เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 1002

อเลฮานโดรเดินเข้าไปหาเมลานีและยืนนิ่ง ๆ จากนั้นเขาก็ก้มลงเล็กน้อยก่อนที่จะเอื้อมมือออกไปและจับคางของเธอ “ในเมื่อเราจะแต่งงานกัน เราก็ไม่ควรมีความลับต่อกัน ทั้งหมดนี้เป็นเพียงการแสดงเท่านั้น คุณจะสามารถเก็บความลับของผมไว้ได้ไหม? โดยที่จะไม่บอกใครเลย… หื้มมม?”

เมลานีกำผ้านวมที่อยู่ข้างใต้เธอแน่นพลางจมดิ่งลงไปในดวงตาที่ล้ำลึกของเขาโดยไม่สามารถหลบหนีได้อีกต่อไป เธอพยักหน้าด้วยความงุนงง "ตกลง…"

ริมฝีปากของพวกเขาหลอมรวมกันในวินาทีต่อมา เมลานีเป็นลูกสาวคนเดียวในครอบครัวของเธอ เธอมีพี่ชายสองคนและชะตากรรมของเธอก็ถูกผนึกไว้นานแล้ว ลาร์คเป็นครอบครัวที่ร่ำรวยที่สุดอันดับสองในอายาเช่ เธอถูกกำหนดให้แต่งงานกับคนในครอบครัวสมิธตั้งแต่เกิด เธอยังถูกห้ามไม่ให้มีปฏิสัมพันธ์กับเพศตรงข้ามตั้งแต่อายุยังน้อยอีกด้วย ดังนั้นเธอจึงเปรียบเสมือนผ้าขาวในเรื่องของความรู้สึก เธอไม่เคยมีประสบการณ์ใด ๆ มาก่อนเลย

นอกจากการจูบเบา ๆ แล้วก็ไม่มีการเล้าโลมใด ๆ อีก ใบหน้าของเมลานีซีดจากความเจ็บปวดเมื่อร่างกายของพวกเขารวมกันเป็นหนึ่งเดียว เธอได้สูญเสียความดูถูกเหยียดหยามจากก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว อเลฮานโดรปลดปล่อยตัวเองในตัวเธอด้วยความรุนแรง สายตาของเขายังคงเย็นชาและห่างเหินเช่นเคย ไร้ร่องรอยของความอ่อนโยน ผู้หญิงคนนี้ได้มองเขาด้วยความดูถูกเหยียดหยามตั้งแต่แรกเริ่ม เธอไม่สมควรได้รับความอ่อนโยนจากเขา

เมลานีโอบแขนของเธอรอบตัวเขาด้วยความประหม่าและความตื่นเต้น เมื่อเธอสูญเสียการขวบคุมตัวเองและพยายามที่จะจูบเขา เขาก็หันหน้าหนี เธอคิดว่าเขาไม่ชอบจูบระหว่างมีเซ็กส์ เธอจึงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แน่นอนว่าเธอจะไม่ได้สังเกตเห็นความเยือกเย็นและความห่างเหินในแววตาของเขา

หลังจากการเกี้ยวพาราสีของพวกเขา อเลฮานโดรก็แยกตัวออกจากเธออย่างเยือกเย็นและเข้าไปในห้องน้ำ

เมลานีสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เอ้อระเหยจากกิจกรรมที่ดุเดือดทั่วร่างกายของเธอและแหงนมองขึ้นไปบนเพดานด้วยแก้มที่แดงก่ำ ในขณะนั้นหัวใจของเธอก็ได้ปักหลักอยู่ที่ชายผู้นี้เรียบร้อยแล้ว

…

คืนนั้นครอบครัวสมิธได้ส่งคำเชิญไปให้ครอบครัวลาร์ค เมื่อพวกเขาพบกันในห้องอาหารพวกลาร์คก็ต่างวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับความพิการของอเลฮานโดรแต่ไม่มีใครกล้าพูดถึงเรื่องนี้ อเลฮานโดรเหมือนดั่งคนนอก เขาจดจ่ออยู่แต่กับการทานอาหารและไม่ได้พูดอะไรเลย

เมลานีส่งสายตาเจ้าชู้ให้เขาเป็นระยะ ๆ และเขาก็จะมองเธอกลับ เมลานีคือสิ่งเดียวที่มีค่าในครอบครัวลาร์ค เขาไม่จำเป็นต้องสนใจคนอื่น

ในสวนที่ชั้นล่าง เมลานีกำลังหน้าแดงจากคำถามของแม่เธอ “คุณแม่คะ… ฉันบอกคุณแม่แล้วว่าเขาทำได้… ฉันไม่รังเกียจขาที่พิการของเขาเลย”

สีหน้าของเธอบอกกับคุณนายลาร์คว่ามีบางอย่างผิดปกติ “ลูกเพิ่งจะโวยวายเพราะไม่ต้องการที่จะแต่งงานกับคนพิการไม่ใช่เหรอ? แม่ยังคงโกรธคุณพ่อของลูกอยู่เลย ลูกเคยเจออเลฮานโดรแค่ครั้งเดียวแต่ลูกกลับยอมแล้วเหรอ? เขามีเสน่ห์ตรงไหน? หน้าตาเหรอ? มีผู้ชายที่รวยและหน้าตาดีในอายาเช่ตั้งมากมาย นี่ลูกสบายดีหรือเปล่าเนี่ย?”

เมลานีลดเสียงลง “เขากับฉัน… เรามีเซ็กส์กันก่อนอาหารเย็น ไหน ๆ เราก็กำลังจะแต่งงานกันอยู่แล้วหนิคะ คุณแม่ก็บอกให้ฉันตรวจสอบให้แน่ใจก่อน ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ต่างอะไรจากแม่ม่ายถ้าเขาไม่สามารถมีเพศสัมพันธ์ได้ จากนั้นงานแต่งงานก็จะถูกยกเลิก อย่างไรก็ตาม เขาสามารถ… ทำได้ แค่นั่นก็พอแล้วค่ะคุณแม่ ฉันจะแต่งงานกับเขา หยุดจู้จี้เถอะค่ะ อย่างน้อยคุณแม่ก็ไม่ต้องโกรธคุณพ่ออีกต่อไปแล้วนะคะ”

คุณนายลาร์คสำลักด้วยความโกรธ “นี่… โอ๊ย ช่างมันเถอะ ไหน ๆ ลูกก็กำลังจะแต่งงานอยู่แล้ว แม่ก็จะไม่กังวลเรื่องนี้ แต่อย่าเสียใจทีหลังล่ะ แม่รู้มาโดยตลอดว่าการแต่งงานของลูกกับอเลฮานโดรถูกกำหนดไว้แล้วไม่ว่าแม่จะไม่เห็นด้วยก็ตาม จริงอยู่ว่าเขาค่อนข้างจะดูดี ยกเว้นขาที่พิการของเขา

แม่ดีใจนะที่ตรงนั้นของเขายังทำงานได้ปกติ ลูกควรจะประพฤติตัวดี ๆ หลังจากที่แต่งงานไปแล้วด้วยนะ ลูกไม่เคยได้รับอนุญาตให้มีปฏิสัมพันธ์กับผู้ชายคนไหน ดังนั้นลูกควรจะปฏิบัติตามกฎนี้หลังจากที่แต่งงานไปแล้วเช่นกัน จากที่รู้จักพวกสมิธแล้ว แม้แต่แม่ก็คงจะช่วยอะไรลูกไม่ได้ถ้าลูกกระทำผิด”