เจ้าสาวอันดับที่เจ็ด นิยาย บท 78

“อะไรนะ? เธอบังคับให้เขาทานยาแล้ว?” คุณย่าร้องตะโกนเสียงแหลม รีบก้าวเท้าเดินขึ้นมา ยื่นมือไปตบเบาๆที่หัวเขา “ในเมื่อเขาไม่อยากทานก็ช่างเขา ทำไมต้องบังคับเขาล่ะ? ครั้งหน้าทำแบบนี้อีกฉันจะจัดการเธอ”

หนานกงเฉินย่นคิ้ว เรียกอย่างหมดหนทางคัดค้าน：“คุณย่า......”

“ไม่มีอะไรก็ไม่ต้องอยู่ตรงนี้แล้ว รีบกลับไปที่ห้องของตัวเองซะ” คุณย่าพูดแทรกขึ้นมา

หนานกงเฉินหันกลับไปก็เจอกับคุณผู้หญิงที่ทำตัวลึกลับแปลกประหลาด เขาก็ไม่อยากอยู่ต่ออีกแล้ว ก่อนกลับมองไป๋มู่ชิงครั้งนึง แล้วเดินกลับเข้าไปทางประตูห้องนอนด้วยสีหน้าอึมครึม

พอหนานกงเฉินไป คุณผู้หญิงก็รีบเดินมา สังเกตไป๋มู่ชิงแล้วถามอย่างกระวนกระวายใจ：“สรุปทานยาแล้วหรือยัง?”

ไป๋มู่ชิงพยักหน้าอย่างระมัดระวัง：“ทานแล้วค่ะ”

พอคุณผู้หญิงได้ยินคำนี้ ก็โกรธจนหายใจฟึดฟัด

“คุณย่า ขอโทษค่ะ คุณชายใหญ่เขาแรงเยอะเกินไป ฉันต้านไม่ไหวเลยสักนิด” ระยะเริ่มแรกของการตั้งครรภ์ก็ทานยาแก้หวัดแล้ว ในใจไป๋มู่ชิงเองนั้นก็รู้สึกเป็นห่วงอยู่เหมือนกัน

เห็นคุณย่าท่าทางทั้งเป็นห่วงทั้งโมโหนั่นแล้ว เขาที่เดิมทีนั้นกลัวว่าจะเกิดเรื่องก็ยิ่งสับสนเข้าไปใหญ่

คุณผู้หญิงอึดอัดใจ：“เคยพูดกับเธอไปกี่ครั้งแล้ว ต้องดูแลร่างกายตัวเองให้ดีๆ ทำไมจู่ๆถึงเป็นหวัดล่ะ?”

ไป๋มู่ชิงก้มหน้าลงอย่างหวาดผวา ตัวเขาเองนั้นไม่กล้าบอกคุณผู้หญิงว่าเขาเป็นหวัดเพราะเมื่อวานไปตากลมที่ข้างแม่น้ำ

พี่เหอกวาดสายตามองไป๋มู่ชิง แล้วดึงมือคุณผู้หญิงขึ้นมาปลอบโยน：“คุณผู้หญิง เรื่องแบบนี้คุณโกรธไปก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ บางทีอาจจะไม่ได้แย่อย่างที่คุณคิด ยังไงก็ให้คุณหมอมาวินิจฉัยโรคให้นายหญิงน้อยก่อนเถอะ”

คุณผู้หญิงรู้ถึงจุดนี้ดี ทำได้แค่ให้พี่เหอโทรหาคุณหมอประจำตระกูลให้รีบมาที่นี่

ไม่นานคุณหมอประจำตระกูลก็มาถึง หลังจากดูยาที่ไป๋มู่ชิงทานเข้าไป ก็พูดปลอบโยนคุณผู้หญิง：“คุณผู้หญิงวางใจได้ครับ ยาแก้หวัดนี้มีผลกระทบกับทารกในครรภ์ไม่มาก อีกอย่างนายหญิงน้อยทานไปเพียงสามเม็ด ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร”

“ไม่น่า......?” มองเขาด้วยหางตา：“งั้นก็มีโอกาสมีน่ะสิ?”

“คุณผู้หญิง ยามีทั้งด้านดีและด้านลบ ถึงแม้ว่าเป็นคนธรรมดาทานเข้าไปก็มีผลกระทบ แค่ร่างกายแต่ละคนไม่เหมือนกันก็เท่านั้นเอง” คุณหมอพูดจบ เพิ่มอีกประโยคต่อ：“ผมว่าสุขภาพร่างกายของนายหญิงน้อยดีมาก สามารถทานได้ดื่มได้ ไม่ต่างจากคนทั่วไป เพราะฉะนั้นผมคิดว่าไม่มีผลกระทบครับ”

ได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้ คุณผู้หญิงวางใจได้นิดหน่อย แต่ก็ยังคงเป็นห่วง：“ไม่มียาอะไรที่สามารถทานได้บ้างเหรอ?”

"มีครับ สักครู่ผมจะเขียนใบสั่งยาให้นายหญิงน้อย" คุณหมอกล่าว

หลังจากที่คุณหมอไปแล้ว พี่เหอเห็นคุณผู้หญิงยังคงมีท่าทางหนักใจ ยิ้มแล้วพูดว่า："คุณผู้หญิง โบราณว่าไว้แพ้ท้องไม่รุนแรงจะได้ลูกชาย ฉันเดาว่าทารกในครรภ์ครั้งนี้ของนายหญิงน้อยต้องเป็นลูกชายอย่างแน่นอนค่ะ"

คุณผู้หญิงถอนหายใจเสียงเบา พูดว่า："งั้นสุขภาพก็ต้องแข็งแรงสิถึงจะได้"

"แข็งแรงสิคะ คุณหมอบอกก็บอกแล้วว่าแข็งแรง คุณอย่าได้กังวลเลยค่ะ"

คุณผู้หญิงพยักหน้า ทันใดนั้นก็มองไปทางไป๋มู่ชิงที่อยู่บนเตียงแล้วพูดเสียงเข้ม："ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปใส่เสื้อผ้าให้หนาๆ อากาศเย็นลงแล้วก็ต้องทำให้ร่างกายอบอุ่นเข้าไว้ ห้ามป่วยอีก"

"หนูทราบแล้วค่ะ คุณย่า" ไป๋มู่ชิงตอบรับอย่างว่านอนสอนง่าย

โชคดีที่หวัดครั้งนี้ไม่รุนแรง หลังจากที่ทานผงยาจีนที่คุณหมอเขียนใบสั่งยาให้ อาการหวัดของไป๋มู่ชิงก็ดีขึ้นเรื่อยๆ

ตกเย็น หนานกงเฉินสังเกตเธอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย ในที่สุดก็ถามสิ่งอยู่ในใจออกมา："ช่วงนี้เธอกับคุณย่าสนิทกันดี?"

ไป๋มู่ชิงยังโกรธเรื่องเมื่อตอนเช้าอยู่ เลยไม่สนใจเขา

เขานั่งลงที่ข้างหน้าขาตั้งภาพ ใช้ดินสอบรรยายลักษณะของเสี่ยวลี่โดยไม่เอ่ยเสียงใดๆออกมา เขาเคยให้สัญญาว่าจะร่างภาพสเก็ตช์ให้กับเสี่ยวลี่หนึ่งภาพ แต่ทว่าจนถึงวันนั้นที่เสี่ยวลี่จากไปเขาก็ไม่ได้ทำความปรารถนาเล็กๆให้เป็นจริง คิดแล้วก็รู้สึกละอายใจเป็นที่สุด

พรุ่งนี้ก็เป็นวันที่เจ็ดแล้วที่เสี่ยวลี่ลาจากโลกนี้ไป เธอต้องการร่างภาพสเก็ตช์นี้ให้เสร็จแล้วส่งไปให้เขา เพื่อให้เขาไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยว

เสี่ยวลี่เคยพูดไว้ ขอแค่ภาพที่เธอวาดอยู่กับเขา เขาก็จะไม่รู้สึกโดดเดี่ยว

หนานกงเฉินยืนอยู่ข้างๆเธอ มองเธอที่วาดภาพเสี่ยวลี่อย่างไม่ละสายตาแต่กลับไม่สนใจตนเอง บางทีจะจากไปอย่างโกรธแค้นก็ไม่ใช่อยู่ต่อก็ไม่ใช่

นี่เป็นครั้งแรกที่มีผู้หญิงที่กล้าทำหน้าประชดประชันใส่เขา ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ทำสถิติว่าด้วยครั้งแรกของเขาไว้เยอะมาก ถึงแม้ว่าจะนึกได้ถึงจุดนี้ แต่เขากลับไม่โกรธ แต่เป็นการถามประโยคใหม่ว่า：“เมื่อไหร่จะวาดให้ฉันสักรูป?”

นี่เขากำลังชวนคุยเหรอ? หนานกงเฉินถามตัวเองอย่างสงสัย นี่เขาหลุดไปถึงสถานการณ์ที่ต้องเอาใจผู้หญิงคนหนึ่งตั้งแต่เมื่อไหร่? ไม่มีศักดิ์ศรีสุดๆ

เพื่อเก็บศักดิ์ศรีของตัวเองที่เกือบจะหายไปคืนกลับมา เขารีบเปลี่ยนคำพูด：“ไปเตรียมน้ำอุ่นให้ฉัน ฉันจะอาบน้ำ”

ไป๋มู่ชิงถูกความคิดเขาโยงไปมาจนรู้สึกหมดคำพูด แต่เธอก็ไม่ได้เชื่อฟังและปรนนิบัติเขาเหมือนที่เคยทำมา ในมือยังคงแกว่งพู่กันวาดรูปแล้วพูดอย่างใจเย็น：“ขอโทษนะ ฉันไม่ว่าง”

“ไป๋ยิ่งอันเธอหมายความว่ายังไง?” หนานกงเฉินถูกเธอยั่วโมโหเข้าแล้ว เขาคว้าดินสอในมือเธอไว้แน่นแล้วจ้องเธอ：“เธอจะเล่นไม้นี้กับฉันใช่ไหม? ฉันว่าเธอคิดให้ดีดีกว่าว่าจะเล่นแบบนี้ต่อไปหรือเปล่า”

“ฉันคิดดีแล้ว! ” ไป๋มู่ชิงยื่นมือออกไปจะหยิบดินสอจากในมือเขากลับมา：“คุณชายใหญ่หนานกง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปคุณเดินทางที่สวยงามของคุณ ฉันจะข้ามสะพานที่แสนอันตรายของฉัน พวกเราจะไม่ข้ามเขตของกันและกัน”

“เธอแน่ใจ?”

“แน่ใจ! ”

“เธอ......”

“ฉันทำไม? คุณจะเอายายัดใส่ปากฉันอีกเหรอ?” ไป๋มู่ชิงมองด้วยความโมโห

หนานกงเฉินกวาดสายตาไปมองเขาหนึ่งครั้ง หัวเราะเยาะ：“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันเอายายัดปากเธอ อาการหวัดของเธอจะดีขึ้นเร็วขนาดนี้?”

ไป๋มู่ชิงหมดคำจะพูดแล้ว ผู้ชายคนนี้เข้าใจหาคุณงามความดีเข้าตัวเองจริงๆ!

แต่ว่าที่เขาพูดก็เหมือนจะมีเหตุผลอยู่นิดหน่อย ถ้าไม่ใช่เขาบังคับให้เธอทานยาสามเม็ดนั่น พึ่งแค่ผงยาจีนจากใบสั่งยาที่คุณหมอเขียนให้ อาการหวัดของเธอคงไม่ดีขึ้นได้เร็วขนาดนั้นอย่างแน่นอน

อีกอย่างเขาไม่รู้ว่าเธอท้อง บังคับให้เธอทานยาก็เพื่อให้เธอรีบหายจากอาการป่วย ถ้าคิดแบบนี้ถึงแม้ว่าเขาจะเผด็จการไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้อยู่ในจุดที่ให้อภัยไม่ได้

เดี๋ยวนะ ทำไมเธอเริ่มยืดหยุ่นความคิดตัวเองอีกแล้วล่ะ? ทำไมตัวเองถึงหาข้ออ้างในการให้อภัยเขาล่ะ? นี่ถ้าเกิดว่าเขาบังคับให้ยาที่ตัวเองทานเข้าไปนั้นคือยาฆ่าเชื้อ งั้นเธอก็คงไม่ต้องรีบไปล้างท้องที่โรงพยาบาลเลยเหรอ?

“คุณชายใหญ่ คุณออกไปได้แล้ว” ไป๋มู่ชิงทิ้งประโยคให้เขาอย่างไม่แสดงความรู้สึกสีหน้าใดๆ ก้มหน้าวาดรูปของตัวเองต่อ

หนานกงเฉินก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องชักช้าอยู่ที่นี่ หันไปทางห้องหนังสือและเดินจากไป

วันที่สอง ไป๋มู่ชิงมาที่หน้าหลุมฝังศพของเสี่ยวลี่ ภาพสเก็ตช์ที่วาดเสร็จแล้วเธอก็เอามันมาด้วย

"ขอโทษนะ ภาพรูปนี้เสร็จช้าไปหน่อย" เขาหายใจเบาๆทางจมูก พยายามเผยรอยยิ้มบนใบหน้า："เสี่ยวลี่คงไม่โทษคุณครูไป๋หรอกใช่ไหม?"

สำหรับเสี่ยวลี่แล้ว นอกจากความรู้สึกละอายใจที่เธอมีนั้น ยังมีความรู้สึกเสียดายอีกด้วย เสียดายที่ไม่ได้ส่งรูปนี้ให้เขาตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่

อยู่เป็นเพื่อนเสี่ยวลี่ที่สุสานอยู่ครู่หนึ่ง ไป๋มู่ชิงก็เดินกลับไปทางประตูของสุสาน

ตรงประตูสุสานเธอเห็นรถคันหนึ่งที่คุ้นตา สายตามองไปด้วยความประหลาดใจ เธอก็เดินเลี้ยวไปอีกเส้นทาง

"มู่ชิง......" หลินอันหนานเปิดประตูรถลงมา รีบเดินตาม："เธออย่าเพิ่งไป"

ไป๋มู่ชิงมองบนในใจ เจอเขาทุกที่จริงๆ ดูแล้วจะทำเป็นไม่เห็นเขาก็คงยาก

เธอหันกลับมา รอยยิ้มเสแสร้งปรากฏขึ้นบนใบหน้า："คุณชายหลิน บังเอิญจัง มีธุระอะไรคะ?"

"เมื่อกี้ฉันไปหาเธอที่สถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้า ได้ยินเด็กๆพูดว่าเธอมาที่สุสานแล้ว ก็เลยรีบตามมาที่นี่" หลินอันหนานพูดไปด้วยยิ้มไปด้วย

ไป๋มู่ชิงพอได้ยินเขาพูดก็มีโทสะ ขนาดรอยยิ้มเสแสร้งยังแกล้งทำไม่ลง จ้องเขาอย่างเอาเรื่อง："คุณชายหลิน! คุณตามหาฉันทำไม? ฉันไม่ได้เคยพูดไปแล้วเหรอ? ฉันไม่ได้สนใจในตัวคุณ อีกอย่าง ถ้าคุณยังไม่ได้ทำให้หนานกงเฉินโมโหจนถึงที่สุด คุณก็จะไม่เลิกคิดอะไรแบบนี้ใช่ไหม?"

"มู่ชิง......"

"ฉันเตือนคุณหนึ่งประโยคนะ ยั่วโมโหหนานกงเฉินไม่มีทางที่จะมีจุดจบที่ดีหรอก คุณคิดเอาเองแล้วกัน! " มู่ไป๋ชิงพูดจบก็หันหลังจากไป

หลินอันหนานพุ่งไปทางด้านหลังของเธอแล้วพูดว่า："ฉันมาหาเธอเพราะมีเรื่องสำคัญ"

ไป๋มู่ชิงหยุดชะงัก หันกลับมามองเขา："เรื่องอะไร? ฉันให้เวลาสามนาทีพูดให้ชัดเจน"

หลินอันหนานก้าวเท้าขึ้นมาข้างหน้า ตอนยืนต่อหน้าเธอไม่ยอมพูดว่าเรื่องสำคัญ ตอนนี้กลับจ้องเธอพูดอย่างเอาจริงเอาจัง："ฉันไม่อยากยั่วโมโหหนานกงเฉิน และไม่เคยคิดจะแย่งผู้หญิงกับเขา ถ้าเธอกับเขาสามารถรักกันได้ชั่วชีวิต งั้นฉันก็จะไม่ไปทำลายพวกเธออย่างแน่นอน แต่ตอนนี้สถานการณ์ระหว่างเธอกับเขาเป็นยังไงใจเธอรู้ดี รอตอนที่สถานะเธอกับยิ่งอันสลับกัน เธอกับเขาก็ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกันอีก"

ไป๋มู่ชิงบีบมือทั้งสองข้าง ทวนซ้ำเรื่องนี้กับเธออีกแล้ว เรื่องนี้เธอไม่อยากเผชิญหน้า กลับเป็นเรื่องที่ต้องเผชิญหน้า!

"ฉันเคยพูดแล้ว ต่อให้หลังจากนั้นฉันกับเขาไม่มีความเกี่ยวข้องกัน ก็ไม่มีทางเกี่ยวข้องกับคุณเหมือนกัน ระหว่างฉันกับคุณ มันจบไปตั้งแต่คุณเปลี่ยนไปมีใจให้กับไป๋ยิ่งอันแล้ว ถ้านี่เป็นเรื่องสำคัญที่คุณจะพูด ขอโทษนะ ฉันรู้สึกว่าเรื่องสำคัญนี้ ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาถกเถียงกับคนที่ไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับคนอย่างคุณ"

"มู่ชิง" หลินอันหนานเห็นเธอจะเดินจากไปอีก ก็รีบยื่นมือดึงเธอไว้อย่างกระวนกระวายใจ

ไป๋มู่ชิงจ้องมือเขาที่จับแขนตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์ พูดด้วยความโกรธ："คุณชายหลิน คุณคิดว่าจะโดนคนไม่หวังดีถ่ายรูปลงหนังสือพิมพ์เหมือนคราวที่แล้วเหรอ?"

"ถ่ายก็ถ่ายไปสิ อย่างมากก็แค่ให้ยิ่งอันแก้ข่าวให้" หลินอันหนานไม่คิดเหมือนไป๋มู่ชิง

"คุณ......"

"ฉันทำไม?" หลินอันหนานหัวเราะเยาะ："ไป๋ยิ่งอันตอนนี้ทั้งวันเพ้อฝันถึงการได้เป็นคุณหญิงหนานกงของเขา แบบนี้มีผลดีต่อเขา เขาคงยินดีอย่างมาก"

"คุณชายหลิน รบกวนปล่อยมือด้วย" ไป๋มู่ชิงตัดสินใจในใจว่าถ้าเขายังไม่ปล่อยมือ เธอก็จะกัดมือเขา

อย่างที่คิด หลินอันหนานปล่อยมือแล้ว กลับยังคงขวางทางเธออยู่："โอเค ฉันจะพูดเรื่องสำคัญกับเธอหน่อย ได้ยินมาว่าเมื่อไม่กี่วันก่อนเธอกลับไปที่เมืองหยาน?"

"เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณไม่ใช่เหรอ?"

"ใช่ ไม่เกี่ยวกับฉัน แต่ฉันจำได้ว่าเธอสืบหาเหตุผลการตายของคุณยายเธอมาโดยตลอด ช่วงนี้ฉันว่างพอดี สามารถช่วยเธอตรวจสอบเรื่องนี้ได้"

ไป๋มู่ชิงใจหล่บฮวบ รู้สึกประหลาดใจนิดหน่อย เรื่องนี้เธอเคยพูดกับหลินอันหนานก็จริง แต่ตอนนั้นหลินอันหนานไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ยังไงซะการรื้อฟื้นเรื่องเกี่ยวกับคนตายถือว่าเป็นเรื่องปกติ ไม่มีใครรู้สึกว่าแปลกหรอก

"ไม่จำเป็น ฉันไปตรวจสอบด้วยตัวเองได้" ไป๋มู่ชิงพูดอย่างเย็นชา เธอไม่อยากยื้อความสัมพันธ์กับหลินอันหนานเพราะเรื่องนี้

ครั้งนี้ เธอใช้มือผลักร่างเขาออกด้วยตัวเอง เดินไปยังด้านนอกของสุสาน

หลินอันหนานมองด้านหลังเธอค่อยๆจากไป รู้สึกถึงความห่างเหินของเธอ ในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความพ่ายแพ้

ไป๋มู่ชิงยิ่งตีตัวออกห่างจากเขา เขากลับยิ่งอยากเอาชนะเธอ นี่น่าจะเป็นความอยากเอาชนะของผู้ชายล่ะมั้ง

แต่ว่าเขาก็ไม่ได้กังวล ผู้หญิงเป็นสิ่งมีชีวิตแบบไหนเขาทะลุปรุโปร่งเรื่องนี้ตั้งนานแล้ว ล้วนต้องรดน้ำ เขาไม่เชื่อว่าความพยายามและความไม่ยอมแพ้ของตัวเองจะทำให้เธอไม่สนใจเขา