เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 244

เธอเห็นเฉียวซือเหิงอยู่ในห้องทำงานของคุณหมอจาง เธอมองไปทางเสี่ยวหว่านชิง เธอเสียใจจนลืมถามไปว่าใครส่งตัวเธอมา ลืมถามว่าเธอเป็นยังไงบ้าง เธอเลยกอดหว่านชิงอย่างรู้สึกผิดแล้วเอ่ยกับเฉียวซือเหิง "คุณชายเฉียว ขอบคุณที่คุณส่งหว่านชิงมา"

"คุณหญิงน้อย คุณชายเฉียวบอกว่าเขาหาวิธีที่จะรักษาคุณชายได้แล้วครับ"

"จริงหรอ?" ไป๋มู่ชิงมองไปทางเฉียวซือเหิง

ในเวลาที่สำคัญที่สุด เขาหาวิธีที่จะช่วยหนานกงเฉินได้แล้วหรอ? เป็นไปได้ยังไง!

"คุณหนูไป๋ ผมคุยกับคุณแค่สองคนหน่อยได้ไหม?" เฉียวซือเหิงมองไปที่เธอ

ไป๋มู่ชิงรีบพยักหน้า

คุณหมอจางพูด "ผมไปเตรียมตัวก่อนนะครับ"

หลังจากที่คุณหมอจางออกไป เฉียวซือเหิงก็ให้พี่เลี้ยงพาหว่านชิงออกไปด้วย สุดท้ายในห้องทำงานก็เหลือแค่พวกเขาสองคน ไป๋มู่ลิงรีบเอ่ยถาม "คุณชายเฉียว คุณช่วยหนานกงเฉินได้จริงหรอคะ?"

"ผมไม่กล้ารับประกันร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่ว่าก็มั่นใจอยู่ประมาณแปดสิบเปอร์เซ็นต์"

"จริงหรอคะ?" ไป๋มู่ชิงเอ่ยอย่างดีใจ

"แต่ว่าผมมีเงื่อนไข……"

"ขอแค่เฉินฟื้น เงื่อนไขอะไรฉันตอบตกลงหมดเลยค่ะ" ไป๋มู่ชิงพูดแทรกเขา

"ใช่หรอ? รวมทั้งไปจากหนานกงเฉินด้วย?"

ไป๋มู่ชิงอึ้งไป เมื่อกี้ดีใจเกินไป เธอคาดไม่ถึงเลยว่าเฉียวซือเหิงจะเอ่ยเงื่อนไขนี้

ให้เธอไปจากหนานกงเฉิน? กว่าเธอจะตัดสินใจกลับมาข้างกายเขาแล้วผ่านช่วงยากลำบากนี้ไปกับเขา แต่เฉียวซือเหิงจะให้เธอไปจากหนานกงเฉิน? ทำไมถึงเป็นแบบนี้!

ถึงแม้เธอจะยอม แต่หนานกงเฉินก็คงไม่ยอมเด็ดขาด! ถ้าถึงเวลาหนานกงเฉินรักษาตัวหายแล้ว แล้วไม่เห็นตัวเธอก็คงจะเป็นบ้าไปอีกครั้ง

"กลับไปข้างกายเฉียวเฟิงแล้วไปอยู่ที่อังกฤษกับเขา ทั้งชีวิตนี้ห้ามเจอกับหนานกงเฉินอีก เธอทำได้ไหม? เธอคิดก่อนก็ได้ ถ้าได้ผมค่อยช่วยหนานกงเฉิน" เฉียวซือเหิงพูดด้วยสีหน้าเข้มงวด

ในใจไป๋มู่ชิงว้าวุ่นไป เธอควรจะทำยังไง? ร่างกายของหนานกงเฉินเสียเวลาไม่ได้แล้ว แต่จะให้เธอไปจากหนานกงเฉิน……เธอจะทำได้หรอ? หนานกงเฉินจะทำได้หรอ?

ความจริงเธอไม่มีทางปฏิเสธ เพราะว่าชีวิตของหนานกงเฉินสำคัญกว่าเธอมาก เธอแค่เสียใจ……

เธอไม่ได้ลังเลนานนักก็พยักหน้าทั้งน้ำตา "ได้ ฉันตกลง ขอแค่หนานกงเฉินมีชีวิตรอด ฉันก็จะไปอังกฤษกับเฉียวเฟิง แล้วจะไม่เจอหน้าหนานกงเฉินอีก"

"เธอแน่ใจหรอ?" เฉียวซือเหิงเลิกคิ้วไปทางเธอ

"ฉันแน่ใจ" ไป๋มู่ชิงพยักหน้า น้ำตาก็ไหลออกมา

"ทำตัวเหมือนผมกำลังบังคับคุณสะอีก คุณสามารถปฏิเสธได้"

นี่ไม่ใช่กำลังบังคับเธอหรอ? บังคับจนเธอไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่เวลานี้เธอไม่อยากเสียเวลาอีกก็เลยขอร้องเขา "ขอร้องคุณรีบช่วยเขาเถอะ……"

"ยังมีอีกเรื่องที่ผมต้องพูดกับคุณ" เฉียวซือเหิงโทรหาพี่เลี้ยงให้ส่งตัวหว่านชิงเข้ามา จากนั้นก็ยื่นมือไปทางหว่านชิง เสี่ยวหว่านชิงก็เดินไปข้างกายเขา "คุณลุงเรียกหนูหรอคะ?"

"ใช่" เฉียวซือเหิงยิ้มอ่อนโยนกับเธอ จากนั้นก็ลูบเส้นผมเธอไปด้วยพร้อมจ้องไปที่ไป๋มู่ชิง "ถ้าจะรักษาโรคของหนานกงเฉิน ก็ต้องใช้เลือดของหว่านชิงเยอะมาก แต่กฎหมายของประเทศห้ามไว้ว่าไม่ให้เด็กอายุต่ำกว่าสิบขวบบริจาคเลือด แต่ที่นี่เป็นโรงพยาบาลหงเอิน ไม่ต้องสนใจก็ได้ ผมหมายความว่าตอนนี้ร่างกายของหว่านชิงกำลังเติบโต ไม่เหมาะที่จะบริจาคเลือด วันก่อนผมลองเจาะเลือดสองร้อยซีซีเพื่อเอาโครโมโซม คุณดูสีหน้าเธอก็คงจะดูออกว่านี่มีผลกระทบกับร่างกายเธอมากแค่ไหน"

ไป๋มุ่ชิงมองไปทางเสี่ยวหว่านชิง ก็เห็นสีหน้าของเธอซีดขาวเหมือนกระดาษ

เมื่อกี้ที่เห็นเธอแว๊บแรกก็รู้สึกว่าสีหน้าเธอซีดขาวไม่ปกติ แต่เธอเอาแต่เสียใจก็เลยมองข้ามไป

ไป๋มู่ชิงจับเสี่ยวหว่านชิงไว้แล้วมองสำรวจเธอ "วันนี้ก็จะต้องเจาะเลือดของหว่านชิงอีกหรอ?"

"ใช่ อย่างน้อยต้องสามร้อยซีซี แต่ปริมาณขนาดนี้อันตรายกับเด็กมาก" เฉียวซือเหิงมองไปที่เธอด้วยสีหน้าเข้มงวด "ก็หมายความว่า หว่านชิงอาจจะเสียเลือดมากเกินไปจนตกอยู่ในภาวะอันตราย"

"แล้วจะทำยังไง?" ไป๋มู่ชิงนิ่งไป ความหวังที่เพิ่งมองเห็นตอนนี้ก็ดับไปอีกครั้ง

"คุณเป็นคุณแม่ของหว่านชิง เพราะฉะนั้นคุณก็ต้องคิดให้ดีก่อนว่าจะให้เธอไปเสี่ยงหรือเปล่า"

ไป๋มู่ชิงกอดตัวหว่านชิงไว้แน่นแล้วจ้องไปที่เขา "เจาะน้อยกว่านี้ไม่ได้หรอ?"

เธอจะทำเพื่อช่วยชีวิตหนานกงเฉินแล้วทำให้หว่านชิงตกอยู่ในอันตรายได้ยังไง? เธอจะเห็นแก่ตัวได้ยังไง? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับหว่านชิงถึงแม้หนานกงเฉินจะมีชีวิตอยู่ เธอกับหนานกงเฉินก็ต้องโทษตัวเองไปตลอดชีวิตแน่นอน!

"ไม่ได้ ไม่เพียงแต่ต้องเจาะวันนี้ อีกสามวันข้างหน้าก็ต้องเจาะอีกครั้ง"

"ไม่ได้ ถ้าทำแบบนี้หว่านชิงจะรับไม่ไหว" ไป๋มู่ชิงส่ายหน้าแล้วเอ่ยทั้งน้ำตา "ให้หว่านชิงไปเสี่ยงไม่ได้ ไม่ได้……"

"คุณคิดเอาเองเถอะ" เฉียวซือเหิงพูด "แต่ว่าผมอยากจะขอเตือนคุณหน่อย ถ้าพลาดวันนี้ไป หนานกงเฉินก็คงไม่มีทางรอดแล้ว"

"ไม่……"