เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 229

“ฉันมาดูว่าเธอต้องการความช่วยเหลืออะไรไหม” ผู่เหลียนเหยายกมือขึ้นปรับหมวกบนศีรษะ บีบตัวเข้าไปในบ้านจากด้านข้างของเธอ “ทำไม? ไม่ต้อนรับฉันเหรอ?”

“ฉันไม่ต้องการความช่วยเหลืออะไร” จูจูปิดประตูบ้านด้วยความไม่สบอารมณ์แล้วเดินเข้าบ้านตามหลังเธอไป

“ที่นี่สิ่งแวดล้อมไม่เลวเลยนะ ทิวทัศน์สวยงาม” ผู่เหลียนเหยายืนอยู่ที่ระเบียงมองไปรอบๆ จากนั้นก็หันตัวมาจ้องเธอ “จริงสิ เธอวางแผนอะไรต่อ? ฉันเดาว่าหนานกงเฉินคงไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ ขนาดนั้นหรอก”

“ทำไม? ”

“เพราะเขาพูดว่า มีแค่ถนนแห่งความตายสำหรับคนที่หลอกลวงเขา” ผู่เหลียนเหยายิ้มเย้ยหยัน “เขาอาจจะไม่ฆ่าเธอเพื่อไป๋มู่ชิงก็ได้ แต่เขาอาจจะใช้วิธีอื่นเพื่อทำให้เธอตายอย่างอนาถ”

ได้ยินคำพูดของเธอ จูจูก็ตัวสั่นโดยไม่รู้ตัว

“เธอมีวิธีอะไร? ” เธอถาม

“วิธีน่ะมีอยู่แล้ว เรามาร่วมมือกันครั้งสุดท้ายเป็นไง” ผู่เหลียนเหยากวาดตามองเธอ เห็นเธอไม่พูดอะไร กลับเข้าไปในห้องหยิบกระดาษและปากกาของโรงแรมจากโต๊ะหัวเตียงยื่นให้เธอแล้วพูดขึ้น “เธอเขียนจดหมายลาตายหนึ่งฉบับ เนื้อหาหลักคือหนานกงเฉินบังคับให้เธอตายเพราะคบชู้ จากนั้นเธอก็หนีไปจากเมืองซี เรื่องที่เหลือให้ฉันจัดการเอง ถ้าเป็นแบบนี้หนานกงเฉินไม่เพียงแต่ต้องรับผิดชอบอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ คนในตระกูลหนานกงก็จะคิดว่าเธอตายจริงๆ และยอมแพ้ต่อความรับผิดชอบของเธอ”

จูจูคิดแล้วแสยะยิ้ม “ทำไมฉันคิดว่าวิธีนี้เธอวางแผนมาเพื่อตัวเอง”

ผู่เหลียนเหยาพยักหน้า “ถูกต้อง วิธีนี้มีประโยชน์กับฉันมาก แต่ก็มีประโยชน์กับเธอมากกว่าไม่ใช่เหรอ? ดังนั้นเธอไม่ต้องสนใจว่ามันวางแผนมาเพื่อใคร”

จูจูมองปากกาและกระดาษในมือเธอ สุดท้ายก็ไม่ยื่นมือไปรับมันมา

“ทำไม? ไม่อยากมีชีวิตอยู่เหรอ? หรือไม่อยากให้คุณชายเฉินที่รักของเธอเข้าคุก? ”

“ฉันตัดใจกับเขาแล้ว” จูจูพูดอย่างไม่คิด

เธอเองก็ไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองไม่ยอมรับวิธีการของผู่เหลียนเหยา มักคิดว่าผู้หญิงตรงหน้าไว้ใจไม่ได้ อย่างไรก็ตามวิธีที่เธอพูดมันก็สมเหตุสมผลมากขนาดนั้น และมันก็มีประโยชน์มากสำหรับเธอ

“เธอทำให้คนในตระกูลหนานกงคิดว่าฉันตายไปแล้วได้จริงๆ เหรอ? ”

“มันยากมากเหรอ? ในปีนั้นเฉียวซือเหิงทำให้คนในตระกูลหนานกงคิดว่าไป๋มู่ชิงตายไปแล้ว แน่นอนฉันก็ทำให้พวกเขาคิดว่าเธอตายไปแล้วได้เหมือนกัน ใช้เวลาหลายปีในแวดวงการแพทย์ หาศพผู้หญิงที่คล้ายเธอมันจะยากแค่ไหน? ” ผู่เหลียนเหยากล่าวอย่างมั่นใจ

หลังจากจูจูลังเลอีกครั้ง สุดท้ายก็รับกระดาษและปากกาในมือเธอมา นั่งเก้าอี้เขียนจดหมายลาตาย จากนั้นก็ยื่นจดหมายลาตายส่งในมือผู่เหลียนเหยา “เธอดูหน่อยสิว่าแบบนี้ได้ไหม”

ผู่เหลียนเหยาหยิบจดหมายลาตายขึ้นมาอ่าน ส่งกลับให้เธอ “เพิ่มย่อหน้าสุดท้าย บอกว่าหนานกงเฉินใช้แส้ตีเธอแล้วไล่เธอออกจากบ้าน พยายามเขียนให้เวทนามากที่สุด”

จูจูพยักหน้า เพิ่มเนื้อหาลงไป

ในที่สุดผู่เหลียนเหยาก็พยักหน้าอย่างพอใจ วางกระดาษและปากกาไว้บนโต๊ะข้างกาย หันตัวไปพูดกับจูจูอย่างเย็นชา “ดีมาก งั้นเธอก็ไปตายได้แล้ว”

“เธอว่าไงนะ? ” จูจูจ้องมองเธอขณะถามขึ้น

“อ๋อ ฉันบอกว่าเธอเริ่มแกล้งตายได้เลย”

“ฉันต้องทำยังไง? ”

“ขอฉันคิดก่อน” ผู่เหลียนเหยาเดินไปที่ระเบียง จูจูมองเธอเดินไปเดินมาพลางคิดหาวิธีอยู่ตรงหน้า ในใจก็รู้สึกกังวล

“เธอดูก่อนว่าชั้นล่างมีคนไหม” ผู่เหลียนเหยาพูด

จูจูเอนบนรั้วสูงหนึ่งเมตรกว่ามองลงไป แต่เมื่อร่างกายเธอเอนออกไป จู่ๆ ผู่เหลียนเหยาโน้มตัวค้ำยันมือขาของเธอไว้อย่างแรง

“อ๊ะ……!” จูจูกรีดร้อง ร่างกายถูกผลักออกมาจากรั้วลงสู่พื้น

ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เธอจับราวกั้นด้านบนไว้ สีหน้าซีดทันที จ้องมองผู่เหลียนเหยาด้วยใบหน้าตกใจ “เธอ……เธอคิดจะทำอะไร……”

เสียงของเธอกำลังสั่น ตกใจกลัวจนน้ำตาไหลออกมา นี่มันชั้นเจ็ด ตกลงไปเธอต้องตายแน่ๆ !

“ฉันกำลังทำอะไรเหรอ? แน่นอนว่าฆ่าปิดปาก เพื่อหาชีวิตรอดให้ตัวเองไง” ผู่เหลียนเหยาแค่นหัวเราะ “นี่จะโทษใครได้ล่ะ? ต้องโทษตัวเธอเองที่คิดว่าตัวเองฉลาดอยู่ตลอด ทำให้ฉันพังหลายๆ เรื่อง!”

“เหลียนเหยา เธออย่าทำแบบนี้ รีบดึงฉันขึ้นไปเร็วๆ ……ช่วยดึงฉันขึ้นไป……”

“เธอลงไปซะ……” ผู่เหลียนเหยาแกะนิ้วของเธอบนรั้วออก

คาดว่าเสียงกรี๊ดของจูจูจะดึงดูดผู้คนอย่างรวดเร็ว ดังนั้นแม้ว่าเธออยากจะทำให้เธออับอายอย่างแรงก่อนตาย แต่สุดท้ายก็อดทนไว้

มือข้างหนึ่งของจูจูถูกเธอผลักลงไป มืออีกข้างเห็นได้ชัดว่าจะจับมันไว้ไม่อยู่แล้ว เธอไม่อ้อนวอนอีกต่อไป แต่กลับหัวเราะขึ้นมา “ผู่เหลียนเหยาแกคิดว่าฆ่าฉันแล้วแกจะหาทางรอดได้เหรอ? แกคิดว่าตัวเองฉลาดที่สุดหรือไง? ฉันจะบอกแกให้นะ ฉันส่งหลักฐานการก่ออาชญากรรมทั้งหมดของแกไปให้ไป๋มู่ชิงทางอีเมลกำหนดเวลา กำหนดเวลาภายในสามวัน ถ้าภายในสามวันฉันไม่ยกเลิกอีเมล แกรอดูได้เลย……”

“แกว่าไงนะ? ” ผู่เหลียนเหยาสีหน้าเปลี่ยนในพริบตาเดียว

“ฉันบอกว่านอกจากว่าแกจะฆ่าไป๋มู่ชิง ไม่งั้นแกตายแน่……!”

ผู่เหลียนเหยารีบเอื้อมมือไปจับข้อมือเธอไว้ “แกมันนังชั้นต่ำ ขึ้นมาซะ……”

นิ้วของจูจูแข็งทื่อจับไว้ไม่อยู่แล้ว ร่างกายก็ตกลงไปหน่อย ผู่เหลียนเหยาคว้าข้อมือเธออย่างกังวล และอย่างไรแล้วเธอก็เป็นผู้หญิง เรี่ยวแรงไม่มากพอ

“มีแกเป็นเพื่อน ฉันก็ตายตาหลับแล้ว……” จูจูในตอนนี้ยิ้มอย่างโล่งใจ เพราะเธอหมดความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ไม่ดิ้นรนขึ้นมาอีก

อย่างไรแล้วข้างกายมีคนมากมายอยากให้เธอตาย หนานกงเฉินจะไม่ปล่อยเธอไป ไป๋มู่ชิงต้องการแก้แค้นเธอ แม้เธอจะรอดพ้นจากภัยพิบัติในครั้งนี้ไป แต่เธอก็ไม่อาจอยู่รอดได้

“จู……” ผู่เหลียนเหยาแค่รู้สึกฝ่ามือว่างเปล่า มองร่างจูจูตกลงไปอย่างรวดเร็วโดยที่ทำอะไรไม่ได้ กระแทกปูนซีเมนต์ดัง ‘ปัง’ ที่สวนดอกไม้ด้านหลังโรงแรม

ผู่เหลียนเหยาตกตะลึง เห็นร่างกายจูจูเปื้อนเลือด

“อ๊ะ……!” มีเสียงกรีดร้องเบาๆ จากระเบียงข้างๆ

ฝีเท้าผู่เหลียนเหยาที่เตรียมจะถอยออกก็หยุดลง หันหน้าไป

ก่อนเธอเข้ามาให้ใครบางคนตรวจสอบแล้ว วันนี้ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่ชั้นนี้ จะมีคนอยู่ห้องข้างๆ ได้อย่างไร?

เธอไม่กล้ายื่นหัวออกไป และไม่มีเวลาสืบสวนเยอะ ต้องหันตัวออกจากห้องจูจูให้เร็วที่สุด ตอนที่เธอผ่านห้องข้างๆ เธอหยุดฝีเท้าโดยไม่รู้ตัว หันหน้าไปมองที่ประตูสักครู่แล้วเดินออกไปที่ชั้นเจ็ดอีกครั้ง

เธอเดินลงไปชั้นล่างพลางหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรเบอร์ผู่จี๋ พูดขึ้นอย่างกังวล “รีบหาคนมาช่วยฉันดูหน่อยว่าห้อง 703 มีใครอยู่”

“ห้อง 703 มีคนอยู่ด้วยเหรอ? ” ผู่จี๋สงสัย

“ฉันจะถามนายนะ ทำยังไงดี ไม่ใช่ว่าชั้นเจ็ดว่างทั้งหมดเหรอ? ”

“ฉันให้คนไปตรวจสอบแน่ใจว่าชั้นเจ็ดว่างนะ เป็นคนทำความสะอาดหรือเปล่า? ” ผู่จี๋ถามอย่างเป็นห่วง “ทำไม? เธอเห็นเหรอ? ”

“เห็นทั้งหมดเลย” ผู่เหลียนเหยาพูด “รีบส่งคนของนายขึ้นไปดู ดูว่าข้างในเป็นใครกันแน่”

“โอเค ฉันจะเรียกอาเทาขึ้นไปเฝ้าทันที”

ผู่เหลียนเหยาวางสายไป หายใจเข้าเบาๆ จูจูน่าจะตายแน่นอนแล้ว แต่ในใจเธอไม่รู้สึกผ่อนคลายเลยสักนิด

ไม่ว่าจะเป็นอีเมลกำหนดเวลาที่จูจูพูดหรือพยานในห้องถัดไป นับเป็นวิกฤตรอบใหม่สำหรับเธอ

ดูเหมือนผู่จี๋จะพูดถูกต้อง ช่วงนี้เธอสับสนวุ่นวายและเร่งรีบ ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า!

ไป๋มู่ชิงถือโทรศัพท์ไว้ในมือ ตกใจแข็งทื่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลานานไม่สามารถขยับได้

ความวุ่นวายของฝูงชนค่อยๆ ดังขึ้นมาจากด้านล่าง เธอถึงขนาดไม่กล้าชะโงกศีรษะไปดูฉากที่น่ากลัวนั้น

เธอแอบซุ่มอยู่ห้องนี้ตั้งแต่เมื่อคืน เพื่อค้นหาหลักฐานการก่ออาชญากรรมของจูจูและผู่เหลียนเหยา เพราะเธอไม่เชื่อว่าจูจูจะออกไปจากตระกูลหนานกงง่ายๆ แบบนั้น เธอก็เดาได้ว่าผู่เหลียนเหยาและจูจูต้องสมคบคิดอะไรอีกแน่ๆ

และเมื่อครู่นี้สุดท้ายเธอก็รอถึงโอกาสนี้ ได้ยินแผนการสมคบคิดของผู่เหลียนเหยาแล้ว นอกจากนี้เธอยังเปิดกล้องโทรศัพท์ในเวลาที่เหมาะสมใกล้กับประตูถัดไปให้มากที่สุด

อย่างไรก็ตามสิ่งที่ทำให้เธอไม่คาดคิดก็คือ หลังจากนั้นไม่นาน จูจูก็โดนผู่เหลียนเหยาผลักลงไปจากนอกรั้ว ตอนนั้นเธอตกใจกลัวมากจนปิดปาก นิ่งอยู่ที่เดิม

ถึงแม้จูจูจะสมควรตาย และเธอก็อยากแก้แค้นเธออย่างรุนแรงสักครั้ง แต่เห็นเธอตกลงไปแบบนี้โดยที่ทำอะไรไม่ได้ก็รู้สึกว่ามันโหดร้ายเกินไป ขณะที่เธอสงสัยว่าควรเปิดเผยตัวเองต่อหน้าทั้งคู่ดีไหม จูจูก็ตกลงไปแล้ว

เมื่อเห็นเธออีกครั้ง เธอก็จมกองเลือดไม่ขยับไปไหนแล้ว

เป็นครั้งแรกที่เห็นภาพโหดร้ายน่ากลัวเช่นนี้ ถึงแม้เธอจะมีสภาพจิตใจที่แข็งแกร่งก็ไม่สามารถเมินเฉยได้!

เธอยืนแข็งทื่ออยู่ที่เดิมเป็นเวลานาน แล้วหันหลังกลับห้องด้วยความสิ้นหวัง

เธอกดซอฟต์แวร์วิดีโอ ภาพที่แอบถ่ายเมื่อครู่นี้เริ่มฉายขึ้นอีกครั้ง เธอตกใจกับฉากที่น่าหวาดเสียวในนั้นจนเอามือปิดปากอีกครั้ง เมื่อนำวิดีโอไปไว้ด้านหลัง เธอเห็นผู่เหลียนเหยาได้ยินเสียงอุทานของเธอ แถมยังจ้องมาทางเธอเป็นเวลาหลายวินาที

เห็นถึงตรงนี้ เธอก็อ้าปากหอบหายใจอีกครั้ง ต้องเหงื่อแตกเพราะตัวเอง

เธอรีบเข้าไปในห้องน้ำ ใช้น้ำเย็นล้างหน้าทำให้ตัวเองอารมณ์สงบ เป็นไปไม่ได้ที่จะปรับอารมณ์ในชั่วขณะหนึ่ง อยู่ที่นี่นานๆ ไม่ได้ เธอทำได้แค่เก็บของลวกๆ แล้วเดินไปที่ประตู

เธอเพิ่งเปิดประตู ก็ถูกคนสองคนที่สวมชุดเครื่องแบบโรงแรมกั้นกลับมา ชายหนุ่มที่เป็นผู้นำพูดกับเธอว่า “คุณผู้หญิงท่านนี้ ด้านล่างมีการฆาตกรรม โรงแรมทั้งหมดปิดล้อมที่เกิดเหตุ กรุณานำสิ่งของของคุณเก็บไว้ในห้องเพื่อร่วมมือกับการสอบสวน”

ไป๋มู่ชิงยังไม่ทันตอบสนอง พวกเขาก็กระชากกระเป๋าในมือไป

“เฮ้! พวกคุณทำอะไร? ” ไป๋มู่ชิงโกรธมากพยายามแย่งกระเป๋าตัวเองคืนมา อีกฝ่ายกลับหลบอย่างรวดเร็ว

“พูดแล้วไม่ใช่เหรอ? ให้ความร่วมมือกับการสอบสวน” ชายคนนั้นพูด “พวกเราจะคุ้มกันคุณอยู่ที่นี่ จนกว่าตำรวจจะมา”

“งั้นพวกคุณก็ห้ามแย่งกระเป๋าฉันไปสิ” ไป๋มู่ชิงยื่นมือไปแย่งมันด้วยความโกรธ ชายคนนั้นหลบร่างเล็กน้อย หลังจากค้นหาในกระเป๋ามั่วๆ สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์เธอจากในกระเป๋าออกมา แล้วพูดกับเธออีกครั้ง “ผมจะเอาโทรศัพท์ไปตรวจสอบก่อน”

พูดจบก็โยนกระเป๋ากลับไปในอ้อมแขนเธอแล้วหันตัวเหวี่ยงประตูเดินไป

“เฮ้! พวกคุณเอาโทรศัพท์ฉันคืนมานะ!” ไป๋มู่ชิงเปิดประตูห้องด้วยความโกรธ ครั้งนี้เจอกับนักสืบตัวจริง

เธอคว้าแขนพี่ตำรวจด้วยความโกรธแล้วพูดขึ้น “เมื่อกี้มีพนักงานสวมชุดเครื่องแบบโรงแรมแย่งโทรศัพท์ฉันไป รบกวนพวกคุณช่วยไปเอาโทรศัพท์ฉันคืนได้ไหม……”

“คุณครับ ตอนนี้เป็นช่วงสำคัญของคดีฆาตกรรม เราค่อยจับโจรกันภายหลังโอเคไหม? ”

“ฉัน……ในโทรศัพท์ฉันมีเบาะแสเกี่ยวกับคดีฆาตกรรมที่คุณต้องการ……”

“คุณครับ ขอบัตรประชาชนด้วยครับ” พี่ตำรวจท่านหนึ่งขัดจังหวะเธออย่างไม่สบอารมณ์

“ฉันพูดจริงๆ นะ ในโทรศัพท์ฉันมีการบันทึกวิดีโอ……”

“เอาบัตรประชาชนออกมาด้วยครับ” อีกฝ่ายกล่าวย้ำ

ไป๋มู่ชิงตกตะลึง สุดท้ายก็ตระหนักเรื่องหนึ่ง บัตรประชาชน? บัตรประชาชนของเธอ?

เมื่อคืนเธอใช้ชื่อปลอมในการเปิดห้อง เนื่องจากโรงแรมแห่งนี้เป็นโรงแรมระดับล่างต่ำกว่าสามดาว เงื่อนไขการเข้าพักไม่สูง โดยพื้นฐานให้เงินก็เข้าได้

“ฉัน……ฉันไม่ได้เอามา”

“งั้นเลขบัตรประชาชน”

“ฉันลืมแล้ว”

“แล้วคุณเข้าพักโรงแรมได้ยังไง? ”

“ฉัน……”

“แจ้งที่อยู่บ้านคุณด้วย”

ไป๋มู่ชิงแจ้งที่อยู่ไปมั่วๆ พี่ตำรวจเช็ค จ้องมองหน้าเธอแล้วพูดอย่างเข้มงวด “พื้นที่นี้ไม่มีผู้หญิงที่ชื่อหยวนลี่ คุณใช้ข้อมูลปลอมเข้าพักใช่ไหม? ”

หยวนลี่คือชื่อปลอมที่ไป๋มู่ชิงใช้เข้าพัก เธอไม่เคยรับมือกับเหตุฉุกเฉินแบบนี้มาก่อน และไม่เคยเห็นท่าทางเข้มงวดของตำรวจมาก่อน จนกระทั่งหลังจากถูกนำตัวกลับไปที่สถานีตำรวจในฐานะผู้ต้องสงสัยในการสืบสวน สุดท้ายเธอก็รู้ตัวว่าตัวเองตกลงไปในหลุมโดยไม่ได้ระวัง

หลังจากเลขาหลินเคาะประตู ก็ผลักประตูเดินเข้าไปในห้องทำงานหนานกงเฉิน

หนานกงเฉินที่เป็นคนบ้างานมาตลอดไม่ค่อยนั่งข้างหน้าต่างบานใหญ่มองวิวด้านนอก เลขาหลินแอบสังเกตสีหน้าเขา พบว่าเขากำลังกังวลใจ จึงพูดอย่างระมัดระวัง “คุณชายเฉิน มีข่าวร้ายมาบอกคุณค่ะ”

“ถ้าเกี่ยวกับเซิ่งตงหย่าง งั้นก็ไม่ต้องพูด ตอนนี้ฉันไม่อยากฟัง” หนานกงเฉินพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“ไม่ใช่ค่ะ เกี่ยวกับคุณหนูจู”