เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 6

เป็นเวลาหนึ่งวันหนึ่งคืน ไป๋มู่ชิงก็ถูกขังไวที่ห้องขังที่เย็นเฉียบตรงสวนหลังบ้าน ในระหว่านั้นก็ได้มีผู้เชี่ยวชาญหลายกลุ่มเข้ามาเพื่อจะถอดแหวนออกแต่ว่าก็ไม่ประสบผลสำเร็จเลย

ไม่ว่าจะเป็นวิธีไหนก็ได้ทำไปหมดแล้ว มือของเธอก็โดนพวกเขาทำให้เจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ไม่ว่ายังแหวนยังอยู่ที่นิ้วของเธอไม่ขยับไปไหนเลย

ไป๋มู่ชิงยังใส่ชุดนอนเมื่อวานอยู่เลย หน้าที่จิ้มลิ้มของเธอก็นอนหลับไปอย่างสงบ ในคืนนั้นหนานกงเฉินได้มองไปที่มือข้างซ้ายของเธอแล้วเห็นว่ามีรอยฟันจางๆอยู่ และสุดท้ายก็มาหยุดชะงักอยู่บนนิ้วนางของเธอ

แหวนทองฝังหยกสีดำนั้นระยิบระยับมากในตอนกลางคืน

หนานกงเฉินอดไม่ได้ที่จะจับมือเธอขึ้นมา แต่เขายังไม่ทันจะทำอะไรเธอเลย ทันใดนั้นไป๋มู่ชิงก็ขดตัวอยู่บนเตียงเพื่อซ่อนมือของเธอจากหนานกงเฉิน

ฝ่ามืออันใหญ่ของเขาหยุดชะงักลง เวลาผ่านไปนานพอสมควรเขาถึงจะดึงมือกลับ และยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น

ไป๋มู่ชิงค่อยๆลืมตาขึ้นมา ในสายตาของเธอนั้นทุกอย่างมืดไปหมด

“ตื่นแล้วเหรอ? ”หนานกงเฉินจ้องหน้าเธอและถามอย่างใจเย็น

ไป่มู่ชิงลุกขึ้นมานั่งมองไปรอบๆพบว่ามีผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนอยู่ตรงหน้าเตียงของเธอ ถึงแม้ว่าจะมองเห็นหน้าไม่ค่อยชัดแต่เธอพอจะรู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่เยือกเย็นที่แผ่ออกมา เธอจำได้ว่านี่คือหนานกงเฉิน

แต่ว่าหนานกงเฉินถูกส่งตัวไปโรงพยาบาลอย่างกระทันหันตั้งแต่เมื่อวานแล้วไม่ใช่เหรอ?ทำไมจู่ๆถึงกลับมานะ?

เธอจ้องเขาด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว“ฉันไม่ไปที่น่ากลัวแบบนั้นหรอก ฉันไม่ไปเด็ดขาด!”

“เธอเลือกที่จะไม่เชื่อก็ได้”

“ ไม่ ฉันเชื่อ”ถ้าเกิดว่าไม่เชื่อจะมีความหวังได้อย่างไรกันล่ะ?เธอเลือกที่จะเชื่อเขาอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

เธอพูดต่อว่า“แต่ว่าฉันถอดแหวนไม่ออกจริงๆ”เมื่อวานมีผู้เชี่ยวชาญมาแต่ก็ยังถอดไม่ออก ทำไมยังถอดไม่ออกอีกนะ?

“นั้นมันก็ขึ้นอยู่กับคุณ”หนานกงเฉินพูดจบ แล้วโน้มตัวลงมา เอามือมาจับคางแล้วก้มมาจูบริมฝีปากของเธอ “ไม่นะ......”จริงๆแล้วไป๋มู่ชิงนั้นอยากปฏิเสธเขา

หนานกงเฉินจับคางของเธอไว้แน่น ริมผีปากที่บางของเขาได้ย้ายมาอยู่ที่ข้างหูเธอและพูดว่า“ทำไม?เธออยากย้ายไปอยู่ต่างประเทศเหมือนกับพวกเธอเหรอ?”