เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1001

อเลฮานโดรยังคงรักษาความสงบของเขาเอาไว้ "ขอบคุณครับ" หลังจากนั้นเขาก็วางสายทันที

เขานั่งอยู่ข้างหน้าต่างฝรั่งเศสในห้องของเขาและเหม่อมองออกไปที่รูปปั้นน้ำพุในสวนของคฤหาสน์สมิธตรงหน้าเขา หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ส่งที่อยู่ของเขาไปให้ทิฟฟานี่ เขาไม่ได้ต้องการที่จะแต่งงาน แต่เธอกลับไม่ได้เอะใจอะไรด้วยซ้ำ สิ่งเดียวที่เขาต้องการจะทำก็คือการดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมแขนของเขาและไม่ปล่อยเธอไปอีกเลย ทว่าน่าเสียดายที่ไม่ว่าเขาจะต้องใช้อีกกี่ตัวตน เขาก็ไม่สามารถบรรลุความต้องการของหัวใจตัวเองได้อยู่ดี

ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงประตูถูกเปิดจากด้านหลังของเขา เขาหมุนรถเข็นและมองไปที่ทางเข้าประตู เมลานี ลาร์ค ลูกสาวของตระกูลลาร์ค เดินเข้ามาในห้องโดยมีพ่อบ้านของครอบครัวสมิธนำทาง เธอมองมาที่อเลฮานโดรด้วยความดูถูก เธอได้ยินมานานแล้วว่าเขาพิการ เธอเงยหน้าขึ้นสูงขณะที่มองเขาด้วยความเย้ยหยัน สีหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดูหมิ่นเหยียดหยาม

เขาเตรียมพร้อมสำหรับสิ่งนี้มานานแล้วและไม่ได้แสดงปฏิกิริยาใด ๆ เขาเพียงแต่สังเกตผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าเขาด้วยความระมัดระวัง เธอสวมชุดมินิเดรสสีแดงยาวถึงหัวเข่า รองเท้าส้นเข็ม และกระเป๋าถือสีเดียวกันกับร้องเท้าของเธอ เธอสูง ผอมเพรียว และมีใบหน้าที่สวย ราคารวมของเสื้อผ้าและเครื่องประดับของเธอมีมูลค่ามากกว่า 151,000 ดอลลาร์ เธอเป็นเพียงคนโง่ที่ร่ำรวยและไร้สมองอีกคน เขาไม่ได้สนใจเธอไม่ว่าเธอจะสวยแค่ไหน

เมลานีเหลือบมองอเลฮานโดรและตระหนักว่าเขาค่อนข้างดูดีแม้จะพิการก็ตาม เธออดไม่ได้ที่จะมองเขาอีกสองสามครั้ง พ่อบ้านของครอบครัวสมิธขอตัวในเวลาที่เหมาะสมเพื่อที่จะปล่อยให้ทั้งคู่ได้มีความเป็นส่วนตัว เมลานีกระแอมในลำคอและกล่าวว่า “พ่อฉันขอให้ฉันมาพบคุณ… เพราะยังไงเราก็จะต้องแต่งงานกัน ดังนั้นเราควรรู้ทำความรู้จักกันไว้”

อเลฮานโดรจ้องเธอด้วยความว่างเปล่า “คุณไม่อารมณ์เสียเหรอ?”

เธอวิตกกังวล "คุณหมายถึงอะไร?"

“การแต่งงานกับคนง่อยที่ไม่น่าชื่นชมไง คุณพอใจกับสิ่งนี้เหรอ?” เขาถามอย่างเฉยเมย จากนั้นเขาก็พูดว่า “ผมกำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงที่ผมไม่ได้ชอบด้วยซ้ำ มันทำให้ผมอารมณ์เสียจริง ๆ…”

ริมฝีปากของอเลฮานโดรโค้งเป็นรอยยิ้มที่ชั่วร้าย “คุณก็เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ ทำไมคุณถึงต้องพูดถึงแต่พ่อแม่ของคุณอยู่เรื่อย? ถ้าคุณอยากรู้ทำไมคุณไม่ทดสอบด้วยตัวเองล่ะ?”

เมลานีหน้าแดงจากการหยอกล้อของเขา “คุณ… คุณระวังคำพูดตัวเองหน่อยไม่ได้เหรอ? ฉันก็อยากจะลองนะ แต่คุณจะทำมันได้หรือเปล่า?”

อเลฮานโดรรู้ว่าเมลานีเป็นคนแบบไหนตั้งแต่แรกเริ่ม เธอคือต้นแบบของสาวนมโตที่ไร้สมอง ดอน สมิธเคยพูดกับเขามาก่อนว่าผู้หญิงคนนี้จะรับมือได้ง่าย ดูเหมือนว่าดอนจะพูดถูก อเลฮานโดรรอจนกว่าตัวเองจะดูดบุหรี่เสร็จก่อนที่จะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเธอ

เมลานีเบิกตากว้าง “คุณ… คะ-คะ-คุณ! คุณไม่ได้พิการหรอกเหรอ?”