เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 229
สรุปบท บทที่ 229 ตกลงมาตาย: เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด
ตอน บทที่ 229 ตกลงมาตาย จาก เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 229 ตกลงมาตาย คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายInternet เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด ที่เขียนโดย เยว่กวางจู่อวี เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
“ฉันมาดูว่าเธอต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม” ผู่เหลียนเหยายกมือขึ้นปรับหมวกบนศีรษะ บีบตัวเข้าไปในบ้านจากด้านข้างของเธอ “ทำไม? ไม่ต้อนรับฉันเหรอ?”
“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไร” จูจูปิดประตูบ้านด้วยความไม่สบอารมณ์แล้วเดินเข้าบ้านตามหลังเธอไป
“ที่นี่สิ่งแวดล้อมไม่เลวเลยนะ ทิวทัศน์สวยงาม” ผู่เหลียนเหยายืนอยู่ที่ระเบียงมองไปรอบๆ จากนั้นก็หันตัวมาจ้องเธอ “จริงสิ เธอวางแผนอะไรต่อ? ฉันเดาว่าหนานกงเฉินคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ ขนาดนั้นหรอก”
“ทำไม? ”
“เพราะเขาพูดว่า มีแค่ถนนแห่งความตายสำหรับคนที่หลอกลวงเขา” ผู่เหลียนเหยายิ้มเย้ยหยัน “เขาอาจจะไม่ฆ่าเธอเพื่อไป๋มู่ชิงก็ได้ แต่เขาอาจจะใช้วิธีอื่นเพื่อทำให้เธอตายอย่างอนาถ”
ได้ยินคำพูดของเธอ จูจูก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว
“เธอมีวิธีอะไร? ” เธอถาม
“วิธีน่ะมีอยู่แล้ว เรามาร่วมมือกันครั้งสุดท้ายเป็นไง” ผู่เหลียนเหยากวาดตามองเธอ เห็นเธอไม่พูดอะไร กลับเข้าไปในห้องหยิบกระดาษและปากกาของโรงแรมจากโต๊ะหัวเตียงยื่นให้เธอแล้วพูดขึ้น “เธอเขียนจดหมายลาตายหนึ่งฉบับ เนื้อหาหลักคือหนานกงเฉินบังคับให้เธอตายเพราะคบชู้ จากนั้นเธอก็หนีไปจากเมืองซี เรื่องที่เหลือให้ฉันจัดการเอง ถ้าเป็นแบบนี้หนานกงเฉินไม่เพียงแต่ต้องรับผิดชอบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คนในตระกูลหนานกงก็จะคิดว่าเธอตายจริงๆ และยอมแพ้ต่อความรับผิดชอบของเธอ”
จูจูคิดแล้วแสยะยิ้ม “ทำไมฉันคิดว่าวิธีนี้เธอวางแผนมาเพื่อตัวเอง”
ผู่เหลียนเหยาพยักหน้า “ถูกต้อง วิธีนี้มีประโยชน์กับฉันมาก แต่ก็มีประโยชน์กับเธอมากกว่าไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นเธอไม่ต้องสนใจว่ามันวางแผนมาเพื่อใคร”
จูจูมองปากกาและกระดาษในมือเธอ สุดท้ายก็ไม่ยื่นมือไปรับมันมา
“ทำไม? ไม่อยากมีชีวิตอยู่เหรอ? หรือไม่อยากให้คุณชายเฉินที่รักของเธอเข้าคุก? ”
“ฉันตัดใจกับเขาแล้ว” จูจูพูดอย่างไม่คิด
เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองไม่ยอมรับวิธีการของผู่เหลียนเหยา มักคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าไว้ใจไม่ได้ อย่างไรก็ตามวิธีที่เธอพูดมันก็สมเหตุสมผลมากขนาดนั้น และมันก็มีประโยชน์มากสำหรับเธอ
“เธอทำให้คนในตระกูลหนานกงคิดว่าฉันตายไปแล้วได้จริงๆ เหรอ? ”
“มันยากมากเหรอ? ในปีนั้นเฉียวซือเหิงทำให้คนในตระกูลหนานกงคิดว่าไป๋มู่ชิงตายไปแล้ว แน่นอนฉันก็ทำให้พวกเขาคิดว่าเธอตายไปแล้วได้เหมือนกัน ใช้เวลาหลายปีในแวดวงการแพทย์ หาศพผู้หญิงที่คล้ายเธอมันจะยากแค่ไหน? ” ผู่เหลียนเหยากล่าวอย่างมั่นใจ
หลังจากจูจูลังเลอีกครั้ง สุดท้ายก็รับกระดาษและปากกาในมือเธอมา นั่งเก้าอี้เขียนจดหมายลาตาย จากนั้นก็ยื่นจดหมายลาตายส่งในมือผู่เหลียนเหยา “เธอดูหน่อยสิว่าแบบนี้ได้ไหม”
ผู่เหลียนเหยาหยิบจดหมายลาตายขึ้นมาอ่าน ส่งกลับให้เธอ “เพิ่มย่อหน้าสุดท้าย บอกว่าหนานกงเฉินใช้แส้ตีเธอแล้วไล่เธอออกจากบ้าน พยายามเขียนให้เวทนามากที่สุด”
จูจูพยักหน้า เพิ่มเนื้อหาลงไป
ในที่สุดผู่เหลียนเหยาก็พยักหน้าอย่างพอใจ วางกระดาษและปากกาไว้บนโต๊ะข้างกาย หันตัวไปพูดกับจูจูอย่างเย็นชา “ดีมาก งั้นเธอก็ไปตายได้แล้ว”
“เธอว่าไงนะ? ” จูจูจ้องมองเธอขณะถามขึ้น
“อ๋อ ฉันบอกว่าเธอเริ่มแกล้งตายได้เลย”
“ฉันต้องทำยังไง? ”
“ขอฉันคิดก่อน” ผู่เหลียนเหยาเดินไปที่ระเบียง จูจูมองเธอเดินไปเดินมาพลางคิดหาวิธีอยู่ตรงหน้า ในใจก็รู้สึกกังวล
“เธอดูก่อนว่าชั้นล่างมีคนไหม” ผู่เหลียนเหยาพูด
จูจูเอนบนรั้วสูงหนึ่งเมตรกว่ามองลงไป แต่เมื่อร่างกายเธอเอนออกไป จู่ๆ ผู่เหลียนเหยาโน้มตัวค้ำยันมือขาของเธอไว้อย่างแรง
“อ๊ะ……!” จูจูกรีดร้อง ร่างกายถูกผลักออกมาจากรั้วลงสู่พื้น
ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เธอจับราวกั้นด้านบนไว้ สีหน้าซีดทันที จ้องมองผู่เหลียนเหยาด้วยใบหน้าตกใจ “เธอ……เธอคิดจะทำอะไร……”
เสียงของเธอกำลังสั่น ตกใจกลัวจนน้ำตาไหลออกมา นี่มันชั้นเจ็ด ตกลงไปเธอต้องตายแน่ๆ !
“ฉันกำลังทำอะไรเหรอ? แน่นอนว่าฆ่าปิดปาก เพื่อหาชีวิตรอดให้ตัวเองไง” ผู่เหลียนเหยาแค่นหัวเราะ “นี่จะโทษใครได้ล่ะ? ต้องโทษตัวเธอเองที่คิดว่าตัวเองฉลาดอยู่ตลอด ทำให้ฉันพังหลายๆ เรื่อง!”
“เหลียนเหยา เธออย่าทำแบบนี้ รีบดึงฉันขึ้นไปเร็วๆ ……ช่วยดึงฉันขึ้นไป……”
“เธอลงไปซะ……” ผู่เหลียนเหยาแกะนิ้วของเธอบนรั้วออก
คาดว่าเสียงกรี๊ดของจูจูจะดึงดูดผู้คนอย่างรวดเร็ว ดังนั้นแม้ว่าเธออยากจะทำให้เธออับอายอย่างแรงก่อนตาย แต่สุดท้ายก็อดทนไว้
มือข้างหนึ่งของจูจูถูกเธอผลักลงไป มืออีกข้างเห็นได้ชัดว่าจะจับมันไว้ไม่อยู่แล้ว เธอไม่อ้อนวอนอีกต่อไป แต่กลับหัวเราะขึ้นมา “ผู่เหลียนเหยาแกคิดว่าฆ่าฉันแล้วแกจะหาทางรอดได้เหรอ? แกคิดว่าตัวเองฉลาดที่สุดหรือไง? ฉันจะบอกแกให้นะ ฉันส่งหลักฐานการก่ออาชญากรรมทั้งหมดของแกไปให้ไป๋มู่ชิงทางอีเมลกำหนดเวลา กำหนดเวลาภายในสามวัน ถ้าภายในสามวันฉันไม่ยกเลิกอีเมล แกรอดูได้เลย……”
“แกว่าไงนะ? ” ผู่เหลียนเหยาสีหน้าเปลี่ยนในพริบตาเดียว
“ฉันบอกว่านอกจากว่าแกจะฆ่าไป๋มู่ชิง ไม่งั้นแกตายแน่……!”
ผู่เหลียนเหยารีบเอื้อมมือไปจับข้อมือเธอไว้ “แกมันนังชั้นต่ำ ขึ้นมาซะ……”
นิ้วของจูจูแข็งทื่อจับไว้ไม่อยู่แล้ว ร่างกายก็ตกลงไปหน่อย ผู่เหลียนเหยาคว้าข้อมือเธออย่างกังวล และอย่างไรแล้วเธอก็เป็นผู้หญิง เรี่ยวแรงไม่มากพอ
“มีแกเป็นเพื่อน ฉันก็ตายตาหลับแล้ว……” จูจูในตอนนี้ยิ้มอย่างโล่งใจ เพราะเธอหมดความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ไม่ดิ้นรนขึ้นมาอีก
อย่างไรแล้วข้างกายมีคนมากมายอยากให้เธอตาย หนานกงเฉินจะไม่ปล่อยเธอไป ไป๋มู่ชิงต้องการแก้แค้นเธอ แม้เธอจะรอดพ้นจากภัยพิบัติในครั้งนี้ไป แต่เธอก็ไม่อาจอยู่รอดได้
“จู……” ผู่เหลียนเหยาแค่รู้สึกฝ่ามือว่างเปล่า มองร่างจูจูตกลงไปอย่างรวดเร็วโดยที่ทำอะไรไม่ได้ กระแทกปูนซีเมนต์ดัง ‘ปัง’ ที่สวนดอกไม้ด้านหลังโรงแรม
ผู่เหลียนเหยาตกตะลึง เห็นร่างกายจูจูเปื้อนเลือด
“อ๊ะ……!” มีเสียงกรีดร้องเบาๆ จากระเบียงข้างๆ
ฝีเท้าผู่เหลียนเหยาที่เตรียมจะถอยออกก็หยุดลง หันหน้าไป
ก่อนเธอเข้ามาให้ใครบางคนตรวจสอบแล้ว วันนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่ชั้นนี้ จะมีคนอยู่ห้องข้างๆ ได้อย่างไร?
เธอไม่กล้ายื่นหัวออกไป และไม่มีเวลาสืบสวนเยอะ ต้องหันตัวออกจากห้องจูจูให้เร็วที่สุด ตอนที่เธอผ่านห้องข้างๆ เธอหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว หันหน้าไปมองที่ประตูสักครู่แล้วเดินออกไปที่ชั้นเจ็ดอีกครั้ง
เธอเดินลงไปชั้นล่างพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรเบอร์ผู่จี๋ พูดขึ้นอย่างกังวล “รีบหาคนมาช่วยฉันดูหน่อยว่าห้อง 703 มีใครอยู่”
“ห้อง 703 มีคนอยู่ด้วยเหรอ? ” ผู่จี๋สงสัย
“ฉันจะถามนายนะ ทำยังไงดี ไม่ใช่ว่าชั้นเจ็ดว่างทั้งหมดเหรอ? ”
“ฉันให้คนไปตรวจสอบแน่ใจว่าชั้นเจ็ดว่างนะ เป็นคนทำความสะอาดหรือเปล่า? ” ผู่จี๋ถามอย่างเป็นห่วง “ทำไม? เธอเห็นเหรอ? ”
“เห็นทั้งหมดเลย” ผู่เหลียนเหยาพูด “รีบส่งคนของนายขึ้นไปดู ดูว่าข้างในเป็นใครกันแน่”
“โอเค ฉันจะเรียกอาเทาขึ้นไปเฝ้าทันที”
ผู่เหลียนเหยาวางสายไป หายใจเข้าเบาๆ จูจูน่าจะตายแน่นอนแล้ว แต่ในใจเธอไม่รู้สึกผ่อนคลายเลยสักนิด
ไม่ว่าจะเป็นอีเมลกำหนดเวลาที่จูจูพูดหรือพยานในห้องถัดไป นับเป็นวิกฤตรอบใหม่สำหรับเธอ
ดูเหมือนผู่จี๋จะพูดถูกต้อง ช่วงนี้เธอสับสนวุ่นวายและเร่งรีบ ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า!
ไป๋มู่ชิงถือโทรศัพท์ไว้ในมือ ตกใจแข็งทื่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลานานไม่สามารถขยับได้
ความวุ่นวายของฝูงชนค่อยๆ ดังขึ้นมาจากด้านล่าง เธอถึงขนาดไม่กล้าชะโงกศีรษะไปดูฉากที่น่ากลัวนั้น
เธอแอบซุ่มอยู่ห้องนี้ตั้งแต่เมื่อคืน เพื่อค้นหาหลักฐานการก่ออาชญากรรมของจูจูและผู่เหลียนเหยา เพราะเธอไม่เชื่อว่าจูจูจะออกไปจากตระกูลหนานกงง่ายๆ แบบนั้น เธอก็เดาได้ว่าผู่เหลียนเหยาและจูจูต้องสมคบคิดอะไรอีกแน่ๆ
และเมื่อครู่นี้สุดท้ายเธอก็รอถึงโอกาสนี้ ได้ยินแผนการสมคบคิดของผู่เหลียนเหยาแล้ว นอกจากนี้เธอยังเปิดกล้องโทรศัพท์ในเวลาที่เหมาะสมใกล้กับประตูถัดไปให้มากที่สุด
อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เธอไม่คาดคิดก็คือ หลังจากนั้นไม่นาน จูจูก็โดนผู่เหลียนเหยาผลักลงไปจากนอกรั้ว ตอนนั้นเธอตกใจกลัวมากจนปิดปาก นิ่งอยู่ที่เดิม
ถึงแม้จูจูจะสมควรตาย และเธอก็อยากแก้แค้นเธออย่างรุนแรงสักครั้ง แต่เห็นเธอตกลงไปแบบนี้โดยที่ทำอะไรไม่ได้ก็รู้สึกว่ามันโหดร้ายเกินไป ขณะที่เธอสงสัยว่าควรเปิดเผยตัวเองต่อหน้าทั้งคู่ดีไหม จูจูก็ตกลงไปแล้ว
เมื่อเห็นเธออีกครั้ง เธอก็จมกองเลือดไม่ขยับไปไหนแล้ว
เป็นครั้งแรกที่เห็นภาพโหดร้ายน่ากลัวเช่นนี้ ถึงแม้เธอจะมีสภาพจิตใจที่แข็งแกร่งก็ไม่สามารถเมินเฉยได้!
เธอยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน แล้วหันหลังกลับห้องด้วยความสิ้นหวัง
เธอกดซอฟต์แวร์วิดีโอ ภาพที่แอบถ่ายเมื่อครู่นี้เริ่มฉายขึ้นอีกครั้ง เธอตกใจกับฉากที่น่าหวาดเสียวในนั้นจนเอามือปิดปากอีกครั้ง เมื่อนำวิดีโอไปไว้ด้านหลัง เธอเห็นผู่เหลียนเหยาได้ยินเสียงอุทานของเธอ แถมยังจ้องมาทางเธอเป็นเวลาหลายวินาที
เห็นถึงตรงนี้ เธอก็อ้าปากหอบหายใจอีกครั้ง ต้องเหงื่อแตกเพราะตัวเอง
เธอรีบเข้าไปในห้องน้ำ ใช้น้ำเย็นล้างหน้าทำให้ตัวเองอารมณ์สงบ เป็นไปไม่ได้ที่จะปรับอารมณ์ในชั่วขณะหนึ่ง อยู่ที่นี่นานๆ ไม่ได้ เธอทำได้แค่เก็บของลวกๆ แล้วเดินไปที่ประตู
เธอเพิ่งเปิดประตู ก็ถูกคนสองคนที่สวมชุดเครื่องแบบโรงแรมกั้นกลับมา ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำพูดกับเธอว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้ ด้านล่างมีการฆาตกรรม โรงแรมทั้งหมดปิดล้อมที่เกิดเหตุ กรุณานำสิ่งของของคุณเก็บไว้ในห้องเพื่อร่วมมือกับการสอบสวน”
ไป๋มู่ชิงยังไม่ทันตอบสนอง พวกเขาก็กระชากกระเป๋าในมือไป
“เฮ้! พวกคุณทำอะไร? ” ไป๋มู่ชิงโกรธมากพยายามแย่งกระเป๋าตัวเองคืนมา อีกฝ่ายกลับหลบอย่างรวดเร็ว
“พูดแล้วไม่ใช่เหรอ? ให้ความร่วมมือกับการสอบสวน” ชายคนนั้นพูด “พวกเราจะคุ้มกันคุณอยู่ที่นี่ จนกว่าตำรวจจะมา”
“งั้นพวกคุณก็ห้ามแย่งกระเป๋าฉันไปสิ” ไป๋มู่ชิงยื่นมือไปแย่งมันด้วยความโกรธ ชายคนนั้นหลบร่างเล็กน้อย หลังจากค้นหาในกระเป๋ามั่วๆ สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์เธอจากในกระเป๋าออกมา แล้วพูดกับเธออีกครั้ง “ผมจะเอาโทรศัพท์ไปตรวจสอบก่อน”
พูดจบก็โยนกระเป๋ากลับไปในอ้อมแขนเธอแล้วหันตัวเหวี่ยงประตูเดินไป
“เฮ้! พวกคุณเอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ!” ไป๋มู่ชิงเปิดประตูห้องด้วยความโกรธ ครั้งนี้เจอกับนักสืบตัวจริง
เธอคว้าแขนพี่ตำรวจด้วยความโกรธแล้วพูดขึ้น “เมื่อกี้มีพนักงานสวมชุดเครื่องแบบโรงแรมแย่งโทรศัพท์ฉันไป รบกวนพวกคุณช่วยไปเอาโทรศัพท์ฉันคืนได้ไหม……”
“คุณครับ ตอนนี้เป็นช่วงสำคัญของคดีฆาตกรรม เราค่อยจับโจรกันภายหลังโอเคไหม? ”
“ฉัน……ในโทรศัพท์ฉันมีเบาะแสเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมที่คุณต้องการ……”
“คุณครับ ขอบัตรประชาชนด้วยครับ” พี่ตำรวจท่านหนึ่งขัดจังหวะเธออย่างไม่สบอารมณ์
“ฉันพูดจริงๆ นะ ในโทรศัพท์ฉันมีการบันทึกวิดีโอ……”
“เอาบัตรประชาชนออกมาด้วยครับ” อีกฝ่ายกล่าวย้ำ
ไป๋มู่ชิงตกตะลึง สุดท้ายก็ตระหนักเรื่องหนึ่ง บัตรประชาชน? บัตรประชาชนของเธอ?
เมื่อคืนเธอใช้ชื่อปลอมในการเปิดห้อง เนื่องจากโรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมระดับล่างต่ำกว่าสามดาว เงื่อนไขการเข้าพักไม่สูง โดยพื้นฐานให้เงินก็เข้าได้
“ฉัน……ฉันไม่ได้เอามา”
“งั้นเลขบัตรประชาชน”
“ฉันลืมแล้ว”
“แล้วคุณเข้าพักโรงแรมได้ยังไง? ”
“ฉัน……”
“แจ้งที่อยู่บ้านคุณด้วย”
ไป๋มู่ชิงแจ้งที่อยู่ไปมั่วๆ พี่ตำรวจเช็ค จ้องมองหน้าเธอแล้วพูดอย่างเข้มงวด “พื้นที่นี้ไม่มีผู้หญิงที่ชื่อหยวนลี่ คุณใช้ข้อมูลปลอมเข้าพักใช่ไหม? ”
หยวนลี่คือชื่อปลอมที่ไป๋มู่ชิงใช้เข้าพัก เธอไม่เคยรับมือกับเหตุฉุกเฉินแบบนี้มาก่อน และไม่เคยเห็นท่าทางเข้มงวดของตำรวจมาก่อน จนกระทั่งหลังจากถูกนำตัวกลับไปที่สถานีตำรวจในฐานะผู้ต้องสงสัยในการสืบสวน สุดท้ายเธอก็รู้ตัวว่าตัวเองตกลงไปในหลุมโดยไม่ได้ระวัง
หลังจากเลขาหลินเคาะประตู ก็ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานหนานกงเฉิน
หนานกงเฉินที่เป็นคนบ้างานมาตลอดไม่ค่อยนั่งข้างหน้าต่างบานใหญ่มองวิวด้านนอก เลขาหลินแอบสังเกตสีหน้าเขา พบว่าเขากำลังกังวลใจ จึงพูดอย่างระมัดระวัง “คุณชายเฉิน มีข่าวร้ายมาบอกคุณค่ะ”
“ถ้าเกี่ยวกับเซิ่งตงหย่าง งั้นก็ไม่ต้องพูด ตอนนี้ฉันไม่อยากฟัง” หนานกงเฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ไม่ใช่ค่ะ เกี่ยวกับคุณหนูจู”
เดิมทีเธอนึกว่าเป็นคนทำความสะอาด ให้คนนำเงินมาปิดปากเธอก็พอแล้ว
เธอดูวิดีโอในมือเธอ กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ ในขณะเดียวกันก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้
ถึงเธอจะรู้ตำแหน่งกล้องวงจรปิดของโรงแรมนั้นแล้วก็ตาม ไม่มีใครพบว่าเธอไปที่เกิดเหตุ ถึงแม้โทรศัพท์ไป๋มู่ชิงตอนนี้จะอยู่ในมือเธอ แต่คนที่เห็นเธอผลักจูจูตกตึกลงมาก็คือไป๋มู่ชิง สิ่งนี้ไม่ว่าอย่างไรก็ช่วยเธอปิดบังไม่ได้ ผู้หญิงที่ใช้โอกาสนี้ในการแก้แค้นเธอ!
หลังจากวิดีโอจบลง เธอใช้นิ้วคลิกปุ่มลบ หลังจากลบวิดีโอแล้ว ก็ส่งวิดีโอไปให้ผู่จี๋ข้างๆ “ทำลายโทรศัพท์ให้ฉัน”
ผู่จี๋รับโทรศัพท์มา พูดอย่างกังวลใจเล็กน้อย “พี่ ตอนนี้จะทำยังไงดี? ฉันได้ยินว่าตำรวจกำลังตามหาพี่”
ผู่เหลียนเหยาหายใจเข้าลึกๆ กวาดต้อนความกลัวในก้นบึ้งจิตใจลงไป เงยหน้าขึ้นจ้องผู่จี๋แล้วพูดว่า “จี๋ คราวนี้ฉันกลัวว่าจะหนีไม่พ้น”
“ได้ยังไง? ลบวิดีโอไปแล้ว พวกมันไม่มีหลักฐานเลย”
“จูจูนังชั้นต่ำนั่นก่อนจะตายมันบอกฉันว่ามันส่งอีเมลกำหนดเวลาฉบับหนึ่งไปให้ไป๋มู่ชิง ฉันไม่รู้ว่าเธอส่งมันจริงๆ หรือทำให้ฉันกลัว ถ้าทำจริงๆ ถึงแม้ฉันจะหนีพ้นจากหายนะ แต่สามวันต่อมาตำรวจก็จะจับฉันได้” นึกถึงก่อนจูจูจะตายยังทำแบบนี้กับตัวเอง เธอโกรธมากจนอยากฆ่าเธออีกครั้ง
“พี่ พี่อย่าเพิ่งตื่นตระหนก คุณหนูจูเดิมทีเป็นคนเจ้าเล่ห์ เธออาจจะรู้วิธีการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวจากพี่ ทำให้พี่รีบร้อนฆ่าไป๋มู่ชิง ทำให้พี่โดนโทษประหารชีวิตยากที่จะหนี”
“แต่ฉันมีลางสังหรณ์ว่าเธอไม่ได้โกหก เธอไม่ใช่คนที่โง่ขนาดนั้น แน่นอนว่าต้องคิดหาวิธีป้องกันตัวเองให้รอด” ผู่เหลียนเหยายกมือดึงฝ่ามือผู่จี๋ พูดอย่างขมขื่นนิดหน่อย “จี๋ ไม่ว่าจะยังไง พี่จะไม่ทำให้นายเดือดร้อน วันนี้นายออกจากเมืองซีไปอังกฤษซะ อย่ากลับมาอีก อย่าติดต่อพี่อีก อีกอย่าง ช่วยจัดการเรื่องสุดท้ายให้พี่หน่อย ไปถึงที่นั่นแล้วจัดการเฉียวหว่านชิงซะ ฆ่าให้ตายหรือทำให้หายไปก็ได้ แค่ทำให้เธอหายตัวไปก็พอแล้ว”
“ฉันตรวจสอบมาแล้ว เที่ยวบินไปอังกฤษของเฉียวหว่านชิงในตอนแรก ตอนที่ทำเรื่องระมัดระวังมาก อย่าทำให้ตัวเองพลาด”
“พี่ จนถึงตอนนี้แล้ว พี่ยังสนใจไอ้เด็กแสบคนนั้นทำไม? ” ผู่จี๋ไม่เข้าใจ
“เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว ถ้าฉันยอมแพ้แบบนี้ฉันไม่ยอมหรอก” ผู่เหลียนเหยาหยุด แล้วพูดต่อ “หนานกงเฉินไม่ตาย ฉันก็ตายตาไม่หลับ”
“แต่หนานกงเฉินมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้แล้วนะ”
“ไม่ แค่มีเฉียวหว่านชิงก็ยังอยู่รอดได้ เขาไม่สามารถตายได้” ผู่เหลียนเหยากัดฟันพูด “ดังนั้น……ฉันจะไม่ให้เฉียวหว่านชิงมีชีวิตรอดกลับมาจากอังกฤษ”
ผู่จี๋พยักหน้า “ฉันจะพยายามให้เต็มที่”
เลขาเหยียนได้ยินว่าหนานกงเฉินเกิดเรื่อง เมื่อไปถึงสถานีตำรวจ หนานกงเฉินก็ยังอยู่ด้านในไม่ออกมา
รีบเดินไปถามสถานการณ์กับเจ้าหน้าที่นายหนึ่ง อีกฝ่ายบอกเธอว่าหนานกงเฉินกำลังจดบันทึกอยู่และไม่สนใจเธอ
“ตอนนี้สถานการณ์เป็นยังไงบ้าง” เธอถามใส่แผ่นหลังเจ้าหน้าที่ตำรวจ
“ขอโทษครับ ตอนนี้ยังแสดงความเห็นไม่ได้” เจ้าหน้าที่ตำรวจพูด
เลขาเหยียนหันตัวไปอย่างหมดหนทาง เดินไปที่บริเวณพักผ่อน
เธอบังเอิญเห็นเฉียวเฟิงกำลังนั่งอยู่เก้าอี้พักผ่อน ฝีเท้าชะงักเล็กน้อย สีหน้าเธอแดงโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็ปรับสีหน้าให้ดีแล้วยิ้มเล็กน้อยให้เขาก่อนพูดขึ้น “คุณชายรองตระกูลเฉียว คุณมาตั้งแต่เมื่อไร?”
เห็นเธอ ในใจเฉียวเฟิงก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย อย่างไรแล้วทั้งสองก็ผ่านคืนนั้นไปด้วยกันจริงๆ
“ฉันมาครึ่งชั่วโมงกว่าแล้ว” เฉียวเฟิงพูด
เลขาเหยียนเดินไปนั่งข้างๆ เขา ยิ้มแล้วพูดปลอบ “คุณไม่ต้องกังวลนะ ตามนิสัยคุณหนูไป๋แม้แต่ไก่เธอก็ไม่กล้าฆ่าด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการฆ่าคน เธอต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ ”
เฉียวเฟิงพยักหน้า จริงๆ เขาก็ไม่เชื่อเหมือนกันว่าไป๋มู่ชิงจะฆ่าคน แต่เมื่อคืนไป๋มู่ชิงใช้เวลาที่โรงแรมจริงๆ มันเป็นเรื่องยากที่เขาจะไม่กังวลใจ
เขาก็ปลอบเลขาเหยียนเช่นกัน “คุณก็ด้วย หนานกงเฉินมีพลังเหนือธรรมชาติขนาดนั้น ต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ ”
“หวังว่านะคะ” เลขาเหยียนตอบ
คุยถึงตรงนี้ ทั้งคู่ก็ตกอยู่ในความเงียบที่น่ากระอักกระอ่วนอีกครั้ง เพราะไม่มีใครรู้ว่าควรพูดอะไรต่อไป
ทั้งคู่รออยู่ในห้องรับรองเป็นเวลานานมาก ท้องฟ้าข้างนอกก็ค่อยๆ มืดลง ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว เลขาเหยียนจึงยืนขึ้นจากเก้าอี้แล้วพูดขึ้น “ฉันจะออกไปซื้อของทาน” พูดจบก็เดินไปที่ประตู
ไม่นานเธอก็ซื้อพวกขนมอบและน้ำกลับมาในละแวกนั้น ส่งให้เฉียวเฟิงหนึ่งส่วนแล้วพูดขึ้น “กินอะไรก่อนสักหน่อยนะคะ คุณหนูไป๋ไม่รู้จะออกมาเมื่อไร”
เฉียวเฟิงก้มหน้ามองขนมอบในมือเธอ เลขาเหยียนรีบพูด “ฉันไม่รู้ว่าคุณชอบกินอะไร ซื้อมาเรื่อยเปื่อยคุณก็กินแก้ขัดไปก่อนนะ”
“ขอบคุณครับ” เฉียวเฟิงยื่นมือไปรับขนมอบมา
เวลานี้พอดี หนานกงเฉินและไป๋มู่ชิงออกมาจากด้านในทีละคน สองคนที่อยู่บริเวณพักผ่อนก็เดินไปทักทันที เลขาเหยียนสังเกตทั้งคู่แล้วถามขึ้น “เป็นยังไงบ้างคะ? ตำรวจว่ายังไงบ้าง? ”
ไป๋มู่ชิงตกใจกลัวอย่างหนักแบบนั้น โดนทรมานถูกบังคับให้รับสารภาพในที่เกิดเหตุทั้งวัน ตอนนี้สมองสับสนเล็กน้อย ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น
หนานกงเฉินที่อยู่ด้านหลังมองเธอ พูดขึ้น “ตอนนี้ยังไม่เป็นอะไร รอเจ้าหน้าที่ทำการสอบสวนเพิ่มเติมและรวบรวมพยานหลักฐาน”
“มู่ชิง เธอยังโอเคไหม? ” เฉียวเฟิงยกมือขึ้นกุมฝ่ามือไป๋มู่ชิง ถามอย่างสงสาร
“ยังโอเค” ไป๋มู่ชิงฝืนยิ้มอย่างไม่เต็มใจ
หนานกงเฉินอ้อมมาด้านหน้าไป๋มู่ชิง จ้องมองเธอแล้วพูดขึ้น “มู่ชิง ฉันมีบางอย่างจะถามเธอ……”
“คุณชายเฉิน คุณดูไม่ออกเหรอว่ามู่ชิงเหนื่อยมากแล้ว ให้เธอกลับไปพักผ่อนสักหน่อยได้ไหม? ” เฉียวเฟิงกุมฝ่ามือไป๋มู่ชิงแน่น พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน “มู่ชิง เรากลับบ้านกันก่อนนะ”
“โอเค” ไป๋มู่ชิงเบนสายตาขึ้นมองหนานกงเฉินที่ลังเลที่จะพูด เข็นเฉียวเฟิงเดินไปทางประตูใหญ่สถานีตำรวจ
หนานกงเฉินยืนอยู่ที่เดิมมองแผ่นหลังสองคนที่เดินออกไป ไม่ขยับไปไหน
“คุณชายเฉิน เราก็ไปกันเถอะค่ะ” เลขาเหยียนเตือนหนึ่งประโยค
คำพูดเธอยังไม่ทันจบ หนานกงเฉินก็รีบเดินไปที่ประตู เขาไม่ได้เดินไปตามทางของตัวเอง แต่อ้อมไปด้านหน้าไป๋มู่ชิงแล้วจับข้อมือข้างหนึ่งของเธอไว้ก่อนพูดขึ้น “ไม่ได้ เธอต้องอธิบายเรื่องนี้ให้ฉันเข้าใจ อีกอย่าง……เรื่องนั้น”
เขาพูดจบ ก็หันตัวไปพูดกับเลขาเหยียน “เหยียนเยว รบกวนเธอไปส่งคุณชายเฉียวกลับบ้านหน่อย”
“ฉัน……” เลขาเหยียนอ้าปากค้าง ในใจคิดว่าอย่าให้เธอจัดการธุระตลอดเวลาได้ไหม มันกระอักกระอ่วนมากแค่ไหน!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด
เขียนดี แต่แปลได้สับสน วางบทตอนกระโดดไปกระโดดมา...