เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 32

ดึกขนาดนี้แล้ว จะกลับไปตระกูลหนานกงคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ไป๋มู่ชิงกลับออกจากคอนโดแล้วไม่รู้จะไปที่ไหนดี จึงมาขอค้างบ้านเหยาเหม่ยหนึ่งคืนในที่สุด

เช้าวันที่สอง เมื่อกลับไปตระกูลหนานกง เห็นคุณผู้หญิงนั่งอยู่บนโซฟารับแขก ไม่รู้ว่าท่านตั้งใจมารอเธอหรือเปล่า

เธอหยุดชะงักเล็กน้อยแล้วเดินเข้าไปหา พร้อมพูดอย่างระวังว่า: "ขอโทษค่ะ คุณย่า พอดีเมื่อวานเพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งแต่งงาน จากนั้น......ฉันเลยนอนค้างบ้านเพื่อนค่ะ"

"คุณชายใหญ้ได้เรียนท่านไว้แล้วล่ะ" พี่เหอตอบ

ไป๋มู่ชิงประหลาดใจ ไม่คิดเลยว่าชายวิปริตคนนั้น จะช่วยตนไม่ให้ถูกลงโทษตามกฏของตระกูลจริงๆ

"แต่สำหรับการเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลหนานกง ก็ควรจะตระหนักถึงหน้าที่การเป็นนายหญิงน้อย จะเที่ยวเล่นก็ควรจะคำนึงถึงกาลเทศะด้วย "พี่เหอพูดต่อ

ไป๋มู่ชิงรีบพยักหน้ารับคำ: "ฉันทราบค่ะ ฉันจะระวังให้มากกว่านี้"

"เครื่องประดับซื้อมาหรือยัง?" คุณผู้หญิงถามพร้อมชายตามองเธอ

"ซื้อมาแล้วค่ะ อยู่ในนี้" ไป๋มู่ชิงก้มหน้าเริ่มค้นกระเป๋าของตน แต่ว่า......ในกระเป๋ามีสร้อยเพรชอยู่ที่ไหนกัน? กล่องเครื่องประดับอันนั้นไม่ได้อยู่ในกระเป๋าสักหน่อย

สีหน้าของเธอซีดเผือก จึงนึกขึ้นได้ว่าตอนดูแลชายคนนั้นเมื่อคืน เธอหยิบกล่องเครื่องประดับออกจากกระเป๋าเพื่อหามือถือ ด้วยความรีบออกมาจึงลืมหยิบสร้อยคอมาด้วย

"เกิดอะไรขึ้น? หายหรือ?" คุณผู้หญิง เห็นสีหน้าซีดขาวของเธอ ก็พอเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

"เอ่อ......ฉันลืมไป ฉันกลัวว่าฉันถือกลับมาจะไม่ปลอดภัย จึงฝากไว้ที่บ้านเพื่อนค่ะ" เธอโกหกไปอย่างระมัดระวัง

"สร้อยคอราคาสิบกว่าล้านเธอวางไว้ที่บ้านเพื่อนงั้นรึ?" หญิงชราขมวดคิ้ว

"ไม่ค่ะ ฉันเก็บไว้ในตู้เซฟของเธอ" ไป๋มู่ชิงยกแขนเสื้อขึ้นปาดเหงื่อบริเวณมุมหน้าผาก