เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 5

“หมายความว่าอย่างไร?พวกคุณคิดจะทำอะไร?” ไป๋มู่ชิงจ้องเธอด้วยความหวาดกลัว

เพราะเธอเห็นหนานกงเฉินป่วย?หมายความว่าเธอรู้ว่าเขาเป็นอะไร?

เมื่อคืนในห้องนอนมืดสนิท เดิมทีเธอก็แทบจะไม่เห็นอะไรอยู่แล้ว!

“งั้นเธอก็มีอยู่สองทางเลือก ทางเลือกที่หนึ่งคือเลือกของมาหนึ่งอย่างแล้วจบชีวิตตัวเองซะ”คุณผู้หญิงกวักมือให้คนใช้คนหนึ่งยกถาดเข้ามา ไป๋มู่ชิงรู้สึกงงมากเพราะในถาดนั้นมีผ้าที่เอาไว้ผูกคอตาย ยานอนหลับและมีดปลอกผลไม้

เธอถอยหลังไปตามสัญชาตญาณของเธอ และเธอก็พูดว่า“งั้นทางที่สองล่ะ?”

“ทางที่สองคือพรุ่งนี้เช้าเธอไปสนามบินแล้วต้องย้ายไปอยู่ต่างประเทศ”

ไป่มู่ชิงได้ฟังเข้าใจทั้งสองทางแล้วก็ถูกเอาตัวไปขังไว้ที่ห้องขังที่ไม่มีใครอยู่ ตลอดชีวิตนี้จะไม่สามารถเข้ามาในเมืองCได้อีกเลย

หนานกงเฉินคุณนี่ร้ายจริงๆ!

ไป๋มู่ชิงสะบัดมือของคนใช้อย่างโกรธแค้น ทำหน้านิ่งแล้วพูดว่า“ฉันทำเองได้”

นั้นเป็นแหวนทองฝังหยก หยกสีดำที่อยู่ด้านบนระยิบระยับมาก แหวนดูเหมือนกับว่ามาจากร้านที่ขายของเก่า ทำออกมาอย่างประณีตและสวยงาม

เมื่อคืนตอนท่านอาจารย์หวังกำลังจะสวมแหวนที่นิ้วนางของเธอนั้น เธอยังแอบชมว่าแหวานวงนี้มีเอกลักษณ์มาก คิดไม่ถึงเลยว่าใส่ไปได้ไม่ทันไรก็ต้องถอดออกมาคืนเสียแล้ว

แน่นอนว่านี่เป็นสมบัติของตระกูลหนานกง เธอไม่ต้องกลัวหรอก!

เพียงแต่ว่า......