เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1000

แจ็คสันก้มหน้าลงแล้วจุ๊บแก้มเธอ “ผมขอโทษ โอเคไหม? ออกไปรอผมเถอะ อาหารเช้าจะเสร็จในไม่ช้า เชื่อฟังผมนะ แล้วจากนี้ไปอย่าติดต่ออเลฮานโดรอีกล่ะ”

ทิฟฟานี่กำลังอารมณ์ดี เธอจึงไปที่ห้องอาหารและรอแจ็คสันอย่างเชื่อฟัง อันที่จริงความโกรธของเธอหายไปตั้งแต่เมื่อที่เธอโทรหาเขาด้วยความตื่นตระหนกและพบว่าเขากำลังจะมาหาเธอแล้ว เขายังคงเป็นที่พึ่งของเธอในช่วงเวลาที่ยากลำบากที่สุด แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับเธอแล้ว

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ พระอาทิตย์ก็กำลังค่อย ๆ ขึ้นสู่ท้องฟ้า ทั้งคู่ไม่ได้นอนทั้งคืนและต่างคนก็ต่างเหนื่อยล้า

เมื่ออยู่บนเตียงทิฟฟานี่ก็โอบแขนขาตัวเองรอบตัวแจ็คสันราวกับปลาหมึก แจ็คสันขยับแขนขาของเธอออกจากร่างกายของเขาอย่างหมดหนทาง “อย่าแตะต้องผม อยู่ฝั่งของคุณไว้สิ”

ทิฟฟานี่ท้วง “ทำไมอีกล่ะ? ทำไมคุณถึงไม่ให้ฉันกอดคุณ? คุณยังคงอารมณ์เสียอยู่เหรอ? ขอโทษนะ คุณจับได้ว่าฉันมีเซ็กซ์กับผู้ชายคนอื่นหรือยังไง? คุณมีหลักฐานอะไรไหม? อย่าบังคับตัวเองให้ทำเหมือนว่าทุกอย่างปกติดีเลยถ้าคุณยังคงอารมณ์เสียอยู่!”

แจ็คสันพลิกตัวและขังเธอไว้ข้างใต้เขา “คุณช่วยหยุดพูดถึงเรื่องพวกนั้นได้ไหม? ผมรู้ว่าคุณมักจะพูดโดยไม่คิด ผมไม่ได้อารมณ์เสีย โอเคไหม? ผมแค่… ผมแค่จะมีอารมณ์ทุกครั้งที่คุณโดนตัวผม ตอนนี้คุณเข้าใจหรือยัง? คราวนี้ก็อย่าแตะต้องตัวผมอีกล่ะ…”

ทิฟฟานี่จ้องมองใบหน้าของเขาที่อยู่ห่างจากเธอเพียงไม่กี่นิ้ว หัวใจของเธอเต้นแรงแล้วเธอก็ต้องบังคับตัวเองให้ควบคุมตัวเองอย่างอ่อนแอ “โอเค ฉันจะไม่โดนตัวคุณแล้ว...”