เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 264

พอใกล้ถึงเวลาเลิกงาน หนานกงเฉินได้รับข้อความที่ไป๋มู่ชิงส่งมา：ที่รักวันนี้เลิกงานตรงเวลาได้ไหม? ถ้าได้จะชวนคุณไปช๊อปปิ้ง

เขายิ้มกับโทรศัพท์สักพัก แล้วตอบกลับไปหาเธอ：ได้ครับ

ไม่นานปลายสายโทรศัพท์ก็ตอบกลับมาอีก：งั้นฉันจะรอคุณที่ไชน่าเซ็นทรัลเพลสนะคะ

เลขาหลินที่กำลังรายงานได้ครึ่งหนึ่งนั้นก็หยุดลง กวาดสายตามองหนานกงเฉิน ครู่ใหญ่ถึงถามอย่างระมัดระวัง：“คุณชายเฉิน คุณได้ฟังหรือเปล่าคะ?”

สุดท้ายหนานกงเฉินก็เงยหน้าขึ้นมา แล้วพยายามระงับยิ้มที่มุมปาก：“เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ?”

“เอ่อ......ฉันบอกว่าหลังจากที่บริษัทจื้อหย่วนได้รับความเสียหายครั้งใหญ่นั้น ยิ่งนับวันก็ยิ่งแย่ลง วันนี้ตอนเช้าเซิ่งว่านเหนียนโทรมาจะนัดเจอคุณค่ะ แต่ฉันปฏิเสธเขาไปแล้ว” เลขาหลินพูด

“โอเค ผมเข้าใจแล้ว”

ก่อนหน้านี้บริษัทจื้อหย่วนสามารถรักษาให้อยู่รอดได้นานขนาดนั้น ก็เพราะว่าตอนที่เขากำลังป่วยไม่มีเวลาสนใจเขา ตอนนี้ตัวเขาเองหายดีแล้วก็คงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ

เซิ่งตงหยางกล้าโกงหุ้นของคุณผู้หญิง กล้าลงมือกับคุณผู้หญิง เขาไม่มีทางให้อภัยแน่นอน

เหตุผลที่เซิ่งว่านเหนียนขอเจอเขานั้นเขารู้ดี ก็แค่อยากแยกความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเซิ่งตงหยาง ขอให้เขาปล่อยบริษัทจื้อหย่วนไปตามทางก็เท่านั้นเอง

ขณะที่เลขาหลินกำลังหมุนร่างออกไปนั้น จู่ๆหนานกงเฉินก็เรียกไว้：“เดี๋ยวก่อน”

“คุณชายเฉินยังมีเรื่องอะไรเหรอคะ?”

“บอกเซิ่งว่านเหนียน ถ้าจะเจอก็ไม่จำเป็น อยากให้บริษัทจื้อหย่วนคงอยู่ต่อไปไม่ใช่ว่าไม่ได้ นอกซะจากเขาสามารถโน้มน้าวเซิ่งตงหยางให้ขายหุ้นราคาตลาดของบริษัทหนานกงกรุ๊ปให้ฉันได้”

เลขาหลินตกใจ：“เซิ่งตงหยางคงไม่โง่ขนาดนั้นมั้งคะ?”

เซิ่งตงหยางนั้นถ้าเพิ่มเรื่องหุ้นที่ก่อนหน้านี้ซื้อมาจากในมือของหุ้นส่วนรายย่อย ในมือที่มีอยู่ทั้งหมดก็เท่ากับเจ็ดเปอร์เซ็นต์ หุ้นเจ็ดเปอร์เซ็นต์ของบริษัทหนานกงกรุ๊ป......เงินนั่นมันคุ้มค่ากว่าบริษัทจื้อหย่วนเสียอีก

“งั้นก็ขึ้นอยู่กับวิธีการของเขาแล้วล่ะ”

“ค่ะ ฉันทราบแล้วค่ะ” เลขาหลินหมุนร่างเดินออกไป

หลังจากที่เลขาหลินออกไปแล้ว หนานกงเฉินก็จัดการงานที่อยู่บนโต๊ะเขาให้เสร็จสรรพ แล้วปิดคอมพิวเตอร์เลิกงาน

เขาลงลิฟต์ตรงไปยังที่จอดรถชั้นล่าง พึ่งจะเดินออกไปก็มีร่างใครคนหนึ่งโผล่ออกมาอย่างกะทันหันทำให้ต้องหยุดเดิน

เขาสังเกตเซิ่งตงหยางที่ไม่รู้ว่าออกมาจากไหน พูดถากถางด้วยสีหน้าเย็นชา：“คุณลุงไม่พักฟื้นที่บ้านไม่พอ แถมยังวิ่งวุ่นไปทั่วอีกเหรอครับ?”

เซิ่งตงหยางจ้องเขา ด้วยสายตาที่เย็นชาเหมือนกัน：“หนานกงเฉิน หุ้นทั้งหมดในมือฉันตอนนี้ล้วนแต่ซื้อมาอย่างถูกกฎหมาย แกฝันไปเถอะถ้าจะแย่งกลับไป”

“เซิ่งว่านเหนียนโทรไปหาคุณเร็วขนาดนั้นเลย? แต่ว่านะเรื่องนี้ไม่ได้ร้ายแรงขนาดที่ว่าคุณลุงต้องมาบริษัทด้วยตัวเองเลยนี่ครับ?” หนานกงเฉินหัวเราะอย่างไม่ได้ใส่ใจ：“ผมไม่ได้ป่าเถื่อนเหมือนคุณลุง ไม่เคยคิดว่าจะแย่งหุ้นจากในมือคุณลุงกลับด้วย ผมรอให้คุณลุงขายหุ้นให้ผมด้วยตัวเองต่างหาก”

“แกฝันไปเถอะ” เซิ่งตงหยางอับอายจนโกรธ

“ถ้าคุณลุงไม่อยากขายให้ ผมก็คงไม่บังคับ ความจริงแล้วจะซื้อหรือไม่ซื้อก็ไม่มีผลกระทบกับตำแหน่งของผมในบริษัทหนานกงกรุ๊ปหรอก ผมก็แค่หวังว่าต่อไปคุณลุงจะไม่มาข้องเกี่ยวกับบริษัทหนานกงกรุ๊ปอีกเท่านั้นเอง” หนานกงเฉินพูดจบ กวาดสายตามองเขา：“คุณลุงยังมีธุระอะไรอีกไหมครับ? ถ้าไม่มีผมขอตัวก่อน”

เซิ่งตงหยางกัดฟัน โกรธจนพูดอะไรไม่ออก

เซิ่งตงหยางกับเซิ่งว่านเหนียนเห็นต่างกันมานานขนาดนั้น ทั้งสองฝ่ายต่างก็กำความชั่วร้ายของฝ่ายตรงข้ามตั้งเท่าไหร่ หนานกงเฉินทำได้แค่เดาไปตามสภาพ จนตอนนี้เห็นว่าเซิ่งตงหยางซ่อนความร้อนรนไว้ในใจลึกๆ ในใจคงคิดว่าจะทำยังไงดี

ดูแล้วเซิ่งตงหยางคงยากที่จะเปลี่ยนสันดานเดิม ไม่เพียงแต่สร้างปัญหาให้บริษัทหนานกงกรุ๊ป บริษัทจื้อหย่วนก็ละเว้น อีกอย่างดูเหมือนว่าทำผิดกฎหมายค่อนข้างหนักเลยทีเดียว

หนานกงเฉินที่อารมณ์ดีอยู่แล้วจู่ๆก็อารมณ์ดีขึ้นไปอีก แม้แต่จังหวะฝีเท้าที่ก้าวนั้นก็กระฉับกระเฉงขึ้นมา

เขาขับรถไปจอดไว้ที่ลานจอดรถของไชน่าเซ็นทรัลเพลส โทรหาไป๋มู่ชิงไปด้วยเดินขึ้นชั้นห้าตรงไปที่โซนเด็กไปด้วย

ไป๋มู่ชิงสอนเขาว่าขึ้นมายังไง เดินไปทางไหนผ่านทางโทรศัพท์ แต่ตั้งแต่ต้นจนจบหนานกงเฉินกลับพูดขึ้นมาประโยคเดียว：“หาไม่เจอ หาไม่เจออะ......”

“ทำไมหาไม่เจอล่ะคะ? ก็อยู่ที่ชั้นห้าทางขวามือของประตูลิฟต์ คุณขึ้นมาที่ชั้นห้าแล้วหรือยัง?”

“ผมขึ้นมาแล้ว แต่หาคุณไม่เจอ”

“บื้อจริงๆเลย คุณอย่าพึ่งไปไหนนะ เดี๋ยวฉันไปหาคุณเองละกัน” ไป๋มู่ชิงถือโทรศัพท์ไว้ในมือ หาร่างของเขาไปรอบทิศ ไม่รู้สึกเลยสักนิดว่าด้านหลังมีร่างใหญ่ที่กำลังเดินเข้ามาหาตัวเอง

ผ่านไปสักพัก ร่างของเธอก็ถูกสวมกอดจากด้านหลัง กลิ่นอายที่เด่นชัดของผู้ชายลอยขึ้นมา

ไป๋มู่ชิงนิ่งอึ้ง ฝีเท้าแข็งทื่อ

“หยุดนะนี่คือการปล้น” ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังกัดขู่ไปที่หูของเธอ

ไป๋มู่ชิงยังยืนแข็งทื่ออยู่ ตั้งใจพูดเสียงสั่น：“ขอร้องคุณล่ะอย่ากัดฉันเลยนะ ฉันจะเอาเงินให้คุณหมดเลย......”

“ผมแค่จะปล้นอย่างอื่น” หนานกงเฉินจับร่างของเธอให้หันกลับมา ก้มหน้าจูบไปที่ริมฝีปากของเธอ จูบร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ไป๋มู่ชิงยิ้มแล้วใช้มือชี้ไปทางโซนของเล่นเด็กที่อยู่ไม่ไกลนัก ที่นั่นมีเด็กๆเยอะมาก ไม่เหมาะที่จะจูบระดับนี้เลยจริงๆ หนานกงเฉินก็เลยปล่อยเธอ

“พ่อ......หนูอยู่นี่ค่ะ......！” หว่านชิงโบกไม้โบกมือให้หนานกงเฉิน

หนานกงเฉินก็เลยเดินเข้าไป แล้วอุ้มเธอออกมาจากโซนสวนสนุก อมยิ้มแล้วถาม：“เล่นสนุกไหม?”

“สนุกค่ะ”

“งั้นอยากเล่นต่อหรือเปล่า?”

“ไม่เอาแล้วค่ะ แม่บอกว่าเล่นได้จนกว่าพ่อจะมา พอพ่อมาก็เล่นไม่ได้แล้ว เพราะพ่อจะพาหว่านชิงไปทานของอร่อย”

หนานกงเฉินยิ้มแล้วลูบที่ศีรษะของเธอ：“รู้อยู่แล้วว่าต้องมาหาอะไรทาน”

ปากเล็กๆของหว่านชิงพับลง：“คนเขาไม่ได้ไปทานของอร่อยกับพ่อหลายวันแล้วนี่”

“อืม......” หนานกงเฉินพยักหน้า：“เหมือนว่านานแล้วที่ไม่ได้ไป พ่อขอโทษ ช่วงนี้พ่อยุ่งมากเลย ต่อไปจะพาลูกไปบ่อยๆนะดีไหม?”

“ดีค่ะ พ่อห้ามผิดคำพูดนะ！”

“ไม่ผิด ไม่ผิดแน่นอน” หนานกงเฉินพยักหน้า อุ้มเธอแล้วจูงมือไป๋มู่ชิงออกไปจากโซนสวนสนุกของเด็ก

อีกฝั่งของชั้นห้าเป็นร้านขายเสื้อผ้าเด็ก ตอนที่ผ่านด้านข้างหนานกงเฉินพูดกับไป๋มู่ชิง：“ซื้อเสื้อผ้าให้หว่านชิงหน่อยดีไหม?”

ไป๋มู่ชิงส่ายหน้า：“คุณลืมแล้วเหรอ? คุณย่าพึ่งจะซื้อให้ลูกเต็มตู้เสื้อผ้า”

หนานกงเฉินนึกถึงตู้เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยชุดเสื้อผ้าใหม่ๆ ไม่ควรจะซื้อเพิ่มจริงๆนั่นแหละ ในทางกลับกันตั้งแต่ไป๋มู่ชิงกลับมาอยู่ข้างๆเขา ก็ยุ่งอยู่กับการดูแลเขากับคุณผู้หญิงตลอดเลย จนเกือบจะไม่ได้ดูแลตัวเอง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องซื้อเสื้อผ้าเลย

หนานกงเฉินพาไป๋มู่ชิงมาที่ร้านเสื้อผ้าผู้หญิงชั้นสาม：“วันนี้ผมกับหว่านชิงจะมาซื้อเสื้อผ้าเป็นเพื่อนคุณ เลือกสักหน่อยเถอะ”

“ฉันมีเสื้อผ้าใส่นะ ไม่ต้องซื้อหรอก”

“ผมรู้ว่าคุณมีเสื้อผ้าใส่ แต่เสื้อผ้าพวกนั้นดูเก่าหมดแล้ว”

“ฉันไม่คิดมากหรอก......”

“แต่ผมคิดไง” หนานกงเฉินพูดแทรกเธอ แล้วยิ้ม：“เสื้อผ้าน่ะ ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นคนใส่ แต่ก็ใส่ให้ผมดู ผมว่าถ้าเห็นของสวยๆงามๆที่สบายตา อารมณ์ก็จะดีไปด้วยนะ ว่าไหมหว่านชิง?” หนานกงเฉินหมุนหว่านชิงในอ้อมแขนไปอีกฝั่ง

หว่านชิงพยักหน้า：“หนูก็ชอบมองแม่ใส่เสื้อผ้าใหม่ๆ”

ในเมื่อพ่อลูกทั้งสองพูดขนาดนี้ ไป๋มู่ชิงก็เลยไม่ปฏิเสธต่อ ทั้งสามคนเดินเข้าไปร้านเสื้อผ้าผู้หญิง

ไซส์ตัวของไป๋มู่ชิงได้มาตรฐาน ไม่ว่าจะใส่อะไรก็ดูดีหมด แต่เธอไม่ได้เลือกเองแล้วหันไปทางหนานกงเฉิน พูดกับเขาแล้วยิ้มอย่างสดใส：“ในเมื่อต้องใส่ให้คุณดู งั้นคุณก็ช่วยฉันเลือกแล้วกันนะคะ เลือกชุดที่คุณชอบ”

หนานกงเฉินคิด：“เหมือนว่าผมยังไม่เคยเลือกเสื้อผ้าให้คุณจริงจังเลยนะ”

“คุณพึ่งนึกได้เหรอคะ? คุณดูลูกโตขนาดนี้แล้ว แม้แต่เสื้อผ้ายังไม่เคยเลือกซื้อให้ฉันเลยสักครั้ง” ไป๋มู่ชิงตั้งใจแกล้งโมโหประท้วง

หนานกงเฉินยิ้มแล้วดึงเธอเข้ามาหอม แล้วพยักหน้า：“ก็ได้......ต่อไปเสื้อผ้าของคุณภรรยาผมเหมาเอง ผมจะเป็นคนเลือก แบบนี้โอเคไหม?”

“ทำไมฟังดูแล้วเหมือนไม่เต็มใจเลยนะ?”

“ผมไม่เต็มใจที่ไหนกัน? ทั้งหน้าทั้งใจผมเต็มไปด้วย‘เต็มใจ’สองคำนี้ทั้งนั้นเลย ไม่เชื่อคุณลองถามพวกเขาดู” หนานกงเฉินมองไปยังหว่านชิงกับสาวๆพนักงานขายที่อยู่รอบๆ พวกสาวๆพนักงานขายต่างก็ยิ้มหัวเราะกัน แล้วชมอย่างจริงใจ：“พวกคุณสองคนดูรักกันจังเลยนะคะ น่าอิจฉาจริงๆ”

“พวกเราสองคนดูรักกันเหรอ?” ไป๋มู่ชิงหันหน้าไปถามหนานกงเฉิน

หนานกงเฉินพยักหน้า：“ผมว่าก็จริงนะ คุณคิดว่าไง?”

“ก็พอได้นะคะ” ไป๋มู่ชิงตอบ แล้วหัวเราะ：“พอแล้วค่ะ พวกเราไม่อวดต่อแล้ว มีคนบอกไว้ว่าอวดโชว์ความสุขต่อหน้าที่สาธารณะจะตายเร็วนะคะ”

“ความรู้สึกของพวกเราเคยเกินขอบเขตจนตายไปแล้วครั้งหนึ่ง ทุกครั้งที่ดับไปก็มักจะลุกโชนขึ้นมาใหม่ เพราะฉะนั้น......” หนานกงเฉินยิ้มอย่างอบอุ่น：“วางใจเถอะ อวดไม่ตายหรอกครับ”

“หน้าไม่อายอะ” ไป๋มู่ชิงยิ้มแล้วยื่นมือผลักไปที่หน้าอกเขา：“หยุดเล่นได้แล้ว รีบช่วยฉันเลือกเสื้อผ้าเถอะ”

หนานกงเฉินลุกขึ้นยืน แล้วเริ่มสังเกตเสื้อผ้าที่อยู่บนราวแขวน พนักงานสาวก็ยิ้มอย่างสดใส：“ขอโทษนะคะคุณผู้ชายคุณชอบดูคุณผู้หญิงใส่เสื้อผ้าแบบไหนหรือสไตล์ไหนคะ? พวกเราสามารถช่วยคุณเลือกได้”

หนานกงเฉินหยิบเสื้อผ้าออกมาจากราวแขวนสองชุดพลิกไปพลิกมา น้ำเสียงค่อนข้างลำบากใจ：“ภรรยาผมใส่อะไรก็ดูดีหมด ไม่ว่าใส่อะไรผมก็ชอบหมด แบบนี้จะทำยังไงดีล่ะ”

ไป๋มู่ชิงใช้มือปิดหน้าอย่างหมดคำพูด แล้วดึงหว่านชิง：“ลูกรัก พวกเราไม่รู้จักเขา ไปเถอะ......”

“ทำไมล่ะคะ? หนูว่าพ่อพูดถูกนะคะ แม่ใส่อะไรก็สวย” หว่านชิงพูดด้วยหน้าตาที่ไร้เดียงสา

“ฉันไม่รู้จักพวกคุณสองคน” ไป๋มู่ชิงยังคงปิดหน้าอยู่ อายจนทำตัวไม่ถูก

พนักงานสาวกลัวว่าเธอจะไปจริงๆ ก็รีบดึงเธอไว้แล้วหัวเราะ：“คุณผู้หญิงคะ ฉันว่าคุณผู้ชายเขาพูดถูกนะคะ รูปร่างของคุณดีขนาดนี้แน่นอนว่าใส่อะไรก็ออกมาดูดีหมดค่ะ อีกอย่างเสื้อผ้าทางร้านของพวกเราก็ค่อนข้างตามแฟชั่นของวัยรุ่น ไม่ว่าชุดไหนรับรองว่าเหมาะกับคุณแน่นอนค่ะ”

“จริงค่ะ คุณผู้ชายของคุณชื่นชมคุณขนาดนี้ คุณควรจะดีใจถึงจะถูกนะคะ มีผู้ชายน้อยมากที่ถึงแม้ว่าภรรยาจะมีลูกแล้วแต่ก็ยังชื่นชมเธอขนาดนั้น” พนักงานสาวอีกคนพูดอย่างเอาใจ

แน่นอนว่าในใจไป๋มู่ชิงนั้นดีใจ แต่ถูกหนานกงเฉินชมเธอในที่สาธารณะแบบนี้ รู้สึกทำตัวไม่ถูกก็เท่านั้นเอง ยังไงซะถึงแม้ว่าเธอจะไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหร่แต่ก็ไม่ถือว่าสวยมาก เปรียบเทียบกับเลขาเหยียนและซูซี่ไม่ได้ด้วยซ้ำ แม้ว่าจะเป็นพนักงานสามคนนี้ ก็หน้าตาสะสวยไม่แพ้เธอเลย

สรุปก็คือ เธอเป็นคนที่เวลาอยู่ในคนหมู่มากไม่ได้สวยจนเป็นที่สนใจขนาดนั้น ไม่ขนาดที่หนานกงเฉินกับหว่านชิงชมในที่สาธารณะเมื่อครู่......

“ใจเธอสวยนะ พวกคุณไม่ต้องกังวลว่าเธอจะไปหรอก” หนานกงเฉินมองไป๋มู่ชิง รอยยิ้มบนใบหน้ากว้างขึ้น พูดซะจนไป๋มู่ชิงทำตัวไม่ถูกเข้าไปอีก

ในคำพูดที่หวานหยดย้อยของพนักงานสาวนั้น หนานกงเฉินเลือกชุดมาให้ไป๋มู่ชิงสามชุด แล้วยังเลือกชุดหนึ่งที่มีขนสำหรับให้ความอบอุ่นและกันลมอีกด้วย

หลังจากที่รูดบัตรแล้ว หนานกงเฉินก็เอาเสื้อกันลมตัวใหญ่คลุมไว้บนไหล่ของไป๋มู่ชิง：“ต่อไปเวลาออกไปข้างนอกต้องใส่มันนะ ห้ามออกมาทั้งๆที่ใส่บางขนาดนี้เหมือนอย่างวันนี้เข้าใจไหม?”

เสื้อกันลมขนาดใหญ่คลุมอยู่บนร่างกาย ไป๋มู่ชิงรู้สึกถึงความอบอุ่นได้ทันที ในใจปลื้มปริ่ม เธอกระชับเสื้อขึ้นแล้วมองไปที่หนานกงเฉิน：“วันนี้ฉันก็ใส่ไม่น้อยนะ ทั้งสามตัวให้ความอบอุ่นหมดเลย”

“แต่ผมดูแล้วไม่อบอุ่นเลยสักนิด” หนานกงเฉินกวาดสายตามองเสื้อผ้าที่บางอยู่ด้านในเสื้อกันลม

รู้ว่าเขาทำไปเพราะเป็นห่วงตนเอง ไป๋มู่ชิงตอบรับอย่างเต็มปาก：“ได้ค่ะ ครั้งหน้าทุกครั้งที่ฉันออกไปข้างนอกฉันจะใส่เสื้อตัวใหญ่แสนอบอุ่นที่คุณสามีซื้อให้ตัวนี้นะคะ”

--

ในระหว่างทางที่กำลังกลับนั้น หนานกงเฉินรับสายโทรศัพท์จากใครคนหนึ่ง เขาพูดไม่กี่ประโยคเหมือนปกติแล้วก็วางสายลง

ต่อหน้าคนนอกแล้วเขายังคงเป็นคุณชายเฉินที่เงียบขรึมพูดน้อยและจอมเย็นชา แต่ต่อหน้าไป๋มู่ชิงกับเสียวหว่านชิงนั้น......ตามคำพูดที่ไป๋มู่ชิงพูดไว้คือเขาไม่มีอะไรที่สามารถทำให้คนอื่นกลัวได้เลย

ไป๋มู่ชิงที่ฟังแล้วน่าจะจับใจความได้ครึ่งหนึ่งก็หันหน้ามามองเขาแล้วถาม：“โทรศัพท์มาว่ายังไงเหรอคะ? ใครถูกตัดสินลงโทษ? ผู่เหลียนเหยาหรือเปล่า?”

คดีของผู่เหลียนเหยาถูกตรวจสอบนานขนาดนั้น ก็น่าจะถึงเวลาประกาศคำตัดสินแล้วสิ?

หนานกงเฉินพยักหน้า：“อืม เลื่อนเวลาประหารชีวิต”

“หา? ทำไมหนักขนาดนั้น?” ไป๋มู่ชิงร้องเสียงเบาออกมา

“หนักเหรอ? ผมนึกว่าจะถูกตัดสินประหารชีวิตเดี๋ยวนั้นเลยซะอีก” สายตาของหนานกงเฉินค่อยๆเย็นชาลง ก่อนหน้านี้ที่วางยาเขาก็ว่าจะปล่อยผ่านแล้ว แต่พอคิดถึงเรื่องที่เขาวางแผนทำร้ายไป๋มู่ชิงซ้ำแล้วซ้ำเล่า แม้ว่าถูกจับแล้วแต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ที่จะลงมือกับเสียวหว่านชิง พอเขาคิดถึงเรื่องพวกนี้ก็แทบอยากจะให้ผู่เหลียนเหยารีบถูกประหารชีวิตซะ

ผู้หญิงคนนี้พออำมหิตขึ้นมา ทำให้คนเขากัดฟันทนไม่ไหวจริงๆ！

ถึงแม้ว่าไป๋มู่ชิงจะนิสัยจิตใจดี แผลที่หายแล้วก็ลืมง่าย แต่ก็สามารถเข้าใจความรู้สึกของหนานกงเฉินได้ เข้าใจความโกรธแค้นของเขาที่มีต่อผู่เหลียนเหยา

ลองเปลี่ยนเป็นคนธรรมดาทั่วไปก็คงแทบอยากจะฆ่าฝ่ายตรงข้าม！

“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ทุกอย่างได้ผ่านไปหมดแล้ว” เธอคล้องแขนหนานกงเฉินแล้วพูดปลอบเสียงอ่อนโยน

หนานกงเฉินพยักหน้า ยกมือขึ้นโอบเธอเข้ามาในอ้อมแขน แล้วจูบไปที่ผมของเธอ：“โชคดีที่คุณกับหว่านชิงไม่เป็นอะไร”

“โชคดีที่คุณไม่เป็นอะไรเหมือนกันค่ะ” ไป๋มู่ชิงเงยหน้าแล้วพูดกับเขา

ทั้งสองคนประสานสายตากัน แล้วยิ้มอย่างมีความสุข

--

ตั้งแต่ที่หลังจากซูซี่ตั้งครรภ์ เฉียวซือเหิงก็เลิกงานเร็วขึ้น

ถึงแม้ว่าซูซี่จะไม่จำเป็นต้องสนใจเขา แต่ทุกคืนเขาก็ยังตรงต่อเวลา ต่อให้กลับถึงบ้านแล้วทำได้แค่ทำงานดูโทรทัศน์ก็ตาม

นอกซะจากวันนี้ วันนี้เขามีประชุมสำคัญล่าช้าจนถึงแปดโมงครึ่ง ตอนที่กลับถึงบ้านก็เก้าโมงแล้ว

ขณะที่เขากำลังเข้าห้อง เอ่ยปากถามน้าหงถึงซูซี่ว่าเป็นยังไงบ้างตามความเคยชิน น้าหงก็ตอบตามความจริง：“นายหญิงน้อยสบายดีค่ะ แค่เบื่ออาหาร ขนาดมื้อค่ำก็ยังไม่ได้ทานอะไรเลยค่ะ”

คุณผู้หญิงเฉียวที่กำลังดูโทรทัศน์อยู่ที่ห้องนั่งเล่นกวาดสายตามามองเฉียวซือเหิง：“ผู้หญิงท้องสามเดือนแรกก็อย่างนี้แหละ แกก็ไม่ต้องกังวลเกินไปหรอก ผ่านไปสักพักเดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“ไม่ทานมื้อค่ำบ่อยๆได้ยังไงล่ะครับ?”

“แต่เธอก็ทานไม่น้อยนะ มีวิธีอื่นหรือไง?” คุณผู้หญิงเฉียวมองที่เขา：“ถ้าแกมีเวลาว่างก็พาเธอออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าง ผ่อนคลายจิตใจ อารมณ์ดีแล้วความอยากอาหารก็จะมาเอง” คุณผู้หญิงเฉียวพูดจบก็พูดต่ออีกหนึ่งประโยค：“แต่ฉันว่าเสี่ยวซี่ไม่จำเป็นต้องออกไปกับแกหรอก แกอย่าไปยั่วโมโหเธอดีกว่า”

ถึงแม้ว่าจะถูกคุณผู้หญิงเฉียวพูดแบบนี้ใส่ แต่เฉียวซือเหิงก็ยังคงก้าวเท้าเดินขึ้นไปชั้นบน

เขาเดินมาที่หน้าประตูห้องของซูซี่ หลังจากที่ยกมือขึ้นเคาะประตูก็ผลักประตูแล้วเดินเข้าไป

ซูซี่ที่กำลังนั่งบนโซฟาดูโทรทัศน์พอได้ยินเสียงประตู ก็หันหน้าไปดูตามสัญชาตญาณ ตอนที่เห็นว่าเป็นเฉียวซือเหิงก็ไม่ได้พูดอะไร แค่หันหน้ากลับไปอย่างเงียบๆ

เฉียวซือเหิงเดินมานั่งข้างๆเธอบนโซฟา แล้วเอากล่องขนมในมือวางไว้บนโต๊ะน้ำชา：“ได้ยินจากน้าหงว่าคุณเบื่ออาหาร ก็เลยไม่ได้ทานมื้อค่ำเหรอ? ผมซื้อเค้กลูกบ๊วยมาให้คุณ ลองดูว่าชอบหรือเปล่า”

สายตาของซูซี่ย้ายจากหน้าจอโทรทัศน์มาที่ถุงกระดาษของกล่องขนม บนถุงกระดาษพิมพ์ไว้ว่า‘ไป่ฮวาเซียง’คำไม่กี่คำนี้ได้ไปกระตุ้นเส้นประสาทตาของเธอ ก่อนหน้านี้ครึ่งชั่วโมง เธอพึ่งจะได้รับข้อความจากพี่สาวที่สนิท ส่งข้อความมาสั้นๆว่า：เค้กลูกบ๊วยของไป่ฮวาเซียงอร่อยมาก ฉันกับลูกชอบมาก ฝากขอบคุณคุณชายเฉียวแทนฉันด้วยนะ

ตอนที่เธอได้รับข้อความนี้จู่ๆก็อยากอาเจียนขึ้นมา ข้าวสองค่ำที่ไม่ง่ายเลยกว่าจะทานเข้าไปได้ก็ถูกอาเจียนออกมาหมด

“เป็นอะไร? ไม่อยากกินเหรอ?” เฉียวซือเหิงเห็นว่าเธอจ้องถุงกระดาษของกล่องขนมเหมือนจะขยับแต่ก็ไม่ ก็เลยพูด：“หรือว่าคุณอยากทานอย่างอื่น? ผมออกไปทานเป็นเพื่อนได้นะ”

ซูซี่เรียกสติกลับมา แล้วส่ายหน้า：“ไม่ต้องหรอก ฉันทานไม่ลง”

“ขนมของร้านนี้คนชอบมากเลยนะ บางทีคุณอาจจะชอบเหมือนกัน” เฉียวซือเหิงแกะกล่องแล้วหยิบออกมาชิ้นหนึ่งส่งไปที่ข้างๆปากเธอ：“ลองชิมดู”

ซูซี่มองเค้กลูกบ๊วยในมือเขา สุดท้ายก็กัดฟัน อ้าปากแล้วกัดหนึ่งคำ

หลังจากเธอที่ไม่รู้รสอาหารเคี้ยวไปแล้ว ก็ยิ้มบางๆ：“อร่อยจริงๆด้วย”

“อร่อยก็ทานเยอะๆนะ” ในที่สุดเฉียวซือเหิงก็แอบถอนหายใจออกมา ริมฝีปากเผยรอยยิ้มบางๆ

ซูซี่หยิบเค้กลูกบ๊วยมากัดเองอีกคำหนึ่ง หลังจากที่บดเคี้ยวอย่างละเอียดแล้ว ก็พูดออกมาหนึ่งประโยค：“เค้กลูกบ๊วยใช่ไหม? ฉันจะจำไว้”

“ถ้าคุณชอบ ผมจะซื้อให้คุณทุกวัน” เฉียวซือเหิงรีบเอาใจ

แต่งงานกันมาแล้วตั้งหลายปี นี่กลับเป็นครั้งแรกที่เขาเอาใจซูซี่ แต่แค่เวลานี้ในใจและในสายตาของซูซี่เต็มไปด้วยความจริงที่ว่าตัวเองถูกเขาบังคับให้ตั้งครรภ์ เค้กลูกบ๊วยที่อยู่ตรงหน้ากล่องนี้ ทำให้รู้สึกได้ที่การเปลี่ยนแปลงของเฉียวซือเหิง

ถึงแม้ว่าจะรู้สึกได้ แต่เธอดูแล้วที่เฉียวซือเหิงทำดีกับเธอก็เพราะลูกที่อยู่ในท้องของเธอ ไม่ใช่เพราะเธอ

--

วันนี้เป็นวันที่เฉียวเฟิงเข้ารับการผ่าตัด เหยียนเยว่มาถึงที่โรงพยาบาลเพื่อมาเยี่ยมเขานานแล้ว อีกทั้งยังเอาอาหารเช้าบำรุงร่างกายมาให้เขาด้วย

เมื่อวานเฉียวเฟิงเข้าพักที่โรงพยาบาลเพื่อรอเข้ารับการผ่าตัด ถึงแม้ว่าพักฟื้นที่โรงพยาบาลหนึ่งวันหนึ่งคืนนั้นจะน่าเบื่อไปหน่อย แต่ในใจนั้นเต็มไปด้วยความหวัง เพราะฉะนั้นไม่รู้สึกว่าเวลาเป็นอุปสรรค

โดยเฉพาะเวลาที่เห็นเหยียนเยว่เดินเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยจากด้านนอก ความหวังในใจของเขาก็ยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้น

พบว่าหน้าตาเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เหยียนเยว่ทักทายเขา：“ดูแล้ววันนี้อารมณ์ดีนะคะ”

“แน่นอนครับ ก็รอวันนี้มานาน”

“คุณคาดหวังไว้สูงขนาดนั้น ถ้าเกิดการผ่าตัดล้มเหลวขึ้นมา......คุณจะผิดหวังมากเอานะ” เหยียนเยว่พูดจบ ก็รีบหันไปทางมุมแอบทำสีหน้าตกใจ：“ขอโทษค่ะ ฉันไม่ได้หมายความว่าแช่งคุณ ฉัน......”

“มองออกน่า คุณก็เหมือนว่าจะหวังให้การผ่าตัดของผมผ่านไปได้ด้วยดี” เฉียวเฟิงยิ้มเบาๆ：“งั้นผมสามารถเข้าใจได้ว่า......ความจริงคุณไม่ได้รังเกียจที่แต่งงานกับผมได้หรือเปล่า?”

“ฉัน......คือว่า......ก็คงได้มั้งคะ” เลขาเหยียนมองซ้ายมองขวา ยิ้มอย่างทำตัวไม่ถูก：“ไหนๆก็ไหนๆแล้ว......ฉันคงต้องแต่งงานกับคุณ......ใช่ไหม”

ช่วงนี้เธอคิดไตร่ตรอง ในเมื่อเธอตัดสินใจที่จะมีลูกแล้ว ก็คงไม่สามารถให้ลูกอาศัยอยู่ในครอบครัวตามลำพัง เพราะฉะนั้นต่อให้การผ่าตัดของเฉียวเฟิงล้มเหลว เธอก็ต้องแต่งงานกับเขา อีกอย่างเฉียวเฟิงก็ไม่ใช่ว่าเป็นคนไม่ดี จัดอยู่ในประเภทที่เธอชื่นชมด้วยซ้ำ

“มาค่ะ รีบทานอาหารเช้าดีกว่า” เธอเปลี่ยนบทสนทนา

เฉียวเฟิงพยักหน้า ขณะที่กำลังตักอาหารเช้านั้นก็เงยหน้ามองเธอ：“คุณทานหรือยัง?”

“ทานนานแล้วค่ะ” เหยียวเยว่พยักหน้า：“หลังจากที่คราวที่แล้วเป็นลม ฉันก็ไม่กล้าไม่ทานอาหารเช้าอีกเลย”

“คุณเข้าใจก็ดีแล้ว” เฉียวเฟิงก้มหน้าทานโจ๊กในถ้วยหนึ่งคำ แล้วรีบเงยหน้ามองเธอ：“ลงครัวเองเหรอ?”

“ทานแล้วก็รู้เลยเหรอคะ?”

เฉียวเฟิงพยักหน้า ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาลำบาก เหยียนเยว่เคยต้มโจ๊กให้เขา เขาจำรสชาตินี้ได้

เขาทานไปไม่กี่คำ ก็จ้องไปที่เธอแล้วพูด：“เมื่อวานบอกไปแล้วนี่ พี่ชายผมจัดเวรพยาบาลให้ผมแล้ว คุณตั้งท้องอยู่ไม่ต้องมาเยี่ยมผมหรอก”

เลขาเหยียนพูดตามใจตัวเอง：“ยังไงซะตอนนี้ฉันไม่มีงาน แล้วฉันก็ว่างมากด้วย คุณหมอบอกแล้วว่าหลังจากที่พ้นสามเดือนแรกที่ตั้งท้องให้หาวิธีออกกำลังกายที่เหมาะสมจะดีมาก คุณก็เข้ารับการผ่าตัดอย่างสบายใจเถอะ ไม่ต้องกังวลเรื่องฉัน”

เฉียวเฟิงมองเธอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

เวลาผ่าตัดถูกจัดไว้ตอนสิบโมงเช้า เหยียนเยว่มาส่งเฉียวเฟิงที่ประตูห้องผ่าตัด

“สู้ๆนะคะ” เหยียนเยว่ทำท่า‘สู้ๆ’ให้เขา

เฉียวเฟิงยิ้มให้เธอเล็กน้อย：“ต้องสู้แน่นอนครับ”

“อยากให้ฉันให้พลังคุณหน่อยไหม?” เหยียนเยว่ยิ้มตาหยี

“คุณจะให้พลังผมยังไง?”

“จับมือหน่อยสิ” เลขาเหยียนยื่นมือเล็กๆไปทางเขา เฉียวเฟิงจับไว้ แล้วยิ้มบางๆให้เธอ：“ขอบคุณครับ”

เฉียวเฟิงถูกเจ้าหน้าที่พยาบาลเข็นเข้าไปแล้ว เหยียนเยว่ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ไปไหน

เฉียวซือเหิงกวาดสายตามองเหยียนเยว่ที่เหมือนจะขยับแต่ไม่ขยับ พูดออกมาด้วยความสงสัย：“คุณกับเฉียวเฟิงสนิทกันขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

เหยียนเยว่ปรับสายตาที่มองอยู่ห้องผ่าตัด มามองบนใบหน้าเขา：“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น คงจะสนิทขึ้นโดยไม่ทันได้ระวังตัว”

“มิน่าล่ะเขาถึงรีบอยากเข้ารับการผ่าตัด” เฉียวซือเหิงยิ้ม หมุนร่างเดินเข้าห้องผ่าตัด

บริเวณประตูห้องผ่าตัดเงียบลงสนิท ในห้องพักเหลือแค่เหยียนเยว่คนเดียว เธอหมุนร่างเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงมุมห้อง รออย่างเงียบๆ

หลังจากที่รออยู่ประมาณสองชั่วโมง ในที่สุดเฉียวเฟิงก็ถูกส่งตัวออกมา

เฉียวเฟิงที่ถูกย้ายมาบนเตียงผู้ป่วยนั้นกำลังหลับอยู่ ตาทั้งสองข้างหลับสนิท

เจ้าหน้าที่พยาบาลเข็นเฉียวเฟิงผ่านหน้าเหยียนเยว่ไป เหยียนเยว่มองเฉียวซือเหิงที่กำลังคุยอยู่กับหมอต่างชาติเดินออกมาจากห้องผ่าตัด เธอไม่กล้ารบกวน ทำได้แค่ใช้สายตาจ้องพวกเขาที่เดินผ่านหน้าตัวเองไป

จนหมอต่างชาติเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด เฉียวซือเหิงถึงจะหมุนร่างกลับมา กวาดสายตามองเหยียนเยว่ที่มองเขาตลอดทาง：“เลขาเหยียนทำไมยังไม่ไป?”

“ฉันอยากรู้ว่าการผ่าตัดของเฉียวเฟิงผ่านไปด้วยดีหรือเปล่า” เหยียนเยว่ใจร้อนยากที่จะซ่อน

เฉียวซือเหิงเงียบลงสักพัก แล้วพูด：“การผ่าตัดน่ะผ่านไปด้วยดี แต่การฟื้นตัวในภายหลังสำคัญมากและทรมานมาก เฉียวเฟิงอาจจะทนไม่ไหว”

ได้ยินเขาพูดว่าการผ่าตัดผ่านไปด้วยดี เหยียนเยว่ก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ บนใบหน้าจู่ๆก็เผยรอยยิ้มออกมา：“วางใจเถอะ เขาต้องพยายามแน่นอน”

“คุณแน่ใจขนาดนั้นเลย?” เฉียวซือเหิงเลิกคิ้ว：“นี่ผมรู้จักน้องชายของตัวเองไม่ดีเท่าคุณ?”

“เขาน่ะเป็นน้องชายคุณก็ถูกแล้ว แต่อีกไม่นานเขาก็ต้องเป็นสามีฉัน” เหยียนเยว่พูด

เฉียวซือเหิงสังเกตสายตาของเหยียนเยว่เห็นได้ชัดว่าเหลือจะเชื่อ

--

ตอนที่เหยียนเยว่ได้เจอกับเฉียวเฟิงอีกครั้ง ก็หลังจากผ่านไปสองชั่วโมง

ยาแต่ละอย่างบนตัวเขาได้ผลแล้ว เฉียวเฟิงฟื้นขึ้นมา ตอนที่เขาลืมตาขึ้นแล้วมองเห็นเหยียนเยว่ที่เฝ้าอยู่ข้างหน้าเตียงผู้ป่วย ในใจก็รู้สึกเหมือนคลื่นทะลักออกมาอย่างไม่รู้ตัว

“ทำไมคุณยังไม่กลับไปอีก?” เขาจับจ้องสายตามองไปที่เธอแล้วถาม

“รอคุณไง” เหยียนเยว่อมยิ้ม

“ผมบอกไปแล้วว่านานมากกว่าผมจะฟื้น คุณไม่ต้องรอผม”

“การผ่าตัดของคุณเกี่ยวโยงถึงฉันกับลูกในอนาคต ฉันจะไม่รอได้ยังไง?” เหยียนเยว่ตั้งใจพูด：“ถ้าคุณชายใหญ่เฉียวบอกว่าการผ่าตัดของคุณไม่สำเร็จ ฉันก็คงต้องไปแผนกสูตินรีเวชสักรอบ”

“โชคดีที่พี่ชายใหญ่เขาพูดว่าการผ่าตัดผ่านไปด้วยดี”

“ใช่ค่ะ ดวงของคุณดีกว่าฉัน” เหยียนเยว่พูดยิ้มๆ

“เหมือนว่าคุณผิดหวังมาก?”

“ไม่ผิดหวังค่ะ เพราะคุณชายใหญ่เฉียวบอกไว้แล้ว วันที่ยากลำบากยังมีในวันหลัง” เหยียนเยว่พูดยิ้มๆ

“คุณคิดว่าผมจะทนไม่ได้?”

“ไม่เพียงแค่ฉัน คุณชายใหญ่เฉียวก็คิดว่าคุณทนไม่ได้” เหยียนเยว่ยกมือลูบท้องน้อยๆของตัวเอง：“แล้วยังมีเขา คาดว่าคงไม่ได้ดูถูกคุณนะ”

สายตาของเฉียวเฟิงมองตามมือของเธอที่อยู่ตรงท้อง ส่ายหน้ายิ้มเยาะตัวเอง：“ที่แท้ในสายตาของพวกคุณผมเป็นผู้ชายอ่อนแอขนาดนั้นเลย”

“แล้วยังไงคะ? คุณควรจะเหลือความประทับใจแรกไว้ให้ลูกบ้างนะ” เลขาเหยียนพูด

เฉียวเฟิงพยักหน้า：“ผมจะพยายามครับ”

มองความแน่วแน่บนใบหน้าเขา เหยียนเยว่ก็ยิ้มอย่างพอใจ

--

“คุณชายเฉิน คุณผู้ชายเฉินมาแล้วค่ะ” เลขาหลินผลักประตูห้องทำงานแล้วเดินเข้ามา พูดอย่างสุภาพ

“ให้เขาเข้ามาได้” หนานกงเฉินพูดทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้น

คุณผู้ชายเฉินเดินเข้ามา ยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะทำงานของหนานกงเฉินในมือส่งเอกสารไปตรงหน้าเขา：“คุณชายเฉิน นี่เป็นเอกสารเกี่ยวกับอุบัติเหตุรถชนครั้งนั้นของคุณผู้หญิงครับ”

“ในที่สุดก็คืบหน้าแล้วเหรอ?” หนานกงเฉินเหลือบมองเขา

“ขอโทษครับ เป็นความผิดของผมเอง ที่ใช้เวลานานขนาดนี้” คุณผู้ชายเฉินก้มหน้าอย่างรู้สึกผิด ที่ใช้เวลานานขนาดนี้ถึงจะตรวจสอบเรื่องได้ชัดเจน แน่นอนว่าเขารู้สึกผิด

หนานกงเฉินรับเอกสารมาพลิกดู คุณผู้ชายเฉินพูด：“คนนี้คือคนขับรถที่ขับรถไม่มีใบอนุญาตชนคุณผู้หญิงในตอนนั้นครับ ตามที่เขาว่ามาบอกว่าถูกบงการจากเซิ่งตงหยาง อีกอย่างจุดประสงค์ของเซิ่งตงหยางไม่ใช่การขู่คุณผู้หญิง แต่เป็นการทำให้เธอตายครับ”

ได้ยินคุณผู้ชายเฉินพูดแบบนี้ หนานกงเฉินกำมือแน่นอย่างไม่รู้ตัว บีบเอกสารในมือจนยับ

“พวกเราควบคุมคนไว้แล้ว สามารถส่งให้ตำรวจจัดการได้ตลอดเวลาครับ”

หนานกงเฉินเงียบไปครู่ใหญ่ ถึงจะพยักหน้า：“ดี พาเขามาให้ผมก็พอแล้ว”

“ได้ครับ” คุณผู้ชายเฉินพูดจบก็ถามอีกประโยค：“คุณชายเฉินยังมีเรื่องอะไรอีกไหมครับ?”

หนานกงเฉินไตร่ตรองสักพัก แล้วส่งเอกสารคืนให้เขา：“รีบช่วยผมส่งเอกสารฉบับนี้ไปในมือเซิ่งตงหยางที”

คุณผู้ชายเฉินตกใจ ถามอย่างไม่เข้าใจ：“ทำไมล่ะครับ?”

“ไม่ทำไม ผมมีแผนของผม” หนานกงเฉินพูด：“คุณแค่ช่วยผมเฝ้าคนให้ดีก็พอแล้ว”

คุณผู้ชายเฉินมองเขาที่ท่าทางเอาจริงเอาจัง ทำได้แค่ไปทำเรื่องที่ได้รับมอบหมายมา

--

เหมือนอย่างที่หนานกงเฉินคิดไว้ ไม่ทันถึงเวลาเลิกงานเซิ่งตงหยางก็มาอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว

ไม่ได้พูดอะไรให้มากความ เซิ่งคงหยางก็เอาหนังสือโอนหุ้นในมือวางตรงหน้าเขา สีหน้าเฉยชา：“นี่เป็นหุ้นทั้งหมดของฉันที่อยู่ที่บริษัทหนานกงกรุ๊ป”

หนานกงเฉินกวาดสายตามองหนังสือโอนหุ้นบนโต๊ะ จ้องไปที่เขา：“คุณลุงแน่ใจว่าจะขายหุ้นทั้งหมดให้ผมใช่ไหม? บอกไว้ก่อนนะ พวกเราว่ากันไปเป็นเรื่องๆ ผมรับปากเซิ่งว่านเหนียนไปแล้วขอแค่คุณขายหุ้นกลับมาให้ผม ผมก็จะปล่อยบริษัทจื้อหย่วนไป แต่เรื่องอุบัติเหตุรถชนของคุณย่าไม่ได้อยู่ในเงื่อนไขเรื่องนี้ เพราะฉะนั้นข้อหาพยายามฆ่าที่กฎหมายกำหนดไว้คุณลุงยังต้องรับผิดชอบ”

“แก......！” เซิ่งตงหยางโมโห：“ในเมื่อเป็นแบบนี้ แกจะเอาเอกสารพวกนี้มาให้ฉันอีกทำไม?”

หนานกงเฉินยักไหล่：“ไม่มีอะไร ก็แค่ขู่คุณลุงสักหน่อย ไม่งั้นคุณลุงคงไม่รู้ว่าต้องไตร่ตรองไปถึงเมื่อไหร่ถึงจะมาปรากฏตัว”

เซิ่งตงหยางหยิบหนังสือโอนหุ้นกลับมาด้วยความโมโห หมุนร่างแล้วเดินออกไป

“คุณลุง” หนานกงเฉินเรียกเขาไว้ พอเห็นว่าฝีเท้าของเขาหยุดลงก็พูดต่อ：“ผมว่าคุณลุงขายหุ้นเถอะ ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่าในอนาคตต้องติดคุกไปอีกกี่ปีนะ”

หนานกงเฉินลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ เดินอ้อมไปตรงหน้าเขา：“ผมไม่รู้ว่าสรุปแล้วเซิ่งว่านเหนียนจับจุดอ่อนอะไรของคุณลุงได้กันแน่ ถ้าเป็นจุดอ่อนเล็กๆก็ยังดี แต่ถ้าใหญ่ล่ะก็ เพิ่มคดีที่คุณลุงพยายามฆ่าคุณย่าเข้าไป คุณลุงก็น่าจะติดคุกตลอดชีวิตล่ะมั้ง?”

เซิ่งตงหยางกำหนังสือโอนหุ้นในมือแน่น ในใจทั้งโกรธแต่ก็จนปัญญา

หนานกงเฉินหัวเราะ：“ขายหุ้นแล้วสามารถลดโทษจำคุกได้นะ แถมยังได้เงินก้อนใหญ่อีกด้วย บริษัทจื้อหย่วนก็ปกป้องไว้ได้ นี่มันเรื่องดีไม่ใช่เหรอ?”

นี่เป็นเรื่องดีจริงๆนั่นแหละ แต่หุ้นของบริษัทหนานกงกรุ๊ป......เขามีตั้งเป็นพันเป็นหมื่น ตัดใจไม่ลงจริงๆ！

“คุณลุง อย่าหาว่าผมบังคับเกินไปเลยนะ” สายตาของหนานกงเฉินขรึมเล็กน้อย：“คุณลุงมายั่วโมโหผมก่อน”

“เอาล่ะ ที่ผมจะพูดก็มีแค่นี้ คุณลุงเก็บไปพิจารณาเอาเองแล้วกันนะ” หนานกงเฉินพูดจบ ก็หมุนร่างกลับไปหลังโต๊ะทำงาน

เซิ่งตงหยางยืนอยู่ข้างประตูนานพอสมควร คิดอยู่นาน ถึงแม้ว่ามีเป็นพันเป็นหมื่นไม่เต็มใจก็ตาม แต่สุดท้ายก็หมุนร่างกลับไปตรงหน้าหนานกงเฉิน ยื่นหนังสือโอนหุ้นไปตรงหน้าหนานกงเฉินอีกครั้ง จ้องเขาแล้วกัดฟัน：“ฉันหวังว่าแกจะพูดจริงทำจริง อีกอย่าง รีบเอาเงินมาให้ฉัน”

หนานกงเฉินไม่ได้รับหนังสือโอนหุ้น แต่จู่ๆกลับพูดขึ้นมา：“จริงสิ ยังมีอีกเรื่องที่ลืมเตือนคุณลุง ตอนนั้นที่คุณลุงให้เซิ่งเคอโยกย้ายเงินก้อนใหญ่จากบริษัทไป ผมจะหักตรงส่วนนี้กลับมา”

“หนานกงเฉิน！แก......！”

“ทำไม? เป็นหนี้ก็คืนหนี้ไม่ถูกหรือไง” หนานกงเฉินพูด：“ผมไม่สืบคดีของเซิ่งเคอชั่วคราว ก็ไม่ได้แปลว่าผมจะไม่สืบตลอดไป แล้วเอาเงินก้อนใหญ่นี่ให้คุณฟรีๆหนิเซิ่งตงหยาง！”

หนานกงเฉินหยิบหนังสือโอนหุ้นยกสูงขึ้น：“จะว่าไป หุ้นส่วนเล็กๆด้านหลังที่คุณลุงซื้อมาจากในมือของหุ้นส่วนรายย่อยใช้เงินของบริษัทหนานกงกรุ๊ปซื้อมานี่นา”

เซิ่งตงหยางกัดฟัน ทำได้แค่อดทนต่อไป

“เอาล่ะ ครั้งนี้ไม่มีเรื่องอะไรแล้วจริงๆ คุณลุงสามารถตัดสินใจครั้งสุดท้ายได้แล้ว” หนานกงเฉินพูด

มือทั้งสองข้างของเซิ่งตงหยางกำหมัดแน่น หลังจากที่หายใจเข้าลึกๆ ก็หมุนร่างเดินออกไปทางประตูห้องทำงาน

เขาไม่ได้เอาหนังสือโอนหุ้นบนโต๊ะกลับไปด้วย แต่วางมันไว้ให้หนานกงเฉิน

มองเซิ่งตงหยางที่ปิดประตูเสียงดัง มุมปากของหนานกงเฉินก็ยิ้มเยาะเบาๆ หลังจากที่ถอนหายใจออกมาเบาๆก็ยื่นมือไปหยิบหนังสือโอนหุ้น

ในที่สุดเขาก็สะบัดเซิ่งตงหยางตาแก่จิ้งจอกคนนี้หลุดไปได้สักที！

เขานึกว่าเซิ่งตงหยางจะไม่ให้หนังสือโอนหุ้นนี้กับเขาเสียอีก ไม่คิดว่าเขาจะทิ้งไว้ให้ ดูแล้วจุดอ่อนที่อยู่ในกำมือของเซิ่งว่านเหนียนไม่ใช่เรื่องเล็กเลยจริงๆ ขนาดหุ้นของบริษัทหนานกงกรุ๊ปยังยอมขายทิ้ง！