เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 24

หนานกงเฉินที่อยู่บนเตียงจ้องไปทางเธอ เอ่ยขึ้นอย่างยากลำบากทีละคำ “ยา…”

ยาเหรอ? ใช่ เขายังมียาอยู่

ไป๋มู่ชิงนึกขึ้นได้ว่าพี่เหอเคยบอกเธอไว้ ถ้าหนานกงเฉินล้มป่วย เธอต้องป้อนยาให้เขาทานทันที

เธอรีบคลานออกมาจากมุมห้อง หยิบกล่องยานั้นออกมาจากลิ้นชักแล้วยัดใส่ปากเขาหนึ่งเม็ด

ฤทธิ์ของยาออกเร็วมาก หนานกงเฉินที่ทานยาไปแล้วก็สงบอย่างรวดเร็ว แขนตัวเองที่วางไว้ก็ไม่ขยับไปไหน เหมือนกำลังยืนหลับอยู่

เห็นเขาไม่กระสับกระส่ายอีกต่อไป ไป๋มู่ชิงก็กลับไปที่มุมห้องแอบถอนหายใจ แต่แจกันดอกไม้ในมือก็ยังไม่ได้วางลง

เธอนั่งอยู่ที่มุมห้อง ในมือถือแจกันดอกไม้ สายตามองไปที่ร่างบนเตียงตาไม่กะพริบ

ยี่สิบนาทีต่อมา เธอเห็นร่างบนเตียงขยับ เส้นประสาทที่กว่าจะหย่อนก็กลับมาตึงเครียดอีกครั้ง

หนานกงเฉินลงจากเตียง เดินไปยืนตรงหน้าเธอ ก้มลงมองเธอแล้วยิ้มเยาะ “กลัวเหรอ? ”

ไป๋มู่ชิงอ้าปาก บอกว่าไม่กลัวก็โกหกสิ!

เธอมองหนานกงเฉิน แต่มองสีหน้าเขาไม่ชัด และเดาไม่ถูกว่าเขาคิดอย่างไรกันแน่

“คุณ…” ไป๋มู่ชิงวางแจกันดอกไม้ในมือลง ลุกขึ้นจากมุมห้องอย่างยากลำบาก นั่งยองๆ มาทั้งคืนขาสองข้างก็ชาจนแทบยืนไม่ได้ ร่างกายเธอโน้มไปข้างหน้า โอดครวญเสียงทุ้มก่อนจะล้มบนตัวหนานกงเฉิน

หนานกงเฉินจับแขนเธออย่างง่ายดาย กัดหูเธอแล้วกระซิบทุ้มต่ำ “ฉันคิดว่าเธอแตกต่างกับพวกเธอ ที่แท้ก็ตกใจกลัวจนขาอ่อน”

“คุณบอกว่าปกติคุณไม่ป่วยไม่ใช่เหรอ? โกหกฉันเหรอ?” เส้นประสาทของไป๋มู่ชิงตึงเครียดไปทั่วร่างกาย คิ้วสวยขมวดขึ้น

หนานกงเฉินขยับมุมปาก สายตามืดมนเล็กน้อย “เมื่อคืน……เป็นข้อยกเว้น”

เมื่อรู้สึกว่าร่างกายเธอสั่นเล็กน้อย เขาก็ยิ้มเย้ยหยัน และจงใจกอดร่างเธอแน่น

ไป๋มู่ชิงทั้งอายทั้งกลัว เขารู้หรือเปล่า……ว่าร่างกายเขายังเปลือยอยู่น่ะ ใส่เสื้อผ้าก่อนไม่ได้หรือไง……

“คุณ……ไม่หนาวเหรอ? จะใส่เสื้อผ้าก่อนไหม? ” เธอเตือนด้วยความหวังดี

ความหมายนั้นชัดเจนมาก ให้เขาใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้วกลับบ้านตัวเองไป

“ไม่หนาว กอดคุณไว้แล้วไม่หนาว” หนานกงเฉินเคลื่อนริมฝีปากไปจูบปากเธอเบาๆ ยิ่งเธอกลัวเขามากเท่าไร เขาก็ยิ่งชอบเข้าใกล้เธอมากเท่านั้น

หลินอันหนานหน้าตาหล่อขนาดนี้ แต่สุดท้ายล่ะ? ก็ยังนอกใจไปหาไป๋ยิ่งอันไม่ใช่เหรอ?

“ดังนั้นคุณไม่จำเป็นต้องเลี่ยงที่จะเจอฉันตลอดเวลาหรอก ยังไงเราก็เป็นสามีภรรยากัน ต้องเห็นกันไม่ช้าก็เร็ว”

เห็นเขาไม่พูดไม่จาอยู่นาน ไป๋มู่ชิงก็ยกมือเล็กขึ้นมาอย่างลังเล ลูบคลำใบหน้าเขา “ถ้าไม่อยากให้ฉันเห็นคุณก็ไม่เป็นไรนะ ให้ฉันสัมผัสคุณก็พอแล้ว”

ปลายนิ้วเรียวเธอสัมผัสใบหน้าเขาทีละนิด เห็นได้ชัดว่าคือใบหน้าที่คมชัด จะน่าเกลียดได้อย่างไร? หรือน่าเกลียดจนไม่กล้าให้คนเห็นได้ยังไง?

“สัมผัสดูออกไหม? ” เขาถามขึ้นอย่างใจเย็น

ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า “สัมผัสไม่ออก”

“งั้นไม่ต้องสัมผัสแล้ว” หนานกงเฉินจับมือเล็กของเธอออก แล้วพลิกตัวลงจากเตียง

เขาไม่คุยกับเธอมากเกินไป และยิ่งไม่อยากให้เธอจำเขาได้ อย่างไรแล้วเธอก็ไม่ใช่คนรักที่ถูกลิขิตไว้ในชีวิตนี้ ไม่ช้าก็เร็วเธอกับเขาก็ต้องแยกจากกัน

เขาต้องห้ามเห็นใจเธอ และปล่อยให้เธอทำอะไรตามใจต่อหน้าเขา