่าผมยังมีหน้าไปทำงานอีกเหรอ?”

“แกอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาแกตอนนี้”

“มาหาผมทำไม? จะให้ผมช่วยเรื่องเงินอีกเหรอ?” เซิ่งเคอใช้น้ำเสียงเย้ยหยันต่อ：“พ่อ ผมเคยบอกพ่อแล้ว พี่เขาสงสัยพ่ออยู่ กับผมเขาก็จับตามองอย่างใกล้ชิด เพราะงั้นถึงสามารถตรวจสอบความจริงเกี่ยวกับรายการเงินที่หายไปได้เร็วขนาดนี้”

เซิ่งตงหยางขมวดคิ้ว：“ในเมื่อรู้แล้วว่าหนานกงเฉินตรวจหาความจริงเจอแล้ว แล้วทำไมแกยังไม่หนีไปอีก?”

“หนี?”

“ก็ใช่น่ะสิ ชิงหนีไปต่างประเทศก่อนที่หนานกงเฉินจะลงมือกับแก” น้ำเสียงของเซิ่งตงหยางจริงจังไม่น้อย：“เซิ่งเคอ แกฟังนะ หนานกงเฉินรับปากฉันว่าจะให้เวลาคิดหนึ่งวัน ถ้าไม่ลาออกจากบริษัทหนานกงกรุ๊ป ก็ต้องส่งแกให้กฎหมายจัดการ ฉันว่าแกก็คงไม่อยากจะทิ้งคู่หมั้นพิการของแกไปติดคุกหรอกใช่ไหมล่ะ? เพราะงั้นรีบหนีเถอะ ไปที่ๆกฎหมายไม่สามารถทำอะไรแกได้”

เซิ่งเคอเงียบ แล้วจู่ๆก็หัวเราะออกมา：“พ่อ นี่เป็นหนทางหลังจากนี้ที่พ่อวางไว้ให้ผมเหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ”

“แต่ผมไม่ได้อยากหนี พ่อวางใจเถอะ พ่อไม่ต้องออกจากบริษัท หลักฐานเป็นผมที่ทำผิด ผมจะรับผิดชอบเอง”

“เซิ่งเคอ！” เซิ่งตงหยางโมโหแล้ว：“แกอย่าลืมว่าแกทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร แกทำไปก็เพื่อคุณหนูผู่ ถ้าแกถูกจับเข้าไปล่ะก็อย่างน้อยก็คงมากกว่าสิบปี แกคิดว่าคุณหนูผู่เขาจะเต็มใจรอแกถึงสิบปีเหรอ? ที่แกทำนี่มันจะไปมีความหมายอะไร?”

“ทั้งหมดนี่ก็เพราะพ่อบังคับผม！” จู่ๆเซิ่งเคอก็ตะโกนออกมา：“พ่อ ถ้าผมแยกกับผู่เหลียนเหยา นั่นก็เป็นเพราะพ่ออย่างแน่นอน！”

“ตอนนี้ฉันให้ทางหนีทีไล่แกแล้วนะ” เซิ่งตงหยางพูดน้ำเสียงอบอุ่น：“เซิ่งเคอ แกไปฝรั่งเศสอย่างสบายใจเถอะ ก่อนหน้านี้ฉันไปจัดการที่นั่นไว้หมดแล้ว แกกับคุณหนูผู่สามารถไปใช้ชีวิตที่นั่นได้เลย เชื่อฉัน รีบเก็บของแล้วไปจากที่นี่ซะ”

เซิ่งเคอที่อยู่ในสายเงียบลง สุดท้ายก็วางสาย

--

จูจูหาโอกาสที่เสี่ยวลวี่ไม่สนใจ มาที่ห้องของผู่เหลียนเหยา

เธอมองไปรอบๆห้อง หลังจากนั้นเดินไปทางดาดฟ้า：“เหลียนเหยา เธอเรียกฉัน?”

“อืม นั่งสิ” ผู่เหลียนเหยารินชากุหลาบให้เธอ

“มีเรื่องอะไรเหรอ?” จูจูเหลือบมองเธอ ในสมองคิดแต่คำพูดที่ไป๋มู่ชิงพูดกับเธอ

“ไม่มีอะไร ก็แค่เรียกมาคุยกันสักหน่อย ร่างกายฉันไม่ค่อยสะดวกทำได้แค่เรียกคนจากด้านนอกเข้ามา” ผู่เหลียนเหยายกแก้วชาขึ้นดม：“ดอกกุหลาบพวกนี้เป็นของคนนิวซีแลนด์ที่เซิ่งเคอเรียกมาพามาด้วย หอมดีนะ เธอดมดูสิ”

“หอมจริงๆ” จูจูยกแก้วชาขึ้นมาดมด้วยจิตใจที่กระวนกระวาย

“จริงสิ เธอคิดหาทางออกแล้วหรือยัง?” จู่ๆผู่เหลียนเหยาก็ถามขึ้นมา

จูจูวางแก้วชาลง จ้องเธอด้วยใบหน้าเศร้า：“ฉันคิดมาแล้ว ไม่ว่ายังไงถ้าอยากจะหนีให้ผ่านเรื่องครั้งนี้ให้ได้ วิธีของเธอดูเหมือนจะได้ผลมากที่สุด”

ผู่เหลียนเหยาเหมือนจะตกใจ เหลือบมองดูเธอ：“เธอหมายถึง เธอตัดสินใจทำตามความเห็นของฉันแล้ว?”

“อืม แต่ฉันคงต้องขอความช่วยเหลือจากเธอ”

“งั้นก็คงไม่ได้ ช่วงนี้พี่ชายเขาจับตาดูฉันอยู่ เพราะงั้นคงไม่สะดวกที่จะทำเรื่องพวกนี้”

“เธอช่วยฉันซื้อถังน้ำมันมา แล้วกลางคืนก็ช่วยดึงความสนใจคนหน้าประตูห้องฉันหน่อย เรื่องพวกนี้สำหรับเธอแล้วน่าจะเป็นเรื่องเล็กๆนะ?” จูจูมองเธอแล้วยิ้มเยาะ：“เหลียนเหยา เธออยากยืมมือฉันกำจัดหนานกงเฉิน เรื่องง่ายๆแค่นี้คงต้องช่วยสิถูกไหม”

“เธอพูดบ้าอะไรของเธอ? ฉันจะอยากให้หนานกงเฉินตายทำไม?”

“หนานกงเฉินตายแล้ว ตระกูลหนานกงก็เป็นของเธอกับเซิ่งเคอไม่ใช่หรือไง?” จูจูยิ้มเย้ยหยัน：“พวกเรามาถึงขั้นนี้กันแล้ว ยังมีอะไรต้องหลบๆซ่อนๆอีกล่ะ?”

ผู่เหลียนเหยากัดฟัน แล้วเปลี่ยนคำพูด：“เรื่องง่ายๆแค่นั้นใช่ไหม?”

“ถูกต้อง ง่ายๆอย่างนั้นเลย ไม่เกินสามวันบริษัทหนานกงกรุ๊ปก็จะเป็นของพวกเธอ”

“ฉันขอคิดหน่อย”

“ง่ายๆขนาดนั้นยังต้องคิดอีก?” จูจูไม่เข้าใจ：“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันถูกกักบริเวณล่ะก็ ฉันไม่จำเป็นต้องให้เธอช่วยหรอก”

ผู่เหลียนเหยาจ้องเธอ สีหน้าเริ่มเคร่งเครียดทีละนิด：“เพราะฉันไม่อยากให้หนานกงเฉินตายง่ายขนาดนั้น นี่จะไม่ใช่ผลลัพธ์ที่ฉันต้องการ”

“คุณหนูผู่ ตอนนี้มันเวลาไหนกันแล้ว เธอยังไร้เดียงสาขนาดนี้อีก?” จูจูกวาดสายตามองขาทั้งสองข้างของเธอแล้วเยาะเย้ย：“ตอนนี้นอกจากเซิ่งเคอที่เชื่อว่าเธอขาพิการแล้วยังจะมีใครเชื่ออีก? แหของหนานกงเฉินใกล้จะทอดคลุมสมองเธอลงมาแล้ว ถ้าฉันเป็นเธอ คงรีบเก็บที่นอนหอบเงินก้อนโตหนีเอาตัวรอดไปแล้ว”

ผู่เหลียนเหยาถูกเธอพูดจนโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ถึงแม้ว่าเธอจะโกรธมาก แต่ที่จูจูพูดมาเป็นเรื่องเป็นราวนั้น เธอปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเป็นเรื่องจริง

เค้าโครงเรื่องที่เธอวาดฝันไว้คือมองตระกูลหนานกงเลือกใช้ใจฆ่าคน ผลสุดท้ายไม่เพียงแต่เลือกใช้ใจผิดแถมยังทำผิดกฎหมายอย่างโง่เขลาอีกด้วย อีกทั้งอาการป่วยแปลกๆของหนานกงเฉินไม่เพียงแต่ไม่มีทางดีขึ้น ในทางกลับกันยิ่งร้ายแรงขึ้นทุกวัน หลังจากนั้นเขาก็ถูกความเจ็บปวดนั่นทรมานทีละนิดๆ มองตระกูลหนานกงเปลี่ยนชื่อกลายเป็นของเธอและเซิ่งเคอ

แต่ทว่าความจริงในตอนนี้คือไป๋มู่ชิงที่เป็นคู่ครองที่แท้จริงของเขากลับยังมีชีวิตอยู่ หนานกงเฉินก็เริ่มเคลือบแคลงเธอ ถ้าเธอไม่ลงมือตอนนี้ เธออาจจะรอให้หนานกงเฉินตายอย่างช้าๆไม่ทัน ตัวเองอาจจะถูกหนานกงเฉินฆ่าตายซะก่อน

เพราะฉะนั้นเธอต้องรีบฉวยโอกาสตอนนี้ที่หนานกงเฉินยังไม่รู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอคืออะไรลงมือซะ หลังจากที่ใช้จูจูให้ลงมือกับหนานกงเฉิน แล้วค่อยกำจัดจูจูยัยระเบิดเวลาคนนี้ สิ่งที่เธอต้องทำตอนนี้เป็นแค่งานที่สมบูรณ์ชั่วคราว

ทั้งสองคนดื่มชาตกอยู่ในความคิดของตัวเอง จนถึงเสียงเปิดประตูดังขึ้น จูจูถึงจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ หันไปยิ้มให้เธอ：“เธอคิดดูแล้วกันว่าจะช่วยฉันหรือเปล่า ฉันไปก่อนล่ะ”

คนที่ผลักประตูเข้ามาคือเซิ่งเคอ

หลังจากที่จูจูหันไปทักทายเขา ก็ก้าวเท้าเดินออกไป

หลังจากที่เซิ่งเคอเห็นว่าเธอออกไปแล้ว เดินไปที่ผู่เหลียนเหยาที่โมโหอยู่ข้างๆตัวเอง：“เหลียนเหยา ผู้หญิงดุร้ายขนาดนี้ ทำไมคุณถึงสนิทกับเขาล่ะ?”

ผู่เหลียนเหยาอมยิ้ม：“ยังไม่ถือว่าสนิทขนาดนั้นนะ เธอพึ่งขึ้นมาคุยกับฉัน ฉันก็ไม่สามารถไล่เธอไล่ออกไปได้”

เธอสังเกตเซิ่งเคอ พบว่าสีหน้าของเขาดูขาดสีสันกว่าปกติ ก็เลยถามอย่างเป็นห่วง：“คุณเป็นอะไรไป? งานไม่ราบรื่นเหรอ? จริงสิ วันนี้วันทำงานนี่ ทำไมตอนบ่ายคุณก็กลับมาแล้วล่ะ?”

เซิ่งเคอก้มหน้าลง เงียบจนดูไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“เกิดอะไรขึ้น? ท่าทางอย่างกับเจอปัญหา” ผู่เหลียนเหยาถามอีก

สุดท้ายเซิ่งเคอก็ขยับตัว โน้มตัวดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ลูบผมของเธอ：“เหลียนเหยา พวกเราย้ายออกไปดีไหม?”

ผู่เหลียนเหยานิ่งอึ้งไป ถามด้วยความสงสัย：“ทำไมล่ะ? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไร ก็แค่ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว”

“แต่ว่า......พวกเราจะย้ายไปที่ไหน?” ผู่เหลียนเหยายังคงไม่เข้าใจ

“ไปต่างประเทศ ไปฝรั่งเศสที่คุณชอบเป็นไง?”

“ไม่เอา” ผู่เหลียนเหยาส่ายหน้า：“ถึงแม้ว่าฉันจะชอบประเทศฝรั่งเศส แต่ฉันไม่อยากสร้างรากฐานอยู่ที่นั่น ฉันอยากอยู่ในประเทศของตัวเองมากกว่า”

ความจริงเธอรู้อยู่แล้วว่าเซิ่งเคอจะพูดเรื่องพวกนี้กับเธอ เพราะเมื่อสักครู่คุณหญิงเซิ่งโทรมาหาเธอบอกให้เธอโน้มน้าวให้เซิ่งเคอให้ไปต่างประเทศ ตอนนั้นเธอตอบรับเต็มปาก แต่ก็แค่ตอบรับไปเท่านั้นเอง ออกจากตระกูลเซิ่ง? ตอนนี้เธอยังไม่เตรียมอะไรทั้งสิ้น！

“แต่ครั้งนี้ผมต้องไปให้ได้”

“เซิ่งเคอ ความจริงแล้วฉันรู้ว่าทำไมคุณต้องไป คุณป้าบอกฉันแล้ว” นัยน์ตาทั้งสองข้างของผู่เหลียนเหยา มีน้ำตาไหลลงมา น้ำเสียงจู่ๆก็เปลี่ยนเป็นสะอึกสะอื้น：“ขอโทษนะ โทษฉันที่ฉันไม่ดี เพราะฉันมาพัวพันกับคุณ”

“คุณอย่าพูดแบบนี้” เซิ่งเคอตีไหล่เธอเบาๆ：“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ เป็นเพราะพ่อผมโลภเกินไป เพราะเขาบังคับต่างหาก”

“ทำไมคุณถึงโง่ขนาดนี้อะ” น้ำเสียงของผู่เหลียนเหยาเต็มไปด้วยความสงสาร

“เพื่อคุณแล้ว ครั้งนี้ผมยอมโง่” เซิ่งเคอปล่อยเธอ ก้มหน้ามองเธอ：“เพราะฉะนั้น ออกจากที่นี่ด้วยกันกับผมได้ไหม?”

“แต่ว่า......ถ้าฉันไปทั้งแบบนี้ ตระกูลหนานกงล่ะจะเอายังไง? พวกเราจะไม่สนแล้วเหรอ? ยังเหลือไม่ถึงหนึ่งเดือนก็เป็นวันครบสามปีที่พี่ชายกับพี่สะใภ้แต่งงานกันแล้วนะ พอถึงตอนนั้นไม่แน่ว่าคฤหาสน์อาจจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น เซิ่งเคอ ตอนแรกไม่ใช่ว่าคุณเป็นคนบอกฉันให้ปกป้องตระกูลหนานกงให้ดี ช่วยเหลือตระกูลหนานกงให้ข้ามผ่านความยากลำบากทุกรูปแบบไม่ใช่เหรอ?” เธอยื่นมือทั้งสองมา ประคองที่หน้าเซิ่งเคอแล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน：“เซิ่งเคอ คุณไปฝรั่งเศสก่อน ฉันจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนคุณย่า รอให้เรื่องของท่านผู้หญิงจิ้งผ่านไปก่อน ฉันจะรีบตามไปฝรั่งเศสไปอยู่กับคุณดีไหม?”

“คุณให้ผมไปก่อนคนเดียว?”

“ถูกต้อง” ผู่เหลียนเหยาพยักหน้า：“หลังจากที่รอคุณไปแล้ว ฉันจะหาโอกาสขอร้องคุณย่ากับพี่ชาย เชื่อว่าพวกเขาต้องให้อภัยคุณแน่ และให้โอกาสคุณเปลี่ยนแปลงตัวเอง”

เซิ่งเคอส่ายหน้า：“ไม่ได้ ถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน ถ้าคุณไม่ไปผมก็ไม่ไป”

“เซิ่งเคอ ถ้าเรื่องนี้ตกไปอยู่ในมือของสำนักงานกฎหมายแล้วล่ะก็ กลายเป็นคดีอาญา คุณติดคุกเลยนะ” ผู่เหลียนเหยาโน้มน้าวต่อไป：“เพราะฉะนั้นคิดถึงอนาคตของพวกเราไว้ คุณไปก่อน ไม่งั้นพวกเราจะไม่มีทางได้อยู่ด้วยกันจริงๆแน่”

“แต่ว่า......”

“ไม่มีแต่แล้ว” ผู่เหลียนเหยาฝืนยิ้มแล้วพูดแทรกเขา：“ที่รัก นี่เป็นทางออกทางเดียวของพวกเรา”